واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش پايگاه تحليلي پلستاين كرونيكل، منشور سازمان ملل همچنين تصريح مي كند كه پذيرفته شدن عضويت كشورها با تصميم مجمع عمومي و بنا به توصيه شوراي امنيت صورت مي گيرد. گرچه روند ذكر شده سهل و فارغ از هرگونه پيچيدگي به نظر مي آيد، اما عرصه سياست بين المللي از ده ها سال قبل مانع از راهيابي فلسطينيان به سازمان ملل شده است. آمريكا از بيم اثبات عدم مشروعيت رژيم صهيونيستي و در حالي كه هنوز به حصول به يك توافق سازش فراگير اميد دارد، اعلام كرده است كه هر گونه تصميم شوراي امنيت در خصوص رسميت دادن به كشور مستقل فلسطين را وتو خواهد كرد. قرار است 26 ژوئيه مذاكراتي درباره خاورميانه در شوراي امنيت صورت بگيرد. پيتر ويتينگ سفير آلمان در ملل متحد گفت كه اين جلسه مي تواند فرصتي براي يافتن گزينه هاي متعدد فراروي فلسطينيان باشد. آلمان از اعضاي غيردائم شوراي امنيت تا سال 2012 است و در حال حاضر رياست اين شورا را در دست دارد. انگلا مركل صدراعظم آلمان به رغم حمايت كشورش از حق فلسطينيان براي ايجاد كشور مستقل فلسطين، اما با توجيه يك جانبه بودن اين اقدام، درباره زمينه تبعات منفي آن ابراز نگراني كرده است. از نشست اخير گروه چهارجانبه نيز كه 12 ژوئيه در واشنگتن برگزار شد، بيانيه مشتركي حاصل نشد و اين امر از بن بست در مذاكرات ميان اسرائيلي ها و فلسطينيان نشان دارد. با وجود اين، فلسطينيان در ساير كشورها با استقبال گرمي روبه رو شده اند. چين حمايت خود را از تصميم فلسطينيان ابراز كرده و تشكيلات خودگردان فلسطين همچنين درپي دستيابي به تعهد مسكوست. با وجود تمامي مانورهاي سياسي، حقوق بين الملل چشم انداز دلگرم كننده اي را در خصوص رسميت يافتن كشور فلسطين ارائه مي كند. چارچوب حقوقي كه فلسطين مي تواند براساس ان به عضويت ملل متحد پذيرفته شود، روشن و واضح است. امريكا در صورت مبنا قرار دادن صرف پايبندي به حقوق بين الملل، چاره اي جز حمايت از عضويت فلسطين نخواهد يافت. الحاق فلسطين به سازمان ملل تنها راه رسميت يافتن آن نيست. به طور معمول براي كشور تلقي كردن يك ماهيت سرزميني، به وجود چهار مولفه نياز است. كنوانسيون سال 1933 مونته ويدئو در خصوص حقوق و وظايف كشورها تصريح مي كند كه يك كشور، مستلزم برخورداري از يك جمعيت دائمي، سرزمين مشخص، دولت و ظرفيت برقراري ارتباط با ديگر كشورهاست. پس از تصويب اين كنوانسيون به نظر مي امد كه فلسطين از بيشتر و دستكم بخشي از معيارهاي لازم براي رسميت يافتن به عنوان يك كشور مستقل برخوردار است. اما از زمان پايان حاكميت انگليس بر اراضي فلسطيني و تصويب طرح تقسيم فلسطين مصوب سال 1947در سازمان ملل، فلسطين عمدتا به عنوان يك هويت سرزميني در حال ظهور و بي ثبات تلقي مي شود. در اين ميان بخشي از قضيه به اراضي فلسطيني مورد مناقشه برمي گردد. برخي از انديشمندان حوزه حقوق بين الملل مي گويند كه فلسطين هنوز فاقد سرزمين مشخص است. افزون بر اين، از زمان جنگ شش روزه سال 1967، اكثريت فلسطينيان در خارج از اين سرزمين زندگي مي كنند. از مجموع 11 ميليون فلسطيني، تنها 8/3 ميليون نفر آنها امكان سكونت در داخل اراضي فلسطيني را يافته اند. شوراي ملي فلسطين نيز اعلاميه استقلال فلسطين را سال 1988 در الجزيره و در تبعيد تصويب كرد. با اين