تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849249845
گزيده سرمقاله روزنامههاي صبح امروز
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: روزنامههاي صبح امروز ايران در سرمقالههاي خود به مهمترين مسائل روز كشور و جهان پرداختهاند كه برخي از آنها در زير ميآيد. اعتماد: تهديد يا تدبير «تهديد يا تدبير» عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد به قلم سيدعلي ميرباقري است كه در آن مي‌خوانيد؛ هنر مديريت سياسي امروز کشور، اين است که مسوولان همه تهديدها را با تدبير و مديريت مناسب به فرصت تبديل کنند. اصولاً مديران باهوش و کارآمد، تهديدها و فرصت ها را در ذات وقايع نمي بينند، بلکه اعتقاد دارند نوع تدبير و مديريت وقايع است که مي تواند اتفاقي را تبديل به فرصت کند يا عکس العمل هاي وقايع اتفاقي را به گونه يي سازماندهي کرد که حاصل آن، تهديد و تخريب شود. حوادث در عالم واقع، فقط و فقط يک اتفاق هستند و في نفسه و در ذات خود نه خوب اند و نه بد، نه فرصت هستند و نه تهديد و بر خلاف آنچه فکر مي کنيم همه حوادث در عالم امکان در ذات خود فاقد هر گونه ارزيابي مثبت و منفي هستند و اين هنر انسان ها است که چگونه و از چه زاويه يي، حادثه يي را مديريت کنند تا از دل يک واقعه خنثي، انرژي مثبت يا منفي استخراج کنند.در ادبيات عمومي جهان، جنگ به عنوان موضوعي منفي و تهديد کننده تبيين شده است و همه نگاه ها به تخاصمات نظامي، از زاويه منفي و بدبينانه بوده است، اما در ادبيات کلاسيک سياسي و از منظر مديران سياسي، معمولاً اين گونه نبوده و نيست به طوري که در تاريخ معاصر خودمان، به عينه ديديم حضرت امام خميني به عنوان يک سياستمدار حاذق و توانمند در سال 1359 وقتي صدام حسين بعثي از زمين و هوا و دريا به نظام مقدس جمهوري اسلامي يورش نظامي برد و حملات برق آسايي را بر مرزهاي کشورمان آغاز کرد، با کمال آرامش و با اطمينان خاطر، اعلام کرد اين جنگ اگر 20 سال هم طول بکشد ما ايستاده ايم و بعدها با لفظ الطاف خفيه الهي از آن نام برد.حادثه 11 سپتامبر سال 2001 ميلادي امريکا بر خلاف انتظار جامعه جهاني، آنچنان مديريت شد و آنچنان براي امريکا داراي آثار مثبت جهاني در حوزه هاي مختلف بين المللي شد که بعدها بعضي از تحليلگران سياسي به غلط مدعي شدند حادثه فوق، حادثه يي از پيش طراحي شده توسط عناصري کليدي در جامعه سياسي امريکا بوده است. از اين گونه مثال ها و حادثه ها در تاريخ فراوان است که گوياي اين حقيقت است که هيچ اتفاقي في نفسه و در ذات خود، نه تهديد است و نه فرصت، و اين انسان ها هستند که با نوع مديريت خود به گونه يي عمل مي کنند که حادثه يي را تبديل به نعمت مي کنند يا با سوء تدبير و سوء عمل خود آن را به نقمت و تباهي مي کشانند. انتخابات رياست جمهوري دهم، حضور بانشاط و بي سابقه مردم در صحنه هاي سياسي، مردمسالاري ديني، عکس العمل هاي معترضان به نتيجه انتخابات، تظاهرات خياباني جوانان در حمايت از کانديداهاي مورد نظر خود و... همگي حوادث و وقايعي بودند که در عالم واقع، فقط يک اتفاق و يک کنش اجتماعي يا سياسي بودند، نه فرصت هستندو نه تهديد، نه توليد چالش سياسي مي کنند و نه تخريب اجتماعي و همه آنها مثل همه اعمال و افکار و افعال اعضاي روزمره جامعه، فقط فعلند. اما اين عمل ها اگر با عکس العمل مناسبي مواجه شوند مي توانند به فرصتي بزرگ براي توسعه و پيشرفت جامعه بدل شوند، چگونه و براساس چه معياري وقتي مردم به حد 40 ميليون نفر پاي صندوق هاي راي مي آيند به عنوان نعمت و فرصت از آن ياد مي کنيم و به عنوان طرفداران نظام به شدت از آن استقبال مي کنيم اما وقتي بخشي از همين مردم با کمال آرامش و با حفظ اصول نظام جمهوري اسلامي تظاهرات آرامي را تحت عنوان دفاع از آراي خود و دفاع از اصول دموکراسي و ارزش هاي اسلامي و انقلاب اسلامي برگزار مي کنند صهيونيست و دشمن ناميده مي شوند؟ چرا با سوءتدبير و بي فکري، جوان دانشجويي که در کمال اعتقاد به نظام حاکم، اعتقاد و باور دروني اش را براي نظام به نمايش مي گذارد تا فقط پيام رساني کرده باشد را به بدترين شکل ممکن سرکوب مي کنيم و فرصت پيش آمده را با همه توان، تبديل به تهديد مي کنيم؟، چرا فکر مي کنيم بخشي از جامعه نخبه کشور دشمن است و همه کس و همه چيز را به کار مي گيريم تا به زور و جبر ثابت کنيم که غيرخودي است و آنچنان تلقين کنيم که خودش هم باور کند از نظام نيست و دست به حرکات تخريبي و تهديد بزند؟، آيا پس از 30 سال از بالندگي نظام، هنوز فکر مي کنيم جمهوري اسلامي ايران آنقدر ضعيف و ذليل است که با چندين شعار انحرافي يا بوق زدن ماشين و امثالهم، تهديد شود؟ آيا نبايد فکر کرد ضعيفي و ذليلي از آن خود ماست و نه نظام؟، آيا تا به حال فکر نکرديم، مردمي که خودشان انقلاب و جنگ و سازندگي و نفاق کور را اداره کردند و اين انقلاب نوپاي منحصر به فرد را به اين نقطه از بالندگي و تنومندي رساندند اشتباه نمي کنند و خيلي از ما بهتر و بيشتر مي فهمند و نسبت به سرنوشت نظام و کشور دلسوزترند؟، آيا وقت آن نرسيده است نگاهي به عملکرد گذشته خود و نوع تدبير و مديريت خود بيندازيم و انديشه کنيم که مردم و عمل مردم هيچ وقت تهديد نيست و شايد تهديد، تدبير ماست نه عمل مردم، آفتاب يزد: هشدار يا پرده ديگري از يك سناريو!؟ «هشدار يا پرده ديگري از يك سناريو!؟» عنوان سرمقاله روزنامه آفتاب يزد است كه در آن مي خوانيد؛ اصولگراياني كه از نيمه‌هاي سال 86 انتقادات هشدارهاي خود به احمدي‌نژاد و دولت او را افـزايش داده بودند از اواخر سال 87، ناگهان زبان انتقاد را در كام كشيدند تا به قول خودشان مصلحت انتخاباتي را رعايت كرده باشند.اما اين سكوت مصلحتي و شايد محاسبه شده- دوام زيادي نيافت. زيرا تنها ساعاتي پس از اعلام پيروزي احمدي‌نژاد توسط زيردستانش در وزارت كشور، او در اقدامي غيرمتعارف به تلويزيون آمد تا به حاميان اصولگراي خود بگويد فقط برنامه‌هاي خود را اجرا خواهد كرد و توصيه‌اي در مورد اعضاي كابينه دهم نخواهد پذيرفت. همين سخنان را مي‌توان پايان دوره مصلحت‌انديشي انتخاباتي دانست. زيرا پس از آن، حاميان اصولگرا نيز به ميدان آمدند تا به احمدي‌نژاد بگويند براي كشيدن ترمز اقتصادي، سياسي و مديريتي دولت آمادگي دارند. اما آيا همه واقعيت همين است؟ به نظر مي‌رسد دادن پاسخ مثبت به اين سوال، كار ساده‌اي نيست، زيرا در چهار، پنج سال اخير بارها پروژه اتحاد، انتقاد و سكوت مصلحتي توسط اصولگرايان اجرا شد ولذا اكنون اين احتمال بيش از هر زماني به ذهن مي‌رسد كه تمامي انتقادات و حتي اعتراضات جدي، تنها حاشيه‌اي بر برنامه اصلي اصولگرايان بوده است. به عبارت ديگر، به نظر مي‌رسد اصل اساسي براي بسياري از اعضاي جناح موسوم به اصولگرايان، حفظ حاكميت در جناح متبوع خود بوده كه در اين راستا، هرگاه لازم باشد سردمداري اعتراض به عملكردهاي ناراضي‌كننده را بـه عهده مي‌گيرند و هر زماني كه مصلحت اقتضا كند سكوت مصلحتي پيشه مي‌سازند و عنداللزوم از رقابت درون جناحي جلوگيري مي‌كنند تا بتوانند پيروزي‌هاي ادعايي خود در انتخابات را ناشي از اتحاد اصولگرايان جلوه دهند. اكنون مي‌توان حدس زد كه اصولگرايان، بر پيگيري اين سناريو جدي‌تر خواهند شد. زيرا از يكسو احتمال حـضور فعال اصلاح‌طلبان در هر انتخاباتي كه در سال‌هاي نزديك آينده برگزار مي‌شود بسيار ضعيف است و از سوي ديگر، نتيجه عدم وجود رقابت، برگزاري انتخاباتي سرد و نااميدكننده خواهد بود. پس اصولگرايان ناچار هستند از هم اكنون به فكر سامان دادن رقابتي ظاهراً جدي باشند تا جاي خالي رقيب اصلي را پر كنند. اينكه امروز شديد‌ترين هشدارها به احمدي نژاد در خصوص تركيب كابينه دهم بر زبان جدي‌ترين حاميان انتخاباتي او در مجلس جاري مي‌شود و در مقابل، فراكسيون دولتي اصولگرايان، سخناني مي‌گويد تا ثابت كند پيروزي اخير هيچ ربطي به جناح اصولگرا ندارد در واقع دو روي يك سكه به نمايش گذاشته مي‌شود. در حالي كه تجربه چهار سال اخير نشان مي‌دهد نه انتقادها آنچنان جدي و ســرنـوشـت‌سـاز اسـت كـه بـه ادعـاي بـاهـنـر كشيده شدن ترمز دولت را موجب شود و نه طرف مقابل از واقعيت‌هاي انتخاباتي به ويژه آسودگي خيال خود از عدم حضور چهره‌هاي سرشناس اصولگرا در رقابت‌هاي انتخابات دهم ريـاسـت جمهـوري بي‌خبر است. البته به نظر مي‌رسد اصولگرايان از پيگيري اين سناريو، طرفي نخواهند بست زيرا تجربه انتخابات 17 سال اخير نشـان مـي‌دهـد كـه اصولگرايان نمي‌توانند در رقابت‌هاي انتخاباتي، آراي طرفداران اصلاح‌طلبان را به سبد خود منتقل كنند و لذا توقع حضور گسترده مردم در انتخابات در غياب اصلاح‌طلبان انتظاري نيست كه اصولگرايان بتوانند روي آن حساب ويژه باز كنند. همچنين با نگاهي به دوره‌هاي پيشيـن مـي‌توان حدس زد كه آسودگي خيال اصولگرايان از حذف يا كناره‌گيري اصلاح‌طلبان، مـوجـب جـدي شـدن دعـواهـاي درونـي و يـا آشكار شدن دعواهاي جدي خواهد شد. ضمن آنكه در اين دوره، به نظر مي‌رسد حمايت‌هاي ناگزير، از تمامي دوره‌ها بيشتر بوده و اگر فرصتي براي نمايش اختلافات به دست آيد برخي افراد از اين فرصت براي جبران سكوت و حمايت‌هاي الزامي خود استفاده خواهند كرد. در اين ميان نكته مهم‌تري نيز وجود دارد. اين نكته، فرصت‌هاي بسياري است كه تاكنون به خاطر سكوت‌هـاي مـصلحتي اصولگرايان در برابر اقـدامات دولت همسو از دست رفته است. احتمالا از اين به بعد به خاطر مخالفت‌هاي كنترل شده با دولت، باز هم فرصت‌هايي از دست خواهد رفت و در اين ميان، قرباني اصلي، آحاد ملت هستند كه همه روزه بارها براي آنها دلسوزي مـي‌شود اما به خاطر مصلحت‌هاي انتخاباتي اصـولـگرايان، بايستي شاهد فرصت‌سوزي‌ها و افزايش تهديدها باشند. البته در ميان اصولگرايان، كساني هستند كه واقعا به بعضي اصول پايبندي دارند. درحال حاضر آنها نيز در مظان اين اتهام هستند كه تنها با هدف حفظ حاكميت جناح خويش، با سناريونويسان اتحاد، انتقاد، سكوت، اعتراض و ائتلاف مصلحتي همراه شده‌اند و يا با سكوت خويش، راه را براي فرصت سوزان تهديدساز بازگذاشته‌اند، آنها اگر مي‌خواهند - و مي‌توانند- كه خود را از اين اتهام مبرا سازند بايستي در نخستين گام، جديت خويش در پيگيري برخي تخلفات اقتصادي و سياسي را به نمايش بگذارند. پرونده تخلفات بودجه‌اي، آماده‌ترين پرونده‌اي است كه هم تاثير آن بر زندگي مردم غيرقابل انكار است و هم پيگيري عادلانه، علمي و غير مصلحت انديشانه آن، نشان خواهد داد براي بعضي از افراد، پايبندي واقعي به برخي اصول، مهم‌تر است يا ايفاي نقش در جديدترين پرده از سناريوهاي سياسي يك جناح! آيا قرار است تنها سود از آخرين پرده اين سناريو براي مردم، افزايش شناخت آنها از اصولگرايان و اصولگرايي باشد؟ آيا عده‌اي از مردم حق ندارند علني شدن برخي اختلافات دروني اصولگرايان را تنها ابزاري براي تحت‌الشعاع قرار گرفتن اعتراضات به روند انتخابات بدانند؟ رسالت: روي ميز سيا! «روي ميز سيا!» عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد كاظم انبارلويي است كه در آن مي خوانيد؛ هر انقلابي را با دشمنانش مي‌شود شناخت. انقلاب اسلامي‌در ايران طي نيم قرن گذشته دشمنان قسم‌خورده‌اي دارد كه لحظه‌اي را از دشمني فرونگذارده‌اند. آمريكا و استعمار پير انگليس در راس دشمنان انقلاب اسلامي بودند و روس ها در شوروي قبل از فروپاشي يك خصومت 150 ساله را در كارنامه سياسي خود عليه ملت ايران دارند. ملت ايران يك تاريخ چند هزار ساله دارد و حداقل در 5 مقطع تاريخي آماج حملات كينه توزانه دشمنان خارجي از روم تا يونان، از اعراب تا مغول ها و بالاخره دولت هاي استكباري غرب بوده است. آنچه ملت ايران را در برابر اين حملات حفظ كرده است يكپارچگي ملت و بويژه پس از اسلام آوردن ايرانيان آموزه هاي پيامبر اعظم (ص) و ائمه اطهار (ع) بوده است. انتخابات دهمين دوره رياست جمهوري با شركت 40 ميليون ايراني و مشاركت 85 درصدي يك ركورد بي‌نظير از وحدت ملي و يك فرصت گرانبها براي اقتدار ايرانيان در برابر دشمنانشان است. منتخب ملت بيش از 63 درصد آراء را به خود اختصاص داده و مقتدرترين رئيس جمهور پس از انقلاب است. طبيعي است كه دشمنان انقلاب در برابر اين پديده بيكار ننشينند و از اين فرصت يك تهديد براي امنيت و وحدت ملي بسازند. خيلي ساده است كه ما حدس بزنيم اكنون روي ميز سيا، پنتاگون و وزارت خارجه آمريكا در مورد ايران چه مي‌گذرد. آنها براي نابودي انقلاب روي شكاف هاي زيادي كار كرده اند. تحميل يك جنگ تمام عيار هشت ساله، فعال كردن شكاف هاي قومي، كار روي شكاف سنت و مدرنيته، فعال كردن شكاف مذهبي و ... هيچ‌‌كدام از اينها جواب نداد. جالب اينجاست كه هر چه كردند نتيجه عكس داد و روز به روز ملت ايران قوي‌تر، متحدتر و منسجم تر شد. در انتخابات اخير آنها فرصتي يافتند تا با القاي بد بيني و خصومت بين اضلاع رقابت در ايران شكاف هايي را به قول خودشان ايجاد يا فعال كنند. سناريوهاي آنان براي ايجاد شكاف هاي جديد بر حسب آنچه مي‌شود روي ميز سيا حدس زد به شرح زير است: -1 شكاف بين رهبران جمهوري اسلامي -2 شكاف بين دولت و ملت -3 شكاف بين ملت و ملت اين سه شكاف هرچند به عقيده ما در ذهن دشمنان اسلام يك روياي دست نيافتني است اما چند صباحي مي‌تواند آنها را در دستيابي به اين رويا خشنود سازد. غفلت برخي نخبگان و خواص از هدف هاي دشمن و ناسنجيده گويي آنان در وسط معركه رقابت و كشاندن مردم به خيابان ها براي اثبات ادعاهاي خودشان و عمل كردن خارج از چارچوب هاي قانوني، دشمن را در اين امر اميدوار كرد كه ممكن است خبرهايي باشد. خوشبختانه خطبه هاي نوراني مقام معظم رهبري در تحليل شرايط و نتايج انتخابات توطئه‌اي را كه در شرف وقوع بود خنثي كرد وحدت و يكپارچگي مسئولان نظام را در اين امتحان الهي نشان داد همچنين توطئه شكاف بين دولت و ملت هم كه اندكي در دولت هشت ساله به اصطلاح اصلاحات گاهي نمود پيدا مي‌كرد، نيز نقش بر آب شد. كساني كه در داخل و خارج بر اين طبل مي‌كوبيدند فقط گوش‌هاي خودشان را آزار دادند. دولت دهم مقتدرتر از دولت نهم ظاهر شده است و بيمي‌از اين رهگذر نمي‌توان داشت. نكته سوم كه به زعم روياي دشمنان، شكاف بين ملت و ملت است تنها دو سه روزي در برخي خيابان هاي تهران نمود پيدا كرد كه آن هم با هوشياري مردم خاتمه يافت. از ديدگاه مردم رقابت پس از اعلام نتايج پايان يافته است و مي‌توان برادرانه در كنار هم يك زيست معقول سياسي داشت تا دوره بعد. اگر كساني بخواهند آن را “كش” بدهند مي‌خواهند دين و دنياي مردم را به خاطر جاه طلبي خود تباه كنند. لذا حتي برخي همراهي هاي اندك هم با نامهربانان به راي اكثريت پايان يافت و اوضاع آرام شد. دشمن در اين فرصت روي همه چيز حساب باز كرده بود الا هوشياري مردم و عقلانيت رهبران جمهوري اسلامي؛ به همين دليل با سر در برخي خيابان هاي شمال شهر تهران زمين خورد و معلوم نيست كي سربرآورد. مردم كم كم فاصله خود را از كساني كه دغدغه وحدت و امنيت ملي و درك درستي از دشمني هاي آمريكا و رژيم صهيونيستي ندارند زياد مي‌كنند. اينكه ميليون ها دلا‌رسرمايه گذاري آمريكايي ها و اروپايي ها و نيز برخي دولت هاي عربي ناسازگار با ملت ايران در انتخابات اخير ايران ظرف دو روز به باد مي‌رود، اينكه روياهاي شيرين آنها در اختلاف افكني بين ملت، دولت و رهبران ايران تعبير نمي‌شود، اينكه آنها در بازگشت استعمار خارجي و استبداد داخلي به اين كشور شكست مي‌خورند، همه و همه مديون هوشياري ملت و رهبران جمهوري اسلامي‌بويژه رهبري بي بديل مقام معظم رهبري در كشف و خنثي‌سازي توطئه هاست.ديروز مقام معظم رهبري ضمن اعلام اخطار به آمريكا وبرخي دولت هاي اروپايي آنها را از ادامه مداخله در امور داخلي ايران پرهيز دادند وبه مردم ونخبگان هشدار فرمودند: «دشمن را بادوست اشتباه نگيريد ودوست را به خاطر يك خطا دشمن به حساب نياوريد.رقابت نامزد هاي رياست جمهوري رقابتي درون خانوادگي است».ملت ما دشمن شناس ترين ملت هاي جهان است و هيچ‌گاه جاي دوست و دشمن را عوضي نمي‌گيرد. ملت ما تجربه مشروطيت و نهضت ملي شدن نفت را پشت سر گذاشته است و ديگر فريب سرويس هاي مخوف جاسوسي دشمن را نمي‌خورد. اگر برخي خواص و دوستان غافل سطح آگاهي هاي خود را در سطح همين مردم كوچه و بازار حفظ كنند پرونده هاي توطئه در روي ميز سيا خيلي زود برچيده مي‌شود. ملت ما در اين انتخابات با اوباما و اتحاديه اروپا خيلي صريح و شفاف سخن گفت؛ملت ما اعلام كرد؛ خط دولت و انقلاب ما در ايران 24/5 ميليون راي ندارد بلكه 40 ميليون در صندوق‌هاي راي و 70 ميليون در كف خيابان ها از انقلاب دفاع مي كنند؛ اگر باور نداريد يك بار ديگر امتحان كنيد. كيهان: هر 3 تير كمانه كرد «هر 3 تير كمانه كرد» عنوان يادداشت روز روزنامه‌ي كيهان به قلم محمد ايماني است كه در آن مي‌خوانيد؛ايران پس از انتخابات رياست جمهوري دهم، همان ايران قبل از تاريخ 22 خرداد 88 نخواهد بود. اين تعبير را بسياري متذكر شده اند هم از ميان دوستان و هم از جانب دشمنان. حوادثي را هم كه پس از انتخابات رخ داد بايد در «متن انتخابات»، «حضور 40 ميليوني ملت» و «انتخاب رئيس جمهور با رأي 5/24 ميليون نفري» ديد نه جدا از آن. درست است كه حوادث تلخ و آزار دهنده اي بود. درست است كه دشمن هزينه ها و لطمه هايي به كشور و ملت ما وارد كرد، و درست است كه اين حوادث - پس از آن قدرت نمايي باشكوه ملت در 22 خرداد- خنده بر لب دشمنان نشاند اما حقيقت آن است كه «بسا چيزي را ناپسند مي شماريد و از آن اكراه داريد اما خير شما در آن است». دشمن خيال مي كرد كه فتانت به خرج داده و ضربتي زده است. اين ضربت از آن جنس بود كه بر آهن گداخته در آتش كوبند و از آن ضربات، آهن گداخته تبديل به تيغ تيز شود و روئين تن گردد. آينده نشان خواهد داد كه دشمن به خيال غنيمت و سود استراتژيك، دچار خسارت استراتژيك شد و مگر كم قيمت دارد زنگار - غفلت- زدودن از تيغ اقتدار؟ دشمن در آن حوادث نقاب از چهره برداشت و دستكش مخملين را از دست چدني درآورد تا عداوت و غلظت و غضب و كينه خود را نسبت به ملت ايران نشان دهد به خيال اينكه پايان كار «ايران» است. نگاه ملت ما صيقل خورد تا نافذتر شود و از پس نقاب هاي لبخند و مسالمت و مذاكره و مفاهمه، نقابداران جبهه سلطه و عداوت را ببيند. ايران پس از انتخابات، همان ايران قبل از 22 خرداد 88 نخواهد بود. اين عبارت، تعبير و تأويل هاي بسياري مي تواند داشته باشد. كشوري كه ميزان مشاركت سياسي مردم در آن به خاطر سياست ورزي غلط برخي سياستمداران راه گم كرده، رو به كاهش گذاشته و به مرز 55 درصد رسيده بود، اكنون به بركت بازگشت اصولگرايي به سپهر سياست و اركان قدرت، با بهار مشاركت و نشاط سياسي مردم- مانند همان سال هاي اول انقلاب- مواجه مي شد و اين يك بازيابي قدرت و تجديد حيات يك ملت در آغاز دهه چهارم انقلاب خود بود. ديگر اينكه همين ملت به پاس خدمتگزار يافتن رئيس جمهور، مجدداً با آراء بسيار بالا به وي اعتماد مي كرد و اين يعني انتخاب ملي در تراز شعارهاي انقلاب اسلامي. ريختن 40 ميليون رأي در خزانه جمهوري اسلامي و انتخاب انقلابي ترين و خدمتگزارترين نامزد، يعني اينكه انقلاب دست كم براي يك دهه آينده انرژي و نيروي حركت ذخيره كرده است؛ دهه اي كه متقابلاً در دنيا پيش بيني مي شود دوران قطعي شدن سقوط آمريكا از ابرقدرتي و تبديل آن به يك دولت كاملاً معمولي باشد. ايران پس از انتخابات، همان ايران قبل از انتخابات نخواهد بود. اين را «يوري لوبراني» سفير اسرائيل در ايران در روزگار رژيم پهلوي هم شهادت مي دهد. اين ديپلمات 80 ساله كه ساليان دراز در ايران حضور داشته، اكنون با نگراني مي گويد: «ديگر هيچ شانسي براي توقف فرآيند غني سازي اورانيوم در ايران وجود ندارد. ايران امروز، ديگر ايران يك ماه قبل نيست و شرايطي كه براساس آن، آمريكايي ها خود را آماده مذاكره با ايران بعد از انتخابات كرده بودند، عوض شده و ديگر شرايط قبلي نيست. يك تراژدي پيش روي ماست». معلوم بود انتخابات 22 خرداد از نگاه دشمن يك انتخابات معمولي نيست. زمستان 86 وقتي دو ديپلمات ارشد انگليسي- جان ساورز سفير انگليس در سازمان ملل (نماينده قبلي مذاكرات هسته اي با ايران) و سرنيگل شينوالد سفير انگليس در آمريكا- اعلام كردند «در 18 ماه آينده قرار است دو انتخابات مهم مجلس و رياست جمهوري در ايران برگزار شود و ما بايد فشار را آن قدر افزايش دهيم تا مردم ايران بدانند پافشاري بر موضع هسته اي هزينه دارد» معلوم بود كه انتخابات مذكور، انتخابات معمولي نيست. جان ساورز كه طراح و هماهنگ كننده بسياري از فشارها و قطعنامه هاي صادره عليه ايران طي سال هاي اخير بود، به تازگي به عنوان رئيس سرويس اطلاعاتي و امنيتي انگليس منصوب شد تا معلوم شود همان طور كه انتخابات ايران، انتخابات معمولي نيست، چالش هسته اي با ايران هم يك چالش عادي- حتي در سطح يك منازعه هسته اي- نيست. بلكه ايران در نگاه انگليسي- آمريكايي، يك رقيب چالشگر بزرگ در منطقه اي به وسعت خاورميانه است، منطقه اي كه تا همين ديروز جزو مستعمرات آمريكا و انگليس حساب مي شد. انگليس و به ويژه آمريكا بازي را در عراق، افغانستان، فلسطين و لبنان باخته مي ديدند. همه چيز زير سر ايران بود يا به عبارتي زير سر ملت ايران. مطبوعات آمريكايي همين چند ماه پيش از قول مأموران سازمان سيا فاش كردند «بارها با گوش خود از رابرت گيتس - وزير دفاع فعلي و رئيس اسبق سيا- شنيده ايم كه ايراني خوب و معتدل، ايراني يي است كه با گلوله كشته شده باشد»! مردم ايران سر و ته يك كرباسند، مدعي اند، نمي خواهند توسري خور باشند، دنبال آقايي و سيادتند. مشي ايران و قدرت هاي غربي در اين 4 ساله كاملاً معكوس شده بود. 6-5 سال پيش، اين غرب بود كه فشار مي آورد و امتياز مي گرفت و متقابلاً سرزنش و اتهام بار مي كرد. اما از سال 2005 - روي كار آمدن دولت اصولگرا- جاي طرفين بازي عوض شده بود. هر چه ايران از انفعال بيرون مي آمد و بيشتر حقوق خود را اعاده مي كرد، طرف آمريكايي و اروپايي بيشتر در لاك دفاعي و منفعلانه فرو مي رفت. تا ديروز داشتن 25 سانتريفيوژ از سوي ايران قدغن بود و به جاي آن، ايران در محور شرارت جاي مي گرفت اما حالا 7 هزار سانتريفيوژ به غني سازي اورانيوم مي پرداختند و با اين همه، طرف غربي دعوت به مذاكر� سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 262]
-
گوناگون
پربازدیدترینها