سرمقاله

واضح آرشیو وب فارسی:آفرينش: سرمقاله
مرهمي براي ورزش ايران

با گذشت 14 روز از رقابت هاي المپيك 2008 پكن و توزيع بيش از350 مدال طلا، نقره و برنز، كاروان 53 نفره ايران بالاخره توانست صاحب يك مدال طلا شود.
هادي ساعي قهرمان اليمپيك 2004 آتن، تنها اميد ايران در روزهاي باقي مانده به پايان برگزاري بازي هاي الميپك پكن بود كه توانست، بعد از 4 مبارزه ، غرور و شادي را درچهره ايرانيان بياندازد. تمرين پي در پي و تلاش شبانه روزي او باعث شد تا بر رقيب ايتاليايي خود پيروز شود و پرچم ايران را در سالن ورزشي دانشگاه علوم و فناوري پكن به اهتزار در آورد و در چشمان هر ايراني اشك شوقي جاري سازد.در جمع تكواندوكاران المپيك پكن، هفت ورزشكار سومين حضور متوالي خود را در المپيك تجربه كردند.استيون لوپز از آمريكا، هادي ساعي از ايران، الكساندروس نيكولايديس از يونان، آنجل ماتوس از كوبا، يوريكو اكاموتو از ژاپن، آدريانا كارمونا از ونزوئلا و چن ژونگ از چين. ولي هادي ساعي اين مرد خانواده دوست ايران توانست بااتكا به قدرت بدني و با اراده به خدا مدال طلاي الميپك چين را از آن خود كند. اولين موفقيت بزرگ ساعي قهرماني در جام جهاني 1998 در آلمان بود و در واقع آغازي بود براي قهرماني هاي پياپي او در اين رقابت ها و ساير مسابقات مهم قاره اي و جهاني. سال بعد در رقابت هاي قهرماني جهان در كانادا موفق شد به اولين مدال طلاي تكواندو ايران در اين مسابقه ها دست يابد تا به همراه مدال طلايي كه مجيد افلاكي بدست آورد، ايران به مقام دوم جهان برسد. بازيهاي المپيك 2000 سيدني اولين حضور المپيكي ورزش تكواندو بود و هادي ساعي به عنوان يكي از نمايندگان ايران در اين بازيها به مدال برنز دست پيدا كرد (البته اگر نا داوري ها نبود بي شك بر سكوي نخست المپيك قرار مي گرفت). پس از بازيهاي المپيك، هادي ساعي در مسابقات جام جهاني به دو مدال طلاي ديگر دست يافت و ضمن كسب مدال طلاي رقابت هاي تكواندو بازيهاي آسيايي 2002، بر سكوي دوم ورزن پنجم مسابقه هاي قهرماني جهان در سال 2003 قرار گرفت. هادي ساعي كه به چهره جهاني ورزش ايران بدل شده بود با عمل خيرخواهانه اي كه در جريان زلزله بم باني اش شد و طي آن 48 مدال جهاني، المپيك و آسيايي اش را براي كمك به زلزله زدگان به حراج گذاشت، به قهرماني ملي بدل شد. كارنامه درخشان تكواندو كار با اخلاق ايران با مدال طلاي المپيك آتن و جهاني 2005 اسپانيا كامل شد. ساعي در سال 2004 به عنوان برترين تكواندو كار آسيا و جهان انتخاب شد تا پر افتخار ترين تكواندو كار جهان در قرن حاضر باشد. اينكه كاروان ورزشي ايران به اولين مدال طلاي خود رسيده في نفسه نكته خوشحال كننده اي است اما ذوق و شوق زايدالوصفي كه به خاطر اين طلا در تلويزيون و صد البته دستگاه ورزش به راه افتاده ناخودآگاه ما را به فكر فرو مي برد. كه چرا در سرزمين بزرگي همچون ايران با اين همه منابع و تاريخ پرافتخار، چرا اين بار نتوانسته ايم، آنگونه كه بايد و شايد به مدال هاي رنگارنگ دست پيدا كنيم.به راستي ورزش ما تاوان چه چيزي را پس مي دهد و مقصر اصلي در اين ناكامي بر گردن كيست؟ خود ورزشكاران يا بي برنامگي هاي مسئولان؟
قبل ازكسب مدال ساعي اوج ناكامي ورزش ما جايي خودنمايي مي كرد كه در جدول توزيع مدال ها و حتي در رنكينگ اين مسابقات پايين تر از كشورهايي همچون ويتنام، آذربايجان، تايوان ،تاجيكستان، زيمباوه و توگويي بود كه شايد امكانات ما چندين برابر آنها باشد. تجزيه وتحليل شخصيت و تمرينات هادي ساعي اين عضو شوراي شهر تهران كه با تمام مشغله كاري توانست با اين مدال دست يابد، شايد زمينه اي براي بررسي اين موضوع باشد و متوجه خواهيم شد كه بيش از آنكه مسولان ورزشي را در اين مورد مقصر بدانيم، علت اصلي شكست بسياري از ورزشكاران خود آنها هستند. قبل از اين رقابت ها، بسيار مشهود بود كه بيشتر ورزشكاران حاضر در رشته هاي اعزامي از وضعيت جسماني خوبي براي شركت در اين مسابقات بزرگ كه مهمترين رويداد ورزشي دنياست، برخوردار نبودندو همانطور كه همگان ديدند ورزشكاران ما در بيشتر اين رقابت ها به ضعف بدني باختند. ولي در كنار اين موضوع، هيچ ورزشكاري نيزبدون استفاده از امكانات، وضعيت مالي مناسب و دارا بودن سطحي از رفاه قادر نخواهد بود در چنين مسابقاتي موفق شود. ورزش حرفه اي و حضور موفق در بازي هاي جهاني نيازمند سرمايه گذاري است كه ورزشكار از هر نظر تامين باشد. فوق ستاره شدن تنها به مدد عضلا ت درشت و توانايي بدني حاصل نمي شود، بلكه امكانات و اميتازات دولتي نيز مي تواند براي كسب مدال تاثير گذار باشد.درست است كه مددگرفتن از اراده پهلواني براي يك ورزشكار و اتكا به آن، استفاده از يك فاكتور روحي مناسب است، اما اگر ورزشكاري بخواهد بدون دارا بودن از ساير امكانات تنها به اراده خود اكتفا كند ميزان موفقيت او تا اندازه بسيار زيادي پايين مي آيد. لذا بايد دانست كه ورزشكار حرفه اي داشتن و اميدواري به كسب مقام در رويداد هايي چون المپيك و افتخار كردن به مدال هاي جهاني اين ورزشكاران معطوف به در نظر گرفتن همه امكانات مورد نياز براي پرورش چنين افرادي است. بايد دانست كه افول بيش از حد در رنكينگ هاي جهاني بدون شك بر روي اكثر رشته هاي ورزشي ما نقش خواهد داشت و ورزش ما بايد چندين سال تلاش كند كه به جايگاه قبلي خود باز گردد. به راستي ورزشكاران ما در پتانسيل بدني چه چيزهايي نسبت به كشور هاي مدال آور كم داشتند؟
ورزشكاران حاصل تنها چند روز و چند ماه نيستند، بلكه بايد با برنامه ريزي، صبر و مديريت خردمندانه امكان تحقق اهداف را فراهم آورد. آنچه تا پيش از المپيك بر ورزش كشور رفت را مي توان محصول گذشتگان دانست. با اين حال كه ناكامي ورزش ما در المپيك بهانه و شوك بسيارخوبي براي انجام خيلي كارهاست.مطمئنا زمان آن رسيده كه مسئولان مملكتي به خودشان بيايند و چاره اي براي اين وضعيت بينديشند.
جمعه 1 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آفرينش]

[مشاهده در: www.afarineshdaily.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 72]