نگاهي به يك مستند/مرور لحظه‌هاي خاكستري در روزهاي بي‌تقويم

واضح آرشیو وب فارسی:مهر: نگاهي به يك مستند/مرور لحظه‌هاي خاكستري در "روزهاي بي‌تقويم"
مستند "روزهاي بي‌تقويم" به كارگرداني مهرداد اسكويي تصويري تكاندهنده از واقعيت كودكان بزهكار است كه اغلب مخاطبان تصوري دقيق و درست از آن ندارند.

به گزارش خبرنگار مهر، اين مستند كه ديروز يكشنبه سوم شهريور در كانون فيلم انجمن منتقدان و نويسندگان سينمايي به نمايش درآمد، مي‌توانست همه انرژي و امتيازش را از موضوع تكاندهنده خود بگيرد، اما اين نگاه اسكويي است كه "روزهاي بي‌تقويم" را با انبوه آثار ساخته شده با موضوع كودكان بزهكار متمايز مي‌كند.

ساختار روايت فيلم دايره‌اي است و با موضوع همخواني دارد. "روزهاي بي‌تقويم" تصويرگر روزهاي ملال‌آور و سراسر دلتنگي نوجوان‌هايي است كه به دلايل مختلف در كانون اصلاح و تربيت هستند. اسكويي روزهاي خاكستري كانون را طوري ترسيم كرده كه بيننده با فيلم و شخصيت‌ها همراه مي‌شود.

در آغاز نوجواني را مي‌بينيم كه به كانون آمده و در حال ورود به اين فضا است. در پايان هم سه نوجوان با همان جمله‌ها به كانون قدم مي‌گذارند و زندگي همچنان ادامه دارد. وحيد با ويژگي‌هاي شخصيتي خاص بهترين گزينه براي تبديل شدن به شخصيت اصلي فيلم است. نوجواني كه با صراحت و صداقت از گذشته حرف مي‌زند و از گفتن واقعيت‌ها درباره خود ابايي ندارد.

كارگردان "روزهاي بي‌تقويم" با توجه به صميميت وحيد همراهي بيشتري با او دارد و از وي به عنوان تلطيف‌كننده فضاي سرد و تلخ فيلم استفاده مي‌كند كه اكنش‌هايش گاهي بيننده را به خنده مي‌اندازد. فيلمساز در مدتي كوتاه به خوبي به آدم‌ها نزديك مي‌شود و از بعضي به سرعت مي‌گذرد، اما آنها كه خاص هستند توجه او را جلب مي‌كنند.

علي، سجاد و وحيد نمونه‌هايي از نوجواناني هستند كه سال‌هاي جواني‌شان در كانون اصلاح و تربيت مي‌گذرد. خالق "روزهاي بي‌تقويم" هوش و ذكاوت سجاد، نگراني‌هاي بهنام، تنهايي علي و صداقت وحيد را نشانمان مي‌دهد و افسوس مي‌خورد كه اين امتيازها ناديده گرفته يا نابود مي‌شوند.

ساختار تصويري فيلم متناسب با موضوع و تاكيد فيلمساز براي استفاده از فيدهاي سياه در سكانس‌هاي مختلف اشاره به آينده تاريك نوجوان‌ها است. موسيقي در بعضي سكانس‌ها حذف شده تا واقعيت تلخ زندگي بچه‌ها عريان شود. دوربين هم از محوطه كانون بيرون نمي‌رود تا با شخصيت‌ها همراه باشد.

حتي در لحظه آزادي بچه‌ها دوربين در كانون مي‌ماند تا حس غربت و تنهايي آنها كه در بند مانده‌اند به مخاطب منتقل شود. شادي بچه‌هاي كانون محقر و موقت است و فيلم به خوبي تلخي آنها را نشان مي‌دهد. سكوت بچه‌ها موقع شنيدن صداي موسيقي از موبايل يا لحظه‌هاي رقص بيش از آنكه شادي را به نمايش بگذارد غمي پنهان را آشكار مي‌كند.

"روزهاي بي‌تقويم" از بهترين مستندهايي است كه درباره مسائل اجتماعي ساخته شده و با وجود فاصله گرفتن از نگاه رسمي و كليشه‌اي به چنين موضوع‌هايي رويكرد ژورناليستي به ماجرا ندارد. فيلمساز بدون درگير كردن احساس سطحي مخاطب او را تحت تاثير واقعيتي تلخ قرار مي‌دهد كه جامعه و نوجوانانش با آن رو به رو هستند.
دوشنبه 4 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مهر]

[مشاهده در: www.mehrnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 259]