تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816609191
دنــيــا را داريـــم وقتى همديگر را داريـــم
واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: دنــيــا را داريـــم وقتى همديگر را داريـــم
لئوبوسكاليا/ تهمينه مهربانىبعضى وقت ها پدر مى آمد و پشت ميز بزرگ آشپزخانه كه يك عالمه يادگارى روى آن كنده بوديم، مى نشست و مى گفت: «گوش كنين بچه ها! ديگه هيچى نداريم و بايد با يكديگه كار كنيم تا خانواده بوسكاليا بتونه ادامه بده.»و خدا مى داند چه سعادتى بود «باهم كار كردن» و «باهم رنج بردن» و «باهم نگران بودن»! چه سعادتى بود كه پدر و مادرمان به جاى اين كه تو انبارى قايم بشوند تا نگذارند ما بفهميم قضيه چيست و از زور اضطراب خفه بشويم، صاف و پوست كنده به ما مى گفتند كه بايد به هم كمك كنيم تا خانواده بتواند به بقاى خود ادامه بدهد.آن وقت كار اصلى ما شروع مى شد. خواهرم مى رفت و آشغال سبزى هاى مغازه سبزى فروشى را از او مى گرفت تا به كسانى كه توى خانه هايشان خرگوش نگه مى داشتند، بفروشد. من از اين خانه به آن خانه دوره راه مى افتادم و مجله مى فروختم و خيلى چيزها ياد مى گرفتم. بعضى ها در خانه هايشان را محكم به رويم مى بستند و به من بدوبيراه مى گفتند و اين خيلى خوب بود. همه چيز تا وقتى كه انسان قصد يادگيرى دارد، خوب است. و مادر هميشه مى گفت: «همه چيز رو به راه است. تا باغچه را داريم، غم نداريم.» و ما همه باهم مى گفتيم: «آه بازهم كلم »و روده هايمان مى تركيد و معده هايمان كش مى آمد و يادمان مى رفت كه گرسنه هستيم، ولى باهم بودن و باهم كار كردن ، كيف عجيبى داشت. ما از خانه بيرون مى رفتيم تا هر كارى كه از دستمان برمى آيد براى نجات خانواده از كسادى انجام بدهيم و وقتى به خانه برمى گشتيم، انتظار داشتيم مادر جلوى ما نان و كلم بگذارد و بعد مى ديديم كه سفره شاهانه اى برايمان چيده.پدرم مى گفت: «موضوع چيه ديوونه شدى » و مادر مى گفت: «ديروز ، چك باطله است و فردا، سفته برگشتى . چك نقدى يعنى امروز!» و ما مى نشستيم و خودمان را با غذا خفه مى كرديم. مادر مى گفت: ديگه از اين غذاها گيرتون نمى ياد. دنيا رو دارين كه خرج كنين. معطل نكنين.»و ما واقعاً دنيا را داشتيم، چون همديگر را داشتيم و مى توانستيم هر روز آن قدر بخنديم كه از زور خنده، ريسه برويم.
سه شنبه 31 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 208]
-
گوناگون
پربازدیدترینها