واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: مقدمه: يك درصد متولدين زنده با بيماريهاي مادرزادي قلب به دنيا ميآيند. امروزه به علت دسترسي به درمانهاي قلبي و جراحي پيشرفته، با تغيير و اصلاح وضعيت فيزيولوژيك سيستم قلب و عروق، تعداد بيشتري از اين نوزادان به سنين بزرگسالي ميرسند و ممكن است از اين بين، تعداد زيادي تمايل به انجام فعاليتهاي ورزشي در سطوح مختلف داشته باشند. اما درصد بالايي از اين بيماران اگر در ورزشهاي سخت و مسابقه شركت نمايند، در معرض عوارض و خطر مرگ ناگهاني قرار خواهند گرفت. لذا بايد با توجه به نوع و درجه بيماري و انواع مختلف تقسيمبنديهاي ورزشي (هوازي، بيهوازي، ايزوتونيك، ايزومتريك، تفريحي، مسابقهاي و...) برنامه تمريني و فعاليت ورزشي مناسب براي آنها برنامهريزي شود. در اين بيماران با توجه به طبيعي بودن ميوكارد (عضله قلب) و كافي بودن جريان خون كروناري، تست ورزش عموما طبيعي ميباشد و تعيين مستقيم ظرفيت اجراي فعاليت ورزشي (حداكثر ظرفيت هوازي) از اين طريق دقيق، ساده و سالم بوده و ميتواند به خوبي محدوديتهاي عملي بيماران را مشخص نمايد. لذا براي تعيين ميزان شدت فعاليت ورزشي قابل تحمل توسط بيمار، ميتوان از آن استفاده كرد. در زير به رابطه ورزش با انواع مختلف بيماريهاي مادرزادي قلب اشاره ميكنيم: منشاء گرفتن غيرطبيعي شريان كروناري چپ از تنه شريان ريوي. 15-10 درصد اين بيماران به سن بزرگسالي ميرسند. آنژين صدري ممكن است تا سن 19-13 سالگي به تعويق بيافتد. در سنين بزرگسالي گاهي اين اختلال به شكل نارسايي ميترال با علايم كم يا بدون علامت ظاهر ميشود. ممكن است اين آنومالي (اختلال) تا زماني كه فرد بزرگسال بدون علامت، دچار نارسايي قلب، آنژين يا مرگ ناگهاني گردد تشخص داده نشود. وقتي آنومالي در سنين بزرگسالي تشخيص داده شود، سطح مجاز فعاليت ورزشي وابسته به ميزان فعاليت بطن چپ و ميزان ايسكمي ميوكارد يا نارسايي دريچه ميترال ميباشد. حتي در بهترين شرايط بايد از ورزشهاي ايزومتريك يا ايزوتونيك با شدت زياد پرهيز شود. سطح ورزش مجاز بعد از انجام عمل جراحي بستگي به ميزان كفايت عروق جديد و عملكرد بطن چپ در پاسخ به استرس ايزوتونيك دارد. مسير نا به جاي شريان كروناري در بين آئورت و تنه محل خروجي بطن راست آنژين صدري، سكته قلبي و مرگ ناگهاني از خطرات بالقوه اين آنومالي ميباشد. در مردان خطرهاي ذكر شده بيشتر است. اغلب موارد مرگ ناگهاني قلبي بلافاصله بعد از فعاليت فيزيكي شديد به وجود ميآيد كه مكانيسم آن فشرده شدن شريان كروناري در بين شريانهاي بزرگي است كه در پاسخ به ورزش گشاد شدهاند. زاويهدار شدن و تنگي مجراي داخلي شريان كروناري چپ باعث كاهش يا قطع جريان خون و عوارض بعدي آن ميگردد. بنابراين در اين بيماران انجام ورزشهاي ايزوتونيك و ايزومتريك شديد و طولاني توصيه نميشوند اما اگر آنومالي تشخيص داده شود و با جراحي تصحيح گردد محدوديت ورزشي لزومي ندارد. فيستول مادرزادي شرياني – وريدي كروناري شدت و اهميت اين فيستول به ميزان جريان خوني كه از آن ميگذرد، مجرايي كه فيستول به آن ميريزد و وجود يا عدم وجود ايسكمي ميوكارد بستگي دارد. در يك فيستول كوچك ميزان اختلال فيزيولوژيك جريان خون كروناري كم يا منفي است و فرد ميتواند فعاليت طبيعي داشته باشد. اما ميزان بروز علائم و عوارض با افزايش سن افزايش مييابد لذا قضاوت در اين رابطه بايد متناوبا تغيير يابد زيرا در تعداد زيادي از بيماران بدون علامت هستند. بنابراين بجز در فيستولهاي كوچك بايد از ورزشهاي ايزومتريك يا ايزوتونيك با شدت بالا پرهيز شود. بلوك كامل مادرزادي قلب در اين اختلال برونده قلب در حال استراحت، طبيعي باقي ميماند كه اين امر بيشتر به وسيله افزايش حجم پايان دياستولي (حجم ضربهاي) صورت ميگيرد، تا افزايش اجكشن فراكشن (EF). افزايش برون ده قلب در طي فعاليت ورزشي تقريبا به صورت انحصاري به وسيله افزايش تعداد ضربان بطني تامين ميشود (تا افزايش حجم ضربهاي يا اجكشن فراكشن). افزايش مقدار ضربان بطني طي ورزش ايزومتريك لزوما وابسته به تعداد ضربان در حال استراحت نيست و ورزش با شدت متوسط، افزايش مناسب تعداد ضربان بطني و برونده قلبي را باعث ميشود؛ اما باركاري بيشتر موارد همراه با يك پاسخ غيرطبيعي و خفيف خواهد بود. بهترين روش جهت قضاوت در رابطه با تحمل بيمار نسبت به ورزش ايزومتريك، تست ورزش است بيماران با بلوك مادرزادي گاهي با شدت حداكثر، فعاليت ميكنند كه توصيه نميشود. انجام ورزش ايزومتريك طولاني مدت و با شدت زياد بياحتياطي است. ورزش ايزومتريك شديد نيز هر چند اغلب تحمل ميشود اما غيرعاقلانه است و در كل انجام فعاليت ورزشي با شدت زياد توصيه نميشود. تنگي دريچه آئورت شكل خوشخيم اين اختلال كه معمولا در مردان جوان ديده ميشود بدون نارسايي بوده و اين بيماران اغلب داراي راندمان طبيعي و گراديان سيستوليك نرمال دارند. (بازگشت خون، منفي و يا خيلي كم است). اين بيماران محدوديتي از نظر انجام ورزش ندارند در اين بحث تنگي خفيف آئورت به صورت گراديان در حال استراحت 20 ميليمتر جيوه، يا كمتر، تنگي متوسط به صورت گراديان بيشتر از 20 و كمتر از 40 ميليمتر جيوه تعريف ميشود و در تنگي شديد گراديان اوج فشار سيستوليك، بالاي 40 ميليمتر تقويت ميشود. بيمار با تنگي دريچه آئورت خفيف جراحي شده، محدوديتي در اجراي فعاليت ورزشي ندارد، مشروط بر اينكه نوار قلبي در حال استراحت، طبيعي باشد و پاسخ به تست تحريكي ورزشي از نظر مدت، پاسخ فشار خون، قطعه ST و ريتم نيز طبيعي باشد. عمل بطن چپ بر پايه اكوكارديوگرافي دو بعدي طبيعي بوده و هيچ اختلال ريتم مشخص در الكتروكارديوگرافي تحريكي 24 ساعته وجود نداشته باشد. در بيماران با تنگي متوسط يا آنهايي كه از نظر شدت در پايين محدوده هستند مشابه نوع خفيف برخورد ميشود. مشروط بر اينكه هيپرتروفي بطن چپ در الكتروكارديوگرام منفي يا خفيف بوده و شرايط ذكر شده در تنگي خفيف را نيز دارا باشد. هر چند بهتر است به اين بيماران نيز توصيه شود كه فعاليت ورزشي خود را به ورزشهاي ايزوتونيك با شدت پايين، محدود نمايند. به علت اينكه تنگي دريچه آئورت پيشرونده است بايد معاينه دورهاي سالانه براي بررسي وضعيت بيمار و تعيين سطح ورزش مجاز انجام شود. در نوع شديد بايد ورزشهاي شديد ايزوتونيك، ورزشهاي ايزومتريك و ورزشهاي مسابقهاي ممنوع شود. يكي از علل محدود كردن ورزش در تنگي آئورت، خطر مرگ ناگهاني در اين افراد است. سنكوبي كه قبل از مرگ ناگهاني ايجاد ميشود؛ احتمالا به وسيله فعال شدن بارورسپتورهاي بطن چپ كه در اثر افزايش فشار يا كشش در بطن چپ در هنگام ورزش ايجاد ميشود شروع شده و اين امر باعث گشادي عروق در عضلات اسكلتي و كاهش فشارخون سيستميك ميشود به ندرت علت سنكوب، آريتمي بدخيم بطني ميباشد اما عامل اصلي مرگ بعد از غش آريتمي است. بعد از عمل ممكن است ميزان گراديان كاهش يابد. اما دريچه هنوز دولتي (منظور دو قسمتي) است و ممكن است نارسايي آئورت شديدي ايجاد گردد. بعد از عمل بيماران با گراديان جزيي ميتوانند در ورزشهاي شديد شركت نمايند. مشروط بر اينكه مواردي كه در تنگي خفيف قبل از عمل گفته ميشود موجود باشد كه شامل عمل طبيعي يا فوق طبيعي سيستوليك بطن چپ ميباشد اگر گراديان فشار بعد از عمل بيشتر از 20 و كمتر از 40 ميليمتر جيوه باشد فعاليت ورزشكار بايد به انجام فعاليتهاي خفيف يا متوسط محدود شود: 1- محدوده داخلي بطن چپ در آنردياستون افزايش نشان ميدهد. 2- وقتي نارسايي آئورت بيشتر از خفيف باشد. 3- در الكتروكارديوگرام (نوار قلب) موارد غيرطبيعي ادامه يابد (مثلا رپولاريزاسيون در حالت استراحت يا ورزش نشان داده شود). 4- اختلالات مهم در ريتم بطني در حالت استراحت، ورزش يا در الكتروكارديوگرام محرك 24 ساعته موجود باشد. حتي اگر عمل سيستوليك بطن چپ كه به وسيله اكوكارديوگرافي دوبعدي و تصويربرداري راديونوكلئوتيد اندازهگيري ميشود، در محدوده طبيعي باشد، باز هم اين توصيهها به شدت خود باقي هستند. بعد از آن كه از عمل والوتومي و والوپلاستي تنگي دريچه دولتي مادرزادي حداكثر نتيجه به دست آمد، بررسي سالانه آن لازم است. زيرا دريچه عمل شده مانند عمل نشده ممكن است مجددا تنگ شود و يا به آندوكارديت عفوني مبتلا گردد. كواركتاسيون آئورت اگر درمان جراحي موردي نداشته باشد (گراديان كمتر از 30 ميليمتر) در صورت وجود موارد زير فرد ميتواند فعاليتهاي هوازي را انجام دهد. 1- نوار قلب طبيعي 2- در اكوكارديوگرافي عدم وجود هيپرتروفي بطن چپ، عمل انقباض طبيعي و عدم گشادي ريشه آئورت گزارش شود. 3- در تست ورزش: فشارخون در محدوده طبيعي، عدم وجود آريتمي، ارتباط خوب بين ميزان كار با سن و اندازه بدني نشان داده شود. ورزشهاي ايزومتريك و فعاليتهاي غيرهوازي و حضور در ورزشهايي كه خطر ضربه به قفسه سينه در آنها وجود دارد ممنوع است. در شكل خفيف فرد ميتواند در فعاليتهاي مهارتي و هوازي در سطح مسابقهاي شركت نمايد اما هر 12 ماه يك بار بايد از نظر عوارض و سير بيماري مورد معاينه قرار گيرد. براي تمام بيماريهايي كه در آنها افزايش غيرطبيعي فشارخون، طي ورزش ايجاد ميشود تجويزي كه صورت ميگيرد انجام فعاليت ورزشي زير حداكثر غيرمسابقهاي (60> ظرفيت) حداكثر هوازي سه بار در هفته ميباشد. بعد از عمل جراحي ممكن است باز هم طي ورزش ايزوتونيك افزايش شديد فشارخون سيستوليك ايجاد گردد. بعد از جراحي موفقيتآميز كواركتاسيون، افزايش شديد فشارخون وابسته به ورزش، به مقدار زيادي وابسته به سني است كه در آن عمل جراحي صورت گرفته است. بيماراني كه بعد از عمل جراحي، كماكان فشارخون سيستوليك بالايي دارند ولي شواهدي از كواركتاسيون مجدد در آنها وجود ندارد. ممكن است افزايش فشارخون غيرطبيعي (بخصوص سيستوليك) را طي ورزش تجربه كنند. گروه ديگر، بيماران با فشار خون طبيعي هستند كه بعد از عمل جراحي پاسخ فشارخون بالا به ورزش دارند. اين پاسخ در نتيجه افزايش تحريك سمپاتيك با اختلال در سيستم آنژيوتانسين، آلدوسترون نيست. بلكه عقيده بر اين است كه علت اختلالات، بارورسپتوري و تغييرات ساختماني ديواره شريانهاي بزرگ است. .gtalk.ir
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 251]