واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: سیاست > دیپلماسی - عضو کمیسیون امنیت ملی معتقد است:سیاست مذاکره صرفا برای مذاکره،از سوی طرف غربی در مذاکرات آتی استانبول، نوعی وقت کشی به حساب می آید. موضوع مخالفت احتمالی مجلس با انتقال اورانیوم به ترکیه در آستانه مذاکرات استانبول موجب شدخبرآنلاین این موضوع را از حشمت الله فلاحت پیشه عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی جویا شود. *** آقای فلاحت پیشه! آیا مجلس برای روزهای پس از مذاکرات استانبول و در صورت بی نتیجه ماندن این مذاکرات، پیش بینی خاصی دارد؟ قوانین مجلس در بحث هسته ای مشخص است و به طور کلی مجلس بنایی برای ورود به مسائل دیپلماتیک ندارد. آنچه در استانبول قرار است برگزار شود مذاکرات دیپلماتیک است. مجلس چهار قانون را برای تعیین حدود ومرزهای دولت در مساله هسته ای تصویب کرد. بر اساس محتوای این قوانین دولت موظف است فن آوری هسته ای کشور بویژه در زمینه غنی سازی را محقق سازد. در عین حال در قوانین ضمن بودجه و در برنامه بودجه آمده است که فن آوری هسته ای ایران باید به گونه ای شکل گیرد که ما به کشور اول منطقه از لحاظ تولید سوخت هسته ای خود اتکا تبدیل شود. بر همین اساس تا پایان چشم انداز بیست ساله ما باید بیست نیروگاه تولید سوخت هسته ای در کشور داشته باشیم و سوخت هسته ای وارد مدار انرژی در ایران شود. این ها قوانین کلی است. مجلس این قوانین را تصویب می کند اما تا زمانی که به مرحله اجرا درآید شاید صدها مذاکره دیپلماتیک، دعوای دیپلماتیک، تعامل دیپلماتیک هم شکل گیرد. مذاکرات استانبول در این میان تنها یک مقطع است. بر طبق روال موضوع هسته ای جزء مباحث کلان دیپلماتیک و امنیت ملی است و بررسی این مباحث در حوزه شورای عالی امنیت ملی است. در این شورا که رئیس مجلس شورای اسلامی نیز عضویت دارد بر اساس قوانین اقدامات پیش می رود و ما نیز مشخصا رعایت حدود تعریف شده برای دولت در مساله هسته ای بر طبق قوانین مصوب را از خواستاریم و اطمینان هم داریم که تخلفی از این حدود صورت نخواهد گرفت چراکه موضوع هسته ای جزء مباحث کلان امنیت ملی و سیاست خارجی است. اگر احساس کنیم که طرف 1+5 در مذاکرات بدنبال تضعیف موضع جمهوری اسلامی ایران است، در آن زمان می توان اقدام دیگری را در مجلس مورد بررسی قرار داد. در همین خصوص آقای سلطانیه از احتمال مخالفت مجلس با انتقال اورانیوم به ترکیه سخن گفته است. طرح این موضوع در مجلس چه اندازه محتمل است؟ ما دو شکل تبادل داریم، یک موضوع بحث کنسرسیوم برای تولید سوخت هسته ای است و موضوع دیگر انتقال سوخت هسته ای ایران جهت تامین سوخت بیست درصدی نیروگاه تهران است. در مرحله اول طبق قانون دولت موظف است که برنامه هسته ای خود را به گونه ای خوداتکا و کاملا ملی دنبال کند. به این ترتیب ما نمی توانیم تولید سوخت هسته ای یا فرایند غنی سازی را در کشوری دیگر ادامه دهیم. این اقدامات باید در خاک ایران دنبال شود. اگر در این قالب مذاکرات استانبول بخواهد دنبال شود که با منع قانونی مواجه است اما آنچه آقای سلطانیه مطرح کرده در خصوص تبادل سوخت است. تبادلی که می توانست در کیش، برزیل یا ترکیه انجام شود. موضوع تبادل یک اصل در مذاکرات نیست بلکه حاشیه ای در مذاکرات است که معتقدم طرح آن شاید موجب تحت الشعاع قرار گرفتن مسائل کلی تر شود. تبادل سوخت آن چیزی است که بر اساس مقررات آژانس و اساس نامه این نهاد بین المللی کشورهای دارنده سوخت موظف به انجام آن هستند همان طور که ایران در سال 1990 از آرژانتین سوخت هسته ای دریافت کرد و آنچنان این کار بدون حاشیه سازی سیاسی انجام شد که بسیاری از آن باخبر نشدند. در دنیای امروز هزینه ای که صرف خرید و فروش سوخت هسته ای می شود سالانه حدود هزار میلیارد دلار است. این تبادل هم در قالب مقررات آژانس انجام می شود و ایران هم می تواند در این بین سهم داشته باشد. اما در مذاکرات ژنو یک طرف های غربی بحث تبادل سوخت را برای تحت الشعاع قرار دادن مذاکرات مطرح کردند و ایران هم بی میل نبود که برای نشان دادن پایبندی خود به تعهداتش تبادل را انجام دهد اما این به معنای تبادل فن آوری و تولید سوخت نیست. به این ترتیب شما بحث انتقال اورانیوم به ترکیه را در قالب مبادله سوخت می دانید که امری طبیعی است؟ مبادله سوخت به این ترتیب که ایران سوخت بیست درصد را تحویل بگیرد مساله ای است که در بیانیه تهران هم مطرح شد اما این بیانیه صرفا مبادله سوخت را مطرح نکرد بلکه تضمین هایی را نیز در راستای حقوق ایران در ان پی تی مطرح می کند که باید اجرایی شود. اطمینان دارم که طرف ایرانی هم که در مذاکرات استانبول حاضر می شود، کل مذاکرات را محدود به موضوع تبادل سوخت نمی کند بلکه مسائل دیگر هم به طور قطع در دستور کار قرار خواهد گرفت. شما اشاره داشتید که طرح موضوع تبادل سوخت ممکن است موضوعات اصلی را تحت الشعاع قرار دهد. این موضوعات کدام است و منظور دقیق شما چیست؟ مسائل اصلی این است که ما احساس می کنیم برخی بازیگران در 1+5 سیاست مذاکره برای مذاکره را دنبال می کنند و تلاش دارند صرفا مذاکرات را ادامه دهد و در سوی دیگر در قالب قطع نامه های شورای امنیت سیاست فشار بر ایران را دنبال کنند. به بیان دیگر یک جنگ فرسایشی علیه ایران را شکل دهند. اعتقاد دارم که در ایران دیگر سیاست مذاکره صرفا برای مذاکره نوعی وقت کشی به حساب می آید و ما نباید اجازه دهیم که آنها وقت ما را بکشند. پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران بعد از مدالیته شش مرحله ای تهران و آژانس که به رفع شش ابهام از برنامه هسته ای ایران منجر شد دیگر نمی بایست در ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد باقی می ماند. این فصل به کشورهایی اشاره دارد که برنامه ای را بر علیه صلح و امنیت بین المللی دنبال می کنند. در مدالیته شش مرحله ای، آژانس رسما اعلام کرد که ایران ابهاماتی را که اعضای گروه 1+5 مدعی بودند در برنامه هسته ای وجود دارد و بر همین اساس ادعا می کردند برنامه هسته ای ایران تهدید برای صلح و امنیت بین المللی است، برطرف ساخته است. معتقدم که زودتر از این ها باید بحث خروج پرونده ایران از ذیل فصل هفتم منشور را مطرح می کردیم . اکنون انتظاری که از مذاکرات استانبول وجود دارد این است که هیات ایرانی رسما اعلام کند که به عنوان یک گام حسن نیت طرف غربی باید پرونده هسته ای ایران از ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد خارج شود. البته این در حالی است که در استانبول بحث هسته ای مطرح شود چراکه ایران دو بحث را مد نظر دارد که یکی از آنها بحث هسته ای است و بحث دیگر که منوط به بسته پیشنهادی ایران است؛ حضور ایران به عنوان یک طرف متقابل در بحث های جهانی و منطقه ای است و در این راستا می تواند با دیگر قدرت ها همکاری داشته باشد. در واقع بحث دوم مکمل بحث اول و نشانه شناسایی جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک بازیگر عمده در تحولات بین المللی و منطقه ای است. /28114
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 264]