- یک‌سال‌ ریاست‌ بی‌مدال

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

راسخون: چون همیشه آرام و خونگرم، متفاوت با سلف خود، رابطه‌ای بسیار گرم با خبرنگاران دارد. اگرچه او هم مثل محمد علی‌آبادی کمتر تن به مصاحبه می‌دهد اما لبخندش همیشه سبب می‌شود تا خبرنگاران با او گارد نداشته باشند. رئیس سازمان ورزش که چهار سال اداره امور اجرایی دولت و البته سابقه سال‌ها مدیریت سیاسی انگار حسابی تجربه‌اش را بالا برده، عادت دارد خیلی هوشمندانه به پرسش‌ها پاسخ دهد؛ پاسخ‌هایی که بعدها برایش توقعی ایجاد نکند؛ پاسخ‌های همراه با لبخند و البته ‌بدون به همراه داشتن شعارهای دهان‌پرکن غیرقابل انجام. علی سعیدلو در گفتگویی کوتاه با همشهری ماه شماره 53 از یکسال مدیریت ورزشی خود گفت.
علي سعيدلو

بخش‌هایی از این گفتگو که در پرونده ویژه ناکامی‌های ورزشی ایران در همشهری ماه منتشر شده در ادامه می‌آید: سوم شهریور ماه بود که مدیریت ورزشی‌تان یکساله شد. از حضورتان در ورزش راضی هستید؟ من که نباید راضی باشم. ما باید همگی تلاش کنیم تا ان‌شاءالله نتایج ورزش کشور سبب شود تا مردم از کارمان راضی باشند. مهم‌ترین هدفتان را آرامش‌بخشی به ورزش اعلام کرده بودید. هنوز هم همان نکته را یک اصل می‌دانیم؛ دور کردن حاشیه‌ها از ورزش. بر همین اساس هم بود که از همکارانم در فدراسیون‌های مختلف ورزشی خواستم به جای مصاحبه و مدام حرف زدن به فکر کار کردن باشند. و حالا پس از یک سال از آنچه حاصل شده راضی هستید؟ ما فقط یک سال زمان داشتیم و می‌دانید در مدیریتی مثل مدیریت ورزش که در آن رسیدن به یک مدال نیاز به سال‌ها تلاش و تمرین دارد، این زمان فرصت بزرگی برای رسیدن به موفقیت نیست و نمی‌توان در این زمان تغییرات ساختاری ایجاد کرد. ما هنوز وارد فاز اهداف بلندمدت خود نشدیم و تنها سعی کردیم کمی ساختارها قوانین را برای پیشبرد سریع‌تر برنامه‌ها ایجاد کنیم.البته برنامه‌های کوتاه‌مدت و میان‌مدتی را برای همین فاصله یکساله در نظر گرفتیم که خوشبختانه توانستیم به بخش عمده‌ای از این خواسته‌هایمان برسیم.

این سیاستگذاری صرفا در ورزش قهرمانی بود؟ چون در این یک سال خیلی بازی‌های بزرگی را نداشتیم. نه صرفا در ورزش قهرمانی. همان‌طور که بارها تاکید کردم بخش اصلی کار سازمان تربیت بدنی بحث ورزش همگانی است. جامعه سلامت، جامعه‌ای است که ورزش در آن نهادینه شده باشد. برای همین تغییراتی را در چارت سازمان تربیت بدنی ایجاد و اولویت‌هایمان را طوری تعریف کردیم که جایگاه ورزش خانوادگی به خوبی در آن دیده شود؛ اینکه بتوانیم سرانه ورزش خانواده‌ها را در کشور بالا ببریم. کاری کنیم تا هم‌میهنان تندرستی داشته باشیم که روز را با ورزش آغاز می‌کنند. کار را با برگزاری همایش‌های پیاده‌روی و ورزش پارک‌ها آغاز کردیم که خوشبختانه استقبال چشمگیری هم از این برنامه‌ها می‌شود و روز به روز شاهد حضور چشمگیر خانواده‌ها هستیم؛ همایش‌هایی از نوع آنچه در تبریز یا مشهد برگزار شدند و خودم هم باور حضور چنین جمعیتی را در آنها نداشتم.برنامه‌های دیگری مثل توسعه ورزش‌هایی چون کوهنوردی و... از این جمله هستند. به نظر می‌رسد تمرکز ما باید روی این نقطه معطوف بماند تا به اهدافمان برسیم. و البته این برنامه را از سازمان تربیت بدنی و از دفتر کار خودتان آغاز کردید. به هر حال سازمان تربیت بدنی نماد ورزش کشور است و خود ما باید در جا انداختن این فرهنگ پیشقدم باشیم. برای همین بود که این دستورالعمل را از ابتدای سال ابلاغ کردیم. به هر حال بحث ورزش همگانی از منویاتی است که از سوی مقامات عالیقدر کشور هم به آن توصیه شده. چقدر امید باید داشت که این موفقیت در بازی‌های گوانگ‌ژو ادامه یابد؟ ببینید، بحث المپیک آسیایی کمی متفاوت است و ما الان نمی‌توانیم از آن بازی‌ها پیش‌بینی ارائه دهیم. باید رکوردهای ورزشکارانمان را به طور دقیق ثبت کنیم و بعد آنها را در شرایط مسابقه بسنجیم؛ اینکه دیگر رقیبانمان هم چه شرایطی برای بازی‌ها دارند. بدون شک آنها هم برای این مسابقات برنامه‌ریزی کرده‌اند. اما از مدت‌ها قبل تقریبا برای این بازی‌ها وعده چهارمی به مردم داده شده است. من که این وعده را نداده‌ام. (لبخند) ببینید، تقریبا فاصله ما از سه کشور اول خیلی زیاد است و بر رسیدن به رتبه چهارمی هم خیلی سخت. ما باید خوشبین باشیم و منطقی و براساس توانمندی‌های ورزشمان در شرایط موجود حرف بزنیم و پیش‌بینی کنیم. یکی از مسائلی که در این یک سال خیلی درباره‌اش بحث شد، شایعه اختلافات سازمان با... خودتان می‌گویید شایعه. شایعه که ارزش مطرح شدن ندارد.

تغییرات وسیع در مدیریت‌ها و فدراسیون‌ها یکی از شاخص‌های ورزش بود در سالی که با ریاست شما گذشت. به عکس این پرسش اعتقاد دارم که تغییر زیادی در بدنه ورزش نداشتیم. ما تنها در جاهایی که احساس می‌شد لازم است، تغییراتی انجام دادیم.این طور نبود که تغییرات دیمی ایجاد شوند. در برخی بخش‌های سازمان، در بعضی ادارات کل استان‌ها و در برخی فدراسیون‌ها. شما ماه‌ها قبل اعلام کردید مدیرانی تمام وقت برای ورزش می‌خواهید که اولویت نخستشان ورزش باشد! دقیقا این یکی از اصول ما برای تغییرات بود. من وقتی ورزش را در دست گرفتم، دو سالی بود که قانون دوشغله‌ها مجامع را با مشکل روبه‌رو کرده بود. حجم کار را سنجیدیم و دیدیم ورزش قرار است تحولی بزرگ را شروع کند و این کار نیاز به مدیرانی دارد که اولویت اصلی‌شان حضور در ورزش بوده و وقت کافی برای کار کردن را داشته باشند. این تغییرات با تشخیص کارگروه‌های تخصصی رخ داد؟ برای اولین‌بار در تاریخ ورزشمان با تمام مدیران ورزش کشور به صورت جداگانه جلسه برگزار کردیم تا مشکلات و ایرادهای مدیریت در ورزش کشور را پیدا و آنها را برطرف کنیم؛ با مدیران کل استان‌ها و رؤسا یا سرپرستان فدراسیون‌ها. این جلسات که با حضور مدیران سازمان برگزار می‌شد، به ما نشان داد در کدام بخش نیاز به تقویت و در کدام بخش نیاز به ترمیم داریم. مجامع فدراسیون‌ها هم یکی از اتفاقاتی بود که حرف و حدیث‌هایی ایجاد کرد. سازمان هیچ دخالتی در نحوه برگزاری مجامع نداشت و از هیچ نامزدی حمایت نکرد اما همان‌طور که قبلا هم گفتم سازوکار قانونی به شکلی است که سرپرست انتصابی ما زمان به دست می‌آورد تا کار کند و شانسش را برای انتخاب افزایش دهد. متن کامل این گفتگو به همراه یادداشت‌ها و گفتگوهایی در رابطه با ناکامی ورزش ایران را در همشهری ماه شماره 53 بخوانید. 999

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 166]