محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830570903
-رویکرد تازه اروپا به دولت فلسطینی؛ چرا
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
رویکرد تازه اروپا به دولت فلسطینی؛ چرا از زمانی که بیانیه ونیز در سال 1980 منتشر شد و «راه‌حل دو دولت را به عنوان تنها راه‌حل برای پایان عادلانه و مطابق با منافع اروپا» معرفی کرد تاکنون اروپا در کنار آمریکا نقشی محوری را در خاورمیانه بازی کرده و از جمله این اقدامات تشکیل گروه موسوم به «کمیته چهارجانبه» بود.
امروزه اروپا به صورتی غافلگیرکننده در دو محور حرکت می کند: محور اول اعتراف سمبلیک و غیرالزام آور به دولت فلسطین که از سوی پارلمان کشورهای اروپایی و به صورتی پی در پی مطرح می شود. این روند از سوئد شروع شد و به انگلیس، فرانسه، اسپانیا و ایرلند رفت و همچنان ادامه دارد. محور دوم ناکام گذاشتن و حتی خنثی کردن هرگونه رویکردی است که مورد رضایت اسرائیل در سازمان ملل متحد نباشد. حقیقت این است که برخلاف ظاهر امر، بین این دو محور تناقضی وجود ندارد، بلکه هریک دیگری را تکمیل می کند و تنها کسی که از این حرکت اخیر اروپایی ها ضرر می کند، همان ملت فلسطین است که حقوقش قرار است بازیچه این و آن باشد. به رسمیت شناختن دولت فلسطین موج توصیه های غیرالزام آوری که پارلمان های اروپایی برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین مطرح می کنند، در شرایط حساس و دقیقی اتفاق می افتد که منطقه خاورمیانه و فلسطین شاهد آن است. این در حالی است که افکار عمومی اروپا بشدت نسبت به اقدامات جنایتکارانه اشغالگران اسرائیلی واکنش نشان می دهد. تجاوز های مکرر به غزه و تداوم رنج ومحرومیت ملت فلسطین نوعی همبستگی جهانی را در پی داشته است که یک نمونه اش را در استعفای یک وزیر دولت انگلیس در اعتراض به موضع این کشور نسبت به تجاوز به غزه دیدیم. به رغم این که ذره ای در این تردید وجود ندارد که توصیه پارلمان های اروپایی صرفا به منظور تداوم گفت وگوهای موسوم به روند صلح خاورمیانه است تا اول و آخرآن به نفع اسرائیل تمام شود، اما درعین حال نمی توان این مساله را دست کم گرفت که اقدام جدید اروپایی ها بیانگر تغییر مزاج سیاسی کشورهای غربی نسبت به مساله فلسطین و نیز کاهش قدرت «لابی های» صهیونیستی و افزایش حضور فلسطین در درون احزاب سیاسی اروپاست. اروپا بخوبی می داند اگر راه حل دو دولت کنار گذاشته شود، به جای آن راه حل یک دولت مطرح می شود که اسرائیل آن را نپذیرفته و اروپا نیز تاکنون آن را رد کرده است. بنابراین حرکت امروز را باید بر همین مبنا ارزیابی کرد.چند سال پیش در اروپا حتی فکر کردن به مساله حمایت از فلسطین به هر شکلی ممنوع بود. دراین باره می توان از پارلمان انگلیس مثال آورد که حمایت از مساله فلسطین هرگز فراتر از اشاره های احزاب نبود و هرکس چنین حمایتی می کرد، بشدت تحت فشار یا حمله های مکرر تبلیغاتی منفی قرار می گرفت. اما امروزه تغییرات زیادی به وجود آمده است از جمله؛ پایداری اسطوره ای ملت فلسطین در برابر تحریم های ظالمانه، تجاوزهای نظامی مکرر به غزه، اقدامات جنون آمیز اسرائیل در بیت المقدس، امتناع این رژیم از هرگونه تحقیق بین المللی برای بررسی عملکرد این رژیم، نظرسنجی هایی که در اروپا به عمل آمده و نتیجه اش این بود که افکار عمومی مردم این کشور ها اسرائیل را بزرگ ترین تهدید برای جهان به حساب می آورند، در کنار بحران اقتصادی اروپا به این معنا که دیگر کشورهای غربی قادر به پرداخت هزینه حماقت ها و جنایات فرمانده اشغالگران نیستند. همچنین تغییر بزرگ دیگری که به وجود آمده، حضور «دوستان فلسطین» در همه احزاب حتی در میان متعصب ترین احزاب حامی اسرائیل در کشورهای غربی است. این گونه اقدامات به رغم همه کاستی هایی که وجود داشته و دارد توانسته است تا حدودی روایت یکجانبه اسرائیل را در بین اروپایی ها نقض کند و راه ها را برای شروع بحث های جدید و حتی مشاجرات سیاسی درباره کل این مساله باز کند. حرکت معکوس امروزه فرانسه، انگلیس و آلمان حرکت تازه ای را شروع کرده اند، کشورهایی که کاملا توانایی آن را دارند تا هرگونه تلاش دیپلماتیک عربی یا فلسطینی را در سازمان ملل متحد با مانع مواجه کنند و برای مثال نگذارند شورای امنیت قطعنامه ای را در مورد زمان پایان اشغالگری یا به رسمیت شناختن یک دولت فلسطینی به تصویب برساند. این در حالی است که تاکنون ده ها قطعنامه درباره حق تعیین سرنوشت ملت فلسطین در این شورا به تصویب رسیده، اما هیچ یک به اجرا درنیامده است. درواقع اروپایی ها می خواهند دست پیش بگیرند که عقب نیفتند و کاری کنند که به نفع اسرائیل و در جهت منافع این رژیم بوده و در عین حال بتواند ملت های اروپایی و پارلمان این کشورها را هم راضی نگه دارد. نکته جالب توجه این که در طرح سه گانه آمریکا، فرانسه و آلمان بر اموری تاکید می شود که آمریکا یا دیگر دولت های عربی هم آن را رد نخواهند کرد. به معنای دیگر آنها می کوشند همه را در یک جا گرد آورند و هدفشان تاکید بر نکات خاصی به شرح زیر است: ـ قصد آنها تعیین یک سقف زمانی با مدت معین دو سال است که باید در طول آن گفت وگوها به پایان برسد. ـ این مساله به طور مستقیم با فرصتی که تا پایان دوران ریاست جمهوری باراک اوباما باقی مانده است، بستگی دارد. ـ در این تلاش ها هیچ تاکیدی بر پایان اشغالگری نمی شود، بلکه تنها حرف از مذاکرات زده خواهد شد. ـ قرار نیست مرزهای دولت فلسطین تعیین شود و این امر به تفاهمات آینده طرفین موکول می شود. ـ هرگز قرار نیست یک دولت فلسطینی به رسمیت شناخته شود؛ درست مطابق آن چیزی که اعراب درخواست کرده اند یا قرار است اردن چند هفته دیگر آن را در شورای امنیت مطرح کند. ـ آلمان تلاشی اضافی می کند تا در این متن آورده شود که «اسرائیل وطن ملی قوم یهود است». از این روست که گفته می شود اروپا قصد دارد همه طرف ها را دو سال دیگر پای میز مذاکرات بکشاند و طبق یک قطعنامه بین المللی الزام آور، مذاکرات را تمدید کند. اینها همه در حالی صورت می گیرد که اشغالگران اسرائیلی همچنان مشغول تغییر موقعیت جغرافیایی و مسکونی کرانه باختری هستند. راه حل یک دولت اروپا و کشورهای غربی در کل نگران آن هستند که نسبت به راه حل دو دولت احساس بی اعتمادی شده و جریان امور به سمت گرایش به راه حل یک دولت سوق پیدا کند. اکنون نیز در بین هر دو طرف اسرائیلی و فلسطینی کسانی هستند که می گویند این تنها راه موفقیت است. آنها با الهام گرفتن از تجربه آفریقای جنوبی می گویند «راه حل یک دولت» بهترین راه حل برای پایان دادن به این نزاع است، اما این راه حلی است که اسرائیل بشدت با آن مخالفت می کند، زیرا در صورت اجرایی شدن چنین راه حلی یهودیان در یک اقلیت محض قرار می گیرند و در ضمن پناهندگان فلسطینی نیز می توانند به وطن شان بازگردند. برای جلوگیری از این راه حل، اسرائیل تلاش می کند مجموعه ای از قوانین را به تصویب برساند که هدفش تقویت ماهیت یهودی بودن اسرائیل بوده و همزمان بر اعراب و جهانیان فشار می آورد تا بپذیرند اسرائیل وطن ملی قوم یهود است؛ اقدامی که آمریکا نیز از آن استقبال می کند و از زمان ریاست جمهوری جورج بوش در سال 2004 بر آن تاکید کرده است. اگر بخواهیم به موضع اروپایی ها بازگردیم، باید گفت این کشورها می خواهند راه حل دو دولت باقی بماند، اما به نحوی که غیرقابل اجرا باشد. از سوی دیگر اسرائیل نیز درصدد است در واقعیت ها چنان تغییراتی را به وجود آورد که امکان عملی شدن چنین راه حلی منتفی شود. اسرائیل در عمل اکنون کرانه باختری را به جزایر از هم پراکنده ای تبدیل کرده و در حدفاصل هرکدام یک یا چند شهرک یهودی احداث کرده است. درمجموع باید گفت ترس از فروپاشیدن این وضع و توجه به سمت یک دولت واحد و اعتراف به یهودی بودن اسرائیل، همه و همه جزو عوامل موثری بوده است که این حرکت تازه را این روزها در بین اروپایی ها به وجود آورده است. جدی نبودن اروپایی ها اروپایی ها بارها ثابت کرده اند در حمایت از مساله فلسطین جدی نیستند و درواقع هدف اصلی شان در این حرکت نیز نجات اسرائیل است. آنها از این طریق می خواهند فرصت بیشتری به اسرائیل بدهند تا بتواند آنچه را که یهودی نیست یهودی کند. در همین رابطه دکتر رامی عبدو که یک کارشناس امور فلسطین است، می پرسد: «... آیا این اقدام یک اعتراف ناقص نبوده و قصدش مخدوش کردن حق فلسطینی ها نیست؟ آیا این حرکت ها در چارچوب مانع تراشی بر سر راه حضور فلسطینی ها در محافل بین المللی صورت نمی گیرد؟ آیا این حرکت ها باعث کند شدن روند مقاومت و منزوی کردن آن در افکار عمومی جهان نمی شود؟ آیا این حرکت بین نیروهای اشغالگر و ملتی که تحت اشغال بوده، یک نوع تساوی برقرار نمی کند؟ آیا این مساله به اسرائیل مشروعیت کامل از ابتدا تا امروز را نمی دهد و بر تمام جنایاتش در طول تاریخ گذشته سرپوش نمی گذارد؟» اینها پرسش های مهمی است که نقش اروپا را در گذشته و حال مورد سوال قرار می دهد. مهم تر این که میزان نقش محافل فلسطینی و عربی را درکشورهای تابع اتحادیه اروپا و میزان اثرگذاری شان را نشان می دهد. خلاصه کلام این که استقلال و حقوق ملت ها را نمی توان از دیگران قرض گرفت. این حقوق با یک قطعنامه یا بیانیه و توصیه نیز به دست نمی آید. تشکیل یک دولت به صورت سمبلیک معنایی ندارد، بلکه باید با قدرت و روی زمین واقعیت تشکیل شود. باید ملتی اراده کند و بکوشد حقوقش را با فداکاری و جانفشانی و نه با امتیاز دادن ها به دست آورد. منبع: الجزیره
چهارشنبه 3 دی 1393 ساعت 03:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها