محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842154773
-معضلی به نام هاشمی‌رفسنجانی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح پنجشنبه معضلی به نام هاشمی‌رفسنجانی روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «طوفان قاطعیت یا طوفان حماقت؟!»،«دولت آمریکا و حاکمیت آمریکا»،«تحلیل سیاسی هفته»،«چند نفس عمیق هسته‌ای»،«فرهنگ درست مصرف کردن آب»،«کارنامه سه ساله اولاند»،«ماجراجویی‌های شاه‌بچه‌های روضه‌الخریم»،«رفتارشناسی یانکی‌ها»،«جاودانگی بهار در اقتصاد ایران»،«معضلی به نام هاشمی‌رفسنجانی»،«پنج ماموریت پولی سال 94»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کیهان:طوفان قاطعیت یا طوفان حماقت؟! «طوفان قاطعیت یا طوفان حماقت؟!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد صرفی است که در آن می خوانید؛«این بادیه نشین کیست که می خواهد حکومت 900 ساله خاندان مرا به چالش بکشد؟»؛ این جمله مشهور امام یحیی، حاکم منطقه شمال یمن در پاسخ به تجاوز آل سعود در سال 1934 است. یمن به دلیل موقعیت سوق الجیشی خود طی یک قرن اخیر بارها و بارها مورد تجاوز بیگانگان قرار گرفته است. از استعمار بریتانیا تا امپراطوری عثمانی و بادیه نشینان آل سعود و... نتیجه تمام این تجاوزها چنان بود که به یمن لقب «گورستان متجاوزین» داده اند. آخرین بار که پوزه یک کشور بیگانه در این منطقه به خاک مالیده شد 6 سال پیش بود و از قضا دو طرف جنگ آل سعود و حوثی ها بودند. گویا تصمیم گیران اصلی امروز در ریاض جوان تر - بخوانید خام تر و احمق تر- از آنند که تبعات جنگ خفت بار پیشین را لمس کرده باشند. حمله اخیر عربستان به یمن در قالب دکترین آمریکایی «شوک و ترس» (shock and awe) آغاز شد. دکترینی که مبتنی بر حملات شدید، گسترده و پرتلفات هوایی است و هدف اصلی آن سلب اراده مقاومت از طرف مقابل است. پیشینه این دکترین نظامی به حمله اتمی آمریکا به ژاپن بازمی گردد و نوع کامل آن در اشغال عراق به نمایش درآمد. ساده لوحانه خواهد بود اگر گمان کنیم تصمیم این جنگ در ریاض گرفته شده است. آمریکایی ها مدعی هستند که مستقیماً وارد این جنگ نشده و تنها از آن پشتیبانی اطلاعاتی و لجستیکی می کنند اما واقعیت های میدان نبرد حاکی از ماجرای دیگری است. در آغاز جنگ، روزنامه وال استریت ژورنال در گزارشی فاش کرد هواپیماهای شناسایی آمریکا دائماً بر فراز یمن در حال پرواز هستند، اهداف را شناسایی می کنند و در واقع پنتاگون است که به عربستان دستور می دهد کجا را باید بمباران کند. در سال 2011 هم این انگلیس و فرانسه بودند که لیبی را بمباران می کردند و البته به دستور و فرماندهی آمریکا. باراک اوباما در آگوست همان سال از نقش واشنگتن در این جنگ پرده برداشت و استراتژی کشورش را در این میدان «فرماندهی از پشت صحنه» (Leading From Behind) نامید. شواهد حاکی است آمریکایی ها در یمن نیز یک بار دیگر در حال اجرای همین استراتژی هستند و از این رو این جنگ را باید رویارویی آمریکا و یمن دانست. از این بابت عجیب نیست که خبر آغاز جنگ -نیم ساعت پس از شروع بمباران- نه در ریاض که از سوی سفیر عربستان در واشنگتن اعلام می شود. استراتژی «فرماندهی از پشت صحنه» به این ترتیب است که تعدادی از نوچه ها به میدان نبرد اعزام می شوند و صحنه گردان اصلی بدون اینکه در ظاهر عملاً وارد صحنه شود، جنگ را در میدان نظامی و البته دیپلماتیک مدیریت می کند. برگ برنده این استراتژی در هزینه و فایده نتیجه جنگ نهفته است. اگر پیروزی حاصل شد، صحنه گردان وارد میدان می شود و افتخار و امتیازها را به حساب خود می نویسد و سایرین نیز نخواهند توانست اعتراض کنند اما اگر عملیات نظامی به نتیجه مورد نظر نرسید، این مزدوران هستند که باید هزینه شکست را پرداخته و بار خفت آن را به دوش بکشند، بدون آن که فرمانده اصلی جنگ هزینه ای بپردازد. بیش از 20 روز از آغاز جنگ علیه یمن می گذرد و حملات هوایی نتوانسته است جنگ افروزان را به اهداف خود برساند چرا که تا چکمه بر خاک ننشیند و استقرار نیابد، حتی فکر کردن به پیروزی هم غیرممکن است. هیچ کس بهتر از آمریکایی ها نمی داند آل سعود وارد چه مهلکه ای شده است. آمریکایی ها با آمار 90 سلاح سبک به ازای هر 100 نفر بیشترین سرانه سلاح شخصی را دارند، البته پس از یمن! زیرا در یمن 25 میلیونی 70 میلیون سلاح سبک در دست مردم است. یعنی به ازای هر نفر 3 اسلحه! این اولین بار نیست که آمریکایی ها شانس خود را در یمن آزمایش می کنند. در سال 1979 هم کارتر رئیس جمهور وقت آمریکا از طریق سازمان سیا ده ها میلیون دلار در اختیار ملک حسین پادشاه اردن گذاشت تا جنگ شمال-جنوب را در یمن به راه اندازد. طی یک دهه گذشته نیز آمریکایی ها در یمن رسماً پایگاه نظامی داشته و با پهپادهای خود بیش از 1000 تن از مردم یمن را به بهانه مبارزه با تروریسم به قتل رساندند. این بار بهانه اعلام شده برای تجاوز به یمن، حمایت از مشروعیت منصور هادی، رئیس جمهور مستعفی و فراری این کشور است. درخواست از ریاض برای حمله به مردم محروم و رنج کشیده کشورش، اولین خیانت هادی نیست. خیانت پای ثابت گذشته اوست. 20 سال پیش هم در بحبوحه جنگ شمال و جنوب، او از جنوب به شمال گریخت و علیه متحدان پیشین خود وارد جنگ شد! طنز تلخ آنجاست که پادشاهی فاسد عربستان که تاکنون رنگ انتخابات را به خود ندیده، حتی یک حزب نمایشی هم ندارد و پاسخ کوچک ترین انتقاد را با هزار ضربه شلاق می دهد، می خواهد از مشروعیت چنین خائنی حمایت کند و با بمباران، دموکراسی را به مردم یمن هدیه دهد! اگر تا پیش از این حوثی ها 40 درصد جمعیت یمن را تشکیل می دادند، امروزه هر یمنی خود را یک حوثی و بخشی از نیروی مقاومت سراسری «انصارالله» می داند. دستاوردهای عملی این تجاوز را می توان اینگونه شمرد؛ اتحاد یمنی ها اعم از سنی، شیعه و زیدی ها و صدبرابر شدن تنفر تاریخی یمنی ها از همسایه شمالی خود. نقش آمریکایی ها در این میان از ریاض هم تنفرآمیزتر است. کافی است نگاهی به موضع دوگانه و پر از نفاق آنها در بحران اوکراین و یمن بیندازیم. وقتی معترضان اوکراینی کیف را اشغال کردند و ویکتور یانوکوویچ، رئیس جمهور قانونی این کشور به روسیه رفت، آمریکایی ها اعلام کردند یانوکوویچ با خروج از کشور، اعتبار و مشروعیت خود را از دست داده است. اما وقتی در یمن منصور هادی که دوره انتقالی وی به سر آمده - و از قضا استعفا هم داده- فرار می کند، همچنان مشروعیت دارد و می تواند بهانه ای برای آغاز یک جنگ باشد! تجاوز به یمن ابعاد بسیار گسترده و مهمی دارد (از اتهام های بی اساس به جمهوری اسلامی گرفته تا شانتاژ رسانه ای جنگ شیعه-سنی و عرب-عجم، موضوع اتحاد آمریکا و القاعده در یمن، چرایی تمرکز انصارالله بر اوضاع داخلی و تاثیر این جنگ بر تحولات داخلی عربستان و...) که در این مجال نمی توان به همه آنها پرداخت. اما در پایان بد نیست اشاره ای به نقش رژیم صهیونیستی و تنگه باب المندب در این میدان داشته باشیم. موسسه مطالعات امنیت ملی اسرائیل (INSS) معتقد است؛ حمله عربستان به یمن دارای منافع قابل توجهی برای اسرائیل است. نخست وزیر رژیم صهیونیستی در سخنرانی جنجالی اخیر خود در کنگره آمریکا، بطور مفصل به لزوم اطمینان تل آویو از امنیت تنگه باب المندب برای عبور و مرور دریایی این رژیم پرداخت. باب المندب (به معنای دروازه اشک و اضطراب) جایگاهی تعیین کننده برای آمریکایی ها و عربستان دارد. این تنگه نقش راه دوم را برای آنها در صورت بسته شدن تنگه هرمز بازی می کند. تسلط مردم یمن با گرایش های به شدت ضداسرائیلی و آمریکایی و البته ضد سعودی بر این تنگه، برای این مثلث فاجعه بار است و نمی خواهند به هیچ قیمتی اتفاق بیافتد. سال 2013 نیویورک تایمز در گزارشی پیشنهاد کرد جنوب یمن به عربستان بپیوندد! این گزارش فایده دوطرفه این الحاق را اینگونه شرح داده بود؛ یمنی ها که فقیرترین اعراب هستند از ثروت عربستان بهره می برند و ریاض هم با تسلط بر باب المندب از کابوس بسته شدن تنگه هرمز رهایی می یابد. در افسانه های یونانی آمده است که تمام فلاکت و بدبختی ها در جعبه ای به نام پاندورا قرار دارد که باز کردن آن مساوی است با بیچاره شدن. شاهزادگان جوان و عیاش آل سعود با عملیات «طوفان قاطعیت» علیه یمن، جعبه پاندورا را گشوده اند. اگر این عملیات را طوفان حماقت بنامیم به نظر دقیق تر می رسد. طوفانی که می تواند طومار آل سعود را در هم بپیچد. خراسان:دولت آمریکا و حاکمیت آمریکا «دولت آمریکا و حاکمیت آمریکا»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان محمدسعید احدیان است که در آن می خوانید؛همانطور که پیش بینی می شد دموکرات ها راه خود را با جمهوری خواه ها یکی کردند و با توافقی اجماعی امکان وتو کردن مصوبه کنگره را از اوباما گرفتند و دولت او مجبور شد برای حفظ پرستیژ خود بلافاصله از موافقت خود با این مصوبه سخن بگوید. پیش از این بارها ذکر شده بود که نباید در تشخیص زمین بازی طرف مقابل اشتباه کرد چرا که بازی کردن با این فرض که فقط دولت اوباما طرف بازی ما است اشتباهی محاسباتی ناشی از توجه نکردن به واقعیت های ساختار حاکمیتی آمریکا است. در تاریخ این کشور هیچ گاه دولت نتوانسته و نمی تواند به تنهایی تصمیماتی استراتژیک مخصوصا در سیاست خارجی کشور بگیرد. اگر می بینیم روابط آمریکا با کوبا رو به بهبود گذاشته می شود به این دلیل است که حاکمیت آمریکا (نه فقط دولت این کشور) مخالف این جمع بندی نیست اما براساس دلایلی روشن که قبلا ذکر شده است همچنان بر این باورم هنوز زمان آن نرسیده است که حاکمیت آمریکا، بر پذیرفتن ایران مقتدر و مستقل حکم تایید بزند. اعترافات صریح اوباما و وزیرخارجه اش که بر قدرت نمایی مردم ایران در جنگ هشت ساله و اراده قوی و یکپارچه آنان بر داشتن فناوری هسته ای تاکید کردند و با اشاره به شکاف هایی که در صورت عدم توافق بین شرکایشان اتفاق خواهد افتاد به تلویح اذعان کردند که باید ایران هسته ای را بپذیرند نشان می دهد که دولت فعلی آمریکا تشخیص دقیق تری از واقعیت های امروز دنیا دارد اما نباید فراموش کرد که پذیرفتن ایران با فناوری هسته ای صلح آمیز برای حاکمیت آمریکا یعنی پذیرفتن یک قدرت مستقل منطقه ای که سی و پنج سال است با روشی عقلانی بر طبل مخالفت با نظام ظالمانه بین المللی می کوبد و این مسئله به این معنا است که تنظیم نظام آینده بین الملل بر مبانی جدیدی خواهد بود که آمریکا در آن محور اصلی نمی باشد اگر در محاسبات خود این مسئله را درک کنیم که حاکمیت آمریکا به سادگی حاضر به پذیرفتن دادن این امتیاز بسیار بسیار استراتژیک نمی شود، در بازی کردن با طرف مقابل فقط به آنچه درون میزمذاکره است متمرکز نمی شویم. به تصریح تاکید می کنم آنچه تیم هسته ای در طول این ماه های دیپلماسی در میز مذاکرات به دست آورده است بسیار درخشان است (که البته بدون دیگر مولفه هایی از جمله پیشرفت های فنی هسته ای در هشت سال گذشته، افزایش قدرت بلامنازع منطقه ای، حمایت و تدبیر رهبری و کم نیاوردن اراده مردم دربرابر تحریم ها ممکن نبود) اما این تلاش دیپلماتیک وقتی به نتیجه می رسد که نه فقط مذاکره کنندگان آمریکایی بلکه تصمیم گیران اصلی آمریکا به یقین برسند که اگر امروز با ایران به توافق نرسند فردا چاره ای ندارند جز این که بایدامتیازات بیشتری بدهند و این نتیجه به دست نمی آید مگر آنکه ما ضعف تنها پاشنه آشیل خود یعنی مسائل اقتصادی را برطرف کنیم البته لازم نیست این مسئله را کامل برطرف کنیم فقط کافی است با حرکت در این مسیر نشانه های کافی از واکسینه شدن اقتصاد کشور از فشارهای بیرونی را بروز دهیم آنگاه تردید نکنید که تصمیم گیران اصلی آمریکا برای اینکه بیشتر دیر نشود، نه تنها دولت آمریکا بلکه تمام سناتورهای جمهوری خواه و دموکرات را برای توافقی خوب با ایران همراه خواهند کرد. البته من امیدوارم که درتحلیل خود اشتباه کرده باشم و کنگره آمریکا در همین مقطع زمانی به این فهم درست از واقعیت مردم ایران برسد اما اگر آمریکا اجازه نداد توافق های صورت گرفته به نتیجه نهایی برسد، باید هدف همه با اجماعی کامل فقط یک چیز باشد «اقتصاد مقاومتی» به انضمام استفاده از فرصت های زودبازدهی چون تعامل اقتصادی با روسیه و چین و پیمان های دو جانبه پولی با دیگر کشورها و مخصوصا شکاف درون اتحادیه اروپا. جمهوری اسلامی:تحلیل سیاسی هفته «تحلیل سیاسی هفته»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان و مردان عرصه کارزار دیپلماسی، خود را برای آغاز یک دوره دو ماهه سخت و نفس گیر جهت رسیدن به نقطه پایانی توافق جامع آماده می کنند که قرار است از هفته آینده در سوئیس از سرگرفته شود. آنچه که در این دور از مذاکرات نیز همانند گذشته توسط تیم ایرانی در تمام زوایای گفتگوها در دستور کار بوده و لحاظ خواهد شد، اصول کلی تبیین شده توسط رهبر معظم انقلاب و خطوط قرمز منافع ملی است که همواره مدنظر بوده و اکنون نیز باید در فرآیند مذاکرات هسته ای تا رسیدن به «توافق عزتمندانه» رعایت شود. اغراق نیست اگر موضوع هسته ای را مهمترین و حساس ترین پرونده سیاسی - امنیتی یک دهه اخیر جهان بدانیم. براین اساس در طول سال های اخیر سیاستگذاری و خط مشی های کلان در این ارتباط همواره به صورت هماهنگ در شورای عالی امنیت ملی و زیر نظر مستقیم رهبر معظم انقلاب صورت می گیرد. پرواضح است که البته همانطور که ایشان در سخنرانی اخیر خود نیز به آن اشاره کردند، الزاماً جزییات روند مذاکرات از پیش برنامه ریزی شده و اعلام شده از سوی رهبر نیست و آنچه در این ارتباط صورت می گیرد تعیین چارچوب ها و خطوط قرمز است. تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان نیز در طول یک سال و نیم اخیر همواره براساس این چارچوب ها عمل کرده است. به عنوان مثال تمامی آنچه آیت الله خامنه ای از منظر خطوط قرمز به آن اشاره کردند، بارها از زبان دیپلمات های کشورمان نیز شنیده شده است. وزیر امور خارجه و تیم مذاکره کننده همواره بر ضرورت لغو یکباره تمامی تحریم های اقتصادی پس از توافق هسته ای و آغاز اقدامات اعتمادساز از سوی ایران تاکید کرده است. ضرورت تعطیل نشدن هیچ یک از برنامه های اصلی و تاسیسات هسته ای از جمله غنی سازی، آب سنگین، تحقیق و توسعه، تاسیسات اراک و فردو از دیگر خطوط قرمزی بوده که دیپلمات های کشورمان همواره براساس آن حرکت کرده اند. بیانیه هسته ای سوئیس گرچه حقوقی نیست و غیرالزام آور است اما آن را می توان سنگ بنای توافق نهایی دانست. نگاهی به متن این بیانیه نیز نشان از حفظ و رعایت خطوط قرمز و ملاحظات تعیین شده و مورد تاکید رهبر معظم انقلاب دارد. نکته مهم دیگر در کنار حمایت از توافق هسته ای که در سخنان اخیر رهبر معظم انقلاب به آن اشاره شد، هشدار نسبت به بدعهدی طرف مقابل در مذاکرات بود. آنچه بیش از هر چیز در حافظه تاریخی ملت ایران نسبت به طرف های غربی بویژه آمریکا وجود دارد، عهدشکنی و توطئه آنها علیه ملت ایران است. این بار گفت و گوهای هسته ای مجالی دیگر برای آزمودن میزان صداقت تعهد واشنگتن است. انتشار «فکت شیت» از سوی آمریکایی ها که متن آن با متن بیانیه مشترک ایران و گروه 1+5 در لوزان در برخی از موارد همخوانی ندارد، یکی از نمونه های اقدام غیرسازنده طرف مقابل در گفت و گوهای هسته ای با ایران است؛ موضوعی که افزون بر رهبر معظم انقلاب مورد اعتراض مقام های وزارت امور خارجه نیز قرار گرفت. البته آنچه ملاک قضاوت و نقطه پایانی روند گفت و گوهاست، توافق نهایی است که دو طرف قرار است تا دهم تیرماه آن را تدوین کنند. از آنجا که یک سند واحد از این توافق منتشر می شود و در شورای امنیت نیز تبدیل به مصوبه خواهد شد، راه برای تفسیر به رای گرفته خواهد شد. همانطور که رئیس جمهوری اسلامی ایران پس از بیانیه سوئیس بر آن تاکید کرد، ایران تا زمانی پایبند به تعهدات خود در توافق هسته ای است که طرف مقابل به تعهدات خود پایبند باشد. بدیهی است که تعامل، جاده یک طرفه نیست. هر چند رهبران کاخ سفید بارها در برابر تندروها و اقدام آنان برای برهم زدن میز مذاکره ایستادگی کرده اند تا به نتیجه دلخواه ازگفت وگوهای هسته ای دست یابند اما این اقدامی کافی برای رفع نگرانی های ملت و مسئولان ایران نیست و بدبینی و بی اعتمادی تاریخی ایران به آمریکا امری گریزناپذیر است؛ مساله ای که ریشه در اقدام های واشنگتن دارد و از این رو چاره آن نیز به دست رهبران آمریکا خواهد بود تا از مجال باقی مانده برای کاستن از ارتفاع دیوار بی اعتمادی سود جویند و در مسیر جبران بخشی از بدعهدی ها و بی صداقتی های خود، گام بردارند. در هفته جاری مسئولان کشورمان در واکنش به حادثه تاسف باری که برای زائران ایرانی در فرودگاه جده روی داد و تعلل مقامات سعودی در برخورد با افراد خاطی، اقدام به تعلیق سفر عمره کردند. وزیر ارشاد کشورمان که از سوی رئیس جمهور مسئول پیگیری این موضوع شده بود در هماهنگی با وزارتخارجه خبر توقف سفر عمره به عربستان را تا مجازات مجرمان سعودی اعلام کرد. به گفته وی پس از مطالعات و بررسی های انجام شده، در روز دوشنبه 24 فروردین به سازمان حج دستور داده شد تا زمانی که متجاوزان به دو نوجوان ایرانی در فرودگاه جده محاکمه نشوند و مورد مجازات قرار نگیرند، سفر عمره متوقف شود و پروازهای ایران به عربستان به حال تعلیق در آید. وی افزود: با توجه به اتفاقی که افتاده، حیثیت عمومی ملت ایران خدشه دار شده و یک خواست عمومی بین ملت شکل گرفته است و باید واکنشی نشان داده شود و این موضوع موجب شد تا چنین تصمیمی را بگیریم. وزیر ارشاد تاکید کرد: بسیاری از مراجع عظام تقلید ابراز نگرانی کردند، مخصوصاً اینکه در گذشته هم برخی برخوردها با زائران و روحانیون کاروان ها صورت گرفته بود؛ به همین دلیل با توجه به بررسی های صورت گرفته تصمیم بر توقف عمره گرفته شد. البته هر چند مقامات وزارتخارجه عربستان مدعی شده اند که افراد خاطی دستگیر شده و در زندان هستند و با آنها طبق مقررات برخورد خواهد شد ولی عملاً هیچ اقدامی در این زمینه صورت نگرفته و طبعاً دولت سعودی باید مسئولیت عواقب این حادثه و سهل انگاری های بعد از آن را بپذیرد. هفته جاری همزمان با سفر دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان به مسکو، پوتین رئیس جمهور روسیه از لغو ممنوعیت فروش سامانه موشکی «اس – 300» به ایران خبر داد و مقامات روسی نیز اعلام کردند اجرای قرارداد تحویل سیستم دفاع موشکی اس – 300 به ایران را که در سال 89 تحت فشار غرب به دنبال تحریم ها علیه ایران متوقف کرده بودند، اکنون که قدرت های جهانی و ایران درحال رسیدن به توافق هستند، در دستور کار خود قرار داده اند. به گفته وزیر دفاع کشورمان، جمهوری اسلامی ایران درصدد است این سامانه را تا پایان امسال در اختیار بگیرد. اینکه چرا روسیه تحریم فروش «اس – 300» به ایران را لغو کرده، به مجموعه ای از تحولات ارتباط می یابد که یکی از آنها، آغاز دور جدیدی از تعاملات دوجانبه مسکو با تهران و فراتر از آن، نگرش جهانی به ایران و توانمندی های راهبردی کشورمان است. تصمیم رهبران کرملین به واگذاری این سامانه دفاعی به ایران و پایان دادن به خلف وعده های این کشور در این زمینه را باید در مختصات دوره نوینی تفسیر کرد که در راستای جلب نظر تهران به سوی شرق و کاتالیزوری برای گسترش همکاری های ایران و روسیه در زمینه های گوناگون قابل ارزیابی است. نکته دیگر، حساسیت برهه زمانی کنونی است که به گفته وزیر دفاع کشورمان با توجه به تهدیدهای تازه منطقه ای و فرامنطقه ای و لزوم موضع گیری جهانی علیه تروریسم و کشورهای حامی ناامنی، همکاری های جمهوری اسلامی ایران را به عنوان قدرت بزرگ منطقه ای با روسیه در مسائل بین المللی برجسته کرده است. هفته جاری رئیس جمهور در پانزدهمین سفر استانی کاروان تدبیر و امید، میهمان مردم خونگرم استان گیلان بود؛ استانی که افزون بر داشتن مردمی توانمند و خوش فکر به قطب کشاورزی و گردشگری ایران مشهور است. واقعیت اینست که استان سرسبز و پرجاذبه گیلان با توجه به ظرفیت های عظیم طبیعی و گردشگری، ضعف شدید سرمایه گذاری رنج می برد و در صورت برنامه ریزی درست و مشارکت سرمایه گذاران داخلی و خارجی می تواند به قطب بزرگ کشاورزی و توسعه گردشگری کشور تبدیل شود و چهره ای جذاب و متفاوت از سرزمین ایران را به دیگر کشورها، بویژه همسایگان بنمایاند. این هفته در موضوعات خبری خارجی، تحولات یمن و تجاوز نظامی عربستان به این کشور همچنان در راس سایر رویدادها قرار داشت و عمده رسانه ها به ابعاد و تبعات این مسئله پرداختند. با گذشت بیش از 20 روز از تجاوز نظامی عربستان به خاک یمن و حملات جنگنده های این کشور، در صحنه میدانی نه تنها چیزی به نفع ریاض تغییر پیدا نکرده بلکه در همین مدت انقلابیون یمنی به پیشروی خود ادامه دادند و تازه ترین گزارش ها حکایت از تسلط قریب الوقوع انقلابیون با طلایه داری جنبش «انصارالله» بر شهر عدن، دومین شهر مهم یمن دارد. عربستان که عملیات نظامی خود در یمن را شکست خورده می داند از هفته گذشته از کشورهای منطقه خواست به یاری ریاض بشتابند و در جنگ زمینی در یمن مشارکت کنند. امید اصلی ریاض هم به سه کشور پاکستان، ترکیه و مصر بوده است که شاخص ترین کشورها از لحاظ نظامی می باشند. ریاض درصدد بود با کشاندن نیروهای پیاده نظام این کشورها و درگیر کردن آنها در یمن، اولاً فشارهای روانی از ارتش عربستان را که در آستانه شکست قطعی قرار گرفته بردارد و دوم اینکه، هدف اصلی از تجاوز یمن را که همانا سرکوب مبارزان جنبش انصارالله به رهبری شیعیان حوثی می باشد محقق سازد. اما دست رد ترکیه و پاکستان به سینه ریاض و پاسخ سرد مصر، ضربه سختی به عربستانی ها وارد کرد و آنها را در موقعیت بسیار بغرنجی در یمن قرار داد و امیدهای ریاض را بر باد داد. دولت پاکستان که از یکسو به دلیل برخورداری از کمک های مالی عربستان، برای پذیرش درخواست ریاض در تنگنا قرار داشت و از سوی دیگر مایل نبود وارد بازی قدرت عربستان در یمن شود، تصمیم را به مجلس محول کرد چرا که واقف بود مجلس با اعزام نیرو به یمن مخالفت خواهد کرد، در عین حال از زیربار شماتت ریاض دور می ماند. همانگونه هم شد و مجلس با اعزام نیرو به یمن مخالفت کرد و به موازات آن ارتش پاکستان نیز مخالفت خود را با هرگونه شرکت نظامیان پاکستانی در یمن اعلام نمود. ترکیه نیز در موضع گیری مشابهی اعلام نمود تمایلی به مشارکت در جنگ یمن ندارد و صلاح می داند که بحران یمن از طریق مذاکره و گفتگو با مشارکت ترکیه، عربستان و ایران حل شود. قطعاً این پاسخی نبود که سران ریاض منتظر بودند. در واکنش، وزیر خارجه امارات که به نیابت از کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس و عربستان سخن می گفت با لحنی مایوسانه اعلام کرد که ترکیه و پاکستان، ایران را به کشورهای عربی ترجیح داده اند. وی افزود که این کشورها فقط در لفظ از ما حمایت می کنند و زمانی که پای عمل به وعده پیش می آید پا پس می کشند و حتی گستاخانه پاکستان را تهدید کرد منتظر عواقب این موضع گیری باشد. در مقابل، پاکستانی ها نیز از اظهارات وزیر اماراتی گله کرده و آن را غیرسازنده عنوان نمودند. در بحبوحه این تحولات، محمد حسنین هیکل، روزنامه نگار سرشناس و باسابقه مصری، حمله عربستان و هم پیمانانش به یمن را اشتباه تاریخی عنوان نمود و به آن اعتراض کرد. هیکل در ارزیابی تحولات منطقه اضافه کرد سقوط نظام یمن قابل پیش بینی بود و گزینه نظامی، مشکل یمن را حل نمی کند. هیکل گفت که کشورهای عربی تاکنون در مقوله مبارزه با تروریسم، اقدامی نکرده اند. هیکل، در عین حال ایران را قدرت تاثیرگذار در منطقه عنوان کرد و از اتهام زنی حکومت های عربی، بر ضد ایران انتقاد کرد. هیکل خطاب به سران عرب گفت «چطور با اسرائیل می توانید به راه حل سیاسی دست بیابید ولی با ایران نه!؟» مشخص بود که این اظهارات هیکل به مذاق حکام عرب و محافل ضد ایرانی خوش نیابد و در پی این اظهارات، موجی از حملات و انتقادات علیه این روزنامه نگار سرشناس مصری به راه افتاد. این هفته، در سوریه نیز تحولات تازه ای رخ داد. شدت گرفتن درگیری ها در اردوگاه فلسطینی یرموک که چندی قبل به اشغال گروه تروریستی داعش درآمد موجب شد ده ها هزار فلسطینی ساکن این اردوگاه از آن خارج شده و آوارگی مضاعفی را تجربه کنند. به گفته منابع سازمان ملل تنها شش هزار فلسطینی در این اردوگاه باقی مانده اند و وقوع فاجعه انسانی بازماندگان را تهدید می کند. در همین حال گزارش هایی نیز از تشدید درگیری ها در حلب و شهر ادلب گزارش شده است. در چنین شرایطی، گزارش هایی منتشر شد مبنی بر اینکه دولت ترکیه درصدد است به سوریه لشکرکشی زمینی کند. دولت ترکیه به همراه آن دسته از کشورهای منطقه که آتش بیار معرکه در سوریه هستند و نقش اساسی در شعله ور شدن بحران سوریه داشته و در پیدایش و رشد تروریسم دخالت مستقیم داشته اند به جای اینکه به حل بحران و خاموش ساختن آتش فتنه بیندیشند همچنان به منافع نامشروع و غیرانسانی فکر می کنند هر چند در این مسیر، خون هزاران نفر دیگر ریخته شود. رسالت:چند نفس عمیق هسته ای «چند نفس عمیق هسته ای»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم حنیف غفاری است که در آن می خوانید؛در علم روانپزشکی اختلالی وجود دارد که به آن خلق ترکیبی ( Mixed State) اطلاق می شود. خلق ترکیبی وضعیتی است که در آن هر دو علائم شادی و افسردگی به طور همزمان بروز می کند و در نتیجه منجر به ایجاد نوعی تلاطم روانی در ذهن و روان فرد می شود. در چنین حالتی معمولا فرد قدرت تصمیم گیری خود را از دست داده و تسلیم نبرد غیر قابل تحمل عواطف و احساسات متغیر خود می باشد. شاید تعمیم علم روانشناسی به علوم سیاسی در نگاه اول چندان منطقی به نظر نرسد، اما اگر جامعه را به یک کالبد و تک تک اعضای آن را به سلولهای آن تشبیه کنیم این شبیه سازی تا حدی قابل تصور به نظر می رسد. در برخی موارد، یک پدیده سیاسی منحصر به فرد در سیاست داخلی یا خارجی کشور شکل می گیرد که به طور طبیعی مولد یک سلسله واکنشهای ایجابی و سلبی در بطن جامعه است. بخش مهمی از این واکنشها کاملا قابل توجیه و معطوف به دیدگاهها و نگاه کلان احزاب، گروهها و افراد جامعه نسبت به آن پدیده خاص است.در چنین شرایطی واکنشهای اولیه نسبت به یک پدیده ( چه واکنشهای ایجابی و چه سلبی) نمی تواند نماد یک اختلال در جامعه تلقی شود اما ورود آن به فاز احساسی -چالشی و استمرار آن و تبدیل آن به دیالکتیکی پایدار در مغز جامعه بسیار بازدارنده و خطرناک است. در 13 فروردین ماه امسال و در شهر لوزان سوئیس، شاهد وقوع پدیده ای خاص در حوزه سیاست خارجی کشور بودیم.قرائت بیانیه مشترک مطبوعاتی آقای ظریف و فدریکا موگرینی در پایان مذاکرات هسته ای فشرده و 9 روزه ایران و اعضای 1+5 نشان داد که طرفین در مسیر رسیدن به توافق هسته ای پیشرفتهایی به دست آورده اند. بدیهی بود که پس از انتشار این خبر،کنشها و واکنشهایی در داخل کشور برانگیخته شود. عده ای به عنوان مدافع محض بیانیه لوزان و عده ای در مقام منتقد کامل آن وارد عمل شده و با یکدیگر به مباحثه و در موارد اندکی نیز جدل پرداختند. در آن سوی مرزها و در عملیات روانی سازمان یافته غرب علیه افکار عمومی ایران، تلاش زیادی صورت گرفت تا این " دو قطبی طبیعی" به یک " اختلال سیاسی-اجتماعی" تبدیل شود. با این حال بیانات حکیمانه و بهنگام رهبر معظم انقلاب مبنی بر اینکه " هنوز اتفاقی در مذاکرات هسته ای رخ نداده است " به مثابه دوربرگردانی عمل کرد که منجر به هدایت واکنشهای احساسی در یک مجرای منطقی و اصولی گردید. در حال حاضر نیز باید تلاش شود تا نگاه منطقی نسبت به بیانیه مطبوعاتی اخیر جای خود را به واکنشهای احساسی ندهد. به عبارت بهتر، "مباحثات پیش برنده" در قبال مذاکرات هسته ای نباید جای خود را به " جدال بازدارنده" بدهد. در این خصوص لازم است 7 نکته را به صورت کوتاه مدنظر قرار دهیم: 1- لازم است حدود و ثغور مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5 و نقش و جایگاه آن در سیاست خارجی و داخلی و اقتصاد کشور به صورتی عینی و شفاف بازتعریف شود. به نظر می رسد " توافق هسته ای " در مواردی به یک " هدف" تبدیل شده است نه " وسیله ای " که باید تامین کننده اهداف کلان نظام (از جمله تحقق اقتصاد مقاومتی در سایه اتکا به ظرفیتهای داخلی ) باشد. اگرچه مذاکرات هسته ای و رسیدن به توافق احتمالی در سیاست خارجی ما تاثیرگذار خواهد بود اما اگر این تاثیرگذاری بخواهد در مسیر تقویت " اقتصاد رانتیر نفتی"به کار گرفته شود مسلما آثار سوء آن از آثار مثبت آن بیشتر خواهد بود. 2- هنوز مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5 به پایان نرسیده است. در اینجا نه " افسردگی " و نه " شادی " موضوعیت و محلی از اعراب نخواهد داشت و البته در صورت رسیدن یا عدم رسیدن به توافق نیز نباید منطق ما فدای احساساتمان شود. آنچه فعلا موضوعیت دارد رصد هوشمندانه رفتار دشمن تا آخرین دقیقه مذاکرات هسته ای و پس از آن و مراقبت مستمر از دستاوردهای کشور در مسیر مذاکرات می باشد. فراموش نکنیم که هر یک از اعضای 1+5 و مخصوصا دو کشور آمریکا و فرانسه، متخصص بر هم زدن بازی در لحظات پایانی ماراتن های دیپلماتیک و ایجاد انحرافات حقوقی-سیاسی در اسناد بین المللی هستند. در چنین شرایطی اگر گارد ما به صورت ناخواسته در مقابل رقیب باز شود، کارشکنی های رقیب نقطه پایانی نخواهد داشت. 3- " عدم اعتماد به ایالات متحده آمریکا" متغیری وابسته به امضا یا عدم امضای توافق هسته ای نیست. بی اعتمادی به آمریکا پروسه ای است که از همان لحظه ورود حضرت امام خمینی از پاریس به میهن ما ( در بهمن ماه سال 1357) رسمیت یافت و تا ابد نیز رسمیت خواهد داشت.تجربه اخیر ( شانتاژ سیاسی کاخ سفید و پنتاگون پس از قرائت بیانیه لوزان) نشان داد که رسیدن به نقطه تفاهم به معنای پایان بازی نیست و تازه اول مسیر سختی است که نقطه پایانی بر آن مترتب نیست.ارسال سیگنالهای آشکاری که دلالت بر بی اعتمادی مشترک دولت و ملت ایران به آمریکا دارد، حتی پس از امضای هرگونه توافق احتمالی باید ادامه یابد زیرا هرگونه اعتمادی به واشنگتن، مخصوصا پس از امضای توافق هسته ای به معنای مرگ توافق و طغیان طرف مقابل خواهد بود. 4- نگاه سیاسی در قبال پرونده هسته ای خیانتی بزرگ و نابخشودنی محسوب می شود. مذاکرات هسته ای ایران و اعضای 1+5 پروسه ای 12 ساله داشته و دولت یازدهم به عنوان آخرین حلقه تکمیل این پروسه ، بار چنین امانت بزرگی را بر دوش نهاده است. مقاومت هسته ای 12 ساله ایران در سایه جانفشانی شهدای هسته ای موجب شد تا جمهوری اسلامی ایران با تولید 19000 سانتریفیوژ به عنوان برنده ای سربلند طرف مقابل را وادار به دادن امتیازاتی کند که قبلا خط قرمز طرف مقابل محسوب می شد. این مقاومت هسته ای مستمر با توان دیپلماتیک و چانه زنی تیم مذاکره کننده هسته ای فعلی ترکیب شده و اعضای 1+5 را در تنگنا قرار داده است.در اینجا باید نگاه ملی نسبت به مذاکرات هسته ای را جایگزین هرگونه نگاه سیاسی نسبت به این پروسه کرد زیرا توافق هسته ای یا عدم توافق نهایی( در صورت زیاده خواهی طرف مقابل ) هر دو پیروزی بزرگ ملت و نظام ایران در مذاکرات خواهد بود و این پیروزی به نام دولت یا جناحی خاص سند نخواهد خورد. 5- در حوزه هایی حساس و تعیین کننده مانند "زمان دقیق برداشته شدن تحریمها"،" ابعاد نظامی احتمالی برنامه هسته ای صلح آمیز ایران " ، "بازرسی های فراپادمانی "،" اجرای داوطلبانه پروتکل الحاقی"و " موضوع تحقیق و توسعه" ابهاماتی وجود دارد که لازم است بر روی آنها دقت و وسواس بسیار زیادی صورت گیرد. پیچیدگی ذاتی مسائل تعریف شده در حوزه حقوق بین الملل عمومی و معاهدات و از آن مهم تر غیر قابل اعتماد بودن همه اعضای 1+5 و در راس آنها آمریکا اقتضا می کند تا تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان وسواس حقوقی خود را طی ماههای باقیمانده تا پایان مذاکرات به صورت تصاعدی افزایش دهد. 6- موافقت با ورود ایران به بازارهای جهانی ( در حوزه های مربوط به انرژی هسته ای )، گذار اجباری غرب از برچیدن زیرساختهای هسته ای ایران، گذار از طرح گزافه گویی هایی مانند غنی سازی صفر درصد ، موافقت اجباری و ناخواسته غرب با تحقیقات هسته ای در ایران و ...جملگی دستاوردهایی است که مرهون مقاومت 12 ساله ملت و نظام در مقابل دشمنان این مرز و بوم بوده است. از این رو نباید چنین دستاوردهای بزرگی را در لابه لای طرح نقاط مبهم باقیمانده مدفون ساخت. از سوی دیگر، نقاط مبهم مطروحه را نیز نباید در لابه لای این دستاوردها مدفون ساخت. در اینجا " امتیازات" و " ابهامات" باید به گونه ای همزمان تعریف شده و در مدت باقیمانده دست به رفع ابهامات زد. 7- در سال همدلی و همزبانی دولت و ملت و آن هم در مقطعی که دستگاه سیاست خارجی کشورمان ماههایی پرتلاطم را در مذاکرات هسته ای در پیش روی خود خواهد داشت، لازم است مشی و روش مقام معظم رهبری در تعامل با دولتهای مختلف را بیش از هر زمان دیگری سرلوحه خود قرار دهیم. در این مشی استنباطی، سه مولفه " رصد هوشمندانه"،" حمایت حکیمانه" و " نقد منصفانه" موضوعیت دارد. اگر هر یک از این موارد به صورت خواسته یا ناخواسته فراموش شود، تصویر نهایی ایجاد شده در ارتباط ملت و دولت به سود منافع کشور نخواهد بود. " حمایت بدون انتقاد" یا " انتقاد بدون حمایت " و از این دو بدتر حمایت و انتقاد بدون رصد اوضاع نه تنها مطلوب نیست، بلکه مذموم و نکوهیده خواهد بود. در نهایت اینکه با گذشت 13 روز از بیانیه مشترک سوئیس لازم است مخالفتها، موافقتها و انتقادات و پیشنهادات دلسوزانه وارده بر این بیانیه در یک مجرای منطقی و پیش برنده هدایت شود. حتی در این نقطه لازم است دولت مراقب "حمایتهای بازدارنده" ای که دستان تیم مذاکره کننده را در مقابل ایالات متحده آمریکا و شرکای آن خواهد بست ،باشد. در این برهه ما نیاز به چند نفس عمیق داریم تا پس از آن، فارغ از هیجانات طبیعی به وجود آمده طی چند روز اخیر، تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان را در مسیر پرتلاطم باقیمانده یاری کنیم.بدیهی است که در چنین فضایی هرگونه انتقاد حقوقی و راهبردی وارده ، دولت و تیم مذاکره کننده هسته ای را در تکمیل نهایی پازل هسته ای بیش از پیش کمک کرده و بر ضریب احتیاط آنها پای میز مذاکره خواهد افزود. سرانجام اینکه این همیاری هشیارانه و نقادانه باید تنها در ذیل استراتژی " مدیریت رفتار دشمن" یعنی " ایالات متحده آمریکا" صورت گیرد، دشمنی که هرگاه از آن غافل شویم یا به آن اعتماد کنیم با بدترین و سخت ترین ضربه ها مواجه
خواهیم شد. قدس:فرهنگ درست مصرف کردن آب «فرهنگ درست مصرف کردن آب»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم حمید دهقانان است که ر آن می خوانید؛یافته های علمی محققان نشان می دهد بیش از 70 درصد سطح کره زمین را آب فراگرفته است، ولی تنها نزدیک به سه درصد از کل حجم این آب شیرین است . نزدیک 70 درصد آبهای دنیا به صورت یخ در قطبهای شمال و جنوب قرار گرفته اند، در نتیجه تنها حدود یک درصد از کل منابع آبی زمین برای مصارف خوراکی بشر قابل استفاده است. بدون تردید امروزه بحران کمبود آب را می توان به عنوان مهمترین چالش پیش روی جوامع بشری دانست و بنا بر نظر کارشناسان تنها راه نجات از این بحران، مدیریت مصرف آب در بخشهای کشاورزی، صنعتی و خانگی است. هدر رفتن شدید منابع آبی به روشهای مختلف و در حوزه های گوناگون، بی توجهی اغلب مردم به لزوم صرفه جویی و درست مصرف کردن منابع حیاتی آبی کشور، پدیده خشکسالی جهانی که پیامد تغییرات جغرافیایی و اکوسیستمی نظیر تأثیر گازهای گلخانه ای، ذوب شدن ذخایر یخی جهان در قطبهای شمال و جنوب، موقعیت استراتژیک منطقه ای ایران و همچنین تأکیدات تعالیم دینی مبنی بر لزوم صرفه جویی و پرهیز از گرایش به فرهنگ مصرف زدگی، موضوع صرفه جویی و مصرف بهینه منابع آبی را تا بدان حد حایز اهمیت ساخت که مقام معظم رهبری را بر آن داشت سال 1388 را به نام سال «اصلاح الگوی مصرف» بنامند و از نبود روحیه مدیریت بهینه منابع ملی به عنوان یک کاستی بزرگ ملی یاد نمایند. لازم به ذکر است کشور ما به طور متوسط سالانه از حدود 400 میلیارد متر مکعب ریزش جوی برخوردار است که رقمی در حدود 30 میلیارد متر مکعب در شبکه آبرسانی به هدر می رود، بر همین اساس می توان موارد ذیل را به عنوان مهمترین عوامل و دلایل هدر رفت منابع آبی در حوزه های مختلف صنعتی، کشاورزی و خانگی بر شمرد: - شبکه های فرسوده آبرسانی - سامانه های تعمیرات و نگهداری قدیمی و غیرعلمی - استفاده نکردن از سامانه های مکانیزه و صنعتی آبیاری - مصرف بی رویه و هدر دادن انرژی هایی که تولید آنها نیازمند مصرف آب است - ناتوانی در کنترل و مهار آبهای سطحی نزولات آسمانی - افزایش بی رویه تقاضا برای مصرف آب در مناطق حاشیه ای شهرهای بزرگ بویژه در بخش کشاورزی - پایین بودن آب بهای مصرفی در مقایسه با کشورهای مشابه - بی توجهی مردم به مصرف بهینه آب و نبود آگاهی های لازم در این خصوص - بی توجهی سیاستگذاران و تصمیم گیرندگان این حوزه - مشارکت نداشتن مناسب مردم در برنامه ها و سیاستگذاری های مربوط به مدیریت مصرف آب در پایان با توجه به مطالب مطرح شده، به نظر می رسد اهمیت مدیریت منابع آبی برای کشور ما بسیار حایز اهمیت است و مسؤولان کشور باید با انجام برنامه ریزی های صحیح در راستای برطرف ساختن مشکلات فنی پیش روی مدیریت مصرف گام برداشته و با پرهیز از شعارگرایی و نیز اندیشیدن تدابیر فرهنگی مناسب بیش از پیش در راستای ارتقای فرهنگ صرفه جویی و مصرف بهینه آب حرکت نمایند، تا در سالی که از سوی مقام معظم رهبری به نام سال «دولت و ملت، همدلی و همزبانی» نامگذاری شده است، به یاری خداوند متعال شاهد صورت پذیرفتن اقدامهای مناسب در راستای اصلاح الگوی مصرف در حوزه مصرف آب باشیم. سیاست روز:کارنامه سه ساله اولاند «کارنامه سه ساله اولاند»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم فرامرز اصغری است که در آن می خوانید؛فرانسوا اولاند چندی پیش سومین سالگرد حضور خود در کاخ الیزه در مقام رئیس جمهور فرانسه را جشن گرفت. این مراسم در حالی برگزار شد که در تشریح کارنامه وی می توان به چند اصل اشاره کرد. در حوزه اقتصادی که وعده اصلی اولاند در زمان انتخابات بود، روند کارکردها چنان بوده که به میزان بیکاری افزوده شده و نتیجه آن را در استمرار و تشدید اعتصاب ها و اعتراض های خیابانی می توان مشاهده کرد. گزارش های نهادهای حقوق بشر نشان می دهد که فرانسه در حوزه حقوق بشر به شدت عقب گرد داشته است بگونه ای که این کشور در ردیف اولین ناقضان حقوق بشر قرار گرفته است. در حوزه امنیتی نیز فرانسه کارنامه موفقی ندارد. گزارش پارلمان فرانسه نشان می دهد که بخش عمده ای از ۵ الی ۶ هزار اروپایی عضو داعش از فرانسه می باشند. جالب توجه آنکه دولت فرانسه به جای مقابله با این روند به اقدامات جهت دار و مغرضانه روی آورده که محور آن را اعمال فشار و محدودیت های گسترده علیه مسلمانان تشکیل می دهد. نمود عینی این امر را در حادثه شارلی ابدو می توان مشاهده کرد. اولاند پس از آن حادثه در حالی کارناوالی خیابانی به پا کرد تا خود را محور مبارزه با تروریسم معرفی نماید که همزمان سیاست های ضد اسلامی فرانسه تشدید گردید که نمونه آن آزادی عمل برای نشریه شارلی ابدو برای انتشار میلیون ها نسخه کاریکاتور اهانت آمیز به مقدسات اسلامی بوده در حالی که همزمان به سرکوب مخالفان چنین با هتاکی هایی پرداخت. در حوزه سیاست خارجی نیز در حوزه اروپا فرانسه چنان که اولاند ادعا می کرد نتوانست کارکردی داشته باشد و آلمان محور تحولات بوده است هر چند فرانسه با کارشکنی و زدن ساز مخالف در برخی مسائل اروپا سعی در قدرت نمایی داشته اما عدم همراهی کشورها این امر را ناکام ساخت. در عرصه بین الملل نیز فرانسه در حالی سعی کرد تا خود را قدرتی مستقل معرفی نماید که در نهایت پیرو آمریکا بوده و یا حامی رژیم های ضد بشری و سرکوبگر عربی. در مسائلی مانند مذاکرات هسته ای ایران و گروه ۱+۵ و یا معادلات میان روسیه و غرب نقش پلیس منفی را ایفا کرده که نشانه ای دیگر بر عدم استقلال این کشور در معادلات جهانی است. از شاخصه های دیگر رفتاری اولاند حمایت از رژیم صهیونیستی در جنگ ۵۰ روزه غزه، همراهی با عربستان در کشتار مردم یمن و حمایت های گسترده از تروریست ها در سوریه است که فضایی از بحران را بر منطقه و جهان حاکم ساخته است. هر چند که در دوران اولاند فرانسه توانسته در حوزه آفریقا احیای نفوذی داشته و فروش تسلیحات به کشورهای عربی را شدت بخشد اما در نهایت کارنامه موفقی نداشته و نتوانسته مطالبات مردم در سیاست خارجی را برآورده سازد. مجموع رفتارهای سیاست داخلی و خارجی فرانسه موجب شده تا ۷۵ درصد فرانسوی ها وی را فردی ناکارآمد دانسته که نتیجه این تفکر نیز شکست اخیر حزب سوسیالیست به ریاست اولاند در انتخابات محلی است که می تواند زمینه ساز شکست وی در سال ۲۰۱۷ و حذف وی از صحنه سیاسی باشد. وطن امروز:اندر حکایت تبریکاتی برای هیچ! «اندر حکایت تبریکاتی برای هیچ!»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم سعید ملکی است که در آن می خوانید؛ پس از نهایی شدن «تفاهم هسته ای» در لوزان سوییس و قرائت «بیانیه مطبوعاتی مشترک» توسط «محمدجواد ظریف» و «فدریکا موگرینی» شاهد موجی از تبریکات از سوی برخی مسؤولان داخلی و حتی دولتمردان برخی کشورهای منطقه به دولت و ملت ایران بودیم. موج شادی ایجادشده توسط برخی رسانه ها آنچنان بود که تعداد اندکی ـ شاید به صورت سازماندهی شده ـ بویژه در نقاط شمالی شهر تهران با حضور در خیابان ها برای اتفاقی که هنوز نیفتاده است، به جشن و پایکوبی پرداختند! اتفاقی که بنا به آنچه در لوزان سوییس به وقوع پیوست، محلی از اعراب نداشته و اگر نگوییم حرکتی «غلط» لکن اقدامی کاملاً «بی معنا» بوده است. همین موضوع در دیدار اخیر حضرت امام خامنه ای رهبر عالیقدر انقلاب با مداحان اهل بیت علیهم آلاف التحیه.. و الثنا در سالروز میلاد باسعادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، مورد انتقاد ایشان نیز قرار گرفت. رهبر حکیم انقلاب در این دیدار ضمن اشاره به این موضوع که در مذاکرات هسته ای ایران با غرب، هنوز کار خاصی انجام نگرفته و هیچ چیز الزام آوری بین دو طرف توافق نشده است، فرمودند: «اینکه حالا تبریک می گویند، به بنده تبریک می گویند، به دیگران تبریک می گویند، بی معنی است، چه تبریکی؟ آنچه تاکنون انجام گرفته است نه اصل توافق و مذاکره منتهی به توافق را تضمین می کند، نه محتوای توافق را تضمین می کند؛ هیچ کدام را؛ حتی تضمین نمی کند که این مذاکرات تا به آخر برسد و به یک توافق منتهی بشود. اینکه تا الان انجام گرفته، این جوری است. همه چیز مربوط به بعد از این است.» تاکیدات صریح حضرت امام خامنه ای بیش از هر چیز لزوم پرهیز از هرگونه «جوزدگی» و «جوآفرینی» را به مسؤولان کشور گوشزد می کند. رفتارهای اینچنینی بی تردید آثار و پیامدهای نامطلوبی را بر روند مذاکرات هسته ای و از همه مهم تر بر منافع ملی کشور خواهد گذارد. با توجه به آنکه سرنوشت مناقشه هسته ای ایران با غرب آثار فراوانی بر جامعه ایرانی خواهد گذارد، در ادامه با در نظر گرفتن هر دو احتمال «خودساخته» یا «برساخته» بودن این رفتارهای «هیجانی» به بیان چند نکته ضروری در این باره می پردازیم. توضیح آنکه چه موج کاذب ایجادشده در روزهای پس از تفاهم سوییس را «طبیعی» و چه آن را «غیرطبیعی» بدانیم، این اقدام آثار و نتایج نه چندان مطلوبی را بر سطح جامعه ایرانی خواهد گذارد که در ادامه به بیان چند نمونه از آن پرداخته ایم. یک ـ ایجاد «فضایی کاذب و دروغین» در سطح جامعه حداقل اثر نامطلوب این نوع اقدامات خواهد بود. به وجود آمدن این فضای نه چندان «عقلایی» در سطح جامعه ضمن پیچیده کردن بیشتر موضوع، بی شک در صورت تداوم می تواند ایجاد نوعی «گفتمان ضدملی»* در سطح جامعه ایرانی را با خود به همراه داشته باشد. توضیح آنکه به نظر می رسد برخی نیروهای سیاسی مغرض داخلی با ایجاد این ذهنیت نادرست و متوهمانه در فضای عمومی جامعه به دنبال گسیل داشتن فضای مذاکرات به سمت و سویی خاص هستند. بنا به شواهد و قرائن متعدد ـ که تفصیل آنها در این مقال میسر نیست ـ نیروهای سیاسی ورشکسته که تمام تلاش خود را برای دستیابی به هرگونه توافقی با غرب به کار بس
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها