محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829852780
خطری که رفع تحریم دارد
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۱۹ فروردین ۱۳۹۴ - ۱۳:۰۷
روزنامه آرمان نوشت: این روزها مردم نسبت به آینده اقتصاد دید مثبتی دارند؛ دیدی که به واسطه نیل به توافق اولیه هسته‌ای و لغو تحریم‌ها به وجود آمده است. پرسش مهم این است آیا برداشته‌شدن تحریم‌ها در هر شرایطی فرصت است یا تهدید؟ در جواب باید گفت که تحریم‌ها فقط یکی از گره‌گاه‌های معضلات اقتصاد ماست. چرا که بخش مهمی از مشکلات، ریشه در تصمیم‌سازی‌های داخلی دارند و اگر این زاویه از تحلیل‌ها و راهبردهای اقتصادی با دیدی تک بعدی، توام با ایجاد هیجانات کاذب در جامعه همراه شوند، این برگ برنده تعاملات بین‌المللی، به اسلحه‌ای در برابر پیشبرد اهداف اقتصادی تبدیل خواهد شد. به گزارش ایسنا، در ادامه اشاره مصاحبه این روزنامه با فرشاد مومنی می‌خوانید: شوک‌های مثبت نیز در صورت عدم مدیریت می‌توانند به مثابه شوک‌های منفی آثار مخربی را به اقتصاد تحمیل کنند. پس نه تنها نباید با خوشبینی کامل همه مسائل را در توافق و تعامل خلاصه کرد بلکه باید به منظور جلوگیری از تبعات منفی ناشی از عدم هدایت سرمایه‌های داخلی و خارجی که در صورت توافق به کشور سرازیر می‌شوند، به‌سمت بخش مولد و تولید که می‌تواند ناشی از نارسایی‌های علمی در سیستم مدیریت و برنامه‌ریزی کلان باشد- تدبیراتی با پشتوانه تجربه و اصول دانش محور در این زمینه اتخاذ کرد. در ادامه با فرشاد مومنی، عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی و کارشناس مسائل توسعه اقتصادی گفت و گویی ترتیب داده‌ایم تا نظر او را در زمینه فردای رفع تحریم‌ها جویا شویم. تیم دیپلماتیک دولت یازدهم در زمینه مذاکرات هسته‌ای و رفع تحریم‌ها تلاش‌های قابل ملاحظه‌ای از ابتدای روی‌کار آمدن حسن روحانی داشته‌است. دستاوردهای تیم مذاکرات هسته‌ای دولت چه تاثیری بر روند توسعه اقتصاد ایران خواهد داشت؟ چیزی که باید دائما به مسئولان و سیاست‌گذاران کشور گوشزد کنیم این است که مسائل انسان و جامعه پیچیدگی‌های خارق‌العاده‌ای دارد و نگرش‌های مکانیکی، تک ساحتی و تک سبب‌بینانه برای فهم این مسائل و برای مبنا قراردادن آنها به‌عنوان ابزارهای سیاست‌گذاری، می‌تواند هزینه بزرگی را به جامعه ما تحمیل کند. درمسائل اقتصادی نیز با وجود این مسائل پیچیده باید دقت‌هایی شایسته و بایسته صورت گیرد که در غیر این صورت می‌تواند برای کشور پرهزینه باشد. من از این مقدمه برای این استفاده می‌کنم که مساله توافق هسته‌ای که به اعتبار اصل موضوع (یعنی راهبرد تنش‌زدایی به‌عنوان یکی از مهمترین مولفه‌های بسترساز برای توسعه حائز اهمیت است و بنابراین تلاش‌هایی که دولت به منظور تصحیح دید جهانیان انجام داده تا هزینه مبادله 35 تا 40درصدی که از این جانب به ما تحمیل می‌شد) را به تدریج منتفی کنند. فرصت‌هایی که از طریق دستیابی به فناوری‌های تحریم شده می‌تواند ارتقادهنده بنیه تولیدی کشور شود را دولت فراهم کرده است. به ویژه