محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804027632
حضور نظامي و غير نظامي چين و ژاپن در خاورميانه
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۶ بهمن ۱۳۹۳ (۲۰:۴۱ب.ظ)
حضور نظامي و غير نظامي چين و ژاپن در خاورميانه گروه اقتصاد سياسي خبرگزاري موج،
به گزارش خبرنگار بين الملل خبرگزاري موج، چين، کشوري که برخي کارشناسان از آن به عنوان ابرقدرت قرن بيست و يکم نام مي برند، از آغاز دهه اول سده جديد، نگاه ويژه اي به خاورميانه به عنوان منبع انرژي هاي فسيلي جهان دارد. بر اين اساس بود که حجم تجارت چين با اين منطقه در بازه زماني 2005 تا 2009 حدود 87 درصد افزايش داشت و به 100 ميليارد دلار رسيد. همچنين خاورميانه نيز صادراتش به چين 25 درصد بيشتر شد. در همين زمان، صادرات از خاورميانه به ايالات متحده 45 درصد کاهش يافت.
علاوه بر اين نقل و انتقالات، چين تلاش کرد جريان سرمايه ها را به کشورهاي منطقه افزايش دهد از اين رو در سال هاي مذکور از 1 ميليارد دلار به 11 ميليارد دلار رسيد. در اين ميان عراق و ايران مقصد بيشترين سرمايه هاي چين بود.
سياست خارجي چين به علت پيگيري مسأله عدم دخالت در امور داخلي کشورها، توانسته است به خوبي با اعراب، ايرانيان، ترک ها و يهوديان در کنار يکديگر، وارد مبادلات تجاري، نظامي و سياسي شود. چنانکه در کنفرانس اسلامي شاهد دعوت رئيس جمهور چين در مذاکرات هستيم.
کشورهاي منطقه به چين به عنوان يک آلترناتيو در مقابل سياست هاي آمريکا در خاورميانه نگاه مي کنند. چنانکه نظرسنجي سال 2005 نيز نشان داد نظر مطلوب مردم منطقه به چين بين 45 تا 53 درصد بود و در مقابل نگاه به آمريکا صرفاً بين 19 تا 38 درصد را شامل مي شد.
اين نوع نگاه در نزديک ترين متحد ايالات متحده در خاورميانه؛ يعني عربستان سعودي نيز قابل مشاهده است. در سال 2006 که ملک عبدالله، پادشاه تازه فوت شده رياض، به قدرت رسيد، پکن را به عنوان اولين مقصد سفرهاي بين المللي خود برگزيد. از اين رو امروزه ما مي بينيم که چين اولين شريک اقتصادي عربستان است.
پکن مي داند از طريق ابزار نظامي و امنيتي نمي تواند در منطقه استراتژيک خاورميانه نفوذ کند؛ زيرا حجم تبادل تسليحاتي اين کشور که در چهارساله 2005 تا 2009 تنها 600 ميليون دلار بود و آمريکا در اين دوره 12 ميليارد دلار تجهيزات نظامي به کشورهاي منطقه فروخت. همچنين دولت هاي عرب خليج فارس، واشنگتن را به دليل برخورداري از توان نظامي عظيمش، بسيار قابل اتکا تر از ساير کشورها جهان مي دانند. وجود پايگاه پنجم آمريکا در بحرين و در اختيار داشتن بنادر و مراکز نظامي متعددي در عربستان، امارات، کويت و قطر نشان گر اعتماد اعراب به حمايت لجستيکي اين کشور از آنهاست.
با اين همه پکن از نارضايتي مصر از سلاح هاي بي کيفيت روسيه استفاده کرد و به اين کشور تجهيزات نظامي فروخت. همچنين در ماه مارس سال 2010 بندر زايد امارات متحده عربي و در ژوئيه سواحل مصر ميزبان کشتي هاي نيروي دريايي چين شدند. اولين تمرين نظامي آنکارا و پکن نيز در سپتامبر 2010 به وقوع پيوست. اين تحرکات در يک سال، که همه به نوبه خود در زمره اولين ها براي چين قرار داشت، بيانگر سياست جديد رهبران اين کشور بود. در سال ۲۰۱۱ نيز پس از تخليه هزاران نفر اتباع چيني از ليبي توسط ارتش چين توانايي‌هاي اعزامي اين کشور را ثابت کرد.
گزارش سازمان تجارت جهاني در سال 2012 هم از پيشي گرفتن حجم مبادلات تجاري چين با خاورميانه نسبت به آمريکا خبر مي دهد. پکن 85.6 ميليارد دلار صادرات به خاورميانه و 145.2 ميليارد دلار واردات از اين منطقه داشته است که البته بخش عظيم واردات را نفت تشکيل داده بود. در همين سال ايالات متحده 69.6 ميليارد دلار صادرات به اين حوزه داشت و 119.6 ميليارد دلار واردات را از خاورميانه ثبت کرد.
در واقع، به نظر مي رسد که چين به توجه به ميزان توان خود در حوزه نظامي و سياسي و با دقت نظر در عدم ايجاد حساسيت و واکنش واشنگتن نسبت به نفوذ ميليتاريستي در منطقه، تلاش دارد از قدرت نرم براي تبديل شدن به يک کشور تأثيرگذار در خاورميانه استفاده کند.
ورود اندک و آرام چين در حوزه فروش تجهيزات نظامي و همکاري دفاعي با ايران و ساير کشورهاي منطقه، سرمايه گذاري هاي اقتصادي در بخش هاي راه آهن، انرژي و ساير زيرساخت ها و تقويت ميزان مراودات تجاري با توجه به افزايش قدرت خريد مردم خاورميانه و توجه خاص به محصولات ارزان چيني، استراتژي اي است که رهبران آمريکا اگر هم به آن وقوف دارند، اما؛ به دليل اعتماد بيش از اندازه به قدرت نظامي خود در آب هاي خليج فارس، پايگاه هاي درون کشورهاي عرب منطقه، تلاشي براي جلوگيري از عملياتي شدنش نمي کنند.
ژاپن:
ژاپن، کشوري در سال هاي پس از جنگ جهاني دوم و بعد از ممانعت آمريکا از داشتن يک ارتش بزرگ و مستقل، توان خود را بر توسعه قدرت اقتصادي و تکنولوزي گذارد، امروز تبديل به قطب فناوري دنيا شده است. به واقع مقامات اين کشور به مدد نفوذ تکنولوژي خود در تمامي کشورهاي دنيا و نيز توسعه اقتصادي، درصددند تا از آن مانند ابزار نظامي براي گشودن راه در مناطق استراتژيک استفاده کنند.
رهبران توکيو مي دانند بهره گيري از ارتش و ميليتاريسم واکنش منفي جهان از جمله چين و آمريکا را براي آنها به همراه خواهد داشت. ضمن آنکه پس از قبول شکست در جنگ جهاني دوم و تحميل نظر ايالات متحده در زمينه محدوديت ارتش و فعاليت هاي برون مرزي، نظامي گري تنها يک شيوه هزينه بر براي گسترش نفوذ است. با اين همه ژاپن تصميم گرفت وارد معاملات جهاني شود.
در همين راستا بود که در سال 2003 اين کشور حمايت ديپلماتيک و نظامي خود را از آمريکا در جنگ عليه عراق با وجود عدم مجوز سازمان ملل اعلام کرد. اين نشان دهنده تغيير رويکرد توکيو بود. آن هم در منطقه اي که نفت محصول اصليش محسوب مي شد.
در اصل، ژاپن به دليل نياز روزافزون صنايع داخلي اش تلاش دارد با توجه به سيطره آمريکا در خاورميانه با تأکيد بر حفظ امنيت کشورهاي اين حوزه براي تداوم شريان ثابت نفت، در بحث هاي نظامي با واشنگتن همکاري کند. علاوه بر اين ارائه کمک هاي مالي مي توان راهگشاي روابط دوستانه با دولت هاي خاورميانه باشد، در حالي که سازمان ملل هرگز مشروعيت حملات به عراق را تأييد نکرد و احزاب داخلي ژاپن نيز به طور حتم با همکاري نظامي اين کشور در جنگ 2003، مخالفت مي کردند.
به همين دليل اين کشور 10 درصد کل کمک هاي بين المللي به عراق و افغانستان در دهه اول قرن بيست و يک را پرداخت کرد. به اين صورت که در کنفرانس بين المللي بازسازي افغانستان در سال 2002، توکيو تقبل کرد که طي دو سال 500 ميليون دلار از مجموع کل کمک هاي 4.5 ميليارد دلاري را بپردازد.
همچنين در کنفرانس بازسازي عراق در سال 2003 با ارائه پنج ميليارد دلار يک سهم 10 درصدي را از 55 ميليارد دلار جمع آوري شده بر عهده گرفت. آمار نشان مي دهد که از دهه 1970 به اين سو کمک هاي مالي ژاپن 10 درصد کل کمک ها به خاورميانه بود که بعد از جنگ 2003 اين عدد به 17.31 درصد رسيد.
از همين رو ما هم اکنون نيز شاهد آنيم که شينزو آبه، نخست وزير اين کشور، در سفر چند روز قبل خود به خاورميانه از وعده کمک دو و نيم ميليارد دلاري خبر داد. وي تاکيد کرد بخش اعظم اين کمک هاي غيرنظامي صرف توسعه اقتصادي خواهند شد.
ضمن آنکه وزير امور خارجه ژاپن در ديدار با همتاي فرانسوي خود بعد از حمله به نشريه شارلي ابدو، بر همکاري نزديک براي مقابله با تروريسم و تخصيص 7.5 ميليون دلار براي تحقيقات پيرامون تروريسم و تقويت مرزها توافق کردند.
با نگاهي به اقدامات دوکشور قدرتمند آسياي شرقي در خاورميانه، متوجه اهميت و تاکيد رهبران آنها به روابط اقتصادي به عنوان جايگزين ابزار نظامي مي شويم. حفظ ثبات و امنيت منطقه به دليل تأثيرشان بر جريان نفت و قيمت آن، مهمترين اهداف توکيو و پکن است.
از همين رو هر دو کشور نگاه ويژه اي به صلح اعراب و اسرائيل دارند. چنانکه پس از پيمان اسلو سال 1994، ژاپن کمک هاي اقتصادي خود را به تشکيلات خودگردان آغاز کرد و در همان سال مقامات اين کشور متعهد شدند ظرف دو سال 2 ميليارد دلار پرداخت کنند.
همکاري با دولت هاي منطقه در زمينه مبارزه با تروريسم که هدف مشترک چين و ژاپن است، نيز در اين حوزه تحليل مي شود. در اين راستا مي توان به تخصيص 200 ميليون دلار از سوي شينزو آبه براي کشورهايي که پناهندگان سوري و عراقي در اثر حملات داعش، در خود جاي داده اند، اشاره کرد.
زهرا سادات حسيني
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]
-
گوناگون
پربازدیدترینها