فرهنگ نماز و راه‌هاي عملي ترويج آن

واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: فرهنگ نماز و راه‌هاي عملي ترويج آن
در بخش قبل در جات عبادت وفضيلت نماز را مورد بررسي قرار داديم ، در اين بخش و در ادامه مبحث فوايد عبادت مي خوانيم:

انبيا براي ايجاد حس پرستش نيامده‌اند، بلكه براي هدايت فطرت آدمي به مسير درست آمده‌اند.

امام علي (ع) مي‌فرمايد: خداوند محمد(ص) را به حق فرستاد تا بندگانش را از بت پرستي به خدا پرستي دعوت كند.

انديشه و پرستش آگاهانه از برترين امتيازات انسان و وجه تمايز او و حيوان است. لذا نماز فرايند انديشه و تجسم پرستش انديشمندانه است.

روح و حقيقت نماز

نماز لفظ و واژه‌اي است كه در متون ديني ما به عنوان «صلاة» از آن ياد شده و داراي معاني متعدّدي بوده كه يكي از آن‌ها، همين عمل مخصوصي است كه به نام «نماز» در دين اسلام تشريح شده است. اين لفظ در برخي از آيات به معناي سلام و تحيت آمده است؛ آنجا كه خداوند در قرآن مي‌فرمايد:

«همانا خداوند و فرشتگان بر پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) درود مي‌فرستند شما هم اي اهل ايمان بر او صلوات و درود بفرستيد و با تعظيم بر او سلام گوييد» (احزاب – 56)

و به معناي دعا هم در برخي از آيات آمده است. آنجا كه به پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) دستور گرفتن زكات داده مي‌شود.

خداوند مي‌فرمايد: بعد از گرفتن زكات براي آنها و در حقشان دعا كن.

«اي رسول ما، تو از مومنان صدقات را بگير تا بدان واسطه نفوس آنان را پاكيزه سازي و آنها را به دعاي خير ياد كن. همانا دعاي تو در حق آنان، موجب تسلي خاطر آنهاست».

مراد از «صلاة» همان معنايي است كه با طريق مشخص و با اركان مخصوص و جزئيات معين از طرف شارع مقدس، حقيقت پيدا كرده است و پيامبر خاتم (صلي الله عليه و آله و سلم) آن حقيقت نازله را در عمل تشريح كرده و خود آن را تحقق عملي بخشيد. نه تنها شخص پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) در طول عمرش به عمل بدان پاي‌بند بود بلكه همه مسلمين موظف بودند كه آن را شبانه روز پنج بار به جاي آورند.

«نماز را از زوال خورشيد تا نهايت تاريكي شب برپا دار» (اسرا – 78)

اين آيه اشاره اجمالي به نمازهاي پنج گانه دارد. نماز با اين شيوه مرسوم كه مصداق آن براي همه مسلمين روشن و آشكار است، چيزي نيست كه مورد فهم و درك نباشد.

آنچه كه مسلّم است اين است كه اين عمل ظاهري كه اصطلاحاً بدان نماز گفته مي‌شود، تمام حقيقت نماز نيست بلكه اين صورت و چهره ظاهري آن است. نماز امري است الهي كه تحقق آن همانند ساير امور داراي ظاهر و باطن است كه در متون ديني به هر دو جهت آن اشارت رفته است.

تصوير ظاهري نماز همان است كه با اعمال مخصوصه انجام گيرد و حفظ آن نيز فرض و واجب است امّا روح و باطن نماز عبارت‌است از: اخلاص، حضور قلب، ذكر خداوند و تعظيم در مقابل او، اميد و دلبستگي به ذات ربوبي، اعتماد به وجود سرمدي و محو شدن در مقابل ذات يكتايي كه در مقابل عظمت و جلالت او قيام كرده است.

حقيقت نماز اعم از معناي ظاهر و باطن است و محدود و محصور نمودن آن به ظاهر، چون محدود نمودن حقيقت انسان و انسانيت او به جسم مادي است. همان طور كه حقيقت انسان در اين جسم خاكي و هيكل مادي قالب‌گيري شده و به اطوار مختلف و گوناگون درآمده و به اين شكل ظاهري وجود يافته است. چنانچه خداوند مي‌فرمايد:

وقد خلقتكم اطواراً «و به تحقيق شما را به صورت‌هاي گوناگون آفريد» (جن – 14).

چهارشنبه 2 بهمن 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: اطلاعات]

[مشاهده در: www.ettelaat.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]