محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804039623
10 بازیگر برتر تاریخ سینمای جهان + عکس
واضح آرشیو وب فارسی:تهران98:
۱۰ بازیگر برتر تاریخ سینمای جهان + عکس سایت معتبر سینه ریوو ۱۰ بازیگر برتر تمام دوران را انتخاب کرده است. البته ستارگان مرد. ترکیبی از ۵ ستاره مدرن – براندو، پاچینو، نیکلسون، دونیرو و نیومن – و ۵ ستاره کلاسیک شامل کری گرانت، جیمز استوارت، همفری بوگارت و هنری فاندا. انتخاب به گونه ای است که نمی توان اعتراضی به آن کرد. هر ۱۰ نفر از اسطوره های مسلم دنیای سینما هستند. این سایت در مقدمه این انتخاب یک فهرست ۱۰ نفره دوم را نیز منتشر کرده و نوشته که این ۱۰ نفر نیز شایستگی حضور در هر فهرستی از بزرگ ترین ستاره های تاریخ سینما را دارند که در انتهای مطلب این فهرست نیز آورده شده است. ۱ – مارلون براندو ۲۰۰۴-۱۹۲۴ اسطوره بازیگری. اولین نمونه اعلای مکتب آکتورز استودیو. با اعتماد به نفسی خیره کننده که گاه پهلو به پهلوی خودپسندی می زد. از دهه ۴۰ و ۵۰ با فیلم هایی مثل اتوبوسی به نام هوس، زنده باد زاپاتا و در بارانداز چهره شد و در دهه ۷۰ با پدرخوانده به یک افسانه زنده بدل شد. برخلاف انتظار تعداد فیلم های بزرگش چندان زیاد نیست اما تاثیر موحشی بر نسل بعدی بازیگران گذاشته است. دلمشغولی های سیاسی و اقتصادی اش و میلش به انزوا کارنامه او را به اندازه کافی پبربار نساخته است. اما در همین معدود شاهکارهایش، نبولغ بی نظیر بازیگری اش با تمام وجود احساس می شود.
بهترین فیلم ها: اتوبوسی به نام هوس (۱۹۵۱)، در بارانداز (۱۹۵۴)، پدرخوانده فیلم های مطرح دیگر: زنده باد زاپاتا (۱۹۵۲)، وحشی (۱۹۵۳)، شیرهای جوان (۱۹۵۸)، آخرین تانگو در پاریس (۱۹۷۳). ۲ – آل پاچینو ۱۹۴۰-؟ در دهه ۷۰ بهترین بازیگر دنیا بود. یک نیویورکی متوسط القامت با چهره ای خنثی و حتی می شود گفت روشنفکرانه با پدرخوانده چهره شد و با سرپیکو و بعدازظهر سگی و مترسک و پدرخوانده ۲ (همگی ساخته شده در نیمه اول دهه ۷۰) شهرتی افسانه ای یافت. از نیمه دوم دهه ۸۰ اسیر مشوربات الکلی شد اما در دهه ۹۰ با فیلم هایی مثل بوی خوش زن و مخمصه، بازگشتی خیره کننده داشت. موفقیت پیاپی فیلم های دوره اخیرش محبوبیت گمشده اش را دوباره احیا کرده است.
بهترین فیلم ها: پدرخوانده (۱۹۷۲)، بعدازظهر سگی (۱۹۷۵)، صورت زخمی (۱۹۸۴) فیلم های مطرح دیگر: سرپیکو (۱۹۷۲)، پدرخوانده۲ (۱۹۷۴)، مخمصه (۱۹۹۵)، نفوذی (۱۹۹۹) ۳ – جک نیکلسون ۱۹۳۷-؟ قیافه سمپاتیک او راه را برایش هموار ساخته است. او به هیچ وجه زیبا نیست و حتی بارقه ای شیطانی در چهره اش احساس می شود اما از آن چهره هایی است که نمی توان چشم ازشان برداشت. در دهه ۷۰ در یک دوره شکوفایی حیرت انگیز کاراکترهایی را ایفا کرد که در هیچ سبک و سیاق بازیگری نمی گنجند و محصول نبوغ غریزی او به عنوان یک بازیگر فوق مدرن بودند. او به عنوان بازیگر از حس همذات پنداری تماشاگر می گریزد و او را به چالش می کشد. حضور او در هر فیلم یعنی سهمی از جذابیت یک فیلم. او از اواخر دهه ۶۰ تا امروز همیشه یکی از وزنه های هالیوود باقی مانده است.
بهترین فیلم ها: محله چینی ها (۱۹۷۴)، دیوانه از قفس پرید (۱۹۷۵)، تلالو (۱۹۸۰) فیلم های مطرح: چند قطعه آسان (۱۹۷۱)، پستچی دوبار زنگ می زند (۱۹۷۹)، پتمن (۱۹۸۹)، بهترین شکل ممکن (۱۹۹۶) ۴ – رابرت دنیرو ۱۹۴۳-؟ این بازیگر محبوب اسکورسیزی (او در ۷ فیلم اسکورسیزی بازی کرده است) با بازی در فیلمی از کاپولا شهرت جهانی پیدا کرد. در پدرخوانده ۲ و در نقش جوانی های دن کورلئونه. توانایی اش در نمایش خشم کنترل نشده، عصیان های ناگهانی و تلاطم های احساسی او را به بازیگر محبوب اسکورسیزی بدل کرد. چهره ایتالیایی تبار او موجب شد تا به شکل سنتی در نقش گانگسترها ظاهر و مشهور شود. از دهه ۹۰ این پدیده مسلم بازیگری، استعداد کمیک خود را جدی تر گرفت و در مجموعه ای از فیلم های مردم پسند کمدی ظاهر شد (مثل این را تحلیل کن). او یکی از استوانه های بازیگری معاصر است که همچنان توانایی جذب مغناطیسی تماشاگر را داراست اما مدت هاست که نقش مهمی ایفا نکرده است.
بهترین فیلم ها: پدرخوانده ۲ (۱۹۷۴)، راننده تاکسی (۱۹۷۵)، گاو خشمگین (۱۹۸۰) فیلم های مطرح: سلطان کمدی (۱۹۸۲)، روزی روزگاری آمریکا (۱۹۸۴)، مخمصه (۱۹۹۵)، کازینو (۱۹۹۶) ۵ – پل نیومن ۲۰۰۸-۱۹۲۵ در دهه ۵۰ به عنوان جانشین جیمز دین جوانمرگ ظاهر شد. در نقش جوان معترض احساساتی منزوی اما به سرعت نشان داد که توانایی های فراتری از آن بازیگر فقید را در چنته دارد. بدون آن حس خوددلسوزی آزارنده جیمز دین. او به سادگی در نقش هایش می لغزید و به راحتی توانست در قالب کلاسیک بازیگران هالیوود جای بگیرد. او از آن دسته بازیگرانی است که در یادآوری فیلم ها و شخصیت هایی که بازی کرده ناخودآگاه لبخندی بر صورتتان می نشیند. او در دهه ۶۰ ستاره بی رقیب سینمای جهان بود. شهرت او در دهه ۷۰ رو به زوال رفت و در دهه ۸۰ (به رغم بردن یک اسکار) خاموش شد.
بهترین فیلم ها: گربه روی شیروانی داغ (۱۹۵۸)، بیلیاردباز (۱۹۶۱)، لوک خوش دست (۱۹۶۷) فیلم های مطرح: هاد (۱۹۶۳)، مرد (۱۹۶۶)، بوچ کسیدی و ساندنس کید (۱۹۶۹)، نیش (۱۹۷۳) ۶ – کری گرانت ۱۹۸۶-۱۹۰۴ او را می توان عصاره تمام فضائل بازیگری هالیوود دانست. نمایشی از طنز، چهره جذاب، زمان سنجی و توانایی های استاندارد بازیگری. او از ابتدای دهه ۳۰ تا نیمه دهه ۶۰ به مدت ۳۵ سال ستاره مسلم سینما باقی ماند و با مجموعه ای از مشهورترین کارگردانان هالیوود همکاری کرد. شیوه سهل و ممتنع او در بازیگری هرگز در سینما تکرار نشده است. او متخصص بازی در فیلم های کمدی بود اما در نقش های درام نیز جلوه فراموش ناشدنی دارد. تاثیر او بر بازی ستارگانی مثل تام هنکس و جورج کلونی محسوس است. او از آن دسته ستارگانی است که هرگز به اسکار نزدیک هم نشد.
بهترین فیلم ها: نگهداری از بیبی (۱۹۳۸)، بدنام (۱۹۴۶)، شمال از شمالغربی (۱۹۵۹)، معما (۱۹۶۴) فیلم های مطرح: حقیقت تاسفبار (۱۹۳۸)، فقط فرشته ها بال دارند (۱۹۳۹)، ارسنیک و توری کهنه (۱۹۴۴)، ماجرای به یادماندنی (۱۹۵۷) ۷ – جیمز استوارت ۱۹۹۷-۱۹۰۸ مرد نجیب سینما کمی پس از کری گرانت جلوه کرد و یک دهه پس از او از سینما کناره گرفت. این یعنی ۴۰ سال بازی در سینما در بالاترین سطح ممکن. قامت بلند و احساسی را عدم تعادل روحی را به تماشاگر منتقل می ساخت که باعث جلب همدلی تماشاگر می شد چهره او به رغم خوشایند بودن هیچ ارتباطی با قهرمان استاندارد آمریکایی نداشت. او ایفاگر نقش مردانی اخلاق گرا، کمی رمانتیک با حسی از طنز و درگیر مشکلات روزمره زندگی بود. ردپای او بر بی شمار شاهکار سینمایی از بزرگترین کارگردانان سینماب ه چشم می خورد و در همه این فیلم ها او کار خودش را به بهترین شکل ممکن انجام داده است.
