تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834684147
هفت سین هایی از جنس سیم خاردار/ خاطرات نورزی در تکریت
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: مهر گزارش می دهد/
هفت سین هایی از جنس سیم خاردار/ خاطرات نورزی در تکریت
شناسهٔ خبر: 2519098 دوشنبه ۲۵ اسفند ۱۳۹۳ - ۰۹:۴۷
استانها > خراسان رضوی
مشهد- نوروز شاید در نگاه نخست برای بسیاری از مردم تداعی کننده سفره هفت سین، سبزه و ماهی قرمز باشد اما برای عده ای از مردان و فرزندان غیور این مرز و بوم یادآور سین هایی از نوع سیم خاردار است. به گزارش خبرنگار مهر، ایام نوروز و شهر تکریت که این روز ها برای بسیاری از مردم عراق شوق رهایی از گروه تروریستی داعش را به هم گره زده است برای عده ای از آزادگان ایرانی که روزگاری در این شهر در اسارت نیروهای بعثی بودند دلشان را با خاطراتی از جنس سیم خار به هم دوخته است.اردوگاه تکریت ۱۱ از جمله اردوگاه هایی بود که به دلیل شرایط بسیار سخت و عدم وجود امکانات و همچنین شکنجه های روحی و روانی فراوان در بین اسرا از آن به عنوان «اردوگاه وحشت» یاد می شد.بسیاری از رزمندگان اسلام که در این اردوگاه اسیر بودند هیچ گاه تا آخرین روز آزاد سازی نامشان در فهرست صلیب سرخ ثبت نشد و خانواده های آنها و جمهوری اسلامی ایران تا پایان جنگ از زنده بودن آنها خبری نداشت.هر چند که رژیم بعثی در تکریت ۱۱ سعی داشت اسرای ایرانی را از فهرست صلیب سرخ و دید جهانیان پنهان نگاه دارد اما هیچگاه نتوانست خاطرات نوروز در تکریت را پاک کند و اتحاد رزمندگان را حتی با توسل به زور در هم بشکند. پذیرایی با باتومحسن قادری از جمله ازادگان و جانبازان سرافرازی است که در سن ۲۱ سالگی برای پیوستن به لشکر ۲۷ از تهران عازم جبهه های جنوب شد و به قول خودش در نخستین نوروزی که به اسارت درامد از وی با باتوم و کتک پذیرایی کردند.وی که در جبهه به عنوان آر. پی. چی زن خدمت می کرد در عملیات کربلای ۵ در پاتک دشمن مورد اصابت ترکش خمپاره قرار گرفت و مجروح شد.
این جانباز ۷۰ درصد با بازخوانی خاطرات نوروزی در اردوگاه تکریت در گفتگو با مهر گفت: اردوگاه تکریت ۱۱ متعلق به اسرایی بود که تا پایان جنگ نامی از هیچ یک از آنها در جایی ثبت نشد و به معنای واقعی مفقود الاثر بودند.وی بیان کرد: پنجم اسفند ماه سال ۶۵ بود که وارد این اردوگاه شدیم هرچند که هیچ شباهتی به یک اردوگاه نداشت بلکه یک انبار بزرگ بود که حتی از داشتن سرویس بهداشتی و حمام نیز محروم بود.وی افزود: با وجود اینکه آمار اسرا بعدها به ۲ هزار نفر رسید اما تنها ۷ چشمه دستشویی در اردوگاه وجود داشت و تنها سرمایه اسرا یک پتو و یک دست لباس زرد بود.وی ادامه داد: عزاداری، برپایی نماز جماعت، خندیدن، حرف زدن و حتی ناله کردن از درد جراحت جرم بود و پاسخ همه این اتهامات ضربات باتوم توسط نگبانان بود.وی از خاطرات نوروزی نخستین سال اسارت گفت و افزود: هیچ امکاناتی نداشتیم. نشستن دور هم جرم بود و لذا نخستین نوروز در تکریت آنهم به شکل پنهانی توانستیم با مصاحفه عید را به یکدیگر تبریک بگوییم.صادقی اذعان کرد: پس از گذشت دو سال که وضعیت بهتر شد در سال ۶۷ توانستیم عید نوروز را با خمیرهای نان جشن بگیریم.وی افزود: خمیرهای میانه نان را جمع می کردیم و سپس آن را آرد می کردیم و با کمی شکر مخلوط می کردیم تا به این شکل شیرینی برای نوروز تهیه کنیم.قادری ادامه داد: پذیرایی از اسرا در تمام زمان ها حتی در اعیاد و مراسم عزاداری ضرب و شتم با باتوم و چوب بود. سفره ای از جنس سیم خاردارسید محسن حیدری دیگر ازاده و جانباز ۳۵ درصد مشهدی است که در واحد اطلاعات عملیات لشکر ۵ نصر مشغول به دفاع از ارزش های انقلاب بود که در سال ۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۴ در سن ۱۵ سالگی به اسارت نیروهای بعثی درآمد.سید محسن با بیان اینکه بچه های این اردوگاه کاملا مذهبی و به برپایی مراسم معنوی و فرهنگی اعتقادی راسخ داشتند در گفتگو با مهر بیان کرد: برپایی آیین های مذهبی برای اسرا نسبت به برپایی ایین نوروز اهمیت بیشتری داشت.
وی افزود: با این حال در سال های نخست به دلیل اینکه مفقود الاثر بودیم و هیچ شخصی از زنده بودن ما اطلاعی نداشت قدرت هیچ کاری در اردوگاه نداشتیم.وی ادامه داد: ۳ سال نخست اسارت شرایط سختی بر اردوگاه حاکم بود و تنها سفره ای که برای ما پهن می شد تنبیه بدنی از طرف بعثی ها بود.وی گفت: سال ۱۳۶۹ که کمی از سختگیری ها کاسته شده بود برای نخستین بار توانستیم به صورت مخفیانه سفره هفت سینی برای مدت ۵ دقیقه در اردوگاه و دور از چشم عراقی پهن کنیم.وی گفت: هفت سین در تکریت با همه سفره های ایرانی تفاوت داشت چون سین های سفره اردوگاه ما را سیم خاردار، سوزن، سنجاق قفلی، سنگ و به جای سبزه نوار سبز رنگ دور پتو ها تشکیل می داد و البته یکی از بچه ها یک تکه سنگ را به شکل ماهی تراش داد که در نوع خود کاری هنری بود.وی افزود: این سفره هفت سین تنها ۵ دقیقه و با همین سین های آهنی بر پا شد و تا زمان آزادی دیگر موفق به گسترانیدن سفره ای با این همه تشریفات نشدیم.نمایش صلابت از جنس ایرانیسید محسن بیان کرد: برای برپایی مراسم عزاداری و سوگواری حضرت زهرا(س) که مانند امسال با نوروز تقارن یافته بود اجازه ای به اسرا داده نمی شد و لذا مراسم عزاداری را روز ها و دور از چشم عراقی ها و خیلی بی صدا و با ریختن اشک برپا می کردیم.وی افزود: با اینکه باید همه اسرا لباس زرد به تن می کردند سال ۶۸ هنگام رحلت امام در خرداد ماه با وجود درجه دمای هوا بیش از ۴۲ درجه اما همه بچه ها به احترام امام و برای اینکه چهره ای عزادار و یک رنگ به خود بگیرند لباس های زرد را از تن خارج کرده و در آن گرما ژاکت های پشمی سبز تیره ای که عراقی ها برای زمستان به بچه ها داده بودن به تن کردند و به بیرون آمدند.وی افزود: در طول ۴ سال اسارت این تنها زمانی بود که هیچ عراقی از دفتر بیرون نیامد و جرات تنبیه اسرا را به خود نداد.سید محسن گفت: پنجم شهریور ۶۹ نیز که بالاخره پس از ۴ سال اسارت تنها یک روز نام ما در فهرست صلیب سرخ جای گرفت و مطمئن شدیم که قرار است به ایران بازگردیم برای اینکه خود را ثابت کنیم تمام پتو های اردوگاه را به بیرون منتقل کردیم و نخستین و آخرین نماز جماعت را در مقابل چشمان بهت زده بعثی ها اقامه کردیم.حیری افزود: اقامه نماز جماعت در تکریت ۱۱ ممنوع بود ولی بالاخره بچه ها این ممنوعیت را شکستند هر چند که این نماز با مشت و لگد بعثی ها به جان بچه ها به پایان رسید اما بسیار شیرین بود.دعای مقلب القلوب حال بعثی ها را تغییر داد هادی گفتی یکی از رزمندگان بسیجی اهل سبزوار که در سن ۱۶ سالگی سنگر علم را رها کرد و به جبهه شتافت حال با ۵۰ درصد جانبازی و ۴ سال اسارت اما با چهره ای بشاش و خندان از خاطرات نوروز در تکریت گفت: دبیرستان را رها کردم و به فرمان امام برای دفاع از ارش های اسلامی و صیانت از اسلام به جبهه های حق علیه باطل به عنوان کمک تیربارچی اعزام شدم.
