واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: امام هادي (ع) در سحرگاه روز پانزده ذالحجه سال 212 هجري در محلي بنام صريا در اطراف شهر مدينه گام به عرصه گيتي نهاد تا وجود تابناكش روشني بخش تاريكي هاي جهل و بي ايماني شود. آن حضرت و فرزند گرامي ايشان امام حسن (ع) به عسكريين شهرت يافتند، زيرا خلفاي بني عباس آنها را از سال 233 به سامرا (عسكر) برده و تا آخر عمر پر بركتشان در آنجا، آنها را تحت نظر قرار دادند. امام هادي (ع) به لقب هاي ديگري مانند نقي، عالم، فقيه، امين و طيب شهرت داشت و كنيه مبارك ايشان ابوالحسن است از آنجا كه كنيه امام موسي كاظم (ع) و امام رضا (ع) نيز ابوالحسن بود براي اجتناب از اشتباه ابوالحسن اول به امام كاظم (ع)، ابوالحسن ثاني به امام رضا (ع) و ابوالحسن ثالث به حضرت هادي (ع) اختصاص يافته است. پدر بزرگوارش امام جواد (ع) و مادرش بانوي گرامي سمانه است كه بانويي با فضيلت و با تقوا بود امام هادي (ع) در سن 6 يا 8 سالگي يعني در سال 220 هجري، پس از شهادت امام جواد (ع) به امامت رسيد. مدت 33 ساله امامت امام هادي (ع) با خلفاي معتصم، واثق، توكل، منتصر، مستعن و معتز معاصر بود. رفتار اين عده از خلفاي عباسي با امام علي النقي(ع) متفاوت بود برخي رفتار خصمانه و برخي ديگر رفتار متعادل تري داشتند ولي همه آنان، در غصب خلافت و ناديده گرفتن حقوق امامت هم راي و هم نظر بودند. در ميان آن ها، متوكل عباسي (دهمين خليفه عباسيان) بيش از همه، نسبت به اهل بيت(ع) و خاندان امامت و علويان صاحب نام، دشمني مي ورزيد و از هر راه ممكن در صدد اذيت و آزار آنان بر مي آمد و حتي نسبت به درگذشتگان اهل بيت (ع) نيز عقده گشايي مي كرد و دستور مي داد كه قبور امامان معصوم (ع) بويژه قبر مطهر اباعبدالله الحسين(ع) و خانه هاي مجاور آن را خراب كرده و زمين هاي كربلا را شخم زده و زراعت كنند. وي، در سال 243 قمري، امام علي النقي(ع) را از مدينه منوره به سامرا فراخواند و آن حضرت را براي هميشه از وطن اصلي وي و اجداد طاهرينش دور كرد. تنها منتصر عباسي (يازدهمين خليفه عباسيان) پس از ترور و هلاكت پدرش متوكل، در ايام كوتاه مدت خلافت خويش، نيكي هاي در خور توجهي به علويان و وابستگان به خاندان رسالت و امامت نمود، كه در برابر آزار و اذيت هاي بي حد و حساب ساير خلفاي عباسي، قابل جبران نمي باشد. امام علي النقي(ع) به مدت يازده سال در سامرا (پايتخت عباسيان) و در محله عسكر (منطقه مسكوني نظاميان) به حالت تبعيد، زندگي كرد و در اين مدت، تحت مراقبت و نظارت دستگاه امنيتي خلافت قرار داشت و از تماس با دوستان و ياران خويش محروم بود. سرانجام در سوم رجب و يا به روايتي در 25 جمادي الآخر سال 254 قمري، در ايام خلافت معتز عباسي، به وسيله معتمد عباسي برادر خليفه وقت مسموم و در آن غريبه سرا به شهادت رسيد. به هنگام شهادت آن امام همام، جز فرزندش امام حسن عسكري(ع) كسي در بالينش حاضر نبود. هم اكنون قبر شريفش، به همراه قبر مطهر فرزندش امام حسن عسكري(ع) و قبر خواهرش حكيمه خاتون دختر امام جواد(ع) و قبر نرگس خاتون مادر امام زمان(ع) در يك ضريح مقدس قرار دارد و در شهر سامرا مزار شيعيان و دوستداران اهل بيت (ع) مي باشد. امام هادي (ع) كه در زمره امامان شيعه و از خاندان رسالت است، نيز از ويژگي دانشي گسترده و جامع برخوردار بود، طوري كه سمبل هاي دانش و فرهنگ وي عقل ها را حيران و انديشه ها را به اعجاب واداشته است. امام دهم شيعيان همچون پدران و اجداد بزرگوار خود در علم و دانش سرآمد روزگار بود. گوشه اي ديگر از درياي بيكران دانش امام هادي (ع) در تاريخ خطيب بغدادي تجلي دارد او به شهادت خود دانش امام را متذكر شده و در مقام اثبات آن مي گويد: روزي يحيي بن اكثم در مجلس واثق خليفه عباسي كه جمعي از علما و فقها حضور داشتند سووال كرد كه چه كسي سر حضرت آدم (ع) را هنگامي كه حج به جا آورد تراشيد؟ تمام حضار در پاسخ آن عاجز ماندند، واثق گفت: هم اكنون من كسي كه جواب اين سووال را بدهد حاضر مي كنم سپس شخصي را بدنبال حضرت هادي (ع) فرستاد و وي را به دربار خليفه دعوت كرد. امام نيز دعوت را پذيرفت و براي اظهار و بيان حقيقت به دربار واثق رفت. خليفه پرسيد: اي ابوالحسن به ما بگو چه كسي سر حضرت آدم را هنگام حج تراشيد؟ امام فرمود: اي واثق ترا به خدا سوگند مي دهم كه ما را از بيان و جواب آن معاف كني خليفه گفت: ترا سوگند مي دهم كه جواب را بفرمايي امام فرمود: اكنون كه قبول نمي كني، پس مي گويم. پدرم مرا از جدم خبر داد و جدم از جدش كه رسول خدا باشد، اطلاع داد كه فرمود: براي تراشيدن سر آدم جبرئيل مامور شد ياقوتي از بهشت آورد و به سر آدم كشيد تا موهاي سرش بريزد. در كتاب هاي تاريخي آمده است كه حضور امام در هر مجلسي مورد تجليل و احترام عميق بود و خواسته و ناخواسته اطرافيان را تحت تاثير و نفوذ قرار مي داد و همنشينان وي همواره آرزوي مجالست و مراودت او را در سر داشتند. با آنكه متوكل بارها در صدد بود تا به بهانه قيام مسلحانه امام دهم را از ميان بردارد، ولي هيچ گاه به اين بهانه دست نيافت با اين حال نتوانست حيات شريف آن حضرت را كه مانع خودكامگي هاي او به عنوان محور تفكر اسلامي بود و همچون مركزي كه شيعيان بر گرد آن پروانه وار مي چرخيدند تحمل كند، لذا ايشان را بنا به روايتي در تاريخ سوم رجب سال 245هجري به شهادت رساند. امام دهم در حالي كه هشت سال و پنج ماه از عمر شريفشان مي گذشت، به مقام امامت نايل شدند و پس از سي و سه سال به شهادت رسيدند و در سامرا به خاك سپرده شد. شهادت امام هادي(ع) پيشواي دهم شيعيان، در ماه رجب و در 42 سالگي اتفاق افتاد عروج روح قدسي آن انسان وارسته جهان اسلام را غرق در ماتم و اندوه ساخت شهادت مظلومانه آن بزرگوار شهر سامرا را پر از شيون و ناله كرد. 7389/616/1448
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 570]