تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805052961
- دلواپسان آمریکایی، دلواپسان ایرانی!
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: دلواپسان آمریکایی، دلواپسان ایرانی! هفته نامه سیمره چاپ لرستان درمطلبی با عنوان "دلواپسان آمریکایی، دلواپسان ایرانی!"نوشت:این روزها بانزدیک شدن به پایان ضرب الاجل دست یابی به یک"درک سیاسی مشترک"،رایزنی های سخت وفشرده دردستور کاردوطرف قرار گرفته و دولت های ایران و کشورهای 1+5حمایت خودرا ازاین مذاکرات اعلام کرده اند.
در این میان اما از برخی نهادهای دیگر از جمله نهادهای قانون گذاری در ایران و آمریکا صداهای مخالفی در رابطه با ادامه دادن به مذاکرات هسته ای به گوش می رسد. اکثریت قریب به اتفاق جمهوری خواهانِ سنا و مجلس نمایندگان آمریکا که اینک در کنگره دست بالا را دارند و اصول گرایانِ مجلس ایران به ویژه اصول گرایان رادیکال از جمله گروه های پرنفوذی هستند که رسیدن به توافق هسته ای با روش فعلی را به زیان خود و در جهت تأمین منافع طرف مقابل می دانند.
شامگاه بیستم ژانویه (30 دی ماه) که باراک اوباما رییس جمهور آمریکا، کاخ سفید را برای ایراد نطق سالانه به مقصد ساختمان کنگره ترک می گفت، در میان بییندگان غیرآمریکایی، بیش از همه این ایرانیان بودند که آغاز این مراسم را انتظار می کشیدند. آنان می خواستند بدانند باراک اوبامایِ دمکرات چگونه می خواهد کنگره ی جمهوری خواه را بر سر مذاکرات هسته ای با ایران راضی به تعامل کند. نطق سالانه که ژانویه ی هرسال از سوی رییس جمهور ایالات متحده و در جمع نمایندگان کنگره (مجلس نمایندگان و سنا) ایراد می شود، سنتی قدیمی است که از زمان جورج واشنگتن اولین رییس جمهور آمریکا انجام می شود.
در این سخن رانی که از آن به عنوان State of the Union (وضعیت اتحادیه) یاد می شود، رییس جمهور آمریکا با مروری بر گذشته، مهم ترین برنامه های یک سال آتی دولت در عرصه ی داخلی و خارجی را با نمایندگان کنگره در میان می گذارد.
اما نکته ای که سبب شد ششمین نطق سالانه ی رییس جمهور اوباما و رویدادهای متعاقب آن ارزش خبری ویژه ای پیدا کند، هشدار قاطع به کنگره در مورد عواقب تصویب تحریم های احتمالی علیه ایران بود.
جمهوری خواهان که از ابتدای سال جاری میلادی و برای اولین بار در دوران ریاست جمهوری باراک اوبامای دمکرات، کنترل کامل هر دو مجلس سنا و نمایندگان را به دست گرفته اند، پیش از این، بارها و بارها اعلام کرده بودند که تنها راه جلوگیری از به زعم آن ها دست یابی ایران به بمب اتمی نه با دیپلماسی و مذاکره که با اعمال تحریم های سنگین تر و احیاناً حمله ی نظامی میسر خواهد بود. اوباما اما در نطق سالانه اش با تأکید بر تعهد دولت آمریکا به راه حل های دیپلماتیک، بر این نکته تاکید کرد که:"تصویب تحریم های تازه در کنگره و در این مقطع زمانی، مسئله ی دیپلماسی را با شکست مواجه کرده، ایالات متحده را در بین متحدانش منزوی کرده و سبب می شود ایران برنامه ی اتمی خود را از سر بگیرد. این کار معنا ندارد. به همین جهت من هر طرح تحریمی که این پیش رفت را تهدید کند وتو خواهم کرد. مردم آمریکا جنگ نمی خواهند و آن را به عنوان آخرین راه کار در نظر دارند و من تصمیم دارم بر مبنای این رویکرد، عاقلانه رفتار کنم". هرچند اوباما سخنانی مشابه این را چند روز پیش از این در کاخ سفید و در دیدار با دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا بیان کرده بود، اما اهمیت سخنان رییس جمهور ایالات متحده در کنگره به این دلیل بود که در قالب سخن رانیِ مهم "وضعیت اتحادیه" و در کنگره ای با اکثریت نمایندگان جمهوری خواه بیان می شد.
فردای سخن رانی اوباما و در حالی که امیدها به حل مسالمت آمیز پرونده ی هسته ای ایران از هر زمان دیگری پررنگ تر شده بود، جمهوری خواهانِ ناراضی از اوضاع، سخنان رییس جمهوری را به تندترین شکل ممکن پاسخ گفتند. اقدام جان بینر، رییسِ جمهوری خواه مجلس نمایندگان در دعوت از بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل برای سخن رانی در کنگره ی آمریکا در مورد تهدیدات ایران نشان داد که علی رغم فاصله ی نه چندان زیادِ جغرافیاییِ میان این دو مجموعه ی واقع شده بر کرانه ی شمالی رود "پوتوماک" در قلب واشنگتن دی سی، اختلاف نظر سیاسی میان مقامات "کاخ سفید" و "کنگره" بر سر ایران به حدی عمیق است که رییس مجلس نمایندگان برخلاف پروتکل و بدون اطلاع دولت آمریکا اقدام به دعوت از یک مقام سیاسیِ جنجالی غیرآمریکایی و مخالف سرسخت دولت ایران می کند. اقدامی که البته از جانب تیم دولت بی پاسخ نماند و اوباما و وزیر خارجه اش جان کری هر دو با خودسرانه خواندن این اقدام جان بینر، اعلام کردند برنامه ای برای ملاقات با نتانیاهو نخواهند داشت. هم چنین "نانسی پلوسی" رییس سابق مجلس نمایندگان آمریکا از حزب دمکرات و عضو کنونی این مجلس در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت: "سخن رانی که قرار است بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل در مارس آینده در کنگره ی آمریکا داشته باشد به تلاش های دولت آمریکا برای دست یابی به توافق هسته ای با ایران آسیب می زند.
چنین دعوتی پیام اشتباهی را در زمینه ی فرصت به دیپلماسی درباره ی حل مسئله ی هسته ای ایران ارائه می دهد."
نگاهی به تاریخچه ی روابط آمریکا و اسراییل و هم چنین رویدادهای ماه آغازین سال 2015، این حقیقت را که روابط این دو متحد دیرینه هیچ گاه تا به این اندازه سرد و تنش آلود نبوده است آشکار می سازد. در دهه های گذشته لابی صهیونیسم با اعمال نفوذ گسترده در ارکان سیاست گذاریِ آمریکا، منافع اسراییل را به بهترین شکل ممکن تأمین نموده است. شکل متمرکز و منسجم این لابی ها نیز در قالب "کمیته ی روابط عمومی آمریکا و اسراییل (AIPAC)" با بیش از 60 هزار عضو توانسته نقش غیرقابل انکاری را به ویژه در انتخابات ریاست جمهوری و کنگره ایفا کند. کمک های مالی میلیارددلاری به دو حزب جمهوری خواه و دمکرات و کارزارهای انتخاباتی آنان و نفوذ گسترده در دولت و کنگره ی آمریکا سبب شده اعضای سرشناس این دو حزب مطرح آمریکا همواره در سیاست های خود با لحاظ کردن منویات لابی یهود، آینده ی سیاسی خویش را تضمین نمایند.
با روی کارآمدن باراک اوباما و تأکید بر اولویت منافع آمریکا بر هر مسئله ی دیگر، روابط با اسراییل وارد مرحله ی پرتنشی شد. به عنوان نمونه اسراییلی ها هیچ گاه به مذاکره بین ایران و آمریکا رضایت نداده اند و تنها اولویت آنان در پرونده ی هسته ای ایران، تحریم و حتا جنگ بوده است. در این زمینه بسیاری از نمایندگان و سناتورهای جمهوری خواه و حتا دمکرات، با دفاع از سیاست های اسراییل، دولت اوباما را برای اعمال تحریم های بیش تر علیه ایران تحت فشار قرار داده و خواستار پایان دادن به مذاکرات هسته ای شده اند. دمکرات های کاخ سفید اما نشان داده اند که دیپلماسی را بر هر راه حل دیگری ترجیح داده و در این برهه ی زمانی در مقابل هرگونه فشار از طرف "دلواپسان آمریکایی" خواهند ایستاد.
عرصه، البته برای مدافعان مذاکرات هسته ای در ایران به نسبت غرب بسیار تنگ تر است. اگر در آمریکا سناتورهای تندرویی مانند: "جان مک کین" و "رابرت منندز" مذاکره کنندگان را به نرمی بیش از اندازه در برابر ایران متهم می کنند، در ایران بسیاری از تندروهای اصول گرا تیم مذاکره کننده را بعضاً با چوب "سازش کاری" و "خیانت به منافع ملی" می نوازند.
به عبارت دیگر در حالی که دلواپسان آمریکایی برای طرفداران مذاکره عبارت "اشتباه در قضاوت سیاسی" را به کار می برند، دلواپسان ایرانی پا را از این هم فراتر نهاده و مدافعان گفت وگو را به "خیانت" و "سازش" متهم می نمایند. این مدل رفتارهای رادیکال های ایرانی در حالی صورت می پذیرد که رهبر انقلاب در آبان ماه 92 با تأکید بر شایستگی تیم مذاکره کننده و این که: "این ها فرزندان انقلاب و مأموران جمهوری اسلامی هستند که با تلاش فراوان در حال انجام دادن مأموریت سخت خود می باشند و هیچ کس نباید آن ها را تضعیف کند، مورد توهین قرار دهد یا سازشکار بداند"، به صراحت در مقابل این اتهامات واکنش نشان دادند.
کوتاه زمانی پس از این سخنان، اما تندروها با در پیش گرفتن همان روش و منش پیشین، بارها و بارها وزیر امور خارجه و تیمش را برای سؤال به مجلس کشانده و ایشان را به در نظر نگرفتن منافع ملی متهم کردند. به عنوان نمونه، جواد کریمی قدوسی نماینده ی مجلس و از اعضای جبهه ی پایداری که در انتخابات دوره ی نهم با کمتر از 10 درصد آرای مردم مشهد به بهارستان راه یافت، جواد ظریف و تیمش را به مذاکره با آمریکا و در نظرگرفتن این کشور به عنوان طرف اصلی مذاکرات متهم می کند. این در حالی ست که تجربه ی ادوار قبلی ثابت کرده است که خواه ناخواه هرگونه مذاکره بدون در نظرگرفتن ایالات متحده نتیجه ای جز به شکست انجامیدن گفت وگوها در بر نخواهد داشت.
مذاکره با سه کشور اروپایی در زمان خاتمی و مذاکره با کشورهایی از قبیل: برزیل و ترکیه در دولت احمدی نژاد ثابت کرد خوب یا بد، در ماجرای هسته ای نمی توان آمریکا را نادیده گرفت.
روی پایانِ سخن با "دلواپسان ایرانی" است. همان هایی که در زمان ریاست سعید جلیلی بر تیم مذاکره کننده ی هسته ای نه تنها کوچک ترین انتقادی به سیاست های جلیلی نداشتند بلکه کارشان یک سره تعریف و تمجید از تیم مذاکره کننده بود. همان تیمی که پس از شش سال "مذاکره برای مذاکره" فقط و فقط موجبات سنگین ترشدن تحریم ها و فشار بیش تر بر مردم را فراهم آورد. اما اینک و در حالی که کمتر از دو سال از ریاست جواد ظریف بر تیم مذاکره کننده می گذرد و البته در همین مدت گام های بلندی در جهت تثبیت حق هسته ای و رفع تحریم ها برداشته شده است، دلواپسان وطنی تیم هسته ای را به انواع و اقسام اتهامات می نوازند. اما به راستی آیا آن ها نمی دانند در همین مدت نسبتاً کوتاه حق غنی سازی ایران به رسمیت شناخته شده است؟ آیا متوجه عدم اعمال تحریم های جدید در این مدت نیستند؟ آیا تنش های بی سابقه مابین آمریکا و اسراییل و البته جمهوری خواهان و دمکرات های ایالات متحده را بر سر پرونده ی هسته ای ایران که نتیجه ی در پیش گرفتن سیاست های معقول از جانب دولت یازدهم است را مشاهده نمی کنند؟ آیا از اشتراک نظرشان در مخالفت با روند مذاکرات با تندروهای غربی آگاه نیستند؟ لازم به توضیح نیست که تیم هسته ای اکنون در حال مذاکره برای رفع تحریم هایی است که محمود احمدی نژاد کاغذپاره شان می نامید اما گذشت زمان آثار شوم شان در جامعه ی ایران را به خوبی نشان داد. "دلواپسان ایرانی" اگر شهامت اعتراف به اشتباه در تعریف و تمجیدهای بی پایان از تیم هسته ای پیشین و اذعان به پیش رفت های تیم فعلی را ندارند، حداقل نباید در مقابل حرکت دولت به سوی رفع تحریم ها سنگ اندازی کنند. توصیه ی دکتر ظریف به این تازه دلواپسان، خود گویای همه چیز است: "من انتقاد و اظهارنظر را هم حق رسانه ها و هم حق نمایندگان محترم مجلس می دانم اما آن چه من توقع داشتم و هنوز هم دارم این است که در انتقادها و اظهارنظرها فقط "منافع ملی" مد نظر باشد و رعایت بکنند. این را بدانند که در بعضی از اظهارنظرها ممکن است منافع ملی خدشه دار شود. من الان حتا نمی توانم در این حوزه بعضی اظهارنظرهایی را که در یک سال گذشته صورت گرفته و ابزار فشار توسط طرف مذاکره بر ما شده را اعلام کنم. انتقاداتی که به توافق ژنو وارد شده و هیچ محلی از اعراب نداشته است. در بعضی اوقات در روند مذاکرات به ما اعلام می شد که خودتان دارید این حرف ها را می زنید و در داخل کشورتان این گونه توافق را تعریف می کنند. البته بحمدالله از همه ی این ها عبور کرده ایم اما همه ی این موارد برای ما هزینه ایجاد کرده است، به همین دلیل هم من از ١٠ ماه قبل تصمیم گرفته ام که اجازه بدهم هر چه قدر می خواهند انتقاد کنند و پاسخی از من نشنوند."
منبع » سیمره
25/11/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
سیاسی
پربازدیدترینها