واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - اصغر همت تئاتر خصوصی، تئاتری است که سرمایهگذار آن شخصی حقیقی یا یک شرکت و سرمایهگذار غیردولتی است. به طور کلی این شکل کار شرایط خاص خود را دارد.در تئاتر خصوصی مکان نمایش توسط سرمایهگذار تهیه میشود و با اجرای نمایش، سرمایه برمیگردد. البته این یک تعریف کلی است. عالم هنر به خصوص تئاتر شرایط دیگری دارد، یعنی کسی که در این رشته سرمایهگذاری میکند به سود و بازگشت سرمایه فکر نمیکند. سرمایهگذار هنر بیشتر کسی است که دلش برای فرهنگ میسوزد و به دنبال نفع مالی نیست. سود هنر در تبلیغ و کسب اعتبار است.به نظر میرسد وقتی تئاتر خصوصی بهوجود میآید حمایتهای دولت به طور کامل نباید قطع شود، یعنی به نحوی دولت به گروههای تئاتر خصوصی کمک میکند با این تفاوت که نظارتش بر فعالیتهای آن گروهها کمتر میشود و کار را به عهده کسی میگذارد که اثر را حمایت میکند.اما ما در ایران به خاطر حمایت و دخالت دولت، تئاتر خصوصی نداریم و به همین خاطر تئاتر نمیتواند روی پای خود بایستد. حتی در مورد تئاترهایی که به ظاهر خصوصی هستند هم نظارت به اندازه تئاتر دولتی اعمال میشود.این درحالی است که در سینما تجربه مشابه موفقی را پشتسر گذاشتیم؛ در دهه 60 فارابی به عنوان یک بنیاد سرمایهگذار دولتی، فیلمسازان و سرمایهگذاران سینما را حمایت میکرد. حتی وقتی کار فروش نمیرفت یا به تهیهکننده اثر وام میداد یا اثرش را میخرید اگر این اتفاق در تئاتر هم رخ میداد خیلی خوب بود.در سینما وجه دیگری هم وجود دارد، اینکه اگر فیلمی در ایران حق اکران پیدا نکند، تهیهکننده میتواند آن را در جشنوارههای خارجی و دیگر کشورها نمایش دهد و سرمایهاش را برگرداند. اما در تئاتر چنین امکانی وجود ندارد. نکته دیگر این که تئاتر خصوصی همیشه این خطر را دارد که به خاطر بازگشت سرمایه به ابتذال کشیده شود. چیزی که همین الان هم گاهی شاهدش هستیم؛ نمود آن استفاده از چهرهها و ستارههای سینما و تلویزیون در تئاترهای خصوصی است که اتفاقاً تجربه زیادی در تئاتر ندارند. هدف از این کار آن است که با استفاده از نام آنها بلیتهای نمایش فروش برود. نباید بگذاریم این اتفاق بیفتد. این راه رسیدن به تئاتر خصوصی نیست. تئاتر باید در عین حفظ ارزشهایش خصوصی شود.داشتن یک مکان ثابت و اختصاصی برای گروههای تئاتر خصوصی، هم امری گریزناپذیر است اما در آن صورت مسئله چگونگی اداره آنجا به وجود میآید و این مسأله مهمی است. اینکه یک سالن تئاتر به صورت خصوصی اداره شود کار سختی است و از عهده همه ساخته نیست.تئاتر هنری نیست که عامه مردم با آن آشنا باشند؛ یا حداقل الان این طور است. بنابراین ممکن است گروههای تئاتری برای گذران امور مالی سالنها دست به ایجاد جذابیتهایی بزنند که ارزشهای تئاتر از بین برود و این هنر به ابتذال کشیده شود. تئاتری که مردم به خاطر دلایلی غیر از خود تئاتر به دیدنش میآیند نمیتواند در دراز مدت دوام بیاورد. این کار بسیار سخت است که آثاری تهیه و تولید شوند که در عین عامهفهم بودن، مبتذل هم نباشند.تماشاگری که عادت به دیدن تئاتر ندارد باید به مرور به این هنر سوق داده شود، طوری که تئاتر ارزشمند و والا را بفهمد. تئاتر به تماشاگر کاذب نیاز ندارد و باید دنبال تماشاگر واقعی باشیم. خیلی کار سختی است ولی ما باید با رعایت تمام موارد تماشاگر را با تئاتر آشتی بدهیم.در هر صورت متأسفانه تجربههای گذشته نشان داده که ما هنوز شرایط داشتن تئاتر خصوصی را نداریم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 208]