راهي نوين براي خروج از بحران

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: راهي نوين براي خروج از بحران

بان كي مون دبيركل سازمان ملل متحد : ما غالباً و به گونه اي فزاينده قدرت بالقوه و مخرب طبيعت را به ياد مي آوريم. توفان نارگيس در ميانمار يا زمين لرزه در استان سيچوان چين صدها هزار انسان را كشت و ميليون ها نفر را بي خانمان كرد.

اينجانب اخيراً ضمن بازديد از مناطق فوق شاهد زندگي هاي نابود شده و تخريبي اي بودم كه بازسازي آن سال ها طول خواهد كشيد. از آنجا كه مصيبت پس از مصيبت رخ مي دهد در رسيدن به اين نتيجه كه بشريت قرباني درمانده طبيعت است، بخشوده مي شويم. در عين حال اين امر به گونه اسفباري نادرست است زيرا توان ما براي مقابله با بلاياي طبيعي در واقع بسيار بيشتر از چيزي است كه ما به آن واقفيم. تقريباً به همان اندازه كه توفان ها يا زمين لرزه ها خطرناك هستند تصور تخريب و مرگ و مير آنها به نحوي غيراجتناب ناپذير نتيجه بديهي فاجعه طبيعي است. درست است كه ما نمي توانيم جلوي اين رخدادها را بگيريم اما مي توانيم عكس العمل خود را تعيين و از راه اقدامات خود بلاياي طبيعي را وخيم تر كرده يا كاهش دهيم. تفاوت در آمادگي و پيشگيري است. اين ممكن است واقعيتي دشوار باشد زيرا تاكيد بر آينده نگري و برنامه ريزي پيشرفته دارد و نه تنها اكتفا به كمك هاي اضطراري كه تيتر اول روزنامه ها را در زمان بحران تشكيل مي دهد. آن گونه كه به متخصصان «كاهش خطر بلايا» اطلاق مي شود آنان متخصص محدودكردن آسيب پذيري انسان هستند. از راه گام نهادن در مسير صحيح، مي توانيم زندگي ها را از پيش نجات دهيم كه در غير اين صورت از بين خواهند رفت.بنگلادش را در نظر بگيريد مانند ميانمار كشوري پرجمعيت واقع در دلتايي در سطح پايين كه در برابر توفان ها آسيب پذير است. توفان بولا در سال 1970 جان نيم ميليون انسان را گرفت. بعد از اينكه 140 هزار نفر ديگر در توفان سال 1991 كشته شدند بنگلادش نظام هشدار اوليه گسترده اي را همراه با برنامه تقويت شده جامعه محور با آمادگي تخليه و كاهش بلايا به مورد اجرا گذاشت. زماني كه توفان سيدر در سال 2007 در بنگلادش به وقوع پيوست تعداد كشته ها به جاي صدها هزار تنها به چهارهزار نفر رسيد. ميانمار كه هرگز قدرت توفان نارگيس را به ياد نمي آورد چنين ترتيباتي را موجود نداشت. ساير كشورهاي در حال توسعه دنباله روي اين الگو هستند. فيليپين و ماداگاسكار كه مستعد توفان بوده اند، نشان داده اند كه سرمايه گذاري هاي كم ولي از پيش آگاهانه در زمينه هاي ساختمان، برنامه ريزي و آموزش موجب نتايج تحسين برانگيز خواهد شد. طرح هاي جامعه محور در نپال و اوتارپرادش هندوستان از نقشه برداري خطر براي بهبود مقاوم سازي مدارس در برابر زمين لرزه استفاده مي كند در حالي كه همزمان به آموزش آناني كه به امر ساخت و ساز مشغول اند با فناوري هاي ساختمان هاي مقاوم در برابر بلايا مي پردازد.آموزش كليد است. در فيليپين آموزگاران، دانش آموزان و والدين در زمينه هاي آمادگي در برابر كاهش اثرات بلايا دوره مي بينند. تايلند دانشجويان را تبديل به ماموران كاهش اثرات بلايا كرده كه فرهنگ پيشگيري را در جامعه گسترش داده در حالي كه به كودكان راهكارهاي دفاع از خود را در برابر بلايا آموزش مي دهند. ملت هاي آ مريكاي لاتين و كارائيب رهبري راه هاي ايمن سازي بيمارستان ها و امكانات بهداشتي را دارند. بنابراين هنگامي كه بلاياي طبيعي به وقوع بپيوندد پزشكان و درمانگاه ها، زماني كه به آنها بيشترين نياز است، مي توانند خدمات برسانند. تمامي اينها بيشتر از هر زمان ديگر حياتي است زيرا با تغييرات آب و هوايي تعداد و شدت بلاياي مرتبط با آب و هوا افزايش خواهديافت. خسارت جاني و مالي از سال 2006 تا 2007 تقريباً دو برابر شده به ويژه براي فقيرترين كشورها واضح است تخريب مي تواند فلج كننده باشد. از بين رفتن خانه ها، شغل ها و دورنماي آموزشي، مردم را در تله فقر گرفتار مي كند. توفان ميچ در سال 1998 اثرات دهه ها توسعه را تنها طي چند ساعت در هندوراس از بين برد. ما مي دانيم چه كنيم. تمامي كشورها از ثروتمند گرفته تا فقير بايد كاهش خطر بلاياي طبيعي را در برنامه هاي توسعه و كاهش فقر خود ادغام كنند. براي مثال ادغام ايمن سازي جامع امكانات سلامت و مدارس در برابر بلاياي طبيعي فقط چهار درصد به هزينه ها مي افزايد. امكانات بسياري براي هماهنگي اقدام جهاني وجود دارد. كمك دهندگان بين المللي بايد از صندق هاي اماني حمايت كنند كه براي كمك به كشورهاي فقير به منظور رويارويي با بلاياي طبيعي تاسيس شده اند مانند آنهايي كه به وسيله بانك جهاني و سازمان ملل به وجود آمده اند. چارچوب هيوگو براي اقدام كه در سال 2005 در آ ستانه سونامي مورد بحث قرار گرفت اولويت ها را براي كاهش خطر بلايا تعيين مي كند و از جامعه بين المللي مي خواهد گام هاي عملي براي ايجاد جوامع ايمن بردارد. اينها شامل تقويت اقدامات جلوگيري از سيل و نظام هاي هشداردهنده اوليه و اجراي معيارهاي ساختماني مربوطه براي ايمن سازي بناها مانند مدارس، بيمارستان ها و خانه ها مي شود. ما بايد از زيست بوم ارزشمند حمايت كنيم. مانند سواحل مرجاني و جنگل هاي حرا كه به عنوان سدهايي در برابر توفان هاي طبيعي عمل مي كنند. در حالي كه زمان توفان هاي فصلي نزديك است ما همگي اميد داريم كه بلا اتفاق نيفتد اما همانگونه كه مي دانيم رخ خواهد داد و پس از آن مردگان را شمارش مي كنيم و سريعاً به كمك آناني كه زنده مانده اند، مي رويم. اجازه دهيد اين را به ياد داشته باشيم هرچند ممكن است الزاماً اينگونه نشود. مركز اطلاعات سازمان ملل متحد تهران
دوشنبه 31 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 155]