تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837706672
-خیابان، رسانه قدرتمند انقلاب
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
انقلابیون و رسانهها خیابان، رسانه قدرتمند انقلاب تصویری که از یک جامعه سیاسی با ثبات در کتاب‌های آکادمیک وجود دارد، تصویری از دولتی است مقتدر، با رسانه‌هایی که قدرت نقد و تحلیل مسائل روز را داشته باشند و خیابان‌هایی آرام و پرتحرک که به‌عنوان ویترین جامعه مدنی، بتوانند پویایی اجتماعی با وجود ثبات سیاسی را به تصویر بکشند.
در این جامعه آرمانی، نقد فرد به جامعه، نقد فرد به حاکمیت و نقد جامعه به دولت یا انتقاد دولت از رفتارهای اجتماعی از طریق رسانه هایی متنوع و متکثر پوشش داده شده و تلاش برای اصلاح، یک تلاش فراگیر است. تلاشی که در بستر قانون تعریف شده و به اجرا در می آید. روشن است هیچ کشوری را نمی توان مصداق کامل از این جامعه آرمانی در نظر گرفت و در همه کشورها به دلایلی کانال های شنیده شدن صدای افراد دچار نقصان شده و انباشت قدرت و سرمایه، بخشی از جامعه را به سکوت و سکون وادار کرده و در مقابل آن فقط صدای بخشی از جامعه بلند است. صدایی چنان بلند که گاهی گمان می رود تنها صدای موجود در اجتماع است، حال آن که واقعیت چیز دیگری است. رژیم های دیکتاتوری چنان در کار انسداد نظام ارتباطی پیش می روند که خود نیز باورشان می شود صدای مخالفی در کار نیست. با این حال آنها دیر یا زود مجبور می شوند با استیصال اذعان کنند: «صدای انقلابتان را شنیدم.» عرصه عمومی، فرصتی برای انعکاس مطالبات عرصه عمومی، محملی برای عبور از مطالبات خصوصی و فرصتی برای تجمیع مطالبات است. مطالبه ای که نتوانسته پاسخی در نظام سیاستگذاری عمومی پیدا کند، در این عرصه به نارضایتی تبدیل می شود. گذار از «درخواست» به «اعتراض»، پاسخی به نشنیده ماندن مطالباتی است که به دلایلی مورد توجه قرار نگرفته است. در اینجا عرصه عمومی، صداهای خصوصی را در کنار هم قرار می دهد و بلندگویی می شود چونان رسانه ای مستقل و صداهای لرزان و کمرنگ را به فریاد تبدیل می کند تا موجی ویرانگر را تشکیل دهد. خیابان، نماد این عرصه عمومی است. جایی که «من»های خاموش، فرصت «ما» شدن پیدا می کنند، قدرت جمع شدگی را درک می کنند و از خواست فردی به خواست جمعی می رسند. گویی کلیدی بزرگ تر برای قفل ناگشوده را می جویند. مهم ترین مصداق تاریخی تبدیل «مطالبات خصوصی» به «اعتراض عمومی» در سپهر سیاسی، ناکامی رژیم پهلوی در کارآمدسازی اعصاب سیاسی حکومتی است؛ یعنی کارآمدی نظام رسانه ای. پهلوی دوم که به سان پدر، دل خوشی از رسانه ها و روزنامه نگاران منتقد نداشت، فرصت انتقال پیام های نارضایتی را به اتاق فرمان سیاستگذاری حکومت خود نمی داد و همین امر دولت های ذیل نظام دیکتاتوری را ناتوان از پرداختن به مطالبات واقعی مردم می کرد. آخرین شاه ایران که جایگزین پدر تبعیدشده اش شد و در دوره اشغال کشور به پادشاهی رسید، خیلی زود به بهانه تروری صوری، جا پای پدر نهاد و هنوز عمر سلطنتش به یک دهه نرسیده، حکم به تعطیلی احزاب و رسانه ها داد تا به پشتوانه کودتایی آمریکایی ـ انگلیسی، قدرت بلامنازع و فراقانونی کشوری شود که مردمش فرصت بیان دیدگاه های خود را نمی یافتند. همین کرختی ارتباطی و سانسور شدید مطبوعات، سرکوب جنبش دانشجویی ـ که نماد آن شانزدهم آذر 32 بود ـ برخورد شدید با فعالان سیاسی و بی توجهی به قانون اساسی مشروطه بود که موجب شد اندک اندک اعتراضات سیاسی فراتر از سطح رسانه ها، دچار سرریز به سایر بخش هایی شود که کارکردهایی هر چند مدنی، ولی به صورت تاریخی غیرسیاسی دارند. خیابان، رسانه ای در مقابل دیکتاتوری پهلوی روشن است وقتی رادیو و تلویزیون پهلوی مروج هزلیات فرهنگی می شود و بیرون از اراده مطبوعاتی ها، از روزنامه ها، فقط صدای «رشیدی مطلق»ها بیرون می آید، مردم برای پیگیری مطالباتشان به عرصه عمومی پناه می آورند. همان جا که انتظار می رود شاهد کمترین سطح از مداخله نظام دیکتاتوری باشد. چنین است که خیابان خود به رسانه تبدیل شده و جای کم و کاستی های رسانه های صوتی، تصویری و مکتوب را پُر می کند. وقتی خیابان رسانه شود، روشن است که جنس پیام سیاسی که مخابره می کند هم تغییر کند. هرچند در خیابان نیز موجی از سانسور امکان اعمال می یابد و «گلوله»، «پیام های نمادین سیاسی» را سانسور می کند، ولی مردمی به پاخاسته، گویی فرصتی برای شنیده نشدن برای سلطنت باقی نمی گذارند. اینجا کلمه ها، همان مردم اند و جملات، صفوف به هم پیوسته راهپیمایانی که در غیاب تیتر یک مطبوعات، این گونه برجسته سازی پیام را اعمال می کنند: فریاد مرگ بر شاه. «مرگ بر شاه»، تیتر یک رسانه خیابان قالب های ژورنالیستی رسانه ای به نام خیابان، مشخص است؛ یکی شعار در پشت بام ها، همان عرصه خصوصیِ عمومی شده که کارکرد رسانه ای یافته است، دیگری دست های خونین بالا گرفته شده در خیابان که درک تصویری یک انقلاب را حتی برای مخاطبان خارجی نیز ممکن می کند، دیگری فریادهای یک صدا که نشان دهنده گذار از منفعت خصوصی به اراده عمومی است، قالب دیگر، استفاده از دیوارهای شهر برای نوشتن آرمان هایی است که نظام رسانه ای تحت سانسور، قدرت بیان آن را ندارد. «درود بر خمینی»، تیتر یک آرمانی انقلابیونی است که آگاه از ناتوانی رسانه های مکتوب در پوشش آن، بر دیوارها نقش می بندد. آن سوتر، در دست گرفتن تصاویر رهبر انقلاب، باز هم پُر کننده جای خالی عکس رهبری محبوب در صفحات نخست روزنامه هایی است که نمی توانند عبور ملت از دولت را صادقانه خبر دهند. این گونه است که خیابان، تصویری رسانه ای از صداهای سرکوب شده مردمی می شود که رژیم پهلوی نخواست صدای آنها را بشنود، نخواست به یاد آورد که آنها در قیام سی تیر 1331 چه خواستند، نخواست درک کند شعارهای آنها در پانزدهم خرداد 42 چه بود و آنقدر این نخواستن ها ادامه یافت که نماد سانسور و سرکوب، خیلی دیر در صفحه تلویزیون دولتی حاضر شد و با استیصال گفت: «پیام انقلابتان را شنیدم.» کدام پیام ماندگار می شود؟ حتی شاه هم پیام انقلاب را شنید. با این که او همه راه ها را برای انتقال این پیام بسته بود، اما این انسداد نظام ارتباطی باعث نشده بود پیام فراموش شود. پیام فراموش نشده بود، چون پیامی بیرونی و ناشی از پروپاگاندای رسانه های بیگانه نبود. آن گونه که مقامات رژیم شاه مدعی بودند، این پیام از ارتجاع سرخ برنمی خاست و حاصل ضبط صوت نبود، بلکه صدای در گلو فروخفته ملتی بود که رژیم حاکم آنها را نادیده می انگاشت و تصور می کرد ندیدن، راهی برای سکوت