واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیای میانه و قفقاز - نگاهی به پاکستان، یک سال پس از ترور بی نظیر بوتو عبدالله آل بو غبیش:حدود یک سال از ترور بی نظیر بوتو یکی از نخست وزیران سابق پاکستان و رهبر حزب مردم این کشور می گذرد. او نیز به دست تروریست ها به قتل رسید تا صفحه خونین دیگری از ترور رهبران در تاریخ سیاسی این کشور رقم خورد.هرچند که تاکنون عاملان این ترور و حامیان آنها در پشت پرده مانده اند و به رغم موافقت پاکستان با تشکیل کمیته ای بین المللی برای تحقیق در این ترور، اما هنوز سرنوشت و نتیجه این تحقیقات در هاله ای از ابهام به سر می برد. پیش از وی، پدرش ذوالفقار علی بوتو رئیس جمهور اسبق پاکستان هم طی کودتایی نظامی، به دست ضیاء الحق در زندان کشته شد. بی نظیر بوتو در کتاب خاطرات خود تحت عنوان "دختر پاکستان"، زمانی که از کشته شدن پدرش در زندان سخن می راند، نقل قول های متفاوتی را در این باره از ژنرال ها و زندانبانان روایت می کند و در پایان نیز متوجه نمی شود که پدرش در زیر شکنجه به قتل رسیده یا در سحرگاهی سرد، اعدام شده است. پس از ترور بوتو، پاکستان به عنوان شرقی ترین کشور حوزه خاورمیانه، عرصه تاخت و تاز گروه های افراطی و رویارویی های احزاب بوده است. پس از ترور بوتو، پرویز مشرف رئیس جمهور سابق پاکستان در نتیجه فشارهای داخلی ناشی از ترور بوتو و البته فشارهای پنهان خارجی، قدرت را پس از چندین سال به کناری نهاد تا حاکمیت ژنرال ها بر پاکستان حداقل تا امروز پایان یابد. در سویی دیگر و جبهه طرفداران بوتو، اختلافات میان حزب بازمانده از وی یعنی حزب مردم و حزب مسلم لیگ به رهبری نواز شریف شدت گرفت. شریف تشکیل ائتلاف با حزب مردم و قبول ریاست جمهوری آصف علی زرداری همسر بوتو را به بازگرداندن افتخار چودری قاضی القضات و دیگر قاضیان برکنار شده از سوی پرویز مشرف رئیس جمهور استعفا داده منوط کرد. اما آصف علی زرداری پس از تکیه بر اریکه قدرت در این کشور، این خواسته شریف را برآورده نکرد و این ائتلاف خیلی زود از هم پاشید تا پاکستان به رغم انتقال به ظاهر دمکراتیک قدرت در آن، همان مسیر خارج از چارچوب دمکراسی را ادامه دهد. اما در بخش دیگری از پاکستان و خارج از پایتخت، رویدادهای خونینی در جریان بود. وزیرستان ایالت هم مرز افغانستان و یکی از مناطق قبایل پاکستان، پیکارهای سنگینی را علیه نیروهای آمریکایی مستقر در کشور همسایه تجربه می کرد و در سوی دیگر جبهه، آمریکایی ها با هواپیماهای بی سرنشین خود، این مناطق را بمباران می کردند؛ این مسئله به نوبه خود باعث تنش در روابط اسلام آباد - واشینگتن شد و اعتراضات پاکستان را به حدی برانگیخت که آصف علی زرداری اعلام کرد: پاکستان به هر گونه اقدام نظامی بدون هماهنگی با مقامات اسلام آباد واکنش نشان خواهد داد و اجازه نخواهد داد تمامیت اراضی کشورش نقض شود. اما این موضوع در حد یک موضعگیری باقی ماند و هیچ گاه روی واقعیت به خود ندید و تاکنون و تا همین چند روز گذشته همین هواپیماهای بی سرنشین منطقه قبایل نشین وزیرستان را بمباران کردند و مقامات اسلام آباد بی سر و صدا از آن گذشتند. افزون بر این، انفجاری