واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: خبرگزاري فارس: نگاهش سرشار از مهرباني است و وجودش آميخته با صبر. واژهها را بارها و بارها تكرار ميكند تا در عمق جان نشيند و مهربانيش را عادلانه تقسيم ميكند تا با هر نگاهش، دلي آرام بلرزد و لبخندي بر لب نشيند. فردا روز معلم است. روز پاسداشت فداكاريها و مهربانيهاي انسانهايي كه واژه عشق و مهرباني را همواره با خود همراه دارند و در هر كجا كه باشند چه در كلاس درس، چه در خانه و چه در عرصه نبرد، كولهبارشان آرامش دهنده قلبهاست. هنوز نام معلم كلاس اول، لبخند را بر لبان مينشاند و حسي عجيب اين جمله را بر زبان جاري ميسازد: «دوست دارم ببينمش، يعني كجاست؟». * معلم كلاس اولم را فراموش نميكنم زهرا برزگر، دانشآموز كلاس اول دبيرستان ميگويد: هيچوقت معلم كلاس اولم را فراموش نميكنم، او واژهها و كلمات را به من آموخت. وي ادامه ميدهد: دوست دارم او را ببينم و با هم صحبت كنيم. اما نميدانم كجاست. از آن مدرسه هم منتقل شده است. مريم حسيني، دانشآموز كلاس سوم راهنمايي نيز اظهار ميدارد: من تمام معلمان خود را دوست دارم و عاشقشان هستم اما معلم كلاس اول ابتدايي كه نخستين معلم من است را به هيچ وجه فراموش نميكنم. وي در پاسخ به اين پرسش كه آيا در اين سالها به ديدن معلم كلاس اول خود رفته است، ميگويد: نه، حقيقتش هيچ وقت به اين موضوع فكر نكردم. او را در قلبم دوست دارم و به گاهي اوقات هم به فكرش هستم. * آن پزشك، دانشآموز كلاس اول من بود آقاي شكري كه يك معلم بازنشسته است، اظهار ميدارد: ما هيچ وقت از دانشآموزان توقع دادن هديه در روز معلم را نداريم. وي اضافه ميكند: براي يك معلم، پيشرفت دانشآموزانش بهترين هديه است. هرگاه كه يكي از دانشآموزانم را در مدارج بالاي تحصيلي ميبينم بسيار خوشحال ميشوم. اين معلم بازنشسته ميافزايد: 12 سال پيش تصادفي برايم پيش آمد كه بيهوش شدم، وقتي به هوش آمدم 2 روز گذشته بود و من در بيمارستان بستري بودم. وي ادامه ميدهد: بعد از بيهوشي خانوادهام به من گفتند كه تمام هزينههاي درمانم توسط يكي از پزشكان بيمارستان پرداخت شده است. آقاي شكري ميگويد: برايم خيلي جاي پرسش بود كه چه كسي هزينههاي درماني مرا پرداخته است و آنجا بود كه پزشكي به سويم آمد و گفت « مرا ميشناسيد» نگاهش كردم اما چيزي به خاطر نياوردم. اما با مشخصاتي كه آن پزشك داد متوجه شدم كه او دانشآموز كلاس اول دبستانم بود. * از ديدن دانشآموزانمان خوشحال ميشويم آقاي نورمحمدي معلم مقطع دبيرستان ميگويد: گاهي اوقات پيش ميآيد كه دانشآموزان خود را در كوچه و خيابان يا در اتوبوس و تاكسي ميبينيم. برخي جلو ميآيند و احوالپرسي ميكنند. برخي هم به آرامي سرشان را پائين مياندازند و رد ميشوند. وي ادامه ميدهد: آنها كه سرشان را پائين مياندازند، خجالتي در چهرهشان هويدا ميشود و ما اين را ميفهميم. اما دوست دارم به همه دانشآموزانم كه چون فرزندان خود دوستشان دارم بگويم از ديدنشان خوشحال ميشوم. خانم سيفي معلم مقطع راهنمايي هم ميافزايد: دوست دارم به همه دانشآموزانم بگويم كه دوستشان دارم و هنوز با تعدادي از دانشآموزان خود كه سالهاست درسشان تمام شده است، ارتباط دارم. * يك لبخند، هديه روز معلم خانم جولايي معلم پايه سوم ابتدايي نيز اظهار ميدارد: از دانشآموزان خود توقع هيچ كادويي را در روز معلم ندارم و تنها ديدن لبخند آنها مرا شاد ميكند. وي اضافه ميكند: روزي كه يكي از دانشآموزانم بر اثر بيماري فوت كرد، بدترين روز زندگي من بود. دوست دارم دانشآموزان هميشه سرزنده و شاد باشند و پيشرفت آنها را در زندگي ببينم. * معلم روزت مبارك در برابر اين همه محبت چه ميتوان گفت. كلام در برابر مهرباني معلمان قاصر است و تنها ميتوان گفت: معلم روزت مبارك. انتهاي پيام/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1231]