همیشگی هم هست؛ البته دیر دریافت که «نیست!» نظام رسانه ای حتی اگر دچار پارازیت های سیاسی شود، باز هم پیام راهی برای انتقال می یابد. پیام اگر اصیل باشد و برآمده از خواست واقعی ملت ها، نمی توان با نشنیدن، آن را به دست فراموشی سپرد. نمی توان صدای رشیدی مطلق ها را صدای ملت خواند و ثبات سیاسی را با توسل به سرکوب مردمی که می خواهند حقوق آنها مورد توجه قرار گیرد، به دست آورد و به رخ اربابان خارجی کشید. پیام، راهی به بیرون پیدا می کند و سال 57، این راه از خیابان ها و از کوچه و پس کوچه ها می گذشت. مردمی که خود، واژه شده بودند، از این کوچه به آن کوچه می دویدند و خود را به نمایش می گذاشتند، آنقدر که حتی رأس نظام سانسور هم اعتراف کرد این پیام را شنیده است. درهای خانه ها وقتی سال57 باز می ماند تا معترضان از چنگال سانسور خیابانی بگریزند، یعنی همه می خواستند به نظام رسانه ای کارآمد انقلاب کمک کنند. رسانه ای که بر کف آن یا اعلامیه های رهبر محبوب انقلاب ریخته بود یا خون حاملان این اعلامیه ها. رسانه ای که از پشت بام هایش صدای مرگ بر شاه می آمد و بر دیوارهایش درود بر خمینی حک شده بود. سقوط سانسور در برابر قدرت رسانه انقلاب رژیم پهلوی سقوط کرد آن هم به یک دلیل ساده: شاه خیابان را در اختیار نداشت. شاهی که به مدد دولت های خارجی روی کار آمده و وارث پادگان ها و کلیددار خزانه بود، همواره از مردم بیزار بود. او در دهه 20 که رونقی نسبی در عرصه سیاسی به وجود آمد، فهمید مردم تمایلی به او ندارند. در دهه 30 مجبور شد با سرکوب معترضان خود را موقتا از فشار منفور بودن برهاند. او در دهه 40 باز هم شاهد افول موقعیت خود بود و در دهه 50 سرانجام فهمید حتی ارتش شاهنشاهی هم قدرت فتح خیابان را ندارد. خیابان نماد عرصه عمومی است. اگر چونان ایران پیش از انقلاب، راهی برای انتخابات واقعی، رسانه های آزاد، تجمعات مسالمت آمیز و... نباشد، خیابان که هست. خیابان همواره در اختیار مردم است. شاه در دوره هایی به طور موقتی توهم فتح خیابان را داشت، اما خیلی زود مردم خیابان را پس گرفتند چراکه خیابان عرصه ای نیست که برای طولانی مدت بشود آن را به ناحق در دست گرفت. خیابان فقط وقتی آرام است که چرخه سیاست به سرپنجه تدبیر بچرخد، اما اگر سانسور، قدرت ادراک نظام سیاسی را فلج کرده باشد، تورم ارتباطی، خیابان را از آرامش دور خواهد کرد. محمدرضا پهلوی خیابان را نمی شناخت. او در بین مردم رشد نکرده بود. او از مردم نبود. ولیعهد یک نظام دیکتاتوری بود که بی نیاز از رأی مردم به سلطنت رسیده بود. برای همین بست و تعطیل کرد و به زندان انداخت و متوسل به سانسور شد، ولی او نفهمید که «مردم» واقعیت دارند و صدایشان شنیده می شود. آنها هستند که خیابان را در دست دارند. همان جا که شاه و درباریانش به سان دیگر دیکتاتورها هیچ گاه گذارشان به آنجا نیفتاده بود و فقط وقتی به قدرت آن پی بردند که مردم هلهله کنان روزنامه های رهاشده از دام سانسور با تیتر «شاه رفت» را در دست گرفته بودند و زمانی که «خیابان»، آزادی دیگر انواع رسانه ها را نیز تضمین کرده بود. مصطفی انتظاری هروی / گروه سیاسی
سه شنبه 21 بهمن 1393 ساعت 04:50
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
سیاسی
پربازدیدترینها