محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827261674
- راوی قصه‌های جنگ و شهادت
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
جانباز 70 درصدی که تاریخ جنگ تحمیلی را روایت می‌کند راوی قصه‌های جنگ و شهادت پنج روز مانده به 22 اسفند، روز شهید، مهمان‌خانه سیدمحمد مدنی بودیم، جانباز قطع نخاعی، نشسته روی ویلچر، با چهره‌ای متفکر که راوی تاریخ جنگ است. شلمچه، عملیات بیت‌المقدس درجریان آزادسازی جاده اهواز به خرمشهر وقتی بعثی‌ها میلیون‌ها گلوله بر سر رزمنده‌ها ریختند، یکی از گلوله‌ها نیز قسمت او شد، بر زمینش زد، تشنه، با خونریزی بی‌وقفه، در بیابان‌های آن حوالی. این روز پایان رزمندگی او بود که همین روز شد آغاز روایتگری‌اش.
سید محمد مدنی سال هاست پیام آور ایثار است و به محافل مختلف سر می زند تا جنگ را آن طور که دیده برای مردم تعریف کند. دیده های او صحنه هایی پر از تلخی و شیرینی است، تلخی پر کشیدن جوانان این سرزمین و شیرینی ظهور فضائل اخلاقی در جبهه های پرآتش جنگ.
جانبازی که حتی یک پله مانع حرکت اوست و با سختی جابه جا می شود چرا روایتگری وقایع جنگ را انتخاب کرد؟ آدم هایی مثل من شاهد وقایع مختلفی بوده اند که حیف است نقل نشده و با آنها دفن شود. وقتی یک جانباز راوی تاریخ جنگ می شود تاثیر گذاری اش هم بیشتر است. من هم به همه جا سر می زنم، به مدارس، دانشگاه ها، کارخانه ها، مساجد، بسیج، مراسم بزرگداشت شهدا تا هر آنچه را دیده ام برای مردم تعریف کنم، اما چه کنم اغلب وقتی که به ما می دهند مخصوصا در مدارس اندک است و نمی شود همه چیز را گفت. بیشتر چه اتفاقاتی را روایت می کنید؟ هرچیزی را که دیده ام، اما تاکیدم بیشتر بر این است که در جنگ تحمیلی مسائل اعتقادی بسیار پررنگ بود. در جبهه ها همه جور آدم بود؛ از بی اعتقادترین آدم ها گرفته تا معتقدترین ها، اما فضای جبهه طوری بود که همه در نهایت به مسائل اعتقادی متوسل می شدند و به کمک باورهای مذهبی استقامت می کردند. سن رزمنده ها کم بود، معدل سنی فرماندهان ما بیشتر از 25 سال نبود، گاهی ترس همه وجود ما را می گرفت، ترس از تاریکی، دشمن، مین و بمب که در کنار شهادت های دائم و تشنگی و گرسنگی بود؛ اما وقتی رزمنده ها می ترسیدند کسی پیدا می شد و می گفت زیارت عاشوراخوان ها کجا هستند، یادتان رفت که در این زیارت چه می خوانید. همین حرف ها باعث دلگرمی بود و به ما شهامت می داد. شما هم می ترسیدی؟ بله، یادم است وقتی تازه وارد بودم دندان هایم از ترس به هم می خورد که مجبور می شدم چفیه ام را لای دندان هایم بگذارم تا صدا ندهد. وقتی حمله دشمن آغاز می شد زمین و زمان به هم می ریخت، در روز روشن آسمان از دود و بخار تیره می شد، آن صداهای وحشتناک و لرزش های مهیب زمین واقعا ترسناک بود، اما یک نیروی ماورای فیزیک ما را نگه می داشت. من در لحظات پرآتش جنگ خودم را با این فرمایش امیرالمومنین آرام می کردم که می فرماید جهاد دری است از درهای بهشت که فقط به روی برخی انسان ها باز می شود و به این فکر می کردم که باید از انقلاب نوپا و آب و خاکم که در حال اشغال است، دفاع کنم. آن زمان عراقی ها ما را به خاطر اعتقادات مذهبی مان مسخره می کردند و به بچه هایی که به اسارت می گرفتند، می گفتند کلید بهشت تان کجاست.با این حال بچه های ما پای باورهایشان می ایستادند و حتی نیروهایی داشتیم که در روزهای آرام به جبهه نمی آمدند و فقط در زمان های حمله حاضر می شدند. دوست دارم چند خاطره متفاوت از جنگ برایمان بگویید. یک روز رزمنده ای را دیدم که بر زمین افتاده و شهید شده با لباس خاکی بسیجی و پاره. یکی گفت او را می شناسی و من گفتم فلانی است، که او گفت زیرپوشش را ببین که وصله دارد، وصله را دیدم و تعجب کردم از این که او مسئول تدارکات یک گردان 300 نفره بود که همه جور امکاناتی دراختیارش قرار داشت، ولی فقط به اندازه سهمش برمی داشت. در روزها و شب های عملیات، عراقی ها بچه های ما را به رگبار می بستند و به جرات می گویم به ازای هر نیروی ما یک تانک عراقی وجود داشت، اما رزمنده ها با وجود این که تانک ها را مقابل خود می دیدند، تک تک تیراندازی می کردند و می گفتند این گلوله ها متعلق به بیت المال است و باید با هر تیر یک دشمن را زد. یادم است روزی برای حاج همت یک بشقاب سبزی پلو با تن ماهی آوردند، غذا را گرفت و پرسید همه بچه ها از همین غذا می خورند که گفتند شما بخورید و بقیه یک کاری می کنند، اما شهید همت غذا را پس داد و گفت این را بدهید به بچه ها و برای من نان و پنیر بیاورید. ما از این فرمانده ها در جنگ زیاد داشتیم و برای همین هم بود که رزمنده ها حاضر بودند جانشان را برای آنها فدا کنند. رزمنده هایی داشتیم که حاضر نبودند ته سنگر که امن تر است، بخوابند و می آمدند دم در دراز می کشیدند تا اگر گلوله ای آمد به آنها بخورد. وقتی هم که مشغول پیشروی بودیم همیشه چند نفر پیشقدم می شدند تا جلوتر حرکت کنند و اگر مینی سرراه بود آنها را بکشد، نه همه بچه ها را. اینها حقایق جبهه های ماست، آنجا خیلی ها دوست داشتند فدای دیگران شوند. کسی بود که جانش را فدای شما کرده باشد؟ به طورمستقیم نه، اما شب هایی که در بیابان های شلمچه به سمت اردوگاه های عراقی پیشروی می کردیم همیشه عده ای بودند که جلو حرکت می کردند تا اگر گلوله ای یا خمپاره ای آمد به آنها اصابت کند در حالی که می توانستند لای جمعیت حرکت کنند. یادم است یک بار رزمنده ای یک نصف لیوان آب داشت و آن را داد به رزمنده ای دیگر، همه فکر کردیم خودش نصف آب را خورده، اما بعد فهمیدیم همه آبی را که در اختیار داشت همان نصف لیوان بود. یا رزمنده هایی داشتیم که دچار سردرد می شدند یا به هر دلیل نیاز به مسکن پیدا می کردند، اما چون دارو محدود بود به هر رزمنده فقط یک قرص می دادند، اما عده ای خودشان را به مریضی می زدند حتی دندان سالمشان را می کشیدند تا قرص مسکن بگیرند و بدهند به آن رزمنده دردمند. از این آدم ها در جبهه ها فراوان بود، در دوران جنگ تحمیلی صفات عالیه انسانی در میدان جنگ ظاهر شد، در حالی که می دیدیم در این میدان گاه تانکی می آید و گلوله ای شلیک می کند و نصف بدن برادر ما را می برد. شنیده ایم این استقامت ها و فداکاری ها میان رزمنده هایی که به اسارت می رفتند نیز وجود داشت، شما خاطره ای از آنها دارید؟ رزمنده های ما در زندان های نمور و تاریک و پر از حیوانات موذی نگهداری می شدند با بدن هایی که از شدت شکنجه و گرسنگی نحیف شده بود. روایت است عراقی ها برای آنها فیلم های مبتذل پخش می کردند و آنها را به زور شلاق به تماشا وا می داشتند، اما بچه های ما به زمین خیره می شدند در حالی که گوشت و خون آنها به دیوارها پرتاب می شد. وقتی این خاطرات را برای مردم بخصوص برای جوان ها ونوجوان ها نقل می کنید، چه واکنشی دارند؟ خیلی هایشان با ولع گوش می دهند و بعضی ها این مقاومت ها را رویایی می دانند. اما رویایی در کار نیست، اینها همه حقیقت و تاریخ دفاع مقدس ماست. رزمنده ها در طول هشت سال با نیروهایی خشن حتی خشن تر از داعشی ها روبه رو بودند. یادم است ضدانقلاب کردستان رزمنده های ما را اسیر می کردند و تا گردن زیر خاک فرو می بردند و آنها در زمان کوتاهی به شهادت می رسیدند، علتش هم این بود که زمین آن منطقه موش های گوشتخوار داشت. رویا نیست، من به چشم خودم می دیدم در زمان های حمله وقتی قرار بود از روی سیم خاردارهای کشیده شده از سوی دشمن عبور کنیم و فرصت بریدن سیم ها نبود، عده ای داوطلب می شدند و به سینه روی سیم خاردارها می خوابیدند و وقتی از آنها پرسیده می شد که چرا از پشت نمی خوابید که تحمل درد آسان تر باشد، می گفتند نمی خواهیم بچه ها چهره ما را ببینند و شرم کنند. من اینها را به جوان های امروز می گویم تا باور کنند حقیقت است و از آنها می خواهم امروز که دشمن مثل زمان ما روبه روی آنها نبوده، ولی به طرق مختلف در کمین آنهاست، مراقب خودشان باشند. در طول روزهای حضور در جبهه حتما شاهد شهادت همرزمان زیادی بودید، صحنه شهادت چه کسانی شما را بیشتر متاثر کرده؟ دیدن شهادت کسانی که بیشتر با آنها مانوس بودم سخت تر بود، هنوز صحنه ها در ذهنم رژه می رود که چطور جوانان رشید و متدین ما در کنارمان به خاک می افتادند. گاهی ما به دوستان مان آن قدر علاقه داشتیم که اگر پیکرشان نزدیک خاکریزهای دشمن به زمین می افتاد به هر ترفندی شده با کمک طناب یا هر وسیله دیگر پیکر او را از زیر دست دشمن بیرون می کشیدیم تا لااقل خانواده آنها پیکری در اختیار داشته باشند. اما با این حال معتقدم در جبهه پیمانه ها که پر می شد، رزمنده ها به شهادت می رسیدند وگرنه من زیر آتش باران دشمن فقط یک گلوله خوردم، یا کسانی را دیدم که از جنگ و مرگ می گریختند، اما بالاخره مردند مثل روزی که در بلندی های بازی دراز، چند نفر را دیدم که از ترس جنگ به غاری پناه برده بودند تا زنده بمانند، ولی موج انفجار آنها را گرفته بود و شهید شده بودند. به قطعه شهدا سر می زنید؟ با وجود قطع نخاع، رفت و آمد برایم خیلی سخت است، اما هر وقت بتوانم به بهشت زهرا(س) می روم و همان جا برای جوان ها خاطرات جنگ را تعریف می کنم. خیلی دوست دارم بالای مزار تک تک شهدا بروم و رفقای قدیمم را ببینم، اما معماری قطعات این اجازه را به من نمی دهد. به نظر شما جامعه ما قدردان شهدا و جانفشانی هایی که کرده اند، است؟ بله خیلی ها به ایثارگری آنها احترام می گذارند، اما هنوز نقص هایی وجود دارد. دوستی تعریف می کرد در سفرش به قرقیزستان سوار خودرویی بوده که آهنگ خواننده ای را پخش می کرد، اول با صدای بلند و کم کم صدا را کم کرده تا این که کلا صدا قطع شده، علت را هم که جویا شده، راننده گفته اینجا مزار شهدای ماست و باید به احترام آنها سکوت کرد. از یک استاد ایرانی دانشگاه های آلمان نقل می کنم که می گفت روزی در یکی از خیابان ها قدم می زدم که مردم را در حال احترام گذاشتن به یک درخت دیدم، به گمان این که آنها بت پرستند جلو رفتم اما تابلویی را دیدم که رویش نوشته بود این درخت در زمان جنگ باعث نجات جان چند سرباز شده (خمپاره به این درخت اصابت کرده و جان سربازها را نجات داده). معتقدم بی انصافی است نمک بخوریم و نمکدان بشکنیم، آن هم وقتی به چشم خود دیده ام که رزمنده های ما چطور با کمترین تجهیزات در مقابل دشمن تمام مجهز ایستادگی می کردند. مریم خباز - گروه جامعه 526
پنج شنبه 21 اسفند 1393 ساعت 13:05
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها