وداع با راوي وحشت سيبري

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: وداع با راوي وحشت سيبري
سرمايه: الكساندرسولژنيتسين يادگار دوران تاريك استاليني و اردوگاه هاي سيبري در سن 89 سالگي در مسكو درگذشت. الكساندرسولژنيتسين نويسنده نام آور روس و برنده جايزه نوبل ادبيات كه هشت سال از عمر خود را به دليل آثاري كه ترس و وحشت كار اجباري استالين را به تصوير كشيده بود در اردوگاه كار اجباري «گولاگ» در اتحاد جماهير شوروي سابق گذراند سيزدهم مرداد 87 در اثر ايست قلبي درگذشت.

سولژنيتسين در سال 1945 به علت فعاليت هاي ضدشوروي سابق به هشت سال زندان محكوم شد. او بعد از پايان دوران استالين در آثار غيرداستاني و رمان هايش از شرايط نهفته در نظام زندان هاي شوروي كه ميليون ها نفر را اسير خود كرده بود، پرده برداشت. اين افشاگري ها اگرچه موجب خشم مقامات روسيه شد و سال ها تبعيد را براي او به همراه داشت، با اين حال شهرت بين المللي فراواني براي سولژنيتسين به ارمغان آورد. آثار اين نويسنده موجب شد تا ميليون ها نفر در سراسر جهان به اين واقعيت اذعان كنند كه شجاعت و صداقت يك فرد چگونه مي تواند سرانجام موجب شكست نظام قدرتمند يك امپراتوري شود. سولژنيتسين متولد 11 دسامبر 1918 در كيسلوودسك بود، به عنوان پياده نظام در جنگ جهاني دوم حضور يافت و در هفته هاي پاياني اين جنگ بود كه به علت نگارش مطالبي عليه استالين كه در نامه اي به يكي از دوستانش نوشته بود، دستگير شد و هشت سال از عمر خود را در اردوگاه هاي كار اجباري گذراند. همين سختي ها و مشقت ها در اين اردوگاه ها، بعدها دست مايه بسياري از آثار او شدند. نخستين دستاورد اين اردوگاه هاي كار اجباري، كتاب «روزي از زندگي ايوان دنيسوويچ» بود كه در آن نجاري را به تصوير كشيد كه پس از خدمت در جنگ و محكوم شدن به حضور در اردوگاه كار اجباري، سعي دارد زنده بماند. اين كتاب در سال 1962 به دستور نيكيتا خروشچف - رهبر وقت شوروي - به چاپ رسيد كه تمايل زيادي به افشا كردن جنايات استالين داشت اما پس از بركناري او سازمان اطلاعات جاسوسي شوروي به سانسور آثار سولژنيتسين پرداخت و با ممانعت از چاپ كتاب هايش وي را از انجمن نويسندگان شوروي اخراج كرد. سولژنيتسين در كتاب «اولين دايره» بار ديگر زندانيان يكي از اردوگاه هاي كار اجباري زمان استالين را به تصوير كشيد. رمان «بخش جراحي» كه در سال 1967 منتشر شد ديگر اثر داستاني بود كه براساس زندگي اين نويسنده نوشته شد كه موضوع آن درمان سرطان وي در تاشكند ازبكستان بود. سولژنيتسين در سال 1970 افتخار كسب جايزه نوبل ادبيات را به دست آورد. آكادمي نوبل پس از اين اين انتخاب «قدرت اخلاقي سولژنيتسين را كه وي به كمك آن سنت هاي حياتي ادبيات روسيه را دنبال مي كرد»، مورد تمجيد قرار داد. با اين حال مقامات شوروي از سفر او به استكهلم براي دريافت اين جايزه ممانعت كردند و همسرش - ناتاليا - از طرف سولژنيتسين، اين جايزه ارزشمند را دريافت كرد. سولژنيتسين در شرح حالي كه پس از آن براي آكادمي نوبل نوشت، آورد: «طي تمام سال هاي منتهي به 1961 من نه تنها متقاعد شدم كه نبايد هرگز حتي يك خط از نوشته هايم را چاپ شده ببينم بلكه واهمه داشتم كه به آشنايان نزديكم اجازه دهم تا نوشته هايم را بخوانند چون مي ترسيدم كه اين نوشته ها علني شوند.» سولژنيتسين در بازگشت از تبعيد در سال 1994 مدت 56 روز با قطار به سراسر روسيه سفركرد تا كشورش را ببيند و در اين سفرها ابراز تاسف كرد كه بسياري از شهروندان روسيه كتاب هاي او را نخوانده اند. به دنبال اعلام خبر مرگ سولژنيتسين، ديميتري مدودوف - رئيس جمهور روسيه - در پيامي درگذشت او را به خانواده اش تسليت گفت. همچنين نيكلا ساركوزي رئيس جمهور فرانسه در پيامي به سولژنيتسين اداي احترام كرد. وي در پيام خود آورده است: «سولژنيتسين يكي از بزرگ ترين وجدان هاي قرن بيستم روسيه بود كه ايده ها، سرسختي ها و زندگي پرماجرا از او يك شخصيت داستاني ساخت كه وارث داستايوفسكي است. او متعلق به مشاهير تاريخ جهان است و به او اداي احترام مي كنم.» سال گذشته ولاديمير پوتين رئيس جمهور وقت روسيه بالاترين نشان ملي اين كشور را در مراسمي به سولژنيتسين اعطا كرد. پس از مرگ نجيب محفوظ - نويسنده نام دار مصري - در سال 2006، سولژنيتسين سالخورده ترين برنده در قيد حيات نوبل ادبيات در جهان نام گرفت.
سه شنبه 15 مرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 380]