محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827313362
وداع جانانه با شهدای گمنام در مازندران تابوت‌هایی که پر میکشیدند / درهای خانه‌ها بسته شد اما نیامدید!
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: وداع جانانه با شهدای گمنام در مازندران
تابوت‌هایی که پر میکشیدند / درهای خانه‌ها بسته شد اما نیامدید!
نکتهای که دلم را آتش زد، این بود وقتی به نوشته جلوی تابوتها نگاه کردم، هر دو شهید از شهدای عملیات کربلای چهار بودند، عملیاتی که بیشتر بچهها در آن پرواز کردند.
به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، بازهم بار دیگر قرار شد در ایام فاطمیه یا همان روزهای بیمادری شهدا، مازندران، دیار 10 هزار و 400 آلاله گلگون‌کفن، مدرسه عاشقی فدائیان لشکر ویژه 25 کربلا، آن هم در حسینیهای خاطرهانگیز، میزبان وداع با دو کبوتر گمنام باشد. همین خبر ذهنم را برانگیخت تا باز هم برای‌شان بنویسم، برای لاله‌هایی قلم بزنم که در اوج گمنامی خوشنامترین مردان هستی هستند. عاشقانی که خراباتی را هر بار با حضورشان گلستان میکنند و پیوند عاطفی قلبها را با بهترین مفاهیم آدمیت گره میزنند. اینجا ساری، انگار در شهر ولوله‌ای برپاست بنرهایی قد علم کردهاند و خبر از حضور پروانهها میدهند، اینجا ساری، درهای خانههای مفقودالأثرها باز است و مادرانی چشم انتظار، قدخمیده و با چشمهایی کم‌سو شده، منتظر نازدانههایشان هستند. اینجا ساری، هنوز ذکر یازهرا یازهرای سید مداحان شهید، سید مجتبی علمدار به‌گوش میرسد و سوز دل و ضجه‌های این سید عاشق است که حال و هوای شهر را فاطمی میکند. خبر حضور شهدای گمنام به مادران مفقودالأثرها رسیده، اهل منزل سعی دارند که مادر متوجه از حضور شهدا نشود ولی او نیاز به پیک ندارد، پیک دلش از چند روز قبل به او وعده حضور چند بینام و نشان را داده، او باید برای آنها مادری کند. او چند سال است که درب خانه را نمیبندد، هر چند وقت یکبار مهمانی دارد، مهمانانش را میبوید تا شاید، بوی فرزندش را استشمام کند. شنیده‌ام که درب خیلی از خانه‌ها بسته شده و مادرانی پس از عمری چشم انتظاری، به دیدار گمکردههایشان شتافتند. اما شب گذشته در حسینیه عاشقان کربلای ساری میتوانستی مادرانی را ببینی که هنوز درب خانههایشان باز است و هنوز میگردند، میگردند و میگردند تا شاید پایان روزهای فراغ‌شان فرا برسد. فاطمیه اول و شب شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) مادر شهدای گمنام است، شوری در حسینیه برپا است همه آمده‌اند و انتظار میکشند تا ارغوانیها بیایند، مادران شهدا با مویهخوانی به استقبال شیربچههایشان میروند، همه آمدند تا دو کبوتر غریب آشیانه ما احساس غربت نکنند. در همین لحظه که نوای زیبای شهدایی، از بلندگوی حسینیه در حال پخش است، درب ضلع جنوبی حسینیه وا می‌شود و دو دستهگل از دور به جمع خواهران خود می‌پیوندند. مجری چاوشی میخواند و فریاد میزند: آمدید اما داغ تشییع مادر بر دلمان ماند! شب شهادت مادر، هم‌دمان بانوی دو عالم با چرخیدن در لابهلای مردم، رقص عاشقی میکنند و دل‌ها را میربایند. نکتهای که دلم را آتش زد، این بود، وقتی به نوشته جلوی تابوتها نگاه کردم، هر دو شهید از شهدای عملیات کربلای 4 بودند، عملیاتی که بیشتر بچهها در آن پرواز کردند. پیکرهای پاک شهدای کربلای 4 امالرصاص بر فراز دستان برادران خود به‌سختی به روی جایگاه رسید و اینبار ذکر روضه مادر همه را مغلوب کرد و اشکها از گونهها سرازیر شد. نمی‌دانم این دو شهید گمنام که در قالب پاکتی از نور در حسینیه حضور داشتند مهمان بودند، یا مردمی که بدون کارت دعوت آمدند، اما هم مردم و هم دو شهید آمدند، در کنار هم بودند اما دنیای آنها با دنیای ما زمین تا آسمان فرق داشت، آنها عرشی بودند و ماها فرشی؛ آنها آسمانی و ماها زمینی. نمی‌دانم آنها دلتنگ وطن شده بودند یا ما دلتنگ آنها، اما بی‌واسطه اشک میریختیم، نمیدانیم برای خودمان یا برای آنها، اما هر چه بود، اشک از دیده بیاختیار جاری میشد. آنها بی‌پلاک بودند و بینام و نشان، اما به هر جای حسینیه که مینگریستی، انگار همه آنها را میشناختند، فهمیدم ما گمنامیم و با آمدن به مراسم وداع، دنبال نام برای خودمان، همچون بازاری که برای خریداران یوسف تدارک دیده بودند. مادرانی که شاید به واقع مادر این دو شهید نبودند، اما دامان خود را برای لالایی خواندن باز کرده بودند، زنانی که شاید به واقع خواهر این شهدا نبودند، اما انتهای نجوایی که با شهدا داشتند، از زینب کبری (س) مدد میگرفتند. برخیها با طعنه می‌گویند «چهار تا تیکه» استخوان بیشتر نیستند، اگر همین بود، چرا تابوت‌شان بر دستان مردم پرواز میکرد؟ مگر استخوان را یارای پرواز است، در صورتی که روحهایی را میبینیم که نه تنها حال پریدن ندارند، بلکه اسیر دنیای خاکی شدند. فضای حسینیه مملو از شور و هیجان بود، مادرانی که سعی میکردند فرزندان کوچک خود را به تابوت بچسبانند و گلاب و صلوات نثارشان، البته شاید هم نثار خودشان میکردند، آخر آنها همچون مادرشان زهرا (س) نیاز به گلاب و صلوات نداشتند. جانبازی روی ویلچر زمانی که تابوت برای وداع آخر در دست مردم میچرخید، سعی داشت خودش را به تابوت برساند، نمی‌دانم او چه میخواست، چند چرخی به ویلچر داد اما خودش را نزدیک تابوت نرساند، مکث کرد و برگشت... مادر سردار شهید سید علی دوامی را دیدم، برای وداع آخر با دو لاله زهرایی نزدیک تابوتها شد، نمی‌دانم او دیگر چه میخواست... هر چه بود، شور، شوق و علاقه بود، آنها شاید «گمنامی ارادی» را پذیرفته باشند و در نجواهای شبانه خود از خدا خواستند گمنام بمانند، هرچند نمی‌دانم آنها چه میخواستند... مراسم وداع به پایان نزدیک میشد که خاطرهای از مادری که 29 بهار چشم انتظار فرزندش بود، فضا را بهگونهای دیگر رقم زد، مادر شهید در وصف چشم انتظاریاش میگوید: «29 بهار است، درب خانهام را نبستم، بعد از 29 سال، زمانی که به مکه و کربلا رفتم نیز درب خانهام را نبستم، 29 سال است که هر بار به مشهد میروم نیز درب خانهام را نمیبندم، 29 سال است که هر وقت به مسجد میروم درب خانهام را نمیبندم.» وداع جانانهای بود، همه آمده بودند تا پیمان ببندند که اخلاق، انسانیت و دین را سرلوحه امور خود قرار دهند و غافل دنیا و زرق و برقهایش نشوند. و در آخر باید گفت؛ گمنامان زمینی و مشهوران آسمانی انصافاً بزرگترین سفیران فرهنگی هستند که در سال فرهنگ به زیبایی جلوهگری کردند و بر دل، روح و جان جوان ایرانی اثری اعلا گذاشتند. انتهای پیام/86029/ن40
93/12/13 - 10:44
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 74]
-
گوناگون
پربازدیدترینها