دست نوشته اي از خبرنگار حيات ؛ تجليل از جانبازان شيميايي و غيبت مسوولان

واضح آرشیو وب فارسی:حيات: دست نوشته اي از خبرنگار حيات ؛ تجليل از جانبازان شيميايي و غيبت مسوولان

تهران- حيات

هشتم تير ماه روز ملي مبارزه با سلاح هاي شيميايي و ميكروبي نامگذاري شده است.
شايد بي اغراق نباشد اگر بگوييم هيچ كشوري در جهان به جز ايران بيش ترين آسيب ها و لطمات جبران ناپذير را از شيميايي شدن نديده است.
جالب تر از آن اين كه كشورهايي كه اكنون ايران را به نقض قوانين بين المللي محكوم مي كنند خود بيشترين كمك ها را به رژيم ملعون بعثي عراق در 8 سال دفاع مقدس كردند و از همه اين موارد مهم تر اين كه عراق سومين كشور در دنيا بود كه پروتكل منع استفاده از سلاح هاي شيميايي را امضا كرد، اما همين كشور بيش از 300 بار ايران را با سلاح هاي شيميايي و ميكروبي بمباران كرد.
شايد هفته اي نباشد كه خبر شهادت يكي از عزيزاني كه دچار شيميايي شده اند منتشر نشود، اما سوال اينجاست كه آيا ما تاكنون توانسته ايم از ايثارگران و جانبازاني كه جان خود را بركف قرار داده تا وجبي از خاك ايران نصيب دشمن نشود، قدرداني در خور شايسته آن ها انجام دهيم؟
روز گذشته و به همين مناسبت سومين همايش تجليل از جانبازان شيميايي 8 سال دفاع مقدس شهر تهران در محل فرهنگسراي بهمن و با حضور تعدادي از اين افراد برگزار شد. مثل هميشه پيش از مراسم با هدف پوشش خبري همايش راهي محل برگزاري همايش شدم، اما هر چه بيش تر مي رفتم بيش تر متوجه تغيير حال و هواي معنوي مراسم مي شدم. بدون آن كه از افراد سخنران در اين همايش و موضوع آن تاثير پذيرفته باشي ، گويي از افرادي كه با ويلچر وارد سالن مي شدند با وجود تمام دردي كه در سينه داشتند، آرامش مي گرفتي.
فضايي غير قابل توصيف با موسيقي بسيار ملايم كه واقعا نوعي آرامش را در بدو ورود براي حضار به ارمغان مي آورد. آرامشي كه شايد اين روزها در هياهوي شهر حتي يك دقيقه از آن غنيمت باشد.
مراسم پس از تشريفات اوليه با دو كليپ سوزناك آغاز شد به طوري كه تقريبا نيم بيش تر حضار با چشمان خيس و بغض هاي تركيده در انتظار ادامه برنامه بودند.
نقطه اوج اين مراسم زماني بود كه يكي از جانبازان شيميايي تقريبا به حالت نيمه جان درآمد به طوري كه اقدامات اوليه تنفس مصنوعي براي بازگرداندن حال وي توسط تيم پزشكي مستقر در سالن جوابگو نبود و اين عزيز به دليل وخامت حالش توسط آمبولانس به بيمارستان منتقل شد به طوري كه تمام جانبازان ديگر در سالن كه به همراه خانواده هاي خود آمده بودند با وجودي كه از اين صحنه ها زياد ديده بودند تحت تاثير قرار گرفتند .
دكتر حميد صالحي، جانباز شيميايي و عضو هيات مديره انجمن حمايت از قربانيان سلاح هاي شيميايي در اين مراسم طي سخناني كوتاه گفت: 8 سال دفاع مقدس يادگاري هاي بسياري را باقي گذاشت كه پس از گذشت 20 سال از آن باز هم دل هر انساني را دردمند مي كند.
وي تصريح كرد: جنگ تحميلي عليه ايران 230 هزار شهيد، 100 هزار جانباز و مصدوم شيميايي باقي گذاشته است.
در حين صحبت هاي وي با خود مي انديشيدم كه يك صد هزار جانباز در كنار ما زندگي مي كنند اما آيا تا به حال چند بار سراغي از آن ها گرفته ايم و آيا اين عزيزان با اين همه مشقت باز هم با مشكل مادي مواجه هستند؟
از همه مهم تر خانواده هاي اين جانبازان كه بيش ترين رنج و تحمل را براي نگهداري از آن ها تحمل مي كنند، اكنون بايد در بهترين شرايط زندگي كنند اما آيا واقعا اين گونه است؟
صحبت هاي شهردار منطقه 16 نيز باز هم مرا به فكر فرو برد كه شهردار تهران نيز مي توانست با حضور و سخنراني كوتاه در جمع اين جانبازان نقطه قوتي براي بالا بردن روحيه اين عزيزان باشد.
اگر چه مراسم با شعبده بازي و يكي دو برنامه شاد به پايان رسيد اما در حال خروج از سالن باز از خود مي پرسيدم جاي حداقل يك مسوول بلند پايه در جمع اين ايثارگران خالي بود، مسوولاني كه هميشه در صحبت هاي خود از ايثارگري هاي دوران جنگ مي گويند اما خود هميشه غيبت دارند!
پايان پيام
يکشنبه 9 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: حيات]

[مشاهده در: www.hayat.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 387]