در شرایط استهلاک بی‌سابقه، فرسودگی و عقب‌ماندگی ماشین‌آلات تولیدی کشور که آثار خودش را حتی در سال 1393 در زمینه احداث واحدهای صنعتی و حتی مسکونی جدید نشان داده بود، تلاش ارزشمندی است که در جای خودش شایسته تقدیر است. اما باید دولت محترم به این مساله توجه کند که فرصت ایجاد شده، در بهترین حالت فقط یکی از شروط لازم برای برون رفت از بحران‌هایی که در دولت قبل ایجاد شده را فراهم کرده است و همین یک شرط لازم هم که فراهم شده بر حسب اینکه چگونه از آن استفاده شود، می‌تواند نتایج و پیامدهای به طور کلی متفاوتی را داشته باشد. بنابراین در عین حال که شادمانی راجع به آنچه اتفاق افتاده جای خود را دارد، اما دادن این تذکر و هشدار که مهمترین قسمت ماجرا این است که از فرصت ایجاد شده چگونه استفاده کنیم را برجسته کنیم، چون در غیر این صورت همه این زحمت‌ها می‌تواند به ضد خودش تبدیل شود و نوعی بی تفاوتی از تنش زدایی را در کشور شاهد باشیم. دولت باید به این نکته توجه کند که اگر دستاورد عملی در زمینه ارتقا بنیه تولید ملی، افزایش توان رقابتی و ارتقای کیفیت زندگی عامه مردم در اثر این زحمت‌ها حاصل نشود، اصالت این زحمت‌ها به چالش کشیده خواهد شد. شما موفقیت دولت برای بسط موفقیت‌های سیاسی مذاکرات به موفقیت‌های اقتصادی مشروط به برخی نکات دانستید. این نکات شامل چه مباحثی می‌شوند؟ من از اینجا به منظور اینکه مساله دقیق‌تر و بهتر آشکار شود، این مساله را به ماجرای تصوری که در جامعه ما و حتی بین کارشناسان ما وجود دارد در مورد مساله حمایت‌گرایی از اقتصاد، تشبیه می‌کنم. در سطح نظری تقریبا نوعی توافق عمومی در بین اغلب اقتصاددانان وجود دارد که برای اینکه صنایع نوپا شکل بگیرند و رشد کنند باید توسط دولت و مردم مورد حمایت قرار گیرند. زمانی که اصل این مساله پذیرفته شد، نوبت می‌رسد به این که به منظور تبدیل این واحدهای نوپا به واحدهای بالنده و شکوفا، چه نوع حمایت‌هایی و با چه کیفیت‌هایی و با چه ویژگی‌هایی لازم است. معمولا در ادبیات موضوع این مساله را به دو گروه عمده از حمایت‌ها تفکیک می‌کنند و می‌گویند حمایت‌های اسمی در برابر حمایت‌های حقیقی. منظور از حمایت‌های اسمی همان حمایت‌های تعرفه‌ای دولت از صنایع نوپا در برابر واردات است، به این معنا که دولت از طریق حمایت‌های تعرفه‌ای، برای این صنایع و بنگاه‌ها زمان آزاد می‌کند. به امید اینکه از این زمان آزاد شده، به نفع ارتقای بنیه تولید کشور بهره‌گیری شود. در میان کشورهای درحال توسعه، کشورهایی بودند که از این زمان آزاد شده خردورزانه استفاده کردند و این موضوع به ارتقای بنیه تولیدی آن کشور انجامید و به صنایع رقابتی دست پیدا کردند. درمقابل کشورهایی نیز وجود داشتند که از این زمان آزاد شده استفاده عقلایی نکردند و آن فرصت را تلف کردند. از منظر اقتصاد سیاسی گفته می‌شود که دولت‌های کوته‌نگر به‌شدت متمایل به حمایت‌های اسمی از بخش تولید خود هستند و به‌شدت از برعهده گرفتن مسئولیت در برابر انجام حمایت‌های حقیقی فراری هستند. دلیل این مساله هم این