همه، فلسطين دستكم در يك قطعنامه سازمان ملل به عنوان سرزمين محصور در مرزهاي سال 1947 و يا حتي 1967تعريف شده است. همچنين، بخش هاي اشغال شده و يا مورد مناقشه مانعي در برابر تداوم كنترل بر نقاط ديگر نمي شود و اسكان اكثريت فلسطينيان در خارج از كشور نيز امري نامرسوم نيست. براي مثال، گفته مي شود كه حدود هفت ميليون لبناني در برزيل و تنها چهار ميليون لبناني در كشورشان زندگي مي كنند. علاوه بر اين، مجمع عمومي سازمان ملل با تصويب طرح تقسيم فلسطين در سال 1947 عملا به رسميت يافتن كشور فلسطين راي داده است. عضويت فلسطين در سازمان ملل در حالي با برخي مخالفت ها روبه رو شده است كه روند عضويت رژيم صهيونيستي در سازمان ملل سرعت بيشتري داشت. پس از يك تقاضاي ناموفق صهيونيست ها در مه 1948، دومين درخواست انها نيز در دسامبر 1949 در شوراي امنيت اكثريت آراي مورد نياز را كسب نكرد اما شش ماه بعد در مه 1949، رژيم صهيونيستي متعاقب امضاي رسمي توافقنامه آتش بس با مصر، اردن و لبنان، با 37 راي مثبت در برابر 12 راي منفي و 9 راي ممتنع به عضويت سازمان ملل درآمد. شوراي امنيت با 9 راي موافق، 1 راي مخالف و راي ممتنع انگليس با پذيرفته شدن رژيم صهيونيستي موافقت كرد. از اين رو، درك اين كه چرا انكار حق عضويت فلسطينيان در سازمان ملل مصداق دوگانگي معيارها نيست، دشوار است. به عبارت بهتر، دوگانگي و دوسويگي مولفه مهمي در بدنه حقوق بين الملل شده است. ناصر عبدالعزيز الناصر سفير قطر در سازمان ملل رياست مجمع عمومي اين سازمان را در دست دارد. ابتدا قرار بود نپال به عنوان گزينه منتخب از جمله گروه كشورهاي آسيايي عهده دار تصدي اين كرسي شود، اما برخي از كشورهاي آفريقايي، خاورميانه و آسياي ميانه به اميد نقش افريني قطر در تسهيل روند به رسميت شناخته شدن كشور مستقل فلسطين، به سفير قطر راي دادند. قطر از تلاش بالقوه فلسطينيان براي عضويت در سازمان ملل حمايت مي كند. اتحاديه عرب نيز در 14 ژوئيه 2011 متعهد شد كه تمامي تدابير لازم را براي تضمين پذيرفته شدن فلسطين در شوراي امنيت به كار خواهد گرفت. از جمله حقايق ديگري كه در عرصه سياست بين الملل وجود دارد، اين است كه 22 كشور جهان تايوان را به رسميت شناخته اند، 75 كشور از جمله امريكا و بيشتر كشورهاي اتحاديه اروپا كوزوو را پذيرفته اند و رژيم صهيونيستي نيز با 156 كشور رابطه دارد. در اين ميان، فلسطين از سوي 122 كشور جهان از جمله برزيل، چين، هند و روسيه به عنوان يك كشور به رسميت شناخته شده است. حتي اگر رسميت يافتن كشور فلسطين مستلزم پذيرفته شدن آن از سوي تعداد بيشتري از كشورها باشد، موضوع مهم و قابل ذكر اين كه فلسطين از مناسبات بين المللي كافي برخوردار است. فلسطين به دو سوم اراي مجمع عمومي و يا 129 راي نياز دارد تا به عنوان يكصد و چهل و نهمين عضو ملل متحد پذيرفته شود. مقامات فلسطيني در پرتو وتوي احتمالي امريكا، اشاره كرده اند كه در آن صورت نيز ارتقاي جايگاه فلسطين در سازمان ملل را از يك ناظر به وضعيت كشور غيرعضو كه صرفا تصويب و تائيد مجمع عمومي را مي طلبد، دنبال خواهند كرد. دستيابي فلسطين به وضعيت كشور غيرعضو، آن را از تمامي حقوق يك عضو كامل به جز راي دادن برخوردار مي كند. مترجمام**2017**1431
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 2011]