خوش گماني به خدا و تفاوت آن با بي‏مبالاتي در دين‏

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: اين استاد فرزانه اخلاق در ادامه مطالب مربوط به شرايط دعا، ضمن پرداختن به موضوع خوش گماني به خدا مي نويسد: اگر شيطان براي انسان چنين وانمود كند كه گناه او ناشي از خوش گماني او به خداست؛ بايد از او دليل خواسته و بگويد اگر واقعا چنين است، پس چرا در مورد رزق خود يعني رزقي كه خداوند آن را تضمين نموده و با سوگند بر آن تاكيد كرده است؛ خوش گمان نيستم. اگر به عنايت و لطف و كرم او خوش گماني، اين صفات فقط مربوط به امور اخروي نيست و اگر در امور دنيايت نيز به كرم او معتقد هستي؛ چرا وقتي اسباب رزق را از دست مي‏دهي مضطرب شده و به كرم او تكيه نمي‏كني و چرا به خاطر حاجت هاي دنيوي اين همه غصه خورده و اندوهگين مي‏شوي؟ اگر پدر پولدار و با محبتي داشتي كه روزي تو را تضمين كرده بود؛به سخن او اعتماد، و ضمانت او را قبول نمي‏كردي؟ آيا عنايت خدا را كمتر از لطف پدرت مي‏داني يا مي‏ترسي ناتوان باشد و يا احتمال مي‏دهي از تو دريغ كند؟ شايد هم باور نداري كه او ارحم الراحمين، تواناترين قدرتمندان و بخشنده‏ترين بخشندگان است. روايت شده است: هنگامي كه خدا از حساب خلق فارغ شد، مردي باقي مي‏ماند كه گناهان او بيش از كارهاي نيكش مي‏باشد، فرشتگان او را به طرف آتش مي‏برند ولي او سرش را برمي‏گرداند. خداوند دستور مي‏دهد كه او را برگردانيد. آنگاه به او مي‏گويد چرا سرت را برگرداندي-در حالي كه خدا خود مي‏داند. آن شخص مي‏گويد پروردگارا چنين گماني به تو نداشتم و خداوند مي‏فرمايد فرشتگانم قسم به عزت و جلالم او يك روز هم به من خوش گمان نبوده ولي چون ادعا مي‏كند خوش گمان بوده، او را به بهشت ببريد. 6- ششمين ويژگي از شرايط دعا، پرهيز از گناه به ويژه ستم مالي و آبرويي به مردم است و در حديث قدسي آمده است دعا از تو، اجابت از من. زيرا دعايي از من پوشيده نمي‏ماند مگر دعوت حرام لقمه و از پيامبر (ص) روايت شده است كسي كه دوست دارد دعايش مستجاب شود، بايد كسب و خوراكش را حلال نمايد. از جمله نصيحت هاي خداوند به حضرت عيسي (ع) اين بود كه به ستمگران بني اسراييل بگو در حالي كه مال حرام زير پايتان و بت ها در خانه‏هايتان است؛ به درگاه من دعا نكنيد. زيرا سوگند ياد كرده‏ام كه دعاي هر كسي را كه مرا بخواند اجابت نمايم و اجابت اينان تا موقعي كه پراكنده گردند جز لعنت چيزي نيست. از پيامبر (ص) روايت شده كسي كه بدون عمل دعا مي‏كند، مانند كسي است كه بدون چله كمان، تيراندازي مي‏كند و امام صادق (ع) فرمودند خداوند دعاي كسي را كه بدون حضور قلب دعا مي‏كند، مستجاب نمي‏كند. بنابراين هنگام دعا، دلت را متوجه كن. آنگاه يقين به اجابت داشته باش. در روايتي ديگر امام صادق (ع) فرمودند خداوند دعايي را كه از قلبي سخت برخاسته باشد، اجابت نمي‏كند و همچنين از امير المومنين (ع) روايت شده است كه اي صاحب دعا چيزي را كه غير ممكن بوده و حلال نيست، درخواست مكن. 7- گريستن؛ روايت شده است ميان بهشت و جهنم گردنه‏اي است كه كسي از آن عبور نمي‏كند مگر كساني كه از ترس خدا، خيلي گريه كرده باشند. در روايتي ديگر آمده است روز قيامت، تمام چشم ها گريان است، مگر چشمي كه از ترس خدا گريه كرده باشد و هر چشمي كه از ترس خدا پر اشك شده باشد، خداوند بقيه بدنش را بر آتش حرام مي‏كند و اگر اين اشك روي صورتش بريزد، هيچگاه به اين صورت نداري و خواري نمي‏رسد. هر چيزي پيمانه يا وزني دارد مگر قطره اشكي. زيرا خداوند با كمي از آن دريايي از آتش را خاموش مي‏كند. و اگر بنده‏اي در ميان امتي گريه كند خداوند به اين امت بخاطر گريه او رحم مي‏كند. 8- سپاس و ستايش خداوند؛ شخصي نقل مي كند كه از اميرالمومنين (ع) درباره ستايش خدا سوال كردم و آن حضرت فرمود كه مي گويي يا من اقرب الي من حبل الوريد يا من يحول بين المرء و قلبه يا من هو بالمنظر الاعلي و بالافق المبين يعني اي كسي كه از رگ گردن به من نزديكتر هستي و اي كسي كه بين شخص و دلش حايل مي‏شوي و اي كه در چشم‏اندازي بالاتر از هر چيز و در افق آشكاري هستي. 9- ذكر نام هاي خدا كه مناسب دعايش مي‏باشد و گفتن نعمت‏هاي خداوند و شكر آن و نيز بيان گناهان و آمرزش خواستن براي آنها. 10- درنگ و عجله نكردن و اصرار و پافشاري در دعا؛ زيرا كه خداوند درخواست كننده لجوج را دوست دارد و حد اقل پافشاري اين است كه دعاي خود را سه بار تكرار كرده و خواسته خود را سه بار بگويد. 11- پنهاني دعا كردن؛ زيرا هم فرمان خداوند را كه فرمود در پنهان دعا كنيد اجابت كرده و هم از آفت ريا دور مي‏ماند. و روايت شده است كه دعاي پنهاني برابر با هفتاد دعاي آشكار است. 12- شريك ساختن ديگران در دعا؛ چنانچه در روايات آمده است. 13-با ديگران دعا كردن؛ دعا در جمع نيز باعث اجابت است. بهترين جمعيت براي دعا كردن 40 نفر است و به جاي آن چهار نفر هم مي‏توانند هر كدام ده بار دعا كنند و اگر نتوانست در جمع دعا كند؛ خود نيز مي‏تواند چهل بار دعا كند. 14- تضرع در دعا به همراه قلب خاضع و بدن متواضع و چاپلوسي؛ خداوند به حضرت عيسي (ع) وحي نمود كه اي عيسي مانند غريق غم زده‏اي كه ياوري ندارد به درگاه من دعا كن و دلت را برايم خوار بنما و در خلوت، بسيار به ياد من باش و بدان من با چاپلوسي كردن تو خوشحال مي‏شوم. با زنده دلي و نشاط اين عمل را انجام بده و صداي غمناك خود را به من برسان. در روايتي ديگر آمده است كه خداوند به موسي وحي كرد اي موسي هنگامي كه مرا مي‏خواني ترسان باش، صورت خود را خاك آلوده كن و با اعضاي مهم بدنت برايم سجده كن و با ايستادن در مقابل من به اطاعتم مشغول شو و با ترسي كه از قلبي خاشع برخاسته است،با من مناجات كن... قلبت را با ترس از من بميران. زنده دل و كهنه لباس باش. در ميان زمينيان، ناشناس و در آسمان معروف، همنشين خانه و چراغ شب باش. مانند صابرين از من اطاعت كن و از زيادي گناهان همانند فرياد كسي كه از دشمن فرار مي‏كند؛ فرياد بزن و در اين امور از من كمك بخواه كه من كمك و ياور خوبي هستم. 15- صلوات فرستادن بر محمد (ص) و آل او (ع) در اول و آخر دعا باعث اجابت است. محمد بن مسلم از امام باقر و يا امام صادق (ع) روايت كرده در ترازوي خدا چيزي سنگينتر از صلوات بر محمد و آل محمد نيست و از امام صادق (ع) روايت شده است كسي كه به درگاه خدا حاجتي دارد، بايد ابتدا بر محمد و آل محمد صلوات فرستاده، سپس حاجت خود را بخواهد و دعاي خود را با صلوات بر محمد و آل محمد به پايان برساند. چون خداي متعال كريمتر از اين است كه ابتدا و انتهاي دعا را پذيرفته و وسط آن را رها كند. زيرا چيزي مانع از اجابت صلوات بر محمد و آل محمد نمي‏شود. صلوات بسيار مهم و از اركان ولايت است.همانگونه كه خداوند ايمان كسي را بدون اقرار به آنان و بدون ولايت آنان (ع) قبول نمي‏كند، دعا و صلوات نيز چنين است. صلوات نيز مانند ساير اعمال شكل و روحي دارد. روح آن اين است كه مقام آنان را نزد خدا فهميده و بفهميم كه آنها وسيله‏ها و شفيع هايي نزد خدا بوده و خداوند كسي را بدون توسل به آنان نمي‏پذيرد و نيز آنان سزاوارتر به انسان از خود او مي‏باشند و پايه اين مطلب،اندك شناخت واقعي است كه باعث عمل به اولويت آنان مي‏باشد و آنگاه كه اين شناخت واقعي تحقق يافت و بنده با اين شناخت يك بار صلوات فرستاد،رسول خدا (ص) 10 بار يا بيشتر و بي‏نهايت بر او صلوات مي‏فرستد و اگر اين صلوات در دعا باشد، دعا مستجاب مي‏گردد. 16- پاكدلي و روي آوردن با تمام وجود به خداوند؛ امر ديگري كه باعث اجابت است توجه كردن بنده به مولاي بخشنده، مهربان و رحيم با قلب، باطن و روح خود مي‏باشد و بايد دل خود را از غير خدا به خصوص افكار پستي كه باعث كثيف شدن روح مي‏باشد - مانند افكار حرام، مكروه و جايز، بخصوص غم و غصه دنيا و ترس از ناگواري ها و بدگماني به خداوند متعال و بي‏اعتمادي به وعده‏هاي او- پاك نمود. زيرا اين امور باعث هلاكت دل مومن و حتي روگرداندن خداوند متعال از او مي‏شود و در آيه اي از قرآن آمده است اين گماني كه به خدا داشتيد، شما را هلاك كرد و از ضعف ايمان سرچشمه گرفته و نوعي بي‏ادبي به خدا و اطاعت از شيطان مي‏باشد. 17- دعا قبل از بلا؛ چنين دعايي خيلي موثرتر از دعايي است كه پس از رسيدن بلا و سختي صورت مي‏گيرد. برگرفته از: كتاب المراقبات نوشته آيت الله ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي فراهنگ**1003**

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1163]