واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: حتما تاکنون نام بیماری آلزایمر را شنیده اید. آلزایمر از آن دسته بیماری هایی است که با افزایش سن، بعضی به آن دچار می شوند، اولین موضوعی که با شنیدن کلمه آلزایمر در ذهن تداعی می شود، از دست دادن حافظه است. اما از دست دادن حافظه یا فراموشی در واقع اولین نشانه این بیماری است و در پی آن مشکلات عدیده ای برای مبتلایان به آلزایمر به وجود می آید. آنچه در این بیماری، همانند تعداد زیادی از بیماری ها قابل توجه است، تشخیص زودهنگام و شروع درمان است. این بیماری بر خلاف تصور بسیاری از مردم، قابل پیش گیری و کنترل است و با رعایت مواردی می توان آن را مهار کرد. در این مطلب نکته های قابل توجهی درباره این بیماری ذکر شده است که بدون تردید برای خانواده هایی که از یک سالمند مبتلا به آلزایمر نگه داری می کنند، مفید است. درباره این بیماری با دکتر سرمد قباد، جراح و متخصص مغز و اعصاب گفت وگو کرده ایم. وی درباره این بیماری این گونه توضیح می دهد که: بیماری آلزایمر یکی از انواع دمانس یا زوال عقل است. زوال عقل یک بیماری پیش رونده، مزمن و تحلیل رونده سلول های مغزی است که به اختلال شناختی در بیمار منجر می شود. فرد مبتلا در طول بیماری در شناخت زمان ومکان دچار اختلال می شود و حافظه اخیرش از کار می افتد. بیماری های زوال عقل به انواع دمانس های کورتیکال که شایع ترین آن بیماری آلزایمر است و دمانس های ساب کورتیکال یا تحت کورتکس مانند بیماری هانتینگون تقسیم می شود. دسته سوم دمانس های کورتیکو ساب کورتیکال نامیده می شود که بیماری های نادری است و در دسته چهارم دمانس های مولتی فوکال قرار دارد. شایع ترین شکل دمانس، بیماری آلزایمر است و ۵۰درصد کل دمانس ها را تشکیل می دهد. آلزایمر، در واقع رایج ترین شکل اختلال در عملکرد ذهن و حافظه اخیر است که به صورت یک بیماری پیش رونده باعث از بین رفتن توانایی های ذهنی فرد می شود. دوره این بیماری بین ۲ تا ۲۰سال در افراد متفاوت است و متوسط دوره ۵ تا ۱۰سال است. بیمار در اوایل ابتلا به آلزایمر، از نظر شخصیتی کاملا سالم و بدون نقص است اما دچار اختلال در حافظه اخیر می شود و حافظه دور و گذشته او کاملا دست نخورده است. دلیل این بیماری از نظر علمی شناخته شده نیست اما دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که عوامل ژنتیکی، ارثی و شکستگی نوعی از پروتئین در مغز که به ایجاد رسوب و پلاک های پیری منجر می شود، علت بروز این بیماری است. هم چنین کاهش استیل کولین، ماده ای شیمیایی در مغز که پیام های عصبی را منتقل می کند و تشکیل پلاک های پیری، باعث ایجاد دسته هایی در اطراف سلول های عصبی می شود که انتقال پیام های عصبی را مختل می کند. محققان از کمبود ویتامین یتامین، اختلالات متابولیک مثل کم کاری تیروئید و بیماری های متابولیک ارثی مثل بیماری ویل استرانگ و اختلالات متابولیسم داخل سلولی به عنوان عوامل ابتلا به این بیماری یاد می کنند. عفونت ها و عوامل محیطی در پیشرفت بیماری موثر است اما تاثیر آن ها هنوز شناخته شده نیست. معمولا کسانی که سابقه ضربات مغزی شدید دارند بیش از دیگران در خطر ابتلا به آلزایمر قرار دارند. دکتر قباد درباره تشخیص آلزایمر توضیح می دهد: اولین علامت اختلال در حافظه اخیر است. یادآوری وقایع اخیر و روزمره برای فرد دشوار می شود و ممکن است از گم کردن لوازم شخصی شروع شود و تا فراموش کردن آدرس، روزها و هفته ها ادامه پیدا کند. به تدریج اختلال حافظه به حدی می رسد که تکلم به زبان مادری برای فرد غیرممکن می شود و توانایی برقراری ارتباط با دیگران را از دست می دهد. از دیگر علایم بیماری، بی اختیاری، زودرنجی، حالات هیجانی ، ناتوانی در کنترل هیجانات، خواب آلودگی، افسردگی، اختلال در تشخیص زمان، مکان و اشخاص ، رفتارهای کودکانه و اختلال در اجابت مزاج است. بیمار ممکن است در مراحل نهایی بیماری توانایی انجام کارهای شخصی مثل لباس پوشیدن، شست وشو، خوردن و آشامیدن را از دست بدهد و به دیگران وابسته شود. اضطراب و بی قراری به صورت هذیان، بدبینی و راه رفتن های بی هدف در بسیاری از این بیماران مشاهده می شود. از آنجا که جرم مغز کاهش پیدا می کند و بافت مغز از بین می رود و پلاک های پیری بافت مغز را احاطه می کند، در سی تی اسکن و ام آر آی، مغز بیمار مبتلا به آلزایمر به طور مشخص کوچک می شود و چین و شکن های مغز واضح و بزرگ تر از حد معمول قابل مشاهده است. تست های آزمایشگاهی برای اندازه گیری سطح ویتامین ب ۱۲، قند خون، تست تیروئید، و آزمایش های مربوط به بیماری های عفونی مثل HIV و بیماری سفلیس، گرفتن نوار مغزی EEG و تست های روان پزشکی برای تشخیص شخصیت بیمار و اندازه گیری حافظه انجام می شود. آزمایش اختصاصی آلزایمر، بیوپسی از مغز بیمار و مشاهده پلاک های پیری یا neurofibrillary tangle است. به گفته این متخصص مغز و اعصاب هیچ درمان قطعی و شناخته شده ای برای ترمیم سلول های آسیب دیده مغزی وجود ندارد. هدف درمان، کاهش علایم و جلوگیری از پیشرفت بیماری است و البته درمان در مراحل اولیه بیماری با موفقیت بیشتری همراه است. به این معنا که بیمار از وضعیت خودش آگاهی دارد و اختلال حافظه و اختلال شناختی (Cognitive) او پیشرفت نکرده است. چندین دسته از داروها در درمان آلزایمر موثر است که از مهم ترین آن ها می توان به مهارکننده های استیل کولین اشاره کرد که باعث کاهش سرعت شکسته شدن استیل کولین در سیناپس های سلول های عصبی و افزایش غلظت واسطه شیمیایی استیل کولین در سلول های مغزی می شود. دسته ای از داروها که در کاهش برخی علائم بیمار مبتلا به آلزایمر تاثیر دارد، آنتی سایکوتیک است که توهم و بی قراری در فرد را کاهش می دهد، در مراحل پیشرفته بیماری از داروهای ضدافسردگی به دلیل اختلال پیش رونده عصبی و داروهای ضداضطراب به هنگامی که بیمار دچار اختلال خواب و بی قراری است، استفاده می شود. در کنار دارو درمانی، درمان های مکملی مانند طب سوزنی، ماساژ درمانی، روان درمانی و مصرف داروهای گیاهی نیز در جلوگیری از پیشرفت بیماری تاثیر دارد، روان درمانی در مراحل اولیه بیماری به بیمار کمک می کند و باعث کاهش علائم افسردگی و بی قراری می شود. به گفته وی اطرافیان یک فرد بیمار مبتلا به آلزایمر باید توجه داشته باشند که تماشای عکس، یادآوری خاطرات گذشته، صحبت کردن با بیمار درباره اقوام ، دوستان و آشنایان و تداعی کردن خاطرات می تواند تا حد زیادی هوشیاری بیمار را به دنبال داشته باشد و از طرفی باعث می شودتوانایی های بیمار به مدت بیشتری حفظ شود. محققان می گویند حل جدول، دیدن فیلم و سریال، خواندن کتاب و رمان حافظه فرد را تقویت می کند و حافظه کوتاه مدت او را درگیر می کند و چه در پیش گیری از آلزایمر و چه در بهبود وضعیت بیمار تاثیر چشمگیری دارد. خانواده یک فرد مبتلا به آلزایمر برای نگهداری وی باید دلسوزی، صبر و انرژی بسیار زیادی داشته باشند و تا حد امکان او را در محیط خانواده و در کنار اعضای خانواده نگهداری کنند. بیمار باید برای اعمال روزانه خود تشویق به همکاری شود و اگر نیاز به کمک دارد، باید با دلسوزی تمام، حمایت شود. حضور پرستار در منزل در مواردی می تواند کمک کننده باشد. اما در مراحل پیشرفته، گاه چاره ای جز بستری کردن بیمار در بیمارستان نمی ماند وبیشتر بیماران بر اثر زخم بستر، بستری بودن طولانی و عفونت ریوی فوت می کنند. کمک خانواده به بیمار باعث کاهش رنج بیمار و حفظ شان او به عنوان یک سالمند در خانواده می شود. این جراح مغز و اعصاب در پاسخ به این سوال که آیا آلزایمر قابل پیش گیری است، توضیح می دهد: آلزایمر، بیماری قابل پیش گیری است. حذف عوامل محیطی به وجود آورنده بیماری مانند تغذیه ناسالم، آب و هوای آلوده، استرس و عاداتی نادرست مانند مصرف مواد مخدر در پیش گیری از آلزایمر بسیار موثر است. هم چنین ثابت شده است سن ابتلا به آلزایمر در افرادی که به طور ثابت ورزش می کنند، بیشتر از دیگران است. استفاده از غذاهای تازه، سرشار از فیبر و مواد آنتی اکسیدان و مواد غذایی سرشار از ویتامین ب در پیش گیری از آلزایمر موثر است. pezeshkan.org
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1108]