وی افزود: در عملیات کربلای ۵ و در منطقه شلمچه بودم که ابتدا یک تیر مستقیم به بینی ام خورد و سپس بر اثر اصابت ترکش خمپاره به ناحیه چشم راستم به شدت مجروح شدم.وی ادامه داد: به دلیل شدت جراحات در سراشیبی سنگر بر زمین افتادم و به مدت ۲۴ ساعت با همین وضعیت رها شدم.هادی بیان کرد: بارش رحمت الهی در آن موقع آغاز شد و خاک شلمچه که دیگر گل شده بود کم کم به داخل لباس و حفره چشمم نفوذ پیدا کرد.وی گفت: هیچ حرکتی نمی توانستم انجام بدهم و لذا در ۲۴ ساعتی که در آن وضعیت به حال خود رها بودم چشمانم با گل های سرازیر از سنگر به صورت طبیعی خدادادی پانسمان شد.وی افزود: هنگامی که به خود آمدم در اسارت عراقی ها قرار داشتم، آنها یک شب مرا در شلمچه و یک شب در بصره نگاه داشتند و در تمان این مدت نه تنها مرا مداوا نکردند بلکه غذا یا آب نیز به من ندادند.وی افزود: با وجود گذشت ۶ روز از این ماجرا اما باز هم به وضعیت من رسیدگی نشد و تنها مرهم و پانسمان من همان گل هایی بود که از خاک شلمچه چشمانم را پر کرده بود.هادی افزود: خداوند حافظ من بود زیرا تا آخر جنگ و در تمام سال های اسارت بعثی ها اجازه درمان به من نداند و حتی چشم ترکش خورده ام را پانسمان نکردند از همین رو زمانی که به استخبارات منتقل شدم در مقابل مسئول استخبارات به ناگهان چشمم تخلیه شد و به بیرون پرتاب شد.وی در خصوص خاطرات نوروز در زمان اسارت نیز گفت: مراسم عزاداری و آیین های مذهبی برای بچه های تکریت حساسیت بیشتری داشت اما یک بار که یکی از بچه ها توانسته بود نوک یک مداد به دست بیاورد دعای تحویل سال را بر روی یک تکه کاغذ سیگار نوشتیم تا آن را دست به دست کنیم اما عراقی ها متوجه شدند.وی افزود: در آن زمان یک نگهبان عراقی به نام مصطفی به داخل اردوگاه آمد و وقتی دعای مقلب القلوب را از دست ما گرفت حالش تغییر کرد و سپس گفت: حال شما نباید تغییر کند و لذا همه بچه ها را در عید نوروز به تنبیه با باتوم و چوب دعوت کرد.رزمنده ای که در اسارت ناشر شدسیدحسین حسینی رضایی از جمله رزمنده های پاسداری است که در دوران اسارت به ناشر کتاب های دعا تغییر شغل داد.وی که دارای ۳۵ درصد جانبازی است از خاطرات خود در تکریت ۱۱ گفت: من در اردوگاه مسئول ساخت قلم فرانسه یا قلم نوشت بودم.
وی افزود: با یک سوزن سنجاق قفلی آنقدر بر روی آلومینیم های قوطی های شیر خشک خط می کشیدم تا بتوانم از آنها قلم برای نوشت بسازم.سید حسین بیان کرد: برای درست کردن کتاب دعا کمی روغن نباتی از اشپزخانه برداشت می کردیم و سپس آن را با دوده چراغ مخلوط می کردیم تا جوهر تهیه کنیم و بر روی کاغذ های پاکت سیگار یا مقوای مواد شوینده دعا می نوشتیم و بین بچه ها توزیع می کردیم.وی افزود: اگر هراز گاهی موفق می شدیم که یک باطری از عراقی ها بگیریم آن را می شکافتیم تا از ذغال داخل آن برای نوشتن و انتشار کتاب دعا استفاده کنیم زیرا این برگه ها برای ایام سوگواری بسیار مفید بود.سفره پر نعمت اسارت جمع شدمحسن میرزایی غواص اطلاعات عملیات لشکر ۵ نصر و ساکن مشهد مقدس نیز که در عملیات کربلای ۵ به اسارت بعثی ها در امد در بازخوانی خاطرات خود در تمامی اعیادی که در تکریت به عنوان شخصیتی مفقود روز گار گذراند در گفتگو با مهر ابراز کرد: وقتی که توسط بعثی ها دستگیر شدم از آنجا که آنها فکر می کردند من ژاپنی هستند باعث رقص و پایکوبی آنها شدم.
وی افزود: عده ای از آنها می گفتند این اسیر ژاپنی است اما عده ای مرا چینی و کره ای می نامیدند و به زبان عربی می گفتند «یابانی» است.وی بیان کرد: عراقی ها با دستگیری من از آنجا که فکر می کردند من اسیر خارجی هستم خیلی ابراز خوشحالی می کردند اما همین که متوجه شدند من ایرانی هستم مرا هنگام تنبیه با کابل یا چوب «مغول» خطاب می کردند.میرزایی عنوان کرد: با وجود اینکه پس از آزادی همه خوشحال می شوند اما باور کنید که ته دل ما به دلیل جمع شدن سفره نعمتی به نام اسارت غم فرا گرفته بود.وی افزود: وقتی بچه ها مجبور بودند یک ظرف غذا را بین ۱۲ نفر تقسیم کنند یا سه عدد هندوانه را باید بین ۱۸۰ نفر تقسیم می کردند آنوقت می شد گذشت و ایثار را به معنای واقعی و مناعت طبع بچه ها را مشاهده کرد.گزارش: بابک رحیمیان
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها