گفتگو با شبنم مقدمی؛ بازیگر دو فیلم روی پرده

واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: استاد پرستویی، بی‌دریغ یادم دادند مازیار معاونی سینمای ما - شبنم مقدمی از بازیگران باسابقه عرصه تئاتر كشور است كه پس از تجارب مختلف صحنه‌ای، تلویزیونی و سینمایی به تازگی نخستین نقش اول سینمایی خود را در فیلم فرزند خاك اثر محمدعلی آهنگر تجربه كرده و برای همین نقش هم نامزد سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن شده‌است. به همین مناسبت با او گفت‌وگویی انجام داده‌ایم كه از نظر می‌گذرد. اگر یك مرور كوتاه روی كارنامه هنری شما داشته باشیم به نظر می‌رسد مسیری را كه شما به عنوان بازیگر از صحنه تئاتر تا تلویزیون و در نهایت تا سینما طی كرده‌اید مسیری است كه به اعتقاد بسیاری از صاحب‌نظران مناسب‌ترین و سنجیده‌ترین مسیر برای پختگی و تعالی یك بازیگر است. ببینید حتی اگر مسیر مورد اشاره شما مناسب‌ترین مسیر هم نباشد واقعیت این است كه من مسیر دیگری به جز همین راهی كه طی كردم بلد نیستم، در واقع تنها مسیری كه می‌شناسم و می‌شناختم همین است! بد و خوبش را هم راستش نمی‌دانم. البته راه‌های فرعی زیادی برای رسیدن به هدف وجود دارند ولی به اعتقاد من بازیگری كه سعی می‌كند با استفاده از آن مسیرها مراحل پیشرفت را طی كند، بدون شك آسیب‌ها و تبعات آن راه‌ها را هم بایستی تحمل نماید. اما راهی را كه من طی كردم راهی است كه عواقب و تبعاتی نداشته و تنها مشكل آن صعب‌العبور بودن آن است. برای طی این راه بازیگر باید صبر داشته باشد و ایمان و اطمینان نسبت به درستی كاری كه انجام می‌دهد، و اصولا هم باید قضیه ره صدساله را یك شبه رفتن را فراموش كرده و باور كند كه شب اگر تاریك است دل قوی‌دار سحر نزدیك است. از اولین متنی كه به عنوان یك بازیگر تازه‌كار تئاتر خواندید تا الان كه اولین نقش اول سینمایی‌تان را تجربه كرده‌اید چند سال گذشته؟ فكر می‌كنم حدود 15، 16سال گذشته است. اگر مبنای حرفه‌ای بودن را فروش بلیت به تماشاگران بدانیم بله حدودا همین مدت زمانی است كه من به عنوان بازیگر فعالیت دارم. در مورد تعداد كارهایم هم فكر می‌كنم در مجموع حدود 40تا كار صحنه‌ای در تئاتر داشته‌ام كه 25تا 30 تا از اجراهایم در تئاتر شهر و بقیه هم در فرهنگسراهای مختلف و در شهر كرج كه از آنجا كار تئاتر را شروع كرده‌ام بوده است. یادم می‌آید آن زمان سالن مختص اجرای تئاتر در شهر كرج وجود نداشت و ما در سالن آمفی‌تئاتر كتابخانه عمومی اجرا می‌رفتیم. در مورد كارهای تلویزیونی هم فكر می‌كنم حداقل 10تا15 كار تلویزیونی شامل سریال و تله فیلم داشته باشم. از كارهای تلویزیونی شما الان فقط مجموعه زیر تیغ كار آقای محمدرضا هنرمند را به خاطر می‌آورم كه فكر می‌كنم جزء شاخص‌ترین كارهای‌تان هم بوده است؟ همینطور است شاید دلیل اینكه كارهای دیگرم كمتر در ذهن‌ها مانده این است كه من به عنوان بازیگر در طول این سال‌ها پراكنده و بسیار گزیده در تلویزیون كار كرده‌ام و بیشتر وقتم در تئاتر سپری شده است. اما این بخت را داشته‌ام كه هم در تلویزیون هم در سینما به‌رغم كم‌كاری با كارگردانانی كار كنم كه هر یك در جایگاه خود حرفی برای گفتن داشته‌اند؛ بزرگانی همچون جعفر پناهی، محمدرضا هنرمند، ابراهیم حاتمی‌كیا، كمال تبریزی و... شركت در كارگاه آزاد بازیگری آقای تارخ نقشی در معرفی شما به دنیای تصویر داشت؟ من در آن مقطع زمانی كه به مدرسه سینمایی ایشان می‌رفتم چندین سال بود كه به عنوان بازیگر تئاتر شناخته شده بودم. البته در آن مدرسه یك آرشیو مختص فارغ‌التحصیلان وجود دارد كه اگر كارگردانی به دنبال چهره‌های جدید با ویژگی‌های خاصی باشد، می‌تواند به آن آرشیو مراجعه نماید. این سوال را از آن جهت پرسیدم كه همانطور كه می‌دانید دست‌كم چند چهره شناخته شده عرصه بازیگری از طریق همین مدرسه وارد دنیای حرفه‌ای شده‌اند. چهره‌هایی مانند حبیب رضایی، مجید مشیری، مهتاب كرامتی، شهنام شهابی و... بگذارید سوال خودم را اینطور مطرح كنم كه آیا علاوه بر كوشش و پشتكار شخصی، موفقیت خودتان را مدیون شخص یا اشخاص به خصوصی می‌دانید یا خیر؟ ببینید قطعا بازیگران بزرگی كه من فرصت بازی كنار آنها را داشته‌ام در این زمینه نقش دارند. بازیگرانی مانند پرویز پرستویی كه در «به نام پدر» با ایشان همبازی بودم و ایشان واقعا در بی‌دریغ آموزش دادن بی‌نظیر هستند. یادم می‌آید در سكانسی كه در آن فیلم با ایشان بازی داشتم استرس ناشی از قرار گرفتن در مقابل یك سوپراستار اعتماد به نفس من را واقعا پایین آورده بود و ایشان آنچنان برخورد انسانی و شرافتمندانه‌ای با من داشتند كه فكر می‌كنم اگر هر مشكل دیگری به جز عدم‌اعتماد به نفس هم در آن لحظه داشتم با برخورد ایشان به راحتی قابل حل بود. من ایشان را به عنوان یكی از بهترین مشاوران خودم می‌دانم و در بسیاری از موارد از نظرات‌شان استفاده می‌كنم و البته ایشان به جز من به بسیاری از دوستان دیگر هم با روی باز مشاوره می‌دهند. همینطور خانم فاطمه معتمدآریا كه به جز سریال زیر تیغ من تجربه كار صحنه‌ای هم با ایشان دارم و حدود پنج ماه با هم در نمایش ترمینال كار سیامك احصایی تمرین داشتیم و من فكر می‌كنم از لحظه‌لحظه با ایشان بودن یاد گرفتم و در واقع من تجارب گرانبهای ایشان را لحظه به لحظه بلعیدم. اما در پاسخ دقیق‌تر به سوال شما باید بگویم كه خیلی وقت‌ها دوست داشتم و آرزو می‌كردم كه حتی برای یك‌بار هم كه شده كسی دست من را بگیرد تا به اصطلاح دو پله یكی كنم ولی هیچگاه این اتفاق برای من نیفتاد. بحث آقای پرستویی كه پیش آمد من ناخودآگاه یاد بازی شما در نقش یك جراح در فیلم به نام پدر همچنین در نمایش تا كمرگاه درخت كار آقای علاء محسنی افتادم كه جنس بازی شما در مقایسه با سایرین بسیار روان‌تر بود. در فیلم اخیرتان، فرزند خاك هم مجددا نكته‌ای كه توجه من را جلب كرد همین جنس بازی شما بود كه به اعتقاد من شما در این فیلم خیلی تلاش كردید بازی نكنید و یا به عبارت بهتر بازی‌تان یه چشم بیننده نیاید. واقعیت این است كه من برای خودم بازیگری را به دو شیوه بازی بازیگرانه و غیر بازیگرانه تقسیم كرده‌ام البته این تقسیم‌بندی كاملا شخصی و مختص خودم است و من آن را از جایی الگو نگرفته‌ام. هر یك از این دو شیوه هم ویژگی‌های منحصر به فرد خودشان را دارند در واقع در بازی غیربازیگرانه كه از نظر اجرا بسیار دشوارتر از بازی بازیگرانه است بازیگر نقش را كاملا در خود حل می‌كند و شخصیت جدیدی را خلق می‌كند، مثال عینی آنهم بازی من در مجموعه تلویزیونی زیر تیغ بود كه من با استفاده از همین شیوه خیلی از شخصیت طبیعی خودم- كه شما هم آن را به خوبی می‌شناسید و می‌دانید به هیچ وجه در دسته آدم‌های ساكت و آرام و دارای رفتار با طمانینه جای نمی‌گیرم- فاصله گرفتم تا بتوانم شخصیت همسر كارگر متهم به قتل (با بازی رامین راستاد) را ایفا كنم و دقیقا بر عكس آن بازی من در همین فیلم روی پرده آقای كمال تبریزی (همیشه پای یك زن در میان است) است كه كاملا به روش بازیگرانه در آن بازی كرده‌ام و البته این كار را هم عامدانه انجام دادم چون فكر می‌كردم كه خصوصیات نقش من در این فیلم چنین جنس بازی را می‌طلبید. فكر می‌كنم بخشی از این روان بودن و یا همان نزدیك شدن به نقش نیز ناشی از مطالعه و تحقیقی است كه من همیشه سعی می‌كنم روی نقش‌هایی كه قرار است بازی كنم داشته باشم. من حتی سعی می‌كنم تا حد امكان خودم را جای شخصیت فیلم بگذارم و جای او فكر كنم، جای او تصمیم بگیرم و عمل كنم. به خاطر دارم در تله فیلمی كه همین دو ماه پیش با آقای سیامك شایقی كار می‌كردم قرار بود در نقش شخصیتی بازی كنم كه در سنین نوجوانی به واسطه شروع جنگ مجبور به مهاجرت از جنوب به تهران شده و در این شهر بزرگ شده و شخصیتش شكل گرفته بود. یادم می‌آید كه در آوردن دوگانگی شخصیتی آن نقش بسیار دشوار بود و من در سفری كه به خاطر یك پروژه دیگر به خرمشهر رفته بودم كلی راجع به آدم‌های دارای این پیشینه و دید و نگاه‌شان به زندگی تحقیق كردم تا نقش خوب در بیاید. برگردیم به فیلم فرزند خاك و اولین حضور شما به عنوان بازیگر نقش اول یك فیلم سینمایی. صرف‌نظر از اینكه بازی خوب و روان شما كمك موثری به این فیلم كرده آیا تا به حال فكر كرده‌اید كه دست آقای آهنگر كارگردان این اثر در انتخاب یك بازیگر مناسب برای نقش مینا باطنی كه شما بازیش كردید چندان هم باز نبوده است؟ در واقع می‌خواهم بگویم كه كارگردانی كه نخواهد با استفاده از گریم یا به عبارت مناسب‌تر با افراط در استفاده از گریم بازیگران توانمند میانسال و یا حتی جوان و كم سن و سال را به محدوده سنی كه شما نقشش را ایفا نمودید نزدیك كند شاید تعداد انتخاب‌هایش از انگشتان دو دست هم بیشتر نباشد و این ویژگی می‌تواند یك نقطه قوت البته ناخواسته برای شما باشد، نظر شما چیست؟ خب، راستش من تا به حال به این موضوع فكر نكرده بودم ولی الان كه دقیق‌تر نگاه می‌كنم فكر می‌كنم حرف شما درست باشد ولی مسئله مهم این است كه متاسفانه در سینمای ما خیلی اینطور فكر و عمل نمی‌شود. همین الان تعداد بسیاری بازیگر خیلی جوان وجود دارند كه بدون اینكه اجازه بدهند گریم آنچنان صورت‌شان را پیر و مسن نماید كه حتی نقش مادرهای مسن‌تر از من را هم بازی می‌كنند یا بازیگر بالای 40 سال هنوز جوان اول بازی می‌كند!. در حقیقت در اكثر موارد اینطور نیست كه توان بازیگر یا سن و سال حقیقی شخص معیار خیلی تعیین‌كننده‌ای در گرفتن یك نقش باشد و اتفاقا نكته‌ای كه توجه خود من را هم جلب كرد این بود كه چگونه ممكن است آقای آهنگر حتی نیم نگاهی هم به گیشه نداشته باشند كه شبنم مقدمی را به عنوان بازیگر نقش اول فیلم فرزند خاك انتخاب كنند. بی‌تعارف می‌گویم من بازیگر گیشه نیستم. به اعتقاد من علاوه بر توان و تجارب شما اینكه سرمایه فیلم توسط یك نهاد دولتی به نام حوزه هنری كه طبیعتا به اندازه تهیه‌كنندگان خصوصی نگران برگشت سرمایه خود نیست نیز در این میان بی‌تاثیر نبوده است. بگذارید بحث را با این پرسش تكراری ادامه بدهیم با توجه به اینكه شما به تازگی بازی در نقش اول یك فیلم سینمایی را تجربه كرده‌اید و نیز با توجه به تجارب بیشتر شما در مقابل دوربین تلویزیون، آیا به عنوان یك بازیگر به اختلاف جدی بین این دو نوع دوربین و اصولا تفاوت نوع بازی در این دو مدیوم مجزا اعتقاد دارید؟ خب، بدیهی است كه تفاوت‌های میان نوع بازی در این دو نوع مدیوم وجود دارد، به عنوان مثال یك حركت كوچك ابرو كه در تلویزیون چندان نمودی ندارد روی پرده عریض سینما كاملا اغراق شده به نظر می‌رسد و مواردی از این قبیل. ولی معتقدم كه تفاوت اساسی بین بازی روی صحنه تئاتر و مقابل دوربین چه سینمایی و چه تلویزیونی می‌باشد. كه البته اعتقاد دارم بازیگر هوشمند هر كجا كه قرار بگیرد وضعیت خود را به سرعت تشخیص می‌دهد و خود را با آن هماهنگ می‌كند. بگذارید به یك نكته دیگر هم اشاره كنم و آن هم این است كه من خیلی از بازیگران را دیده‌ام كه در برابر كار كردن در تلویزیون موضع گرفته و ترجیح می‌دهند فقط در سینما كار كنند، در حالی كه به اعتقاد من این سینما و تلویزیون نیستند كه كیفیت كار را تعیین می‌كنند و كاری كه از متن، شخصیت‌پردازی و كارگردانی حساب شده‌ای برخوردار باشد چندان سینمایی و تلویزیونی بودنش تفاوتی ندارد، به عنوان مثال مجموعه زیر تیغ آقای هنرمند در مقایسه با خیلی از كارهای سینمایی نه‌تنها چیزی كم نداشت كه در خیلی جاها سرتر هم بود. یكی از نكته‌های دیگری كه به عنوان یك بیننده به چشم من آمد این بود كه منطقی نیست زنی كه از خانه و كاشانه‌اش دور شده و در یك جای ناشناخته و نه‌چندان مدرن كه طبیعتا با تسهیلات یك زندگی روزمره خیلی متفاوت است به سر می‌برد پس از گذشت چند روز همان شادابی و نظافت اولیه‌اش چه ظاهری و چه باطنی را حفظ نماید. شما خودتان به این نكته توجه كرده بودید؟ ببینید در كلیت با شما هم‌عقیده هستم. ولی باید در نظر داشت كه طراح گریم این كار به علت موقعیت اجتماعی نقش مینا باطنی دچار محدودیت بود به همین دلیل تقریبا گریم خاصی روی صورت من اجرا نشد. از طرف دیگر اگر بپذیریم كه فیلم به هر حال نمایش واقعیت است و نه خود آن پس تمیز و مرتب ماندن مینا در طول سفر و نیز به دنیا آمدن و زنده و سالم ماندن نوزاد آن هم در آن شرایط تا حدودی توجیه‌پذیر می‌شود. منبع خبر : کارگزاران

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: سایت ریسک]

[مشاهده در: www.ri3k.eu]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 215]

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب

صفحات پیشنهادی

با نيما شاهرخشاهي درباره حضورش در تلويزيون
روزي كه براي گفتگو با نيما شاهرخشاهي قرار گذاشتيم، سر صحنه مجموعه ملكوت بود و ... ترجيح ميدادم كه اين اتفاق نيفتد، چرا كه گريم من در اين دو مجموعه يكسان است. ... مجموعههاي ماورايي اين سالها زياد ساخته و پخش شدند، ولي نوع خاص استفاده از پرده ... حضور همزمان يك بازيگر در چند فيلم و سريال ميتواند خطرناك هم باشد. ... شبنم مدني جام جم ...

فرهنگ و هنر

تغییرات بزرگ در پایتخت ۷؛ چه کسانی به تیم پیوستند؟

"منگی": نمایشی برای مخاطبان خاص با سلیقه‌های متفاوت

جلال آل احمد: فراتر از یک نویسنده، یک زندگی پویا و پرشور

دولت‌آبادی و عاشقانه‌های هزار و یک شب: سفری به دنیای عشق و...

همکاری درخشان اسماعیلی و کوثری در «سه جلد»؛ نتیجه‌ای فراتر...

شاهسواری؛ انتخاب جدید برای هدایت جشنواره فیلم فجر در مسیر ...

الیکا عبدالرزاقی: تئاتر کودک نیازمند نویسندگان حرفه‌ای است

گام‌هایی به سوی پاسداشت جزایر سه گانه؛ بررسی درخواست نام‌گ...

"سفره ایرانی" عیاری پس از ۲۳ سال همچنان در انتظار اکران

نگاهی تازه به یک هنرمند فراموش‌شده؛ نمایشگاه آثار گوستاو ک...

مهاجرت بزرگ: چرا سینماگران حرفه‌ای به پلتفرم‌ها می‌روند؟