تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816168138
زمان طلایی در وقت تنگ
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > خوش چهره، جلال - توافق تاریخی فتح و حماس یک موقعشناسی ارزشمند است که موفقیتهای آن را با دستاوردهایش باید سنجید. کمترین و زودبازده‌ترین دستاورد این توافق شاید بازگشایی مرز رفح باشد که غزه را از تنگنای اقتصادی و تا حدودی سیاسی خارج می‌کند؛ اما بزرگترین دستاورد در همین‌مدت تشخیص نمایندگان دو جریان فلسطینی رقیب است که به درستی دریافته‌اند، وقتی رقیبان سیاسی پیروزی بریکدیگر را هدف خود قرار می‌دهند، تنها به‌زائل کردن همبستگی داخلی و فررفتن در دور باطل فرسودگی، آنهم بدون دستاورد معلوم در دیگر عرصه‌ها تن داده اند. اگر دیپلماسی را "هنر‌مصالحه" بخوانیم، نمایندگان اراده‌های فلسطینی در‌پی تجربه سال‌های 2007 تا کنون آموخته اند که این مصالحه پیش از هرچیز باید در دورن رخ دهد تا به‌این وسیله سیاست‌خارجی فلسطینی برآیندی از قدرت مشروع و منافع ملی باشد. تنها دراین‌صورت است که نمایندگان ملت رنجدیده فلسطین قادر خواهند بود برای احقاق خواست‌های خود در صحنه بین الملل چانه‌زنی کنند. به نظر می‌رسد حماس و فتح که هریک نماینده بخشی از اراده مردم فلسطین هستند، اکنون میان فشارهای افکار عمومی و آنچه به عنوان سنت‌دیپلماسی خوانده می‌شود پلی ایجاد کرده اند که از پی آن تعامل میان نگرش‌های رقیب فراهم شده است. اگرچه هنوز جنبه‌های این تعامل ورزی با لحاظ اصول اعتقادی طرفین، برای ناظران معلوم نیست ولی می‌توان دریافت که دو طرف با درک زمان و تحولات منطقه و جامعه جهانی این باور را یافته اند که نه می‌توان دیگری را در هر تصمیم‌سازی نادیده گرفت و نه آنچه یک ملت با قدرت پراکنده خود قادر نیست کسب ویا حفظ کند، توسط جامعه بین‌الملل نیز به رسمیت شناخته نمی شود. کشور فلسطینی هنگامی میسر می‌شود که قدرتی مشروع و نماینده همه آحاد ملت درآن مستقر باشد. فلسطینیان دریافته‌اند که "زمان‌طلایی" همین‌حالاست؛ منطقه در خروش دمکراسی‌خواهی و به رسمیت‌شناختن آراء مردمی، رژیم‌های‌مستبد و قدرت‌های جهانی را وادار به توجه به خواست‌هایشان کرده است. رژیم اسرائیل هرگز مانند امروز در هیئت رژیمی اشغالگر و سرکش بروز نداشته است و ایالات‌متحده برای نخستین بار می‌کوشد به عنوان یک میانجی ـ حتی به ظاهر ـ بی‌طرف جلوه کند. ازاین‌رو اگر قرار است سپتامبر آینده طرح تشکیل کشور مستقل فلسطینی در مجمع عمومی سازمان ملل‌متحد به آراء گذاشته شود، باید نخست امر "دولت ـ ملت" در درون فلسطینیان مفهوم واقعی یابد. حماس و تشکیلات خودگردان در پنج سال گذشته نتوانسته اند به تنهایی دستاورد معلومی را در ایجاد فضای روانی و عینی مطمئن برای مردم تحت حاکمیت خود فراهم کنند(اگرچه جنگ‌غزه یک دستاورد بزرگ مقاومت فلسطینی بود). این‌وضع بیشترین فرصت را به رژیم‌اسرائیل داد که با سردواندن مذاکره‌کنندگان فلسطینی، به گسترش سیاست‌های اشغالگرانه‌اش ادامه دهد. توجیه تل‌آویو در مذاکرات نافرجام فلسطینی ـ اسرائیلی همیشه این بوده است که "محمودعباس"نماینده کدام بخش از فلسطینیان است و تا چه اندازه می‌توان به توافق‌ها امید بست؟ محمود عباس نیز می‌دانست که توافق‌های او هرگز از سوی آحاد فلسطینیان به رسمیت شناخته نشده بلکه آن را سازشی از روی تسلیم می‌خوانند. بنابراین جناح‌های فلسطینی در اقدامی تاریخی، هنر مصالحه میان خود را تجربه می‌کنند و این مهم را ابزار قدرتی کرده‌اند که با آن قدرت اشغالگر را به تمکین وادارند. منطق می‌گوید، چیزی که از آن حمایت می‌شود با نیرویی که از آن حمایت می‌کند ، از نطر هندسی باید تناسب داشته باشند. نمایندگان اراده‌های فلسطینی اکنون بر سبیل همین باور به مصالحه میان خود پرداخته اند؛ زیرا این‌مهم را اصلی‌ترین گره مشکلات خود در تعامل با دیگران تشخیص داده‌اند. اما تشخیص مشکل اگر مهمترین موضوع باشد، بخش اصلی یافتن بهترین راه‌حل است. اراده فتح و حماس برای آشتی یک پیشرفت بزرگ محسوب می‌شود ولی حفظ، تعمیق و توسعه آن نیازمند تعامل درباره اصولی است که هریک از طرف‌ها را در گذشته رودر روی یکدیگر قرار داد. آیا دو طرف پذیرفته‌اند که منافع درازمدت ملت فلسطین را از حرکت چرخشی تصمیم‌های تاکتیکی، تشخیص داده و یک استراتژی مناسب را در خدمت به آنها در‌پیش گیرند؟ وظیفه دولتمردان حل پیچیدگی‌هاست و نه مشکل‌تر کردن آنها. زمان طلایی برای فلسطینیان همین حالاست اما در این‌حال وقت تنگ است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 151]
-
گوناگون
پربازدیدترینها