احكام روزه قضا و مسافر در توضيح المسائل آيت الله مكارم شيرازي (3)

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: * احكام روزه قضا مساله 1427ـ روزه هايي كه در حال جنون به جا نياورده بعد از عاقل شدن لازم نيست قضا كند، همچنين اگر كافري مسلمان شود قضاي روزه هاي گذشته واجب نيست، اما اگر مسلماني مرتد شود و دوباره برگردد و مسلمان شود روزه هاي دوران مرتد بودن را بايد قضا نمايد. مساله 1428ـ هرگاه به واسطه مستي روزه او ترك شده بايد قضا كند، هرچند ماده مست كننده را از روي اشتباه و يا براي معالجه خورده باشد، بلكه اگر نيت روزه را قبلا كرده بعد در حال مستي روزه را تمام كند بنابر احتياط واجب بايد قضا نمايد. مساله 1429ـ روزه هايي كه به خاطر مسافرت يا بيماري و مانند آن ترك شده بايد قضا كند، اما اگر نداند تعداد روزه هاي فوت شده چه اندازه بوده، كافي است مقداري كه يقين دارد قضا كند و اضافه بر آن واجب نيست، هرچند احتياط مستحب است. مساله 1430ـ اگر از چند ماه رمضان روزه قضا بر ذمه دارد قضاي هر كدام را اول بگيرد مانعي ندارد، ولي اگر وقت براي قضاي رمضان آخر تنگ شده باشد بايد بنابر احتياط اول قضاي رمضان آخر را بگيرد. مساله 1431ـ كسي كه روزه قضاي ماه رمضان را به جا مي آورد مي تواند پيش از ظهر روزه را افطار كند، به شرط اين كه وقت براي قضاي روزه تنگ نباشد، ولي بعد از ظهر جايز نيست، همچنين اگر قضاي روزه غير معيني (مانند قضاي روزه نذر) را گرفته باشد احتياط واجب آن است كه بعد از ظهر روزه را باطل نكند. مساله 1432ـ كسي كه به واسطه بيماري يا حيض و نفاس روزه ماه رمضان را نگيرد و پيش از پايان ماه رمضان از دنيا برود لازم نيست روزه هايي را كه نگرفته براي او قضا نمايند. مساله 1433ـ هرگاه به واسطه بيماري، روزه ماه رمضان را نگيرد و بيماري او تا ماه رمضان سال بعد طولاني شود، قضاي روزه هايي را كه نگرفته واجب نيست، فقط بايد براي هر روز يك مد (تقريبا 750 گرم) گندم يا جو و مانند آن به فقير بدهد، ولي اگر به واسطه عذر ديگري (مثلا بخاطر مسافرت) روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقي بماند احتياط واجب آن است كه روزه هايي را كه نگرفته بعد از ماه رمضان قضا كند و براي هر روز يك مد طعام به فقير دهد، همچنين اگر ترك روزه بخاطر بيماري بوده، بعد بيماري رفع شده و عذر ديگري مانند مسافرت پيش آمده است. مساله 1434ـ هرگاه روزه ماه رمضان را به واسطه عذري نگيرد و تا رمضان آينده عمدا قضاي آن را به جانياورد در حالي كه عذرش برطرف شده، بايد بعدا روزه را قضا كند و براي هر روز يك مد طعام كفاره بدهد، همچنين اگر در قضاي روزه كوتاهي كند تا وقت تنگ شود و در تنگي وقت عذري پيدا كند، بايد بعدا هم قضا به جا آورد و هم كفاره دهد، اما اگر كوتاهي نكرده و اتفاقا در تنگي وقت عذري پيدا شده فقط قضا لازم است. مساله 1435ـ هرگاه بيماري انسان چند سال طول كشد و بعدا خوب شود اگر تا رمضان آينده به مقدار قضا وقت باقي است بايد فقط قضاي رمضان آخر را بگيرد و براي هر روز از سالهاي پيش يك مد طعام بدهد. مساله 1436ـ هرگاه قضاي روزه ماه رمضان را چند سال به تاخير اندازد بايد قضا را به جا آورد و براي هر روز يك مد طعام به فقير دهد و با گذشت سال ها كفاره متعدد نمي شود. مساله 1437ـ لازم نيست كفاره هر روز را به يك فقير بدهد، بلكه مي تواند كفاره چندين روز را به يك نفر بدهد و اگر مقداري نان دهد كه گندم آن به اندازه يك مد باشد كافي است، ولي پول آن را نمي تواند بدهد مگر اين كه اطمينان داشته باشد آن را براي خريد نان مصرف مي كند. مساله 1438ـ بعد از مرگ پدر بايد پسر بزرگتر قضاي نماز و روزه او را به شرحي كه در مسائل قضاي نماز گفته شد به جا آورد و احتياط اين است كه قضاي نماز و روزه مادر را نيز انجام دهد. مساله 1439ـ اگر ولي ميت نداند كه ميت قضاي روزه بر ذمه دارد يا نه، واجب نيست براي او قضا بگيرد و اگر اجمالا بداند مقداري قضاي روزه بر ذمه اوست بايد به اندازه اي كه يقين دارد به جا آورد و بيش از آن لازم نيست. * احكام روزه شخص مسافر مساله 1440ـ شخص مسافر (با شرايطي كه در مساله نماز مسافر گفته شد) نبايد روزه بگيرد، و بطور كلي در هر موردي نماز شكسته است روزه را بايد ترك كرد و در جايي كه نماز را بايد تمام بخواند (مانند كسي كه شغلش مسافرت است و يا در محلي قصد ماندن ده روز كرده) بايد روزه را بگيرد. مساله 1441ـ مسافرت در ماه رمضان حرام نيست، ولي اگر براي فرار از روزه باشد مكروه است. مساله 1442ـ هرگاه روزه روز معيني غير از ماه رمضان بر انسان واجب باشد (مثل اين كه نذر كرده نيمه شعبان را روزه بگيرد) بنابر احتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند، حتي اگر در سفر است بايد در جايي قصد توقف ده روز كند و آن روز را روزه بگيرد. مساله 1443ـ اگر نذر روزه كند ولي روز آن را معين نسازد نمي تواند آن را در سفر به جا آورد، ولي اگر نذر كند روز معيني را در سفر روزه بگيرد يا نذر كند روز معيني را چه مسافر باشد چه نباشد روزه بگيرد، احتياط واجب آن است كه آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد. مساله 1444ـ مسافر مي تواند براي گرفتن حاجت، سه روز در مدينه روزه مستحبي بگيرد (هر چند قصد ده روز نكند) ولي احتياط آن است كه روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را اختيار كند. مساله 1445ـ كسي كه اصلا نمي داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد روزه اش صحيح است، ولي اگر در بين روز مسله را بفهمد روزه اش باطل مي شود. مساله 1446ـ هر گاه فراموش كند مسافر است،يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل است و در اين حال روزه بگيرد، بنابر احتياط واجب بايد روزه را قضا كند. مساله 1447ـ هرگاه روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد بايد روزه خود را تمام كند، اما اگر پيش از ظهر مسافرت نمايد روزه اش باطل است، ولي قبل از آن كه به حد ترخص برسد نمي تواند روزه را افطار كند و اگر پيش از آن افطار كند كفاره بر او واجب است (منظور از حد ترخص جايي است كه صداي اذان شهر را نشنود، يا به جايي برسد كه از نظر مردم شهر پنهان گردد). مساله 1448ـ هرگاه مسافر پيش از ظهر وارد وطن شود، يا به جايي برسد كه قصد ده روز توقف دارد، چنانچه كاري كه روزه را باطل مي كند انجام نداده باشد بايد روزه بگيرد و اگر انجام داده بايد بعدا قضا كند و مستحب است باقيمانده آن روز را امساك نمايد، ولي اگر بعد از ظهر وارد شود نمي تواند روزه بگيرد. مساله 1449ـ مسافر و كسي كه از روزه گرفتن معذور است مكروه است در روز ماه رمضان در خوردن و آشاميدن، خود را كاملا سير كنند، همچنين جماع براي آنها مكروه است. فراهنگ**1883

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 162]