واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: كوروش مولایی:اگر پخش مسابقات بوكس حرام است، چرا در فدراسیون را نمیبندند
كوروش مولایی سفید دشتی در سال 1353 در آبادان متولد شد. او در محیطی پرورش یافت كه تمامی اعضای خانوادهاش اعم از 3 برادر و تنها خواهرش به ورزش كردن به ویژه در رشتهی ورزشی بسكتبال و والیبال عشق میورزیدند. بنابراین برای این كه او نیز به ورزش روی آورد، تمام شرایط مهیا بود. مولایی در این میان تصمیم به یك سنت شكنی میگیرد و رشتهی ورزشی بوكس را برمیگزیند. او مهمترین مشوقین خود را پدر و برادرش عنوان میكند.قهرمان بوكس ایران ، به مسیری كه در طول یك دهه ورزش حرفهای پیموده است اشاره كرد و افزود: بوكس را از سال 1370 زیر نظر استاد «نیك روش» و «بلال پور آفریقا» در آبادان شروع كردم. یك سال بعد قهرمان مسابقات جوانان كشور شدم و به تیم ملی جوانان راه یافتم. در سال 1372 با انتخاب در مسابقات قهرمانی آسیا در تهران به عنوان یار ذخیرهی تیم ملی بزرگسالان در مسابقات دهه فجر سال 73 به قهرمان جهان «علی اسماعیل اف» خوردم و با بازی فوقالعاده سنگینی كه در مقابل او انجام دادم بار خود را بستم. در سال 74 در مسابقات تاشكند ازبكستان نیز به عنوان قهرمانی آسیا دست یافتم.مولایی حضور در مسابقات المپیك را آرزوی هر ورزشكاری دانست و افزود: در سال 1996 (برابر با 1375 هجری شمسی) راهی المپیك آتلانتا شدم. در همان مرحلهی اول در حالی به بوكسور آمریكایی نتیجه را واگذار كردم كه در مقابل 196 تجربهی خارجی او تنها 12 بازی خارجی در كارنامه داشتم. به این ترتیب از دور رقابتها حذف شدم.وی ادامه داد: راهیابی به المپیك به عنوان بزرگترین رویداد ورزشی جهان یك افتخار است و مدالآوری تجربهی غرور آفرینی دیگری است. براین اساس آرزو دارم حداقل یك بار دیگر در این مسابقات شركت كنم.این قهرمان بوكس خاطرنشان كرد: البته دلاوری «بابك مقیمی» در المپیك آتلانتا كه تا مرحلهی ماقبل مدال پیش رفت و با امتیاز از قهرمان اول المپیك شكست خورد را هیچگاه نباید به فراموشی سپرد.
قهرمانیهای این بوكسور خوزستانی به همین شكل ادامه مییابد تا در سال 1378 برای اولین بار در تاریخ بوكس ایران عنوان «قهرمانی سوم جهان» را در شهر «چن چین» كشور چین از آن خود میكند كه با بیمهری مسوولان ورزشی كشور، مدال وی در سطح یك تورنمنت بینالمللی قلمداد شد.به گفتهی وی در این مسابقات كه بهترینهای هر قاره در آن حضور داشتند، قهرمان بوكس كشورمان پس از یك دهه قهرمانی در سال 1380 در اوج افتخار آفرینی به زندگی ورزشیاش در قالب ورزشكار خاتمه میدهد و همانند سایر قهرمانان به جرگهی پیشكسوتان بوكس میپیوندد و در آرشیو بوكس بایگانی میشود.مولایی با مهم برشمردن «تبلیغات» برای رشد و گسترش رشتههای ورزشی خطاب به مسوولان، گفت: بوكسورها چه گناهی كردهاند كه این قدر باید شاهد مانورهای منفی باشند. قرار نیست كه ما در جادهی خاكی راه برویم و بقیه در آسفالت. اگر آقایان معتقدند پخش مسابقات این رشته از لحاظ شرعی حرام است، چرا در فدراسیون را نمیبندند كه خیال همه را راحت كنند. بالاخره یا زنگی زنگ یا رومی روم. بوكسورهای ایران - قزاقستان و تایلند - ازبكستان دو تیم منتخب را از قارهی آسیا تشكیل داده بودند كه كوروش ملایی در حالی كه برای تصاحب مدال نقره با بوكسور اوكراینی بازی میكرد، نتیجه را در نهایت به او واگذار میكند و به مدال برنز این مسابقات دست مییابد.این پیشكسوت جوان در مسابقات انتخابی المپیك سیدنی در كشور تایلند موفق به كسب سهمیه نمیشود. خودش در این باره میگوید: تا قبل از این مسابقات، در وزن 81 كیلوگرم بازی كرده بودم كه به صلاحدید مربیان و كادر فنی مقرر شد؛ در این مسابقات در وزن 75 كیلوگرم حاضر شوم كه متاسفانه آن طور كه باید به نتیجهی لازم دست نیافتم و یكی از سهمیهها را از دست دادیم.وی ایمان به كارآمد بودن مربی، تلاش و استفاده از تكنولوژی روز دنیا و انجام بازیهای تداركاتی برای آمادگی بیشتر را از فاكتورهای موفقیت دانست و تاكید كرد: در شرایط كنونی كه بهترین های جهان خود را برای المپیك آماده میكنند، باید دو دستگیها و تفرقهافكنی را كنار بگذاریم و با همدلی برای بهبود وضعیت بوكس چارهای بیاندیشیم. چرا كه در غیر این صورت محمد عاشریها (آنهایی كه سهمیهی المپیك كسب كردهاند) به دلیل نداشتن امنیت و آرامش خاطر نمیتوانند آن طور كه باید تمرین كنند و صرفا به عنوان یك «توریست» راهی مسابقات المپیك آتن میشوند.قهرمان اسبق تیم ملی با بیان این كه «امكانات كنونی بوكس تفاوت چندانی با گذشته ندارد»، تصریح كرد: تنها تفاوتی كه امروزه در بوكس دیده میشود این است كه آن اتحاد و همبستگیهایی كه در گذشته در میان نفرات تیم ملی بود كمتر به چشم میخورد و این مایهی بسی تاسف است.
وی افزود: علیرغم تلاشهای بیوقفهی رییس فدراسیون كه تمام جلای بوكس متاثر از وجود اوست، بوكس روند نزولی در پیش گرفته است و تنها امثال نهرودیها هستند كه اگر به آنها فرصت داده شود، میتوانند این رشتهی ورزشی را از این وضعیت رهایی بخشند.مولایی در بیان یكی از خاطراتش چنین میگوید: در المپیك آتلانتا زمانی كه از رینگ مسابقه پایین میآمدم، یك ایرانی تبعهی آمریكا جلو آمد و از من پرسید، اهل كجایی؟ گفتم آبادان. ناگهان مرا در آغوش گرفت و شروع به گریه كرد. چند لحظه گذشت. من كه نیاز به استراحت داشتم به قصد جداكردن و دلداری به او متوجه شدم، در بغل من غش كرده است و این عرق و تعصب ملی خیلی برایم زیبا و غرور آفرین بود.وی در پایان از مسوولان وزارت نفت به دلیل همراهی در پیشبرد اهداف ورزشیاش در رشتهی بوكس قدردانی كرد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 3578]