ورزش - آنها كه در حسرت توپ طلا ماندند

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: ورزش - آنها كه در حسرت توپ طلا ماندند

ورزش - آنها كه در حسرت توپ طلا ماندند

مينا شرفي:توپ طلاي سال 2008 پس از حرف و حديث‌هاي فراوان سرانجام به كريستيانو رونالدو، ستاره پرتغالي رسيد.چندين بازيكن شايسته براي كسب اين افتخار بزرگ با هم در رقابت بودند و همين مسئله موجب شده بود انتخاب بهترين بازيكن سال اروپا هيجانات بسياري ايجاد كند. در حالي كه بسياري كريس رونالدو را شايسته دريافت اين افتخار مي‌دانستند خيلي‌ها معتقد بودند ليونل مسي بهترين بازيكن حال حاضر دنياست. در هر حال هر جا كه برنده‌اي باشد بازنده‌اي هم هست. در طول تاريخ بازيكنان بسيار خوبي در حسرت كسب توپ طلا مانده‌اند. در اينجا نگاهي به بهترين‌هايي كه در طول 10 سال گذشته به‌رغم شايستگي نتوانسته‌اند به اين افتخار برسند اشاره مي‌كنيم: جيان لوئيجي بوفون (ايتاليا- يوونتوس): از بوفون براي مدت‌هاي طولاني به عنوان بهترين دروازه‌بان دنيا ياد مي‌شد. او هنوز هم بهترين سنگربان دنياست. او بارها با حركات آكروباتيك استثنايي‌اش هواداران فوتبال را به وجد آورده اما هيچگاه به عنوان نامزد اصلي كسب توپ طلاي اروپا مطرح نبوده است. او كه شش بار به عنوان بهترين دروازه‌بان سال سري A انتخاب شده در سال 2006 پس از فابيوكاناوارو تنها موفق شد توپ نقره را از آن خود كند.

اوليوركان (آلمان- بايرن‌مونيخ- بازنشسته): غول بايرن‌مونيخ شايد تنها رقيب جي‌جي‌بوفون در كسب عنوان بهترين دروازه‌بان دنيا بود. او هم همانند بوفون افتخارات بسياري در كارنامه‌اش دارد اما هرگز دستش به توپ طلا نرسيد. او در سال 2001 و 2002 رتبه سوم بهترين بازيكن جهان را از آن خود كرد. كان پس از آنكه با درخشش در جام‌جهاني 2002 تيم‌ملي آلمان را به مقام دومي رساند مي‌توانست پس از لوياشين اسطوره‌اي دومين دروازه‌باني باشد كه توپ طلا را از آن خود مي‌كند.

پيتر اشمايكل (دانمارك، منچستريونايتد-بازنشسته): او هرچند در اواخر دهه 90 سال‌هاي آخر دوران بازي‌اش را سپري مي‌كرد اما نقشي كليدي در سه قهرماني معروف منچستريونايتد در سال 1999 داشت. در دوراني كه اشمايكل بازي مي‌كرد دروازه‌بانان هيچگاه به عنوان نامزدهاي كسب توپ طلا مطرح نبودند و اين دانماركي بزرگ از اين لحاظ واقعا بدشانس بود اما پيتر اشمايكل به خاطر واكنش‌هاي غيرقابل تصورش در نظرسنجي رويترز كه در سال 2001 انجام شد بالاتر از لوياشين و گوردون بانكس عنوان بهترين دروازه‌بان تاريخ را از آن خودش كرد.
پائولو مالديني (ايتاليا- ميلان): واقعا بي‌رحمانه است كه يكي از بهترين مدافعان دنيا كه البته اگر او را بهترين ندانيم تاكنون نتوانسته توپ طلا را به دست آورد. او حتي به كسب اين افتخار هم نزديك نشده است و تنها در سال‌‌هاي 1994 و 2003 در جمع سه بازيكن برتر سال اروپا جاي گرفت. پائولو مالديني به‌رغم 25 سال حضورش در دنياي فوتبال افتخارات اندك مشخصي به دست آورده. او در اين مدت تنها يك‌بار در سال 2003 عنوان بهترين مدافع سال سري A را از آن خودش كرد.

روبرتو كارلوس (برزيل- رئال‌مادريد- فنرباغچه): اين مدافع برزيلي در اواخر دهه 90 و اوايل قرن جديد ميلادي بدون شك بهترين مدافع چپ جهان بود. ميل او به كارهاي تهاجمي و ضربات آزاد استثنايي‌‌اش باعث شده بود بسياري فكر كنند اين مدافع سرانجام خواهد توانست توپ طلا را از آن خود كند. او در سال 2002 پس از رونالدو موفق شد توپ نقره را به دست آورد.
كافو (برزيل- رم، ميلان- بازنشسته): كافو را مي‌توان روبرتو كارلوس در دفاع راست و همانند پائولو مالديني دانست. او هرگز حتي موفق نشد در جمع سه بازيكن برتر سال اروپا قرار بگيرد.
ديويد بكام(انگلستان- منچستريونايتد- رئال‌مادريد):‌ در هر ليستي يك گزينه جنجالي وجود دارد و شايد گزينه جنجالي ما هم ديويد بكام باشد. براي بسياري بكام تنها يك چهره تبليغاتي است اما ناديده گرفتن استعدادهاي اين بازيكن واقعا بي‌انصافي است. او يكي از بهترين پاسورها و ضربه آزادزن‌هاي دنياست و در بسياري از مواقع منجي تيم‌ملي كشور و باشگاهش بوده اما يك هافبك براي اينكه بهترين بازيكن اروپا شود بايد توانايي و شور و اشتياق فراواني براي بازي داشته باشد و منتقدان را هم متقاعد كند اما بكام هرگز اينطور نبوده. او تنها در سال 1999 پس از ريوالدو به عنوان دومين بازيكن برتر سال اروپا دست يافت.
فرناندو ردوندو (آرژانتين- رئال‌مادريد- بازنشسته): ردوندو در زمان بازي‌اش يكي از بهترين هافبك‌هاي دنيا بود. اما اين آرژانتيني تنها پس از درخشش فوق‌العاده‌اش براي رئال در ليگ قهرمانان فصل 2000-1999 مورد توجه جهانيان قرار گرفت. او را مي‌توان سردمدار بازيكنان مدرن در فوتبال دانست. ردوندو به‌رغم توانايي‌هاي بسيارش هرگز به آنچه شايستگي‌اش را داشت نرسيد.
ميشائيل بالاك(آلمان- لوركوزن- بايرن-چلسي): هنوز هم بسياري معتقدند بالاك را نمي‌توان در دسته‌بندي هافبك‌هاي بزرگ قرار داد. او هرگز به عنوان يك بازيكن باثبات مطرح نبوده و در عين حال در بازي‌هاي بزرگ هم نمايش‌هاي خوبي از خودش به اجرا نمي‌گذارد. او هرچند در سال‌هاي 2002 و 2003 و 2005 به عنوان بزرگ‌ترين بازيكن سال آلمان انتخاب شد اما هرگز به عنوان كانديداي اصلي كسب توپ طلا مطرح نبوده. او در سن 32 سالگي ديگر نبايد به كسب اين عنوان اميدوار باشد.
رائول(اسپانيا- رئال‌مادريد): پسر طلايي اسپانيا را مي‌توان يك مهاجم فعال دانست كه بيش از همه همتايانش در حال حاضر گلزني كرده است. رائول كه تاكنون پنج‌بار به عنوان بازيكن فصل لاليگا انتخاب شده بيش از هر بازيكن ديگري در عرصه باشگاهي مدال به دست آورده. كاپيتان رئال 16 بار به عناوين مختلف باشگاهي دست يافته است. زماني كه در سال 2001 مايكل اوون را به جاي او به عنوان برترين بازيكن سال اروپا برگزيدند بسياري مدعي شدند توپ طلا حق اين بازيكن اسپانيايي بوده است. شايد تنها دليلي كه باعث شده رائول در حسرت كسب توپ طلا بماند عدم موفقيتش در عرصه ملي باشد.

الساندرو دل‌پيرو(ايتاليا- يوونتوس): دل‌پيرو 34 ساله برخلاف بسياري از بازيكنان خيلي دير به روزهاي اوجش رسيد. او با اين سن بهترين بازي‌هايش را به نمايش مي‌گذارد اما بازيكن دوست‌داشتني و پرطرفدار يوونتوس هرگز حتي در ميان سه بازيكن برتر اروپا جا نگرفته است. او به‌رغم تمامي افتخارات و مدال‌هايي كه كسب كرده تنها يك‌بار در سال 1998 به عنوان بهترين بازيكن ايتاليا انتخاب شد. در دو سال اخير در مراسم اهداي توپ طلا مشخص شده كارشناسان بهاي خاصي به بازيكنان جوان مي‌دهند بنابراين دل‌پيرو هم ديگر نبايد به كسب اين عنوان اميدوار باشد.

فرانچسكو توتي(ايتاليا- رم): يك بازيكن ايتاليايي ديگر كه به آنچه شايستگي‌اش را داشته نرسيده. ستاره رم هرچند در عرصه باشگاهي براي تيمش حرف اول و آخر را مي‌زند اما در عرصه ملي يك چهره مرموز است. او در عرصه‌هاي ملي همراه با تيم‌ملي ايتاليا روزهاي بسياري بدي را پشت‌سر گذاشته. توتي در جام‌جهاني 2002 در دور دوم از زمين بازي اخراج شد. در يورو 2004 به صورت حريفش تف انداخت، در جام‌جهاني 2006 به دليل مصدوميتي كه با آن دست و پنجه نرم مي‌كرد نتوانست بدرخشد اما توتي در سال‌هاي 2000، 2001، 2003، 2004 و 2007 به عنوان بهترين بازيكن سال ايتاليا انتخاب شد.

تيري آنري (فرانسه- آرسنال- بارسلونا): تيري آنري به‌رغم توانايي‌ها و استعداد فوق‌العاده‌اش و درخشش در عرصه‌هاي مختلف هرگز به عنوان يكي از بهترين‌هاي دنياي فوتبال مطرح نبوده. او در سال 2003 پس از پاول ندود به عنوان دومين بازيكن برتر اروپا شناخته شد. او در شرايطي كه در آرسنال يك مهره غيرقابل جايگزين بود در بارسلونا روزهاي خوبي را تجربه نمي‌كند.
منبع: گل
پنجشنبه 14 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 479]