که سفارت هندوستان را در کابل پایتخت افغانستان لرزاند، باعث شد تا انگشت های اتهام و تهمت به سوی مراکز اطلاعاتی و جاسوسی پاکستان نشانه رود و باز تنش های تاریخی میان دهلی نو و اسلام آباد سربرآورد. اما یکی از مهم ترین رویدادهای تاریخ یک ساله اخیر پاکستان پس از ترور بوتو، انفجارهای بمبئی در هندوستان و در نتیجه تازه شدن زخم دیرینه و کهنه تنش روابط میان این دو کشور بود. پاکستان که در دهه چهل قرن گذشته به رهبری محمد علی جناح و پس از بنگلادش از هندوستان جدا شده بود، همواره مورد غضب مقامات دهلی نو بود و همواره اختلافات مرزی میان این دو کشور بر سر منطقه جامو و کشمیر، دلیلی بنیادین در رویارویی نهفته میان آنها بود. اما حمله به هتل ماریوت و تاج محل در بمبئی که نماد و سمبل سکولاریسم هندوستان و پایتخت اقتصادی این کشور بود، بیش از پیش این مواجهه و دشمنی را آشکار ساخت. با بازداشت شدن تنها فرد مسلح بازمانده از این حملات و اعتراف وی به عضویت در گروه لشکر طیبه یکی از گروه های بنیادی و اسلام گرای پاکستان، مقامات اسلام آباد تمامی تلاش های خود را برای کاستن از حدت و شدت تنش با دهلی نو به کار گرفتند: فعالیت های این گروه در کشور را ممنوع و حساب های مالی آنان را بلوکه کردند اما درخواست لندن برای تسلیم فرد بازداشت شده در هندوستان به انگلستان را رد کردند. در مقابل، هندوستان نیز اقدامات پاکستان را ناکافی دانست و خواستار تعامل سفت و سخت با این مسئله شد. از حدود یک ماه پیش تاکنون، این تنش ها هر روز به نحوی از انحاء خود را نمایان می سازد، گاه با مانورهای هوایی پاکستان در شرق کشور، گاه با رد و بدل کردن اتهامات از سوی هر دو طرف. آخرین موضع هندوستان هم این بود که دهلی نو تمام گزینه ها را برای تعامل با این مسئله باز گذارده است. تمامی این رویدادها و رویارویی ها طبیعتا کشورهای همسایه را نیز تحت تاثیر قرار می دهد: افغانستان به عنوان کشوری درگیر جنگ با طالبان، روزهای چندان خوشی را از سر نمی گذراند و طبیعتا امنیت این کشور با پاکستان گره خورده است. ایران نیز به عنوان یکی از همسایگان بزرگ پاکستان و افغانستان، از ترکش های این رویارویی ها در امان نمانده و هر از گاهی سوء استفاده برخی گروه های تروریست از این اوضاع ناآرام، به گوش می رسد. افزون بر آن، نقطه مشترک اقتصادی این سه کشور یعنی خط لوله صلح نیز بر کنار از رخدادهای سیاسی این منطقه پر افت و خیز نمی تواند باشد. اکنون حدود یک سال از ترور بی نظیر بوتو، یکی از شاخص ترین چهره های دمکراسی خواه و ملی گرای پاکستان می گذرد. آنچه از دورنمای پاکستان در سال جدیدی میلادی می توان ترسیم کرد، ادامه همان ناآرامی های نهان و پیدا در این کشور، چه در حوزه دیپلماتیک و چه در حوزه امنیتی نظامی است. به نظر می رسد رهبران پاکستان با نگاهی دوباره به میرات دمکراسی خواهی بی نظیر بوتو و با تکیه بر مبارزات ملی گرایانه اش برای وحدت و پیشرفت پاکستان، می توانند این کشور را از حوزه زلزله خیز سیاسی و نظامی به کنار کشیده و روزهای خوشی را برای ملت دیرینه این کشور به ارمغان آورند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 474]