بهترین فیلم ها: مغازه سرنبش (۱۹۴۰)، چه زندگی شگفتی (۱۹۴۶)، پنجره عقبی (۱۹۵۴)، سرگیجه (۱۹۵۸) فیلم های مطرح: آقای اسمیت به واشنگتن می رود (۱۹۳۹)، داستان فیلادلفیا (۱۹۴۰)، مهمیز برهنه (۱۹۵۳)، مردی که لیبرتی والانس را کشت (۱۹۶۱) ۸ – همفری بوگارت ۱۹۵۷-۱۸۹۹ بوگارت جدا از ظرفیت های بازیگری اش بیشتر به عنوان یک شمایل در سینما حضور دارد. نمایشی عینی از کلبی مسلکی، تلخ اندیشی، وارستگی اخلاقی و در ترکیب با یک زبان گزنده و نیشخندهای ملایم. او در دهه ۳۰ با سینمای گانگلستری شروع کرد اما در دهه ۴۰ در زمان اوج گیری سینمای سیاه به عنوان چهره اصلی این نوع سینما مشهور شد. نمی توان ارزیابی دقیقی از توانایی های او به عنوان یک بازیگر انجام داد. افسانه پیرامون او چنان با واقعیت ترکیب شده که سخت است بوگارت حقیقی را تشخیص داد. مرگ او در سن ۵۸ سالگی این افسانه را تشدید کرد.
بهترین فیلم ها: شاهین مالت (۱۹۴۱)، کازابلانکا (۱۹۴۲)، خوب ابدی (۱۹۴۶)، در مکانی خلوت (۱۹۵۰) فیلم های مطرح: سی یرای مرتفع (۱۹۴۰)، داشتن و نداشتن (۱۹۴۴)، گنج های سی یرا مادره (۱۹۴۸)، قایق آفریکن کویین (۱۹۵۱) ۹ – گری کوپر ۱۹۶۱-۱۹۰۱ گری کوپر از سینمای صامت در مقام یک ستاره شروع کرد و در دهه های ۳۰ و ۴۰ و ۵۰ این مقام را حفظ کرد. در پشت چهره و کاراکتر موقر او نوعی بازیگوشی کودکانه احساس می شد. در صدا و حرکاتش خامی موج می زد اما همه اینها مانع نشد که او در مقام قهرمان نمونه آمریکایی محبوبیت خارق العاده ای نیابد. تا آنجا که طعنه ادبی رومن گاری به افسانه از رنگ و رو رفته آمریکا، نام خداحافظ گری کوپر را بر خود گرفت. از چهره کوپر نوعی سلامت روان نیرومندی و حس نیت تراوش می کرد اما در دهه ۵۰ به شکل متناقضی در بهترین فیلم هایش نوعی نااستواری و اضطراب را به نمایش گذاشت که نشانه ای از کمال دیررس بازیگری او بود.
بهترین فیلم ها: گروهبان یورک (۱۹۴۰)، ماجرای نیمروز (۱۹۵۲)، عشق در بعدازظهر (۱۹۵۷)، مردی از غرب (۱۹۵۸) فیلم های مطرح: آقای دیدز به شهر می رود (۱۹۳۶)، زنگ ها برای که به صدا درمی آیند (۱۹۴۳)، سرچشمه (۱۹۴۹) ۱۰- هنری فاندا ۱۹۸۲-۱۹۰۵ یکی دیگر از بلندقامتانی که در دهه ۳۰ در سینمای آمریکا درخشیدند (گرانت، استوارت، کوپر و جان وین نیز همگی از قدی بالای ۱۸۵ برخوردار بودند) در چره او نوعی رمانتیسیم ویکتوریایی موج می زد اما به سرعت نشانداد که در عرصه کمدی نیزی بازیگر مطرحی است. فاندا از ۱۹۳۵ بازیگری را آغاز کرد و در سال ۱۹۸۱ در آخرین فیلمش یعنی برکه طلایی ظاهر شد. ۴۶ سال بازی و جالب آنکه برای آخرین فیلمش بالاخره بنده اسکار شد. در این میان از اواخر دهه ۴۰ تا نیمه دهه ۵۰ به شوق بازی در تئاتر سینما را به طور موقت ترک کرد. او یکی از شمایل های وقار عمیق مردانه در سینماست.
بهترین فیلم ها: خوشه های خشم (۱۹۴۰)، لیدی ایو (۱۹۴۱)، کلمنتاین عزیزم (۱۹۴۶)، ۱۲ مرد خشمگین (۱۹۵۸) فیلم های مطرح: تنها یک بار زندگی می کنی (۱۹۳۷)، آقای لینکلن جوان (۱۹۳۹)، مرد عوضی (۱۹۵۷)، روزی روزگاری در غرب (۱۹۶۹) فهرست دوم ۱۰ بازیگر بزرگ دیگر ۱۱ – مارچلو ماسترویانی ۱۲ – جان وین ۱۳ – گریگوری پک ۱۴ – اسپنسر تریسی ۱۵ – ژان گابن ۱۶ – برت لنکستر ۱۷ – الک گینس ۱۸ – جیمز دین ۱۹ – تام هنکس ۲۰ – دانیل دی لوییس.
فروردین ۱۰م, ۱۳۹۱
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهران98]
[مشاهده در: www.tehran98.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 3398]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها