تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805160195
-آخرین شوخی گل‌آقا جدی بود
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
آخرین شوخی گل‌آقا جدی بود گل‌آقا از آن دست مجلاتی بود که بیشتر صفحاتش خوانده می‌شد. آنقدر خوش آب و رنگ بود که حیفت می‌آمد مجله را زمین بگذاری. بعضی از ستون‌هایش خوانندگان ثابتی داشت و به همین خاطر زودتر خوانده می‌شد. حتی کسانی که تنبل بودند و حوصله خواندن متن‌ها را نداشتند هم با دیدن کاریکاتور وزرا و نمایندگان مجلس کیفشان کوک می‌شد.
گل آقا خوانندگانش را هم می خنداند و هم به فکر فرو می برد. مردمی که صبح تا شب با مشکلات مختلف دست و پنجه نرم می کردند با خواندن گل آقا دلشان خنک می شد. همین که می دیدند یک نفر دارد حرف دلشان را می زند و به مسئولان متلک می گوید، خوشحال می شدند. می زنم تا زنده هستم حرف حق این مجله طنز در اول آبان ۱۳۶۹ متولد شد و 11 سال بعد در تاریخ 2 آبان 1381 به دلایلی نامعلوم با مردم خداحافظی کرد. همه کاره مجله فردی به نام کیومرث صابری فومنی بود که نام مستعار «گل آقا» را برای خودش انتخاب کرده بود. او پس از چند سال طنزنویسی در صفحه سوم روزنامه اطلاعات تصمیم گرفت مجله ای را روانه دکه های مطبوعاتی کند. احمد عربانی، ناصر پاک شیر، منوچهر احترامی، ابوالفضل زرویی نصرآباد، رضا رفیع و بزرگمهر حسین پور ازجمله نویسندگان و کاریکاتوریست هایی بودند که به صابری فومنی در راه رسیدن به هدفش کمک کردند. صابری فومنی شعاری را برای خودش انتخاب کرد که نشان دهنده هدف متعالی اش از انتشار یک مجله طنز بود: «یک دهان دارم دوتا دندانِ لق / می زنم تا زنده هستم حرف حق.» دست راستت افغانستان و پاکستانه از کاریکاتورهای «گل آقا» خاطرات شیرینی در ذهنمان مانده است. طرح هایی که کاریکاتوریست های مجله می زدند خیلی معروف می شدند و دست به دست می چرخیدند. مثل آن کاریکاتوری که ولایتی، وزیر امور خارجه را ذره بین به دست در حال رصد نقشه جهان نشان می داد. یک نفر رهگذر به دوستش می گفت آقای دکتر دارن دنبال کشوری می گردند که با آن رابطه برقرار کنند. گل آقا همیشه دکتر ولایتی را به خاطر روابطی که با کشورهای کوچک برقرار می کرد، زیر سوال می برد. در یک کارتون دیگر ولایتی را کشیده بود که سرش را از هواپیما بیرون آورده و می گوید: به خلبان بگو هواپیما رو بیاره پایین. یک قبیله می بینم که می تونیم باهاشون رابطه برقرار کنیم! وقتی محمد هاشمی، قائم مقام وزارت امور خارجه سوژه دست گل آقا آمد و این فرصت را پیدا کرد تا با او به خاطر انتصابش در مسئولیت های بی ربط شوخی کند؛ اگر یادتان باشد دکتر ولایتی روبه رویش ایستاده بود و می گفت: یه بار دیگه تکرار می کنم. این جوری که وایستی دست راستت افغانستان و پاکستانه؛ دست چپت هم ترکیه و عراق. از آنجا که محمد هاشمی در دولت برادرش به این سمت منصوب شده بود، این طنز جسورانه به مذاق مردم خیلی خوش آمد. از دیگر کاریکاتورهای جنجالی می توان به آن موردی اشاره کرد که در آستانه انتخابات مجلس منتشر شد. کاریکاتوری که ورودی و خروجی مجلس را به تصویر می کشید که نمایندگان با دوچرخه و موتور گازی به آن وارد می شوند و با لوکس ترین ماشین ها بیرون می آیند. زمانی که صحبت خروج دکتر حبیبی از کابینه بود کاریکاتوری چاپ شد که شاغلام خطاب به معاون اول کابینه می گفت: بی همگان به سر شود بی تو بسر نمی شود؛ سوژه روی جلد ما چیز دگر نمی شود. پس چی شد؟ روی جلد گل آقا یک کاریکاتور بزرگ خودنمایی می کرد که معمولا بامزه ترین کاریکاتور آن شماره مجله محسوب می شد. در بالای صفحه جمله ای خبری یا نقل قولی نوشته می شد و پایینش کاریکاتوریست ها بر اساس آن تیتر، داستانی طنزآمیز را با زبان تصویر روایت می کردند. در صفحه آخر گل آقا (پشت جلد) دو کاریکاتور وجود داشت که هر کدام صفحه را به دو نیم تقسیم می کردند. ازجمله ستون های ثابت صفحه های داخلی می توان به ستون «انگولک به جراید» اشاره کرد. در این بخش نویسنده با تیترهای روزنامه ها شوخی می کرد و جمله ای در ادامه تیترهای خبری می آورد که تناقض هایش را آشکار می کرد. در حال حاضر برنامه رادیویی «جمعه ایرانی» بخشی به نام اخبار شصت ثانیه دارد که به نوعی ادامه دهنده سبک و روش انگولک به جراید محسوب می شود. ستون «پس چی شد» هم خوانندگان ثابت خودش را داشت. نویسنده این ستون به سراغ وعده و وعیدهای مسئولان می رفت و از آنها با صدای بلند می پرسید که «پس چی شد»؟ در آن سال ها مسئولان دیروزی مثل همتایان امروزی شان مرتب وعده هایی درباره حل مشکلات ترافیک، آلودگی هوا، گرانی، فقر، بیکاری و... می دادند و بعد از مدتی خودشان هم وعده هایشان را فراموش می کردند. ستون نویس گل آقا که درک بالا و هوش و حافظه خوبی داشت به این مسئولان حرف هایشان را یادآوری می کرد. «چهل سال بعد در همین صفحه» اتفاقات چهل سال آینده را پیش بینی می کرد. طنزنویس این ستون با اغراق و بزرگنمایی مسائل آن زمان نشان می داد که در سال های بعد در همچنان بر همین پاشنه می چرخد و نوادگان مسئولان دهه 60 و 70 راه پدربزرگ هایشان را ادامه خواهند داد. یکی از ستون های مهم گل آقا ستون «شعرنو» بود که در آن شاعران با تکیه بر این قالب ادبی شعرهای طنزی خلق می کردند. انتشارات گل آقا همان سال ها کتابی به نام «شکرپاره» با موضوع همین شعرهای نو طنز منتشر کرد که با استقبال خوبی مواجه شد. «الو گل آقا» بیانگر مکالمه های طنزآمیزی بود که بین خوانندگان و تلفنچی مجله اتفاق می افتاد. تلفنچی طنزپرداز حاضر جوابی بود و هر هفته با مخاطبان گرم صحبت می شد. او گره از کار کسی باز نمی کرد؛ ولی لبخندی بر لبان مردم می نشاند که ارزشمند بود. از دیگر ستون های پرخواننده مجله می توان به حالا حکایت ماست، جامع الحکایات و افاضات فدوی اشاره کرد. شاغلام و غضنفر هم رفتند گل آقا طنزپرداز باهوشی بود و در اوج خداحافظی کرد. او می دانست که مجله اش توقع مردم را بالا برده و اگر بخواهد ادامه حیات بدهد باید چیزهایی بنویسد که امکانش وجود ندارد. او حدود یک سال و نیم بعد از توقف انتشار نشریه جان به جان آفرین تسلیم کرد. با رفتن او شخصیت های خیالی همچون شاغلام، غضنفر و ممصادق هم رفتند و دیگر کسی سراغشان را نگرفت. صابری نمی خواست کسی از بیماری اش خبردار شود؛ او بی سر و صدا رفت تا خاطری آزرده نشود. روحش شاد و یادش گرامی باد. احسان رحیم زاده / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
دوشنبه 4 اسفند 1393 ساعت 20:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها