محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830287204
- روند رو به رشد سبز شدن ویلاها به جای درختان در مازندران
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: روند رو به رشد سبز شدن ویلاها به جای درختان در مازندران پایگاه خبری بلاغ نیوز در ستون یاداشت خود موضوع " روند رو به رشد سبز شدن ویلاها به جای درختان در مازندران" را انتشار داد.
این پایگاه خبری نوشت : دیگر نه می کارند نه ثمره ای هست که برداشت کنند، حوصله کار هم ندارند. به فکرند تا هر چه زودتر پولی به دست بیاورند و به قول خودشان سر و سامانی به زندگی شان بدهند. زمین و باغشان را برای فروش گذاشته اند، کاری هم با دلال ندارند. می خواهند بی واسطه بفروشند.
«فروش زمین هایی با متراژ 250 به بالا. 20میلیون نقد مابقی قسطی در بهترین جای کلاردشت. بازدید همه روزه»، «فروش باغ و ویلا با بهترین چشم انداز. قیمت از 80 میلیون. سرویس رفت و آمد رایگان همراه با ناهار.»، «پیشنهاد از ما انتخاب از شما، با بهترین ویلاهای ساحلی در شمال کشور در خدمت تان هستیم.»
اینجا روستاست با طبیعتی بکر و ستودنی ولی حیف که تا چند وقت دیگر غریبه ها هجوم خواهند آورد، آنهایی که قدر زمین و طبیعت را نمی دانند هر روز ویلایی در دل درخت و چمن سبز می شود و قاب قدیمی روستا را تنگ تر می کند.
حالا دیگر بعضی از کشاورزان و باغداران هم به فکر افتاده اند تا ملک هایی را که میراث اجدادی شان است بفروشند. عده ای در سر سودای شهرنشینی دارند و عده ای به فکر خانه نشینی!
کربلایی رحیم نمی فروشد. زمین بزرگ و خوش قواره ای دارد در سینه کش کوه، خانه کوچک قدیمی اش درست وسط وسط است، بسختی می شود از پایین خانه اش را دید، خانه اش پنهان شده لابه لای درختان پرتقال. مثل بوم نقاشی که نقاش با تمام وجود آن را به تصویر کشیده است، کوه و جنگل و خورشید و کلبه چوبی و مردم روستایی. «ای کاش اینجا برای من بود.» فکری که در سر همه کسانی که آنجا را می بینند نقش می بندد.
باغ ـ ویلاهای زیادی در مناطق خوش آب و هوا ساخته می شوند و گذشته از اینکه خسارت های زیادی به محیط زیست وارد می شود چرخه اقتصاد روستایی نیز از حرکت باز می ایستد. روستایی برای زندگی راحت تر و احیاناً به تشویق بچه ها بار می بندد و می رود به شهر، شهری که چندان هم انتظار او را نمی کشد، شهر پسش می زند اما برای او نه راه پس مانده است نه راه پیش. درست مثل خیلی هایی که آمدند و گرفتار شدند، گرفتار سختی و در به دری.
چند سالی است تب و تاب خرید زمین و باغ و ویلا در کشور بویژه استان های شمالی که اقلیم متفاوت تری نسبت به سایر مناطق دارند داغ تر از پیش شده تا جایی که برای برخی ها خریدن حتی یک قطعه زمین 200متری در گیلان و مازندران از نان شب هم واجب تر شده است. دو استانی که به مناطق روستایی اش می نازد و اینکه در دل جنگل های شمال هنوز چراغ روستا روشن است.
دلالان زمین یا به قول خودشان بنگاه ها و آژانس های خرید و فروش باغ ـ ویلا با ارسال پیامک های انبوه به دنبال جذب مشتری هستند و امتیازات عجیب و غریبی هم به بازدیدکنندگان می دهند، آنها را برای بازدید به مناطق می برند، ناهار و عصرانه می دهند، تخفیف و قرعه کشی خودرو و... . هزار نقشه می ریزند تا پول دربیاروند ولی به چه قیمتی!
در این مسابقه خرید و فروش برخی از روستاییان عقب نمانده اند. حالا این موج به آنها هم رسیده و خودشان دست به کار شده اند، آگهی چاپ می کنند و به در و دیوار می چسبانند، پارچه نوشته بزرگ را سر در ورودی روستا یا باغ شان می زنند با یک شماره رند اعتباری تا بی واسطه زمین و باغشان را بفروشند.
یکی از روستاییان که چند سال پیش باغ 3هزار متری اش را فروخته و حالا به عنوان نگهبان در باغ از دست داده اش کار می کند از وضعیتش راضی است، می گوید: «50سال کار کردم دخترانم را به خانه بخت فرستادم و4پسرم را سر و سامان دادم، من ماندم و عیالم، دیگر توانی برای اداره باغ نداشتم، 3سال پیش مشتری آمد و به قیمت خوبی اینجا را خرید، وسطش یک ویلا ساخت. من و زنم هم در خانه قدیمی که گوشه باغ است زندگی می کنیم. ماهی 500هزارتومان به خاطر اینکه مواظب باغ و ویلا هستم پول می گیرم. پول فروش باغم را بانک گذاشته ام و ماهی 700هزار تومان می گیریم و زندگی راحتی داریم. اگر جوان تر بودم می رفتم شهر.» غم انگیز این است که او چندان از وضعیت اسفناک خود اطلاعی ندارد یا خودش را به ندانستن می زند، چه کسی است که نگهبان ملکی باشد که روزگاری خود صاحب آن بوده اما اکنون از دست داده است.
پیشرفت یا پسرفت؟
این موج پنهانی فروش زمین های روستایی در حالی شدت گرفته که خواسته یا ناخواسته ضربات جدی به محیط زیست و بویژه اقتصاد وارد می کند. کشاورز و باغدار و حتی دامدار وقتی چشم به فروش ملکش می دوزد، دست به کار می شود برای جلب مشتری. با پول فروش زمین و باغش یا راهی شهر می شود یا نگهبان و خانه نشین.
باغدار دیگر نهالی نمی کارد و به امید میوه دادن نمی نشیند، کشاورز بذری نمی پاشد تا محصولی درو کند و دامدار بز و گوسفندی برای چرا نمی برد تا گوشت و شیر و محصولاتی روانه بازار کند، این یعنی روستایی هم باید به سوپر مارکت برود و از نانوایی نان بخرد اما چه کسی برای انباشتن سوپرمارکت ها و داغ شدن تنور نانوایی ها تولید خواهد کرد؟
یکی از روستاییان محمود آباد مازندران که سن و سال زیادی ندارد می خواهد زمین های کشاورزی اش را در کمترین زمان بفروشد، زمین را به 5قطعه هزار متری تقسیم کرده و قیمت را 30میلیون گذاشته و امیدوار است با فروش آنها به شهر برود و برای خودش کار و کاسبی راه بیندازد.
محمدعلی برخلاف کربلایی رحیم که دوست ندارد زمین و باغش را بفروشد و سرگردان شود معتقد است باید به دیگران اجازه داد با خریدن زمین و باغ از آب و هوای پاک و مناظر دیدنی استفاده کنند و به روستایشان رونق دهند و پای گردشگران و سرمایه گذاران را به روستا باز کنند.
می گوید: «تا کی باید روی زمین کار کرد؟ به زمین سم داد؟ مریض شدیم به خدا، صرف نمی کند که سرمایه 200میلیونی را به خاطر سود سالانه 4یا 5میلیون هدر بدهم! دست کم می دانم با پول فروش زمین می توانم در شهر برای خودم درآمدی داشته باشم و بچه ها هم برای خودشان کسی بشوند مثل بچه های مش قربان!»
می پرسم یعنی یک روستایی نمی تواند در محل زندگی اش آدم موفقی شود، درس بخواند دکتر و مهندس یا کشاورز و باغدار و دامدار نمونه شود؟ مکثی می کند و سرش را تکان می دهد و می گوید: «بالاخره امکانات در شهر بیشتر است، مدرسه و دانشگاه و بیمارستان و... همه چیز دم دست آدم است.»
البته نباید از این بگذریم که ورود گردشگر به مناطق دیدنی و خوش آب و هوا از نتایج والزامات توسعه و پیشرفت است و رونق اقتصادی را در پی دارد ولی فروش زمین، تغییر کاربری آن و از بین بردن ذخایر و منابع طبیعی، خود عاملی ضد توسعه است که در نهایت گریبان خود روستایی را هم خواهد گرفت. در حال حاضر روستاها به 2دلیل کلی خالی از سکنه می شوند یا فروش زمین و باغ به سودای پولدار شدن یا نبود امکانات حیاتی مثل آنچه در روستاهای مناطق دور افتاده و محروم می بینیم.
در این رابطه ابوالفضل رضوی معاون توسعه روستایی و مناطق محروم کشور در چهارمین جلسه کارگروه توسعه روستایی و عشایری استان کرمانشاه که چندی پیش با حضور استاندار، فرمانداران، دهیاران، بخشداران و... برگزار شد، عنوان کرد: «34هزار آبادی در کشور از سکنه خالی شده است و اگر مساحت این تعداد آبادی را در نظر بگیریم خواهیم دید چه بخش بزرگی از کشور از سکنه خالی، فاقد بهره برداری و امکان رشد شده است.
هم اکنون از هر 9 نفر در دنیا یک نفر چیزی برای خوردن ندارد و یک میلیارد نفر در دنیا درآمد روزانه کمتر از یک دلار و 25 سنت دارند و این شرایط کم و بیش در کشور ما هم هست و در روستاهای 22 استان از 31 استان کشور، هزینه های خانوارهای روستایی بر درآمد آنها غلبه دارد.»
کربلایی رحیم ناراحت است، ناراحت از اینکه هم ولایتی هایش زمین هایشان را مفت مفت می فروشند، او که سال هاست عمرش را به باغبانی گذرانده حرف های زیادی دارد، پیر شده ولی هنوز قبراق است، وقتی فهمید که خریدار نیستم و برای تهیه گزارش آمده ام دستم را به گرمی فشرد انگار یک جوان 20ساله است.
می خواهد درختانش را آب بدهد، چشم انتظار سال جدید است، امید دارد سال آینده محصولات خوبی برداشت کند، وقت زیادی ندارد و چند دقیقه ای گپی می زند: «اگر هر سال این همه زمین که مثل طلا هستند فروخته شوند و جایش ویلا سبز بشود تا چند سال دیگر باید قید میوه های شمال را زد، نمی دانم چرا خیلی ها تا پول می بینند تنبل می شوند و یادشان می رود زندگی پدران و پدربزرگ هایشان از برکت همین زمین ها بوده و اینجا ارثی است که باید نسل به نسل به بچه ها و نوه هایشان برسد، وقتی من باغداری نکنم، همسایه ام کشاورزی نکند و آن یکی گوسفند برای چرا نبرد پس چطور می توانیم شکم مان را سیر کنیم؟ اگر شهری از زندگی اش لذت می برد چرا می آمد اینجا زمین و باغ می خرید، آدم تا وقتی چیزگرانقیمتی دارد قدرش را نمی داند ولی تا از دستش داد تازه قدرش را می داند هرچند دیگر دیر شده است.»
از کربلایی خداحافظی می کنم، دعوتم می کند پاییز سال آینده برای برداشت نارنگی و پرتقال به باغش سری بزنم، از دور دستش را تکان می دهد و بدرقه ام می کند و فریاد می زند: «زمینم را نمی فروشم.»ک/1
6026/6097
02/12/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها