واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: روانپريشي پس از زايمان در زناني بروز ميكند كه بتازگي نوزادي به دنيا آوردهاند. خصوصيات معمول اين بيماري شامل افسردگي، هذيان و افكار مبني بر صدمه زدن به خود يا نوزاد ميشود. در اين ميان از آنجايي كه اين افكار هرچند به ندرت، اما ممكن است به خودكشي يا نوزادكشي هم منجر شود در نتيجه بايد به دقت پايش شوند. تاكيد ميشود كه ميزان بروز اين اختلال حدود 2 ـ 1 در هر هزار مورد زايمان است. با علايم آشنا شويد: علايم اين اختلال اغلب ظرف چند روز پس از زايمان شروع ميشوند، هرچند ميانگين فاصله زماني زايمان تا شروع علايم بين 2 تا 3 هفته است. بيماران به طور مشخصي از خستگي، بيخوابي و بيقراري شكايت دارند و ممكن است دورههايي از گريستن و بيثباتي هيجاني را تجربه كنند. همچنين سوءظن، سردرگمي، بيربطي كلام، اظهارات غيرمنطقي و نگرانيهاي وسواسي درباره راحتي و سلامت كودك ممكن است بروز كنند. بيمار ممكن است به طور هذياني معتقد باشد كه كودكش فوت كرده يا معيوب است. گاهي بيمار تولد فرزندش را انكار ميكند و معتقد است مجرد، باكره، آزارديده، تحت نفوذ ديگران و يا منحرف است. توهمات با محتواي مشابه ممكن است شامل صداهايي باشد كه به بيمار ميگويند خود يا كودكش را بكشد. شكاياتي مبني بر عدم توانايي حركت كردن، ايستادن يا راه رفتن نيز شايعند. درمان: كاهش احتمال بروز اين بيماري با سازگاري خوب پيش از بيماري و شبكه حمايتي خانواده ارتباط دارد. در بارداريهاي بعدي اين بيماران، خطر بروز مجدد دوره بيماري افزايش مييابد و گاهي به 50 درصد ميرسد. روانپريشي پس از زايمان يك فوريت روانپزشكي محسوب ميشود. درمان انتخابي آن عبارت است از داروهاي ضد روانپريشي و ليتيوم به همراه يك داروي ضدافسردگي كه توسط روانپزشك تجويز ميشود. البته در زنان شيرده تجويز دارو ممنوع است. بيماراني كه فكر خودكشي دارند، براي جلوگيري از اقدام به خودكشي بايد به بخش روانپزشكي منتقل شوند. در صورت تمايل مادر تماس وي با فرزندش معمولا مفيد است، اما اين ملاقاتها بايد كاملا تحت نظر انجام شوند. پس از گذشت دوره حاد رواندرماني لازم است كه بيمار نقش مادري را بپذيرد و با آن احساس راحتي كند. افزايش حمايت از سوي همسر و ساير اطرافيان هم ممكن است ضروري باشد. دكتر آزاده شيرواني
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 375]