واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > کثیریان، کیوان - 1- انصافا روز اول جشنواره شلوغ تر از روز اول های جشنواره های گذشته بود. این شاید به دلیل حضور عوامل فیلم ها باشد اما حضور منتقدین و رسانه ها هم قابل توجه بود. 2- صدای سالن نمایش بیش از اندازه مشکل دارد. دیالوگ ها را نمی شود فهمید، موسیقی را خوب نمی شود شنید. این برای سالنی به این وسعت و به این مهمی پوئن منفی بزرگی است. در روز اول، هم صدابرداران به شدت شاکی بودند، هم کارگردانان و هم موسیقیدانان. تازه خیلی ها از کیفیت تصویر هم ناراضی اند. همنشین کردن عوامل فیلم با منتقدان یکی از تبعاتش همین است دیگر! آدم می فهمد کی از چی شاکی است!3 - فیلم "آینه های روبه رو" اولین ساخته نگار آذربایجانی، فیلم مهمی در سینمای ایران است. نه از جهت قوت فیلم که از حیث جسارت در پرداختن یکی از ملتهب ترین موضوعات اجتماعی ما. نگاه جامعه ما به "ترنس ها"- آنها که به لحاظ هویت جنسی دچار دوگانگی اند - نگاه منفی و غیر منصفانه ای است. تغییر نگرش جامعه به ترنس ها به فرهنگسازی دارد که سینما تاکنون در این باره چندان فعال عمل نکرده بود. آینه های رو به رو از آن دسته فیلم هاست که به قصد تجارت ساخته نشده و دغدغه و واحساس وظیفه و هدف فرهنگی پشت آن وجود دارد که همین بسیار محترم است. بازی بسیار خوب غزل شاکری از مهم ترین امتیازات فیلم به حساب می آید ولی انصافا شایسته ایرانی هم خوب بازی کرده است. ریتم فیلم یکدست نیست و گاه کش دادن داستان خسته کننده می شود. ونکته آخر اینکه کاش فیلم در همان صحنه فرار آخر آدینه درلباس عروسی به سمت فرودگاه تمام می شد.4- "خانه امن است" ناصر رفایی از آن جهت کنجکاوی برانگیز بود که خیلی ها می خواستند ببینند کارگردان فیلم متفاوت "امتحان" بعد از 10 سال چه ساخته است. "امتحان" فیلمی بود که با جریان مرسوم سینمای ما زاویه داشت و جذابیتش هم از همین ناشی می شد. البته رفایی این بارهم تلاش کرده فیلم متفاوتی بسازد و به قول خودش اینهمه صبرکرده و سختی کشیده تا مثل همه فیلم نسازد. "خانه امن است" هم اتفاقا فیلم صمیمی و شریف و راحتی است. بازی ها قابل قبول است و فیلم تا حدود زیادی فضای اوایل دهه 60 را در آورده؛ چه در روابط و بازی ها و چه در گریم و طراحی صحنه و لباس. اما فیلم ستون فقرات ندارد. چند تا داستان کوتاه مربوط به چند تا آدم، کنار هم روایت می شود اما نخی نیست که در داستان، آنها را به هم وصل کند و همین شاخ و برگ ها شده اند همه فیلم. به همین خاطر معلوم نیست فیلم قرار است چطور جمع وجور شود. احساس می کنی فیلم می تواند تا ابد ادامه داشته باشد واین برای یک فیلم داستانی اتفاق بدی است. پایان انتزاعی و نچسب فیلم هم از آن پایان های از سر اجبار به نظر می رسد.5- سومین فیلم نیکی کریمی از دو تای دیگر بهتر است. فیلمساز گرچه هنوز نتوانسته مولفه های سینمای خودش را پیدا کند ولی همین که به سمت سینمای داستانگو تمایل پیدا کرده و دغدغه های اجتماعی مهمی طرح می کند، گامی به جلوست. فیلم ریتم آزاردهنده ای دارد و فیلمبرداری روی دست اش به طرز عجیب و غریبی سرگیجه آور است. شگفت آنکه تورج اصلانی - یکی از بهترین فیلمبرداران سینمای ما - کار را فیلمبرداری کرده. به هرحال، رویکرد روشنفکرانه همچون فیلم های قبلی نیکی کریمی در این فیلم هم حفظ شده که این، فی نفسه عیب به حساب نمی آید ولی هنوز تا رسیدن به یک سینمای قابل قبول فاصله دارد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 444]