تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه میتوانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804273290
دنبال سر و صدا نیستم
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ - حمید شاه آبادی معاون هنری وزیر ارشاد می گویدکه برای مردمی کردن هنر در ایران به 3 سال زمان نیازدارد. فروغ سجادی : حمید شاه آبادی معاون هنری وزیر ارشاد معتقد است نتیجه تحولات و تغییرات او در حوزه هنر و اجرای سیاستها و برنامههای ساختاری اش به ویژه در مورد مردمی کردن هنر به 3 سال زمان نیازداردو نمی توان نتیجه آن را در چند ماه دید.او که عقیده دارد اجرای ناگهانی سیاستهای جدید نقض مدیریتهای قبلی نیست و شوکی به زیرمجموعه های او وارد نکرده است، در گفتگو با خبرآنلاین از شیوه مدیریت وسیاستهای جدید خود دفاع کرد. گفتگوی دو ساعته با معاون هنری در دو بخش و دو روز مختلف انجام شد ، بخش اول گفتگو درباره وسیع ترین و پر حاشیه ترین حوزه مدیریتی او، تئاتر ، بررسی مشکلات مختلف آن در این روزها و بخش دوم گفتگویی کلی درباره نحوه مدیریتی و دیدگاه های این مدیر درحوزههای مختلف از جمله موسیقی و تجسمی است . بعد از آغاز مدیریت شما، باتغییر وتحولات ناگهانی در حوزه معاونت هنری وزارت ارشاد مواجه شدیم که شگفت آور بود، نتیجه این تغییر وتحولات چه بود و به چه دستاوردهایی رسیده اید؟ حوزه هنر نیاز به یک تحول دوباره داشت ، این حوزه هم مثل همه حوزه های دیگرکه بعد از مدتی دچار روزمرگی می شود و به آن عادت می کنیم به این روزمرگی رسیده بود. در حوزه موسیقی یک روال ثابت وجود داشت و بودجه موسیقی تنها صرف دو جشنواره و حقوق ارکستر ملی و موضوعاتی از این دست میشد. نمیخواهم مدیریت قبل را نقد و نفی کنم ،من به این نتیجه رسیدم برنامه ریزی و سیاستگذاریهای جدیدی انجام دهم. به این نتیجه رسیدم که به جای پرداختن به امور جزئی ، سیاست گذاریهای کلان انجام شود. در تئاتر به جای فکر کردن به جشنواره به اجرای عمومی اندیشیدیم تا حضور همیشگی افراد معین در تئاتر شکسته شود . در حوزه تجسمی عادت کرده بودیم یک سری نمایشگاه برگزار کنیم، در حالی که مشکل اصلی این حوزه فروش است نه نمایش تنها. درحوزه های دیگر هم همین طور و قطعا نیاز بود که آب تازه ای در این رودخانه وارد شود. تحول خوب است و همیشه هم خوب بوده،اما تحول ناگهانی بدون کارشناسی در شرایط اضطراری آسیب زننده است .مثل تغییر سریع مدیران . ما از این تحولات در چند ماه گذشته نتیجه ای ندیده ایم. در بخشهایی این تغییرات حتی موجب برهم خوردن امورنیز شد. در طول این مدت ما شاهد عزل و نصب های آنچنانی نبودهایم ، در طول این مدت تعداد انتصابات ما مشخص بوده است ؛ هم در سطح مدیران کل وهم در سایر سطوح ، ما در حال حاضر حتی در دو بخش فاقد مدیر هستیم و متأسفیم که هنوز برای مدیران بخشهایی مثل مرکز موسیقی به یک جمع بندی نهایی نرسیده ایم. بنابراین قبول ندارم که بگویید ما در نیروی انسانی و برنامه های مراکز زیر مجموعه خود یک تغییر و تحول اساسی انجام داده ایم. به نظر من آوردن آدمها در مجموعه معونت هنری در گستره کاری معاونت هنری-که از نظر تعدد بخشها با معاونت سینمایی و مطبوعاتی بسیار متفاوت است، حوزهای که زیرمجموعههای آن هیچ وجه مشترکی باهم ندارند و مخاطبانشان متفاوت و متنوع هستند. ما در این حوزه تحول چندانی ایجاد نکردیم. در سیاستها نیز تغییراتی ندادهایم و معتقدم سیاستهای جدید شوکی به مجموعه ما وارد نکرد و ما رسما اعلام کردیم که به تدریج این کار را می کنیم. از یک سو از سیاست های ضد جشنواره ای در برنامههایتان صحبت میکنید و از یک سو ما شاهد زایش جشنوارههای جدید موضوعی مثل جشنواره حقیقت هستیم . ابتداصحبت از ادغام جشنوارههای مختلف مثل رضوی ، همایش های عاشورایی و غیره کردید که اتفاق خوبی بود اما در عمل اتفاق دیگری افتاده و جشنواره های تازه و موضوعی از راه رسیدند. این موضوعاتی که مطرح کردید در برخی موارد انجام شد، جشنواره تئاتر رضوی ،فاطمی و غیره ادغام شد و جشنواره حقیقت شکل گرفت و براساس فراخون و بروشورهای جشنواره حقیقت می تواند دید که این جشنواره ادغام شده این جشنواره هاست. اما نکته ای که من در مورد کاهش جشنواره ها و افزایش ندادن آنها دارم ، تحلیل درستی است، هیچ موردی برای اضافه کردن به جشنواره ها نداریم و اگر می بینید طرح یکی دو جشنواره جدید را داریم درراستای حذف برخی موارد است و در مورد کاهش جشنواره ها همان طور که گفتم شوک وارد سیستم نکردم؛ یعنی جشنواره تئاترعروسکی را تعطیل نکردم اما گفتم جشنوارهها از این پس به صورت سالانه ، دو سالانه برگزار می شود و معتقدم برخی از جشنواره ها ظرفیت سالانه شدن را ندارند. ببخشید، جشنواره هایی مانند عروسکی و آیینی، سنتی در تئاتر و موارد دیگری هستند که دوسالانه برگزار میشوند. بله می دانم .همچنین بینالهای نقاشی و تجسمی هم دو سالانه هستند، اما برخی جشنوارهها سالانه است که ما تصمیم داریم آنها را هم به سمت دو سالانه شدن ببریم. در اساس برگزاری جشنواره چیز بدی نیست و خیلی هم خوب است، اما مهم بحث اجرایی جشنواره است، این که ما چقدر با امکانات موجود میتوانیم برگزاری جشنوارهها را مدیریت کنیم . اگر ما پول داشتیم همه جشنوارهها را برگزار میکردیم، ولی ما شاهدیم پولی که قرار است، صرف اجرای عمومی شود ، صرف برگزاری یک جشنواره میشود. مثلا از 200 میلیون بودجه جشنواره موسیقی و تئاتر موضوعی که در یک استان برگزار میکنیم ، 100 میلیون فقط برای هزینه هتل ، اسکان و غذا صرف میشود. در حالی که این حق موسیقی و تئاترمانیست . البته با برگزار نکردن جشنواره ها جلوه کار من کمتر میشود اما من دنبال سر و صدا نیستم . به اعتقاد من جشنواره تئاتر عروسکی وقتی ماندگار است که اجرای عمومی تئاتر عروسکی در طول سال محقق شود، اگر اجرای عمومی محقق شد و ما توانستیم از آن فارغ شویم بعد به برگزاری جشنواره فکر می کنیم . از سوی دیگر من معتقدم جشنواره باید از دل اجرای عمومی بیاید، حالا میگویید این طرح قبلا بوده ، اشکالی نیست، و من اصرار ندارم که ضرب سکه اش را به نام ما بزنند یا لوح تقدیرش را به من بدهند. ما در این مدت توجه به اجرای عمومی نداشتیم و همین از یکسو موجب بی رونقی سالنها شده و از سوی دیگر باعث شده تا سالن جدید نسازیم. وقتی دغدغه جشنواره باشد نه اجرای عمومی ، نیاز به ساخت سالن ایجاد نمیشود. بنابراین ما برای اجرای این ایده بدون این که شوکی ایجاد کنیم ،آیین نامه استقرار گروهها را تنظیم میکنیم و حمایت خود را ازتک تک گروهها بالا میبریم. در حوزه موسیقی هم همین طوراست. در این حوزه نیز ما کار خود را محدود کردیم به حضور یک عده افراد پر سر و صدا که مطالبههایی را مطرح میکنند که با هنجارهای اجتماعی جور نیست.در حالی که کار ما باید تولید موسیقی متناسب با فرهنگ و ملیت ما باشد، نه تولید آثاری وارداتی مثل موسیقی پاپ غربی که این قدر به خورد جوانان خود می دهیم تا ذائقه اش تغییر کند. شما از کاهش جشنواره و رونق سالنها صحبت میکنید، اما طی چند ماه گذشته ما شاهد اجرای تئاترهای ضعیفی هستیم و میبینیم تئاتر به سمت تئاتر موضوعی میرود، در این شرایط وقتی خوراک خوبی به تماشاگر داده نشود، طبیعی است که سالن خالی میشود ،اینجا ما با یک تناقض در صحبتهای شما مواجه میشویم ؛ ار یک سو صحبت از رونق تئاتر ، موسیقی و هنر پربار مبتنی بر خصوصی سازی است، از سوی دیگر در عمل با آثار قابل توجه و با کیفیتی مواجه نیستیم تا بتوانیم مخاطب را به سالن بکشانیم. هنر وموسیقی غربی را نفی میکنیم، اما نمیتوانیم هنری با کیفیت که رقیب خوبی برای هنر غرب باشد و جایگزین آن شود ارائه کنیم. ما میبینیم در این چند ماهه مدیریت شما حتی سختگیری و محدودیت برای بستر سازی هنر بیشتر هم شده است؟ ما در اینجا با دو پدیده مواجهایم؛یکی تئاترهایی هستند که از گذشته ماندهاند،یعنی در جشنوارههای تئاتری شرکت کردهاند و یکی تئاتر هایی که در سال 1389 تولید شده اند.در مورد بخش اول چون گفته شده که نمایش ها باید پس از جشنواره اجرای عمومی بروند،ما هم به همین روند پایبند بودیم و این تعهد را نقض نکردیم. مااول مهلت تعیین کردیم و گفتیم همه تعهدات تا پایان برج شهریور اجرای عمومی خواهند داشت، اما هنوز تعداد بسیار زیادی از این تعهدات مانده است. در بین نمایشهایی که از اول سال 89 -که همزمان با مدیریت من بود- در تهران اجرا شدند ، تعداد اجراهایی که مربوط به تعهدات قبلی نبوده اند ،انگشت شمار هستند. در واقع ما داریم به تعهدات گذشته یکی یکی عمل میکنیم و از آن سو هم گروه ها را ساماندهی و حمایت میکنیم تا بعد از این تعهدات کار هایشان جایگزین شود. در حالی که میتوانستیم خیلی راحت بیایم و بگویم مدیریت جدید یعنی اجرای گونه جدیدی از کارها و فعلا شما برو کنار چون ما میخواهیم گونهای از تئاتر را به سالن ها بیاوریم که متناسب با برنامه جدید ماست. نکته دوم این که چرا کیفیت نمایشها پایین آمد و ما خوراک خوبی نداده ایم. دلیل این مساله به سیستم و مکانیزم حمایتی شورای ساخت بر می گردد. این شورا می آمد درباره آثاری از طریق جشنواره ها به اجرای عمومی رسیده بودند، قیمت گذاری می کرد و هزینه تمام شده آن را در می آورد و پول به صاحب اثر می پرداخت.در این مکانیزم رابطه کار با مخاطب کجاست؟ دیگر چه کسی انگیزه دارد تا مخاطب را به سالن بکشاند؟ صاحب اثری که رفته و در جشنواره امتیاز گرفته است و الان میآید و در شورای ساخت هزینه تولید نمایش خود را اعلام میکند و بخشی از آن را میگیرد. طبیعی است که این صاحب اثر دیگر فکر جذب مخاطب نیست و دغدغه آوردن مردم به تئاتر را ندارد. ما برای رفع این مشکل ، آیین نامه شورای حمایت را طراحی کردیم و بنا داشتیم آن را در مهرماه اجرا کنیم که اکنون در آذرماه هستیم و هنوز ابلاغ نشده چون نمی خواستیم که شوک وارد سیستم کنیم . در این سیستم جدید یارانه از شکل پرداخت مستقیم به گروه به شکل پرداخت پول بلیت تماشاگر تبدیل می شود تا تهیه کننده اثری متناسب با سلیقه مخاطب تولید کند. این کار بزودی به مرحله اجرا میرسد و در 3 سال شکل قطعی پیدا میکند. البته در این 2ماه قرارداد هایی بوده که صحبت شده به این شکل عملی شوند،اما هنوز مکتوب نشده اند. به نظر من این اتفاقات تازه در حوزه تئاتر قابل دفاع است وچون ما شوکی وارد نکردیم شما نمی توانید شاهد اتفاق به به وچه چهای در تئاتر کنونی باشید. شما چقدر با سلیقه مخاطبان آشنا هستید ، می گویید بخشی از این موضوع را کارشناسی کردید از کجا معلوم این نوع سیاست جدید شما با سلیقه مخاطب جور در بیاید؟ مدیریت من به عنوان یک مسوول دولتی نباید به هیچ عنوان وارد ریز سلایق مخاطبان شود. من باید انگیزههای اهل فن را در این حوزه بشناسم و تقویت کنم. ادعای ما این است که فقط با بها دادن به گروههای تئاتری در سراسر کشور انجام میشود. گروه تئاتری اگر هویت و جا در سالن اختصاصی خود پیدا کند، مخاطب خودش را پیدا می کند. ما صدها جور گروه تئاتری با صد ها نوع سلیقه داریم ، من اینجا این گروه ها و سلایق را شناسایی می کنم . به من معاون وزیر ارتباطی ندارد که بگویم من معاون وزیر می خواهم برای این سلیقه ، این نوع تئاتر را تولید کنم . این تئاتر فرمایشی است و ما دنبال این نوع تئاتر نیستیم. وقتی گروه های مختلف تئاتری در سراسر کشور با سلایقش شناسایی شود با مخاطب خودش رابطه برقرار می کند. اینکه می گوید به دنبال ارائه سلیقه و موضوع خاصی در تئاتر نیستید،ایده خوبی است، اما فکر نمیکنید اجرای برنامههایی که تئاتر را به خاطر جذب مخاطب به سمت یک تئاتر سفارشی با سیاست گذاریهای مشخص ببرد، بر روند حیات تئاتر ،تأثیر میگذارد؟ ما باید مدیریت کنیم تا تئاتر به زندگی مردم و سبد خانوادگی آنان وارد شود. به نظرشما یک گروه تئاتری برای دستیابی به فروش و تامین هزینه، باید به هر شکلی- از شوخی و کمدیهای سطحی گرفته تا آوردن هنرپیشههای سینما- مخاطب را به سالن بکشاند؟ اهرم نظارتی ما اجازه اجرای هر نوع نمایشی را نمیدهد. قانون تعریف مشخصی از این حدود کرده و هنجارهای اجتماعی را مشخص کرده و گفته اگر اثر از این حد و حدود خارج شود، اجازه اجرا پیدا نمیکند. وقتی در این جریان پیش برویم طبیعی است که بخشی از تئاتر به سمت جذب مخاطب بیشتر برود و در این جریان ممکن است،سبک کمدی هم بیشتر رونق بگیرد. حال در آینده ممکن است به این نتیجه برسیم که برای یک سبک منفی که زیاد شده ، در اجرای عمومی محدویتهایی قائل شویم و برای توجه به بخش دیگر شرایط تشویقی بگذاریم. صحبت از ممیزی و قوانین نظارتی کردید ، از سویی برخی از هنرمندان معتقدند این روزها ممیزی در تئاتر شکل سلیقه ای به خود گرفته ، از سوی دیگر ز ما با قوانین نظارت بر کیفیت تئاتر هم مواجه ایم ، به نظر میرسد این دو تأثیر مستقیمی بر هم دارند ، افت کیفی تئاتر در سالهای گذشته افزایش داشته ، این افت کیفی با میزان جذب مخاطب تأثیر مستقیمی دارد. در دورانی که فضای کار بازتر بوده ،کیفیت افزایش داشته، بنابراین سالن ها هم از تماشاگر پر می شد و گیشه ها فروش داشتند. من به یاد دارم سالها پیش مخاطبان برای دیدن یک تئاتر خوب این قدر هجوم میآورند که در سالن را میشکستند اما درسالهای اخیر ما شاهدیم همین گروههایی که برای دیدن نمایششان در سالن شکسته میشد، تحت تأثیر جریان خاص یا سخت گیری های نظارتی کارهای ضعیفی ارائه میدهند و طبیعی است که مخاطب در این شرایط از تئاتر دور میشود . در همه جا هم همین طور است هرچه قدر کیفیت افت کند، مخاطب بیشتر از هنر فاصله میگیرد. شما چقدر با این نظر من موافقید که دور شدن تئاتر از واقعیت های جامعه و اندیشه موجب از دست دادن مخاطب میشود و سخت گیریهای نظارتی شما با سیاستی که روی آن تأکید دارید، با جذب مخاطب مغایرت دارد؟ من نمی خواهم وارد این فضا شوم که بگویم افول آمار بیننده در تئاتر امروز را به نسبت دورهای که نمی دانم منظورتان کدام دوره است، می پذیرم. آیا 10 سال پیش را می گوید؟ بله حدود8 تا 10 سال پیش. آمار ما در بخشهای مختلف متفاوت است ، طبق آمار و مشاهدات ما در دوره اصلاحات با این افت مخاطب مواجه شدیم . من مایل نیستم وارد این فضا شوم . فرض کنیم در شرایط کنونی جریان تئاتر کشور با کاهش تماشاگر مواجه شده است. حتی اگر این سیر نزولی را هم قبول نداشته باشم، حداقل این را قبول دارم از هر چه بوده الان باید هم در جنبه کمی و هم کیفی پیشرفت کنیم . باید آمار مخاطب را افزایش دهیم و هم وضعیت کیفیت تئاترهای کنونی را رضایت بخش نمی بینم. این موضوع دو دلیل دارد ، یکی این که آثار از جشنواره به اجرای عمو م می آید ودلیل دوم این است که تا چندی پیش دولت همه هزینه را برای هر اثری با هر کیفیتی می داد و کارگردان موظف نبود رضایت مخاطب را در عمل جذب کند چون پول اثرش را از اداره نمایشی می گیرد تا جیب مردم. در دوره ای هم که تئاتر رونق داشت، همین طور بود؟ این دو عامل مهمی است. برخی میخواهند بگویند علت کاهش کیفیت تئاتر نظارت است، اما من میخواهم بگویم نظارت وظیفه ایجابی ندارد، وظیفه سلبی دارد. در بخش نظارت اگر کیفیت کار شما کاهش بیاید ، نمیآییم کارشناسی کنیم و بگوییم این کار را بکنید تا کیفیت بالا برود. ما میگوییم این مناسبات ما را رعایت کردهاید یا خیر؟ اگر مد نظر برخی از افراد این است که علت کاهش کیفیت نظارت است، من به شدت آن را رد می کنم . به نظر من دلیل اصلی این است که تولید کننده اثر به حمایت مالی مخاطب نیاز ندارد، چون برای اجرای خود به رضایت مدیر کل تئاتر نیازمند بوده، نه مخاطبش . من تصور می کنم با این طرحهای ارائه شده مثل طرح آیین نامه تهیه کنندگان تئاتر ، طرح آثار ، طرح نظارت کیفی بر تئاتر ، تصور میکنم در یک دوره زمانی 3 ساله ما با یک شیب به سمت بالا مواجه بشویم. طرحهایی که شما به عنوان طرحهای تازه از آن صحبت کردید مثل طرح تهیه کننده تئاتر و استقرار گروهها همه مربوط به گذشته است که حالا شما می گوید تازه قرار است اجرا شود ، ما میبینیم در کنار این ، شما جلوی طرحهای موفقی هم که به اجرا رسیده را گرفته اید، مثل قرار داد تیپ که جامعه تئاتری سالها برای تصویب و اجرای آن جنگید وخون دل ریخت در این اواخربه بهانه کمبود منابع مالی تئاتر این قراردادها را منتفی کردهاید ؟ قرار داد تیپ حق و حقوق اهالی تئاتر را در تولید تئاتر تعیین می کند و این قرار داد به طور کامل مورد حمایت ماست. اشتباه وقتی صورت می گیرد که میگوییم قرار داد تیپ تعیین کننده میزان هزینه تولید اثراست ، هزینه تولید یک اثر نمایشی یک شاخص میخواهد ، وقتی این شاخص تعیین شد هرکسی که صاحب اثر است، باید برحسب قرار دادتیپ حقوق عواملش را پرداخت کند، اما این تصور که دولت موظف است هر تئاتری که تولید میشود، هزینه اش را پرداخت کند ، غلط است. دولت فقط یک حامی است. حامی های دیگری باید به این صحنه اضافه شوند که مهترین آنان مردم هستند. بنابراین وقتی یک اثر تولید میشود و به صحنه میآید، قیمت تمام شده اثر را بر اساس قرارداد تیپ قبول میکنیم، درشورای حمایت هم مبنا بر این است. اما همان طوری که تا حالا همه این مبلغ تعیین شده توسط دولت پرداخت نمیشد و گیشه کسرمیشد و بخشی را باید از اسپانسر تأمین می کردند، ماهم می گویم این میزان حمایت را بر اساس بلیت یا کامل یا نیمه پرداخت میکنیم. هر جمله ای را که نفی قراردادتیپ باشد، ما ماقبول نداریم و به شکایت عوامل نمایش از پرداخت نشدن دستمردشان برحسب قرار داد تیپ حمایت می کنیم. تئاتر ما رابطه اش را با مخاطب برقرار نکرده و گویا برخی هم نمی خواهند این رابطه برقرار شود، بنابراین می گویند شما به ما یک پولی بدهید ماری به مردم نداشته باش، چون کار را برای مردم تولید نکرده برای این تولید کرده که حرف خودش را در صحنه بزند . حرف شما هرچقدر درست باشد اما وقتی یک دفعه اجرا شود شوک وارد میکند ،چون تئاتر هنر فقیری است؛ چون یک تئاتر برای اجرای اثرش روی صحنه باید هزینه زیادی بکند، هزینه و زحمت فراوانی که با میزان درآمد و بودجه اش متناسب نیست. بله . متوجه هستم، منظورتان این است که دولت باید از تئاتر بیشتر حمایت کند. باید واقع بین بود وقتی صحبت از تئاتری میکنیم که قرار است جای خود را در دل مردم باز کند باید برای آن از خط کشیها دوری کنیم ، نباید برای آن ممیزی سلیقه ای ، محدودیت موضوعی بگذاریم و اجازه بدهیم واقعیتهای روز جامعه هرچند مطلوب ماهم نباشد به روی صحنه بیاید. هر چه جلوی ظهور اندیشه و آزادی بیان را ازهنر بگیریم ،بیشتر به کیفیت آن را لطمه می زنیم و به سمت تئاتر فرم گرا دور از سیقله مخاطب می رویم. شما که با این پرسشتان نمی خواهید القا کنید ما داریم به سمتی می رویم که اندیشه را از تئاتر بگیریم؟ منظورم این است که این اتفاق در سالهای اخیر به هر دلیلی رخ داده است و ربطی به شما تنها ندارد، از 6 سال پیش تئاتر ما از محتوا خالی شد و به سمت فرم گرایی رفت و در این سالهای اخیر خیلی دارد از اجتماع و واقعیتهای زندگی روز مردم دور می شود و شما به عنوان یک مدیری که صحبت از تئاتر مردمی میکنید باید با نگاهی واقع بینانه به تقاضای مخاطب سعی کنید، این اتفاق رخ بدهد. از این سو باید از تئاتر حمایت کنید و به طور ناگهانی و بدون هیچ زمینه از قبل طراحی شدهای نمی توان تئاتررا خصوصی کرد. نتیجه این اتفاق ناگهانی رونق تئاتر گیشهای و ضعیف است . برای یک سری از سیاست گذاری و برنامه های خوب شما کار زیربنایی نشده و اجرای ناگهانی آن به هنر آسیب می رساند ومن همیشه منتقد این عملکردتان بودهام. من صحبت شما را این طور تحلیل میکنم که اصل این طرح و حمایت عمومی از تئاتر ازمنظر شما کار درستی است، در حالی که همین طرح تئاتر مردمی و تئاتر برای همه در بین اهالی تئاتر مخالف جدی دارد و من از این مخالفت آگاهم، اما من موافقم و به عنوان سیاست گذار این مجموعه از رواج طبیعی تئاتر دربین عموم مردم حمایت میکنم. ما نه تئاتر خصوصی را طرح کردیم و نه موافق این موضوع هستیم و نه هیچ مدیری حداقل در 15 سال آینده یعنی ایران 1404 امکان اجرای این کار را دارد. مگر این که 15 سال آینده اتفاقی رخ دهد و سطح زندگی مردم بالا برود. در بین همه هنرها هنر تئاتر نیازمند حمایت جدی دولت است ، هنر گرانی است و دولت باید برای آن هزینه جدی کند اما این به معنای این نیست که مردم نباید درتأمین هزینه های آن مشارکت کنند . ما حامی جدی و حامی اول تئاتریم و منابع محدودی داریم به جای این که همه این منابع را در اختیار افراد مشخصی در تئاتر بگذاریم و همه هزینه های آنان را پرداخت کنیم، 50 درصد را می پردازیم و می گوییم با این معیارها بروید باقی هزینه ها را از مردم و فروش بلیت تأمین کنید. در نفی این سیاست اگر تا 48 ساعت دیگر هم بنشینید و بحث کنید من نمی پذیرم و در راستای این سیاست، مسیر ،چالش ها واستدلالهاش هیچ کم ندارم و احساس می کنم از بالاترین بدنه کارشناسی حتی در دستور العمل ها و شیوه اجرایی آن برخوردارم. ما در شیوه اجرا ودستور اجرا آیین نامه استقرار حتی نگفته ایم که پس از استقرار گروه و دریافت حمایت یک تا پنج میلیونی حالا برای اجرای عمومی چه بکند؟ آن را در بخش بعد گذاشتیم . بنابراین در اصل بحث صحبتی نیست و ما راهی جز این نداریم . من همه گذشته تئاتر را مطالعه کردم و دیدم راهی جز این نیست که در این شرایط از خود جماعت تئاتری کمک بگیریم و به همه سلیقهها میدان بدهیم و مخصوصا سالنهای چند منظوره و تئاتر خیابانی را در خدمت این بحث بگیریم. شکل اجرایی آن هم همین طوربوده است. ما می دانیم در حال حاضر تعدادی از نمایشها بدون قرارداد روی صحنه است ، این اتفاق خوبی نیست و ادامه هم پیدا نمی کند و معتقدم این دوره گذار است و در این دوره گذار ما 20 تا از تئاترهایمان اجازه اجرا گرفته اند و بدون قرارداد هستند اما بالاخره دارند اجرا می روند. ر
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 381]
-
گوناگون
پربازدیدترینها