واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
توسط محققان کشورمان صورت گرفت گامی نوین در درمان بیماری ویلسون در ایران محققان دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه آزاد اسلامی توانستند با فناوری نانو گامی نوین در درمان بیماری ویلسون بردارند.
مهدی شفیعی اردستانی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در خصوص این طرح افزود: در این تحقیق تلاش شده تا ترکیب جدیدی جهت کاهش تجمع درون سلولی «مس سنتز» شود که افزایش قدرت و توانمندسازی درمان بیماری ویلسون را نیز در پی داشته باشد. وی با اشاره به اینکه این ترکیب با هزینه ی مناسبی قابل تولید است و علاوه بر افزایش قابلیت درمان، کمترین سمیت سلولی را نیز به دنبال دارد، افزود: بر اساس نتایج مطلوب حاصل شده، نانوساختار پیشنهادی می تواند به عنوان گزینه مناسبی برای کاهش غلظت مس داخل سلولی و یک عامل درمانی تحقیقاتی جدید در درمان بیماری ویلسون به کار رود. به گفته شفیعی اردستانی، با توجه به اثربخشی این ترکیب در کاهش غلظت مس داخل سلولی، آزمایش و مطالعات بیشتر و بهینه سازی آن می تواند منجر به درمان های جدید برای بیماری ویلسون باشد، از این رو، مطالعات در مدل های حیوانی، ارزیابی دقیق مکانیسم سلولی و مولکولی، آماده سازی و در نهایت مطالعات انسانی می تواند تکمیل کننده ی این نتایج باشد. عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: ساختار برخی داروها به گونه ای است که می تواند با یون های فلزی، ترکیب شود، دارویی مانند سیپروفلوکساسین نیز با یون های فلزی با بار مثبت (مانند کاتیون مس، آهن، روی) ترکیب می شود که با تکیه بر این ویژگی، از سیپروفلوکساسین به عنوان عامل درمانی در ترکیب این نانوساختار استفاده شده است. وی گفت: علاوه بر این سیپروفلوکساسین معمولاً عوارض جانبی خفیفی دارد که با قطع دارو نیاز به هیچ گونه نظارتی بر بیمار نیست. همچنین دندریمر یک پلیمر زیست سازگار و زیست تخریب پذیر است. عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران با اشاره به اینکه این نانوساختار ابزاری کارآمد است که می تواند مولکول های دارو را در هسته ی خود ذخیره کرده و آن ها را به بافت های هدف حمل کنند، افزود: اندازه ی نانومتری دندریمرها ورود دارو به سلول را تسهیل کرده و علاوه بر این، کاهش حساسیت سلولی به جذب دارو را سبب می شود. شفیعی اردستانی روند مطالعات را توضیح داد وگفت: در این کار،ترکیب دندریمر- سیپروفلوکساسین سنتز و آزمایشات مربوط به تأیید مراحل سنتز و بررسی ساختار، اندازه و بار ترکیب مورد نظر انجام گرفت. در مراحل بعد آزمایشات سنجش سمیت سلولی در دوزهای مختلف ترکیب بررسی شد که دلالت بر عدم سمیت این ترکیب داشت. همچنین تأثیر دوزهای مختلف بر میزان کاهش مس درون سلولی سلول های مدل ویلسون بررسی شد. وی افزود: نتایج حاکی از این است که ترکیب دندریمر- سیپروفلوکساسین تأثیر قابل توجهی برکاهش میزان مس درون سلولی در مقایسه با دی پنی سیلامین دارد. در این طرح تحقیقاتی، نانوساختار جدیدی پیشنهاد شده که قابلیت درمانی بالایی در مدل کشت سلولی داشته است. این نانوساختار از نانوحامل پلیمری زیست سازگاری تشکیل شده که نفوذ به درون سلول را بدون ایجاد سمیت و با بازده بالا امکان پذیر ساخته است. بیماری ویلسون یک بیماری ناشی از نقص ژنتیکی است که منجر به تجمع مس در سلول های کبدی خواهد شد. رسوب بیش از حد مس و درمان دیرهنگام آن، بر سیستم عصبی و قرنیه اثرات ناگواری خواهد گذاشت. در حال حاضر، درمان این بیماری با تجویز داروی دی پنی سیلامین انجام می شود. این دارو دارای عوارض جانبی متعدد و اغلب جدی، شامل حساسیت اولیه، بیماری های خود ایمنی، مهار سیستم ایمنی، و عوارض جانبی عصبی شدید است. این تحقیقات حاصل همکاری دکتر مهدی شفیعی اردستانی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، نرگس کریمی، کارشناسی ارشد زیست شناسی، و دکتر پریچهر یغمایی، عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، است. نتایج این کار در مجله «LETTERS IN DRUG DESIGN & DISCOVERY» (جلد 11، شماره 7، سال 2014، صفحات 908 تا 916) به چاپ رسیده است.(مهر) 872
 
دوشنبه 20 بهمن 1393 ساعت 15:32
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]