واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: جام جم آنلاين: بهبودي رواني در گروه سابقهاي به قدمت تاريخ بشري دارد كه نمونههاي بارز آن در تعاليم مذهبي مشاهده ميشود، اما شيوه علمي و امروزي آن همچون روان درماني، پديده تازهاي است كه سابقه آن به دهه 1970 برميگردد. عليرغم جديد بودن، در سالهاي اخير با جايگزيني روز افزون روابط اجتماعي و ميان فردي بهجاي توجه به عوامل درون شخصي، عوامل حاكم ميان افراد گروههاي اجتماعي از اهميت بيشتري برخوردار شده است و بر اين اساس در محيط بيمارستانهاي رواني، مطبها و دفاتر مشاوره به درمانهاي گروهي توجه خاصي ميشود. گروه درماني چيست روان درماني گروهي چيزي جز ارائه شناخت و تصحيح رفتار بيمار گونه نيست رفتاري كه باعث شده ديگران از فرد فاصله بگيرند و منزوي شود. بسياري از مسائل و مطالب عنوان شده در روان درماني گروهي در زندگي روزانه ما بسادگي اتفاق ميافتد. تدابير درمان كه مهمترين مساله مورد بحث در روان درماني گروهي است تنها به گروه درماني اختصاص ندارد، بلكه در هر گروه عادي كم و بيش وجود دارد. بهطور عادي ما در زندگي روزمره خود با افراد و گروههاي مختلفي ارتباط داريم كه اين روابط براي سلامتي ما لازم است البته همه روابط زمينه سلامت بخشي ندارند و حتي بعضي از روابط نيز ناسالم و بيماري زا هستند. در گروه چه ميگذرد با تشكيل گروه، درمانگر هدايت را بر عهده ميگيرد، چرا كه درمانجويان نميدانند چه كنند و در انتظار راهنمايي و دستورالعمل درمانگر هستند. در نظر آنها درمانگر شخص متخصصي است كه آنها را درمان ميكند و تلاش ميكند رفتارهاي مناسب داشته باشند در مرحله بعدي افراد گروه ياد ميگيرند كه وابسته به درمانگر نباشند و مسووليتپذير باشند. در سومين مرحله صميمت بيشتري بين گروه ايجاد ميشود. افراد ياد ميگيرند احساسات خود را بيان كنند و واكنشهاي مناسب در مقابل احساسات ديگران نشان دهند. از اين مرحله به بعد درمانگر ادارهكننده جلسه نيست. بلكه به عنوان يك عضو گروه تنها انسجام جلسه را حفظ ميكند و از تكنيكهاي مختلف در مورد اعضاء گروه و واكنشهاي آنها استفاده ميكند. فردي كه ميخواهد وارد فرآيند گروه درماني شود بايد از انگيزه لازم برخوردار بوده و ميل به تغيير داشته باشد و حاضر باشد براي تغيير كوشش كند. مهم اين است كه ورود به برنامه گروه درماني داوطلبانه باشد و بيمار به خاطر همسر، مادر، پدر، دوستان يا پزشك درمانگر خود به اين كار وادار نشود. همانند هر درمان ديگري بيمار بايد به شيوه گروه درماني اعتقاد داشته باشد و آن را يك شيوه درماني درست و مناسب ارزيابي كند كه ميتواند نيازهاي او را برآورده سازد و تغيير لازم را در رفتارهاي او بهوجود آورد. مشكلاتي همچون پرخاشگري، روابط اجتماعي نامناسب، اعتياد، احساس ناراحتي در جمع، عدم اعتماد به ديگران، مشكلات عاطفي، ابراز وجود بيش از حد، افسردگي روان تني، مشكلات زناشويي، اضطراب، نداشتن اعتماد به نفس، كمبود عزت نفس و وابستگي به ديگران در گروه قابل حل است. از سوي ديگر گروه درماني براي بيماران با افسردگي عميق، اسكيزوفرني، اختلال شخصيتهاي پارانوئيد، اختلال شخصيت جامعه ستيز، افراد مبتلا به بيمارانگاري و اختلال شخصيت خود شيفته، نميتواند مفيد باشد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 418]