است هزینه‌های حمایت اسمی برای دولت‌های کوته نگر درآمد کسب می‌کند، اما حمایت‌های حقیقی که ناظر بر بازآرایی ساختار نهادی اقتصاد کشور در جهت ملاحظات و شرایط نیازهای بخش‌های مولد اقتصاد ملی، کاهش هزینه‌های مبادله، افزایش توان علمی و مهارتی نیروی کار شاغل در صنعت، افزایش هزینه‌های تحقیق و توسعه و از این قبیل، مورد علاقه توجه دولت‌های کوته‌نگر و عجول نیستند. پس اگر دولتی تعرفه را افزایش دهد اما هیچ‌کدام از این هزینه‌ها را انجام ندهد، این زمان آزاد شده به ضد خودش تبدیل می‌شود. به این معنا که چون هیچ دستاوردی ندارد و باعث می‌شود تا یک سازه ذهنی و تفکر مخالف با اصل حمایت‌گرایی را ترویج کند. چیزی که اتحاد مثلث کوته‌نگران ، یعنی دولت کوته نگر، فعالان اقتصادی نامولد و اقتصاددانان راست‌گرای نئوکلاسیک ، دقیقا از همین ایده استفاده می‌کنند و کل ماجرای حمایت‌های توسعه محور دولت از تولید را متزلزل کرده و به حمایت‌گرایی از تولیدملی حمله می‌کنند و می‌گویند چون اثر عملی از این حمایت‌های تعرفه‌ای در اقتصاد مشاهده نشده، پس اصل ضرورت حمایت را باید ناصحیح دانست. عینا این تلاش‌های دیپلماتیک دولت هم مانند این ماجرا می‌ماند. اگر از این فرصتی که به‌واسطه این تنش زدایی ایجاد می‌شود استفاده ثمربخش در جهت ارتقای بنیه تولید ملی و افزایش رفاه صورت نگیرد، شاهد آن خواهیم بود که زبان تنش آفرینان درازتر خواهد شد و تلاش خواهند کرد که مردم را از انجام یک اقدام اصولی مایوس کنند و اصل بنیادی تنش‌زدایی (به‌عنوان یک زمینه ضروری و حیاتی برای امکانپذیری توسعه) را به چالش بکشند. از این منظر ما وارد این بحث می‌شویم که دولت اگر از این فرصت در جهت بازآرایی در ساختار نهادی به نفع مولدان اقتصادی و به ضرر زیاده خواهان غیر مولد استفاده نکند، اگر یک برنامه ملی مبارزه با فساد با محوریت پیشگیری را در دستور کار قرار ندهد، اگر نظام پاداش دهی کنونی را مورد توجه قرار ندهد، اثر عملی این ماجرا این است که مردم خواهند گفت: چه تفاوتی میان زمان تنش زدایی و تنش‌زایی وجود دارد؟ برای اینکه چنین پرسشی در افکار عمومی مردم نسبت به عملکرد این دولت با دولت قبلی مقایسه‌ای ناصحیح پیش نیاید، دولت باید چه روندی را در برنامه‌ریزی توسعه دنبال کند؟ در این زمینه دو مساله بسیار اساسی وجود دارد. یک مساله اساسی تجربه 8ساله دولت احمدی‌نژاد است. به نظر من بزرگترین اشکالی که تاکنون از نظر برخورد با عملکرد دوره احمدی‌نژاد در دوره روحانی مشاهده می‌شود، این است که این‌ها در بیان آنچه که بر سر اقتصاد کشور در آن دوره آمده، از مرحله توصیف فراتر نمی‌روند. تاکنون دیده نشده که دست اندرکاران اقتصادی کشور از خودشان این آمادگی و صلاحیت را نشان دهند تا به ما تحلیلی را ارائه کنند و بگویند آن کارنامه دوره احمدی‌نژاد در اثر چه اقدامات و سیاست‌هایی حاصل شد و به همین خاطر چون کوتاهی بزرگ در این زمینه صورت گرفته، شما می‌بینید که بسیاری از اشتباهات فاحش دوره قبلی، در حال حاضر فقط با شیب کمتر همچنان استمرار دارد. من اکنون می‌خواهم توجه دولت محترم را به این نکته جلب کنم که حتی اگر آمادگی این را ندارند که از تجربه دولت احمدی‌نژاد به اندازه کافی درس بگیرند، حداقل از تجربه 18 ماهه عملکرد خودشان پند بگیرند. رئیس‌جمهور امروز باید با تمام همکاران مسئولشان پاسخگوی این باشند که چرا عملکرد اقتصاد ایران در سال 1393 به گونه‌ای که مشاهده شد رقم خورد؟ چرا صدور مجوز واحدهای صنعتی تولیدی در سال 93 حتی نسبت به‌سال 92 که یک‌سال بسیار فاجعه‌آمیزی بود 10 درصد کاهش را نشان می‌دهد؟ چرا سطح زیربنای طبقات ساختمان‌های شهری بر اساس پروانه‌های صادر شده، از 31 میلیون متر مربع در تابستان 1392 به 19 میلیون متر مربع در تابستان 93 رسیده است؟ و تا زمانی که از تجربه دوره احمدی‌نژاد و تجربه خودشان درس نگیرند و چرایی اوضاع را درک نکنند، امکان این وجود ندارد تا ما از این فرصت طلایی محقق شده در جهت بهبود شرایط کشور و حرکت به سمت توسعه استفاده کنیم. من فکر می‌کنم که شخص رئیس‌جمهور باید خیلی شفاف از مسئولان اقتصادی کشور سوال کنند که این چه ساختار نهادی است که اگر کسی در ایران سرمایه‌گذاری در زمینه تولید لوازم خانگی را انتخاب کند، درآمد و سود حاصل از این فعالیت یک سوم کسانی خواهد بود که به واردات لوازم خانگی مبادرت می‌ورزند؟ باید پاسخ دهند که این چه ساختار نهادی است که چشم‌انداز سودآوری سرمایه‌گذاری در زمینه تولید دارو در کشور ما یک بیستم سرمایه‌گذاری در واردات داروست؟ چرا در حالی که تولیدکنندگان ما شدید‌ترین و غیرعادی‌ترین فشارها را تحمل می‌کنند، بر سود دارایی افرادی که به تجارت پول مشغول هستند، به ویژه در بانک‌های خصوصی در این سال‌ها افزوده شده؟ چرا با اینکه حباب ناشی از آینده هراسی در قیمت کنونی دلار به طور غیر متعارفی بالاست، این حباب در اثر این توافق بسیار ارزشمند فرو نریخت؟ در فاصله 1388 تا 1392 چه اتفاقاتی در عرصه سیاست‌گذاری کشور اتفاق افتاده و چه جهت‌گیری‌هایی در دستور کار بوده‌است که در اثر آن به گواه و گزارش دبیرخانه شورای عالی اشتغال، تعداد بنگاه‌های تولیدی مشکل‌دار در ایران رشد 750 درصدی را در این فاصله کوتاه تجربه کرده‌اند؟ این سوالات و از این دست، به وضوح مشخص خواهد کرد که بر حسب تحلیلی که ارائه می‌شود، کانون‌های اساسی اصلاح نهادی ما در کجا قرار دارد. بحث بنده این است تا زمانی که این ساختار نهادی اصلاح نشود، ما قادر نخواهیم بود که از فرصت ناشی از این تلاش‌ها و زحماتی که مسئولان دیپلماتیک ایران کشیده‌اند، بهره ببریم. همانطور که اشاره کردم خطر ماجرا این است که اگر این اتفاق دستاورد بایسته‌ای در زمینه ارتقای کیفیت عامه مردم و افزایش توان رقابت تولید ملی ایجاد نکند، زبان تنش آفرینان و بحران سازان به روی دولت و ملت دراز خواهد شد. از این زاویه است که من می‌گویم زمان شادی کردن برای آشکار شدن نتایج تلاش‌هایی که دیپلمات‌های ما کردند، کافی است. از این به بعد باید با اراده و جدیتی چندین برابری که تیم مذاکره‌کننده داشت، تیم دولت با همراهی مجلس باید مسائل کشور را شفاف و دقیق ریشه یابی تحلیل کنند و برای برون رفت این شرایط برنامه مدون خودشان را ارائه کنند. چیزی که ما تا کنون مشاهده کردیم این است که متاسفانه سیاست‌های پولی، مالی، تجاری و نرخ ارز ایران که در حال حاضر به طور کلی به ضد تولید کشور تنظیم شده‌اند، به هیچ وجه آن تمایل بایسته را در دولت برای بازآرایی ساختار نهادی نمی‌بینیم. کما اینکه تاکنون نشنیده‌ایم این دولت در زمینه طراحی یک برنامه ملی مبارزه با فساد نیز کوشش قابل توجهی کرده باشد. چیزی که ما تا کنون مشاهده کردیم این است که دقیقا به سبک دوره دولت قبل، به صورت موردی، موضعی و انفعالی موارد خاصی از فساد رخ داده را مطرح می‌کنند. آن‌هم بدون اینکه تحلیلی از چرایی ریشه‌ای شکل‌گیری این فساد ارائه کنند. از دید شما دولت در چه بخش‌هایی به پیگیری روندهای دولت گذشته ادامه می‌دهد؟ بگذارید برای اینکه دولت اطمینان قلب و تقویت روحیه پیدا کند، من به دولت بگویم که به مسئولان اقتصادی کشور بگویند، نظرات کارشناسان منتقدان شوک درمانی در زمینه حامل‌های انرژی، از سال 89 تا امروز رد‌گیری کنند و دستاوردهای عملی شوک درمانی را هم مشاهده کنند. برآوردی را که خودم براساس تحقیقی که انجام دادم، به آن دست یافتم این است که بالغ بر 90درصد مشکلاتی که از ناحیه شوک حامل‌های انرژی پدید آمد، توسط کارشناسان کشور پیش بینی شده بود، یعنی ماجرا این نیست که ذخیره دانایی کشور برای اداره کشور کافی نبود، ماجرا این است که در آن زمان اراده‌ای برای پیشبرد اهداف کشور بر مبنای علم ، قانون و برنامه مشاهده نمی‌شد. رئیس‌جمهور باید از تیم همکاران خودشان بپرسند که مساله احیای سازمان برنامه و بودجه که وابسته به یک نشست و برخاست در شورای عالی اداری بود، چرا با یک وقفه 18 ماهه رو به رو شد و چرا هیچ یک از مطالعات آمادگی بخش برای اینکه ما یک سازمان برنامه کارآمد و ثمربخش داشته باشیم صورت نگرفت، و چرا این‌ها توجه نمی‌کنند که اگر سازمان برنامه همچنان به همان ناتوانی دوره احمدی‌نژاد باشد، زبان مخالفان برنامه، علم و قانون را به روی کارشناسان کشور دراز خواهد کرد و چشم‌انداز‌های توسعه ملی از این ناحیه صدمات و خسارات بسیار بزرگی را متحمل خواهد شد. پس آنها باید آمادگی داشته باشند و بدانند که بنیه کارشناسی کشور در حدی است که بشود کشور را به طور ثمربخش اداره کرد. نکته بسیار مهم دیگری که به نظر من یک کاستی راهبردی در جهت‌گیری‌های آقای روحانی است، این است که کاملا برخوردی انفعالی نسبت به بد دفاع کردن دولت احمدی‌نژاد از مساله عدالت اجتماعی از خودشان نشان داده‌اند. در حالی که ادبیات توسعه پایدار تصریح می‌کند که عدالت اجتماعی بزرگترین نیروی محرکه برای بالندگی تولید، ارتقای کیفیت زندگی و پایداری نظام حیات جمعی است. با این تفاسیر امیدوارم که با تصمیم‌گیری‌های علمی و برنامه‌ای مدون از این فرصت استفاده شود تا عامه مردم از این شرایط منتفع گردند و اقتصاد ما هر چه سریع‌تر به سمت توسعه یافتگی و بالندگی حرکت کند. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
گوناگون
پربازدیدترینها