محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826099311
امام هادي(ع)، چراغ هدايت
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: شهادت امام هادي(ع)، پيشواي دهم شيعيان، در ماه رجب و در 42 سالگي اتفاق افتاد عروج روح قدسي آن انسان وارسته جهان اسلام را غرق در ماتم و اندوه ساخت شهادت مظلومانه آن بزرگوار شهر سامرا را پر از شيون و ناله کرد. امام ابوالحسن علي النقي هادي (ع) ملقب به امام هادي، دهمين پيشواي شيعيان در نيمه ذيحجه سال 212 هجري در اطراف مدينه در محلي به نام صريا متولد شد. آن حضرت و فرزند گرامي ايشان امام حسن (ع) به عسکريين شهرت يافتند، زيرا خلفاي بني عباس آنها را از سال 233 به سامرا (عسکر) برده و تا آخر عمر پر برکتشان در آنجا، آنها را تحت نظر قرار دادند. امام هادي (ع) به لقب هاي ديگري مانند نقي، عالم، فقيه، امين و طيب شهرت داشت و کنيه مبارک ايشان ابوالحسن است. از آنجا که کنيه امام موسي کاظم (ع)و امام رضا (ع) نيز ابوالحسن بود. لذا براي اجتناب از اشتباه، ابوالحسن اول به امام کاظم (ع)، ابوالحسن ثاني به امام رضا (ع) و ابوالحسن ثالث به حضرت هادي (ع) اختصاص يافته است. پدر بزرگوارش امام جواد (ع) و مادرش بانوي گرامي سمانه است که بانويي با فضيلت و با تقوا بود. امام هادي (ع) در سن 6 يا 8 سالگي يعني در سال 220 هجري، پس از شهادت امام جواد (ع) به امامت رسيد. مدت 33 ساله امامت امام هادي (ع) با خلفاي معتصم، واثق، توکل، منتصر، مستعن و معتز معاصر بود. رفتار اين عده از خلفاي عباسي با امام علي النقي(ع) متفاوت بود. برخي رفتار خصمانه و برخي ديگر رفتار متعادل تري اعمال مي نمودند ولي همه آنان، در غصب خلافت و ناديده گرفتن حقوق امامت، هم راي و هم نظر بودند. در ميان آن ها، متوکل عباسي (دهمين خليفه عباسيان) بيش از همه، نسبت به اهل بيت(ع) و خاندان امامت و علويان صاحب نام، دشمني مي ورزيد و از هر راه ممکن در صدد اذيت و آزار آنان بر مي آمد و حتي نسبت به درگذشتگان اهل بيت(ع) نيز عقده گشايي مي کرد و دستور مي داد که قبور امامان معصوم(ع)، به ويژه قبر مطهر اباعبدالله الحسين(ع) و خانه هاي مجاور آن را خراب کرده و زمين هاي کربلا را شخم زده و زراعت نمايند. وي، در سال 243 قمري، امام علي النقي(ع) را از مدينه منوره به سامرا فراخواند و آن حضرت را براي هميشه از موطن اصلي وي و اجداد طاهرينش دور نمود. تنها منتصر عباسي (يازدهمين خليفه عباسيان) پس از ترور و هلاکت پدرش متوکل، در ايام کوتاه مدت خلافت خويش، نيکي هاي در خور توجهي به علويان و وابستگان به خاندان رسالت و امامت نمود، که در برابر آزار و اذيت هاي بي حد و حساب ساير خلفاي عباسي، قابل جبران نمي باشد. امام علي النقي(ع) به مدت يازده سال در سامرا (پايتخت عباسيان) و در محله عسکر (منطقه مسکوني نظاميان) به حالت تبعيد، زندگي نمود و در اين مدت، تحت مراقبت و نظارت دستگاه امنيتي خلافت قرار داشت و از تماس با دوستان و ياران خويش محروم بود. سرانجام در سوم رجب و يا به روايتي در 25 جمادي الآخر سال 254 قمري، در ايام خلافت معتز عباسي، به وسيله معتمد عباسي، برادر خليفه وقت، مسموم و در آن غريبه سرا، به شهادت رسيد. به هنگام شهادت آن امام همام، جز فرزندش امام حسن عسکري(ع)، کسي در بالينش حاضر نبود. امام حسن عسکري(ع) در ماتم پدر بزرگوارش، بسيار گريست و گريبان دريد و خود متوجه غسل، کفن و دفن آن حضرت گرديد برخي از نادانان و يا متعصبان به امام حسن عسکري(ع) خرده گرفته که چرا وي گريبانش را دريد. آن حضرت به آنان پاسخ داد: شما چه مي دانيد از احکام دين خدا؟ حضرت موسي بن عمران(ع) در ماتم برادرش هارون(ع) گريبان چاک زد. از امام هادي(ع) تشييع جنازه با شکوهي به عمل آمد. دوستداران اهل بيت(ع)، فقها، قضات، دبيران، اميران و حتي بزرگان دربار خلافت در تشييع جنازه مطهر وي شرکت کرده و وي را در يکي از حجره هاي خانه اش دفن نمودند. هم اکنون قبر شريفش، به همراه قبر مطهر فرزندش امام حسن عسکري(ع) و قبر خواهرش حکيمه خاتون دختر امام جواد(ع) و قبر نرگس خاتون مادر امام زمان(ع) در يک ضريح مقدس قرار دارد و در شهر سامرا، مزار شيعيان و دوستداران اهل بيت(ع) مي باشد. امام هادي (ع) که در زمره امامان شيعه و از خاندان رسالت است، نيز از ويژگي دانشي گسترده و جامع برخوردار بود، طوري که سمبل هاي دانش و فرهنگ وي، عقول را حيران و انديشه ها را به اعجاب واداشته است. امام دهم همچون پدران و اجداد بزرگوار خود در علم و دانش سرآمد روزگار بود. درخشش او در مدت حياتش احترامي شگفت در قلوب همگان ايجاد کرده بود. نامه آن حضرت در رد پيروان معتقد به تفويض و جبريون و اثبات عدل و حد مابين جبر و تفويض، از فرازهاي شگفت آور دوره امامت، امام هادي محسوب مي شود و بسيار مورد تعمق و توجه مي باشد. امام هادي (ع) در اين نامه، نظريه پيروان هر دو عقيده را با منطقي ترين اصول مردود اعلام کرده و اسراري از علوم و حقايق آن را پاسخ فرموده است. با توجه به اينکه خداوند داراي عدل و انصاف و حکمت بالغه است، پس اوست که مي تواند هر کس را بخواهد از ميان بندگان خود براي ارسال پيامش و تبليغ رسالتش و اتمام حجت بر بنده هايش برگزيند. گوشه اي ديگر از درياي بيکران دانش امام هادي (ع) در تاريخ خطيب بغدادي تجلي دارد. او به شهادت خود دانش امام را متذکر شده و در مقام اثبات آن مي گويد:روزي يحيي بن اکثم در مجلس واثق خليفه عباسي که جمعي از علماء و فقها حضور داشتند، سووال کرد که چه کسي سر حضرت آدم (ع) را هنگامي که حج به جا آورد، تراشيد؟ تمام حضار در پاسخ آن عاجز ماندند، واثق گفت: هم اکنون من کسي که جواب اين سووال را بدهد حاضر مي کنم، سپس شخصي را بدنبال حضرت هادي (ع) فرستاد و وي را به دربار خليفه دعوت کرد. امام نيز دعوت را پذيرفت و براي اظهار و بيان حقيقت به دربار واثق رفت. خليفه پرسيد: اي ابوالحسن به ما بگو چه کسي سر حضرت آدم را هنگام حج تراشيد؟ امام فرمود: اي واثق ترا به خدا سوگند مي دهم که ما را از بيان و جواب آن معاف کني، خليفه گفت: ترا سوگند مي دهم که جواب را بفرمايي! امام فرمود: اکنون که قبول نمي کني، پس مي گويم. پدرم مرا از جدم خبر داد و جدم از جدش که رسول خدا باشد، اطلاع داد که فرمود: براي تراشيدن سر آدم جبرئيل مامور شد ياقوتي از بهشت آورد و به سر آدم کشيد تا موهاي سرش بريزد. در مورد جاذبه اجتماعي و نفوذ سياسي امام هادي (ع) فقط مي توان همين را گفت که يکي از تجليات و تشعشعات پرشکوه خداوند و تابش منبع فياض نور حق در وجود امام هادي (ع) متجلي و منعکس شده و از وجود حضرت نيز مانند آينه اي که انوار گوناگون را در خود انعکاس مي دهد، ساطع بوده است. کسي را در عصر پيشواي دهم، توان نگاهي ممتد و حتي لحظه اي کوتاه به چهره او نبود به محض نظر به رخسار پرفروغش آثار ضعف و سستي و ترس بر قلب ها سايه مي افکند. در کتاب هاي تاريخي آمده است که حضور امام در هر مجلسي مورد تجليل و احترام عميق بود و خواسته و ناخواسته اطرافيان را تحت تاثير و نفوذ قرار مي داد و همنشينان وي همواره آرزوي مجالست و مراودت او را در سر داشتند. با آنکه متوکل بارها در صدد بود تا به بهانه قيام مسلحانه امام دهم را از ميان بردارد، ولي هيچ گاه به اين بهانه دست نيافت با اين حال، نتوانست حيات شريف آن حضرت را که مانع خودکامگي هاي او به عنوان محور تفکر اسلامي بود و همچون مرکزي که شيعيان بر گرد آن پروانه وار مي چرخيدند، تحمل کند، لذا ايشان را بنا به روايتي، در تاريخ سوم رجب سال 245هجري به شهادت رساند. امام دهم در حالي که هشت سال و پنج ماه از عمر شريفشان مي گذشت، به مقام امامت نايل شدند و پس از سي و سه سال به شهادت رسيدند و در سامرا دفن شدند (صلوات الله و سلامه عليه و علي آبائه و أبنائه الطاهرين). از بيانات گهربار آن حضرت است که فرموده اند: (الحکمة لا تنجع في الطبائع الفاسدة): حکمت در نهاد فاسد تأثير نمي کند. در خاتمه بايد متذکر شويم که امام هادي (ع) اصحاب فراواني دارند که بسياري از آنها فخر شيعه هستند و از جمله آنها حضرت عبدالعظيم حسني است که در شهر ري مدفون است. او از اعاظم روات است و حضرت هادي به او خيلي احترام مي گذاردند او کسي است که ايمان را خدمت حضرت هادي به اين صورت عرضه داشت:خدا يکي است و شبيه براي او فرض نمي شود، جسم نيست بلکه خالق جسم است. همه چيز را خلق نموده است و همه چيز به دست او است و او مالک آنها است. محمد صلي الله عليه و آله پيامبر است و او آخر پيامبران است که پيامبري بعد از او نخواهد آمد و دين او پايان همه اديان است، اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب وصّي پيامبر است و بعد از اميرالمؤمنين، حسن و حسين و علي بن حسين و محمد بن علي و جعفر بن محمد و موسي بن جعفر و علي بن موسي و محمد بن علي و علي بن محمد و حسن بن علي و بعد از او فرزندش که غايب مي شود و روزي ظاهر مي شود و جهان را انبوه از عدل مي کند بعد از آنکه ظلم انبوه باشد. عبدالعظيم گفت: اقرار دارم و مي گويم دوست شما دوست خدا و دشمن شما دشمن خدا است. اطاعت شما اطاعت خدا و مخالفت شما مخالفت خدا است. به معراج و سووال در قبر و بهشت و جهنم و صراط و ميزان اعتقاد دارم و همه آنها حق است و مي دانم که قيامت آمدني است. و بر واجبات الهي که نماز، روزه، زکات، حج، جهاد، امر به معروف و نهي از منکر است اقرار دارم. حضرت فرمودند: اي ابوالقاسم اين دين پسنديده است، خداوند را بر آن ثابت بدارد. عبدالعظيم رحمه الله دين اعتقادي را عرضه داشت زيرا تنها اعتقاد نمي تواند موجب نجات باشد ديني موجب نجات است که توام با عمل باشد. از اين جهت حضرت هادي (ع) ايمان را چنين فرموده اند. ابودعامه مي گويد: به عيادت حضرت هادي رفتم آن بزرگوار فرمودند: چون به عيادت من آمدي بر من حقي پيدا کرده اي، براي اداي حقت روايتي از پدرم که از پدرانش و از اميرالمومنين و او از رسول اکرم عليه السلام نقل کرده است، ايمان چيزي است که در دل جايگزين شده است و اعمال، گفتار و کردار آن را تصديق مي کند. از اين جهت در قرآن شريف و روايات اهل بيت فراوان ديده مي شود که از افرادي که مرد عمل نيستند سلب ايمان شده است. امام حسن عسکري (ع) نقل مي نمايند که: روزي به پدرشان امام هادي (عليه السلام) خبر رسيد مردي از فقهاي شيعه ايشان با يکي از ناصبيان (دشمنان اهل بيت(ع) سخن گفته و با برهان خود او را شکست داده تا به آنجا که رسواييش را آشکار ساخته است. آن مرد فقيه به خدمت امام هادي (ع) آمد، در حالي که در بالاي مجلس تکيه گاهي بزرگ نهاده بودند و آن حضرت خارج از آن تکيه گاه، بر زمين نشسته بود و گروهي از علويان و بني هاشم نيز در خدمتش بودند. امام دهم، آن فقيه را پيوسته بالا و بالاتر آورد تا او را بر آن تکيه گاه نشانيد و رو به او نمود. اين کار حضرت، براي آن گروه از اشراف (و سادات) گران تمام شد. علويان سرزنش را به وقتي ديگر موکول کردند، اما شيخ و بزرگ هاشميان گفت: اي پسر رسول خدا! آيا اين گونه فردي عادي را بر سادات بني هاشم، اعم از فرزندان ابو طالب و فرزندان عباس ترجيح مي دهي؟ امام هادي (ع) فرمود: شما را بر حذر ميدارم از کساني باشيد که خداي تعالي در خصوص آنان فرمود: آيا نديدي کساني را که بهرهاي از کتاب به آنان داده شد، به سوي کتاب خدا فراخوانده ميشوند تا ميانشان داوري کند، پس گروهي از ايشان در حالي که (از قبول حق) روي گردانند، پشت مي کنند. (بنابر اين) آيا راضي هستيد که کتاب خدا داور باشد؟ هاشميان گفتند: آري. امام(ع) فرمود: آيا خداوند نميفرمايد: اي کساني که ايمان آوردهايد، چون به شما گفته شود: در مجالس جاي باز کنيد، پس جاي باز کنيد تا خدا براي شما گشايش حاصل کند،... تا آنجا که گويد: و کساني را که علم به آنان داده شده، درجات عظيمي ميبخشد پس همانند آنکه براي مؤمن به مقامي راضي نمي شود؛ مگر آنکه از مقام غير مومن بالاتر باشد، براي مومن عالم (نيز) راضي نميشود جز آن که نسبت به مومن غير عالم بالاتر باشد. به من بگوييد، آيا خدا اين گونه فرمود (که): خدا آنهايي را که ايمان آوردهاند و کساني را که دانش يافتهاند به درجاتي بر مي افرازد، يا آنکه فرمود: خدا کساني را که به آنان شرافت نسب داده شده است، برمي افرازد؟ و آيا خداوند عز و جل نگفته است: آيا کساني که ميدانند با کساني که نميدانند يکسانند؟! پس چگونه براي من ناپسند ميشماريد که اين شخص را از آن جهت که خداوند او را بزرگ داشته، بزرگ دارم؟! شکستي که اين شخص با برهانهاي الهي، که خدا بدو آموخته، به فلان ناصبي داد، بيگمان از هر شرافت نسبي برتر و والاتر است... آري، مقام و جايگاه مدافعان حريم ولايت در نزد خداوند و بواسطه آن در نزد اهل بيت(ع) اين گونه است. پس خوشا آناني که راهيان اين مسيرند... 7389/ 603/ 1448
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 690]
-
گوناگون
پربازدیدترینها