واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
جام جم گزارش می دهد تنبیه بدنی، چالش حلنشده نظام آموزشی اگر تا چند دهه پیش، معلم مکتب خانه به خود اجازه میداد دانشآموز را به فلک بکشد، حالا این روزها در برخی مدارس کشور، گویی چوب فلک، جای خود را به لوله پولیکا داده است.
چند روز اخیر را باید به عنوان روزهای بد دانش آموزان کشور به حساب آورد. از یک طرف، مدیر یک مدرسه در گناوه، بچه ها را به صف کرده و با لوله پولیکا به جان همه افتاده که در این بین، دست یک دانش آموز دچار عفونت شدید شده است. صدها کیلومتر آن طرف تر، معلم یک مدرسه در ورامین، چند دانش آموز افغان را مجبور کرده دستشان را در کاسه توالت کنند سپس در دهانشان بگذارند. البته اینها فقط خبرهای رسمی و منتشر شده از تنبیه غیرانسانی دانش آموزان در روزهای اخیر است و معلوم نیست در همین مدت، چند دانش آموز دیگر در مدارس کشور، روح و جسمشان مورد تهدید معلم کلاس قرار گرفته است. در همین شرایط، وزیر آموزش و پرورش به ایسنا گفته است که در آیین نامه اجرایی مدارس، پیش بینی های لازم برای برخورد با رفتارهای خشن که تعدادش بسیار اندک است، انجام شده، اما ایجاد رفتار مطلوب نیازمند فرهنگ سازی است. به اعتقاد علی اصغر فانی، از حدود یک میلیون معلم و کارمندی که مشغول انجام کار هستند، شاید یک تا سه مورد از این گونه رفتارها داشته باشند که با فرهنگ سازی در نظام آموزشی هر روز کمتر می شود، ضمن این که دادگاه های تخلفات اداری این مسائل را پیگیری می کند. شاید به اعتقاد این مقام مسئول، فرهنگ سازی و برخورد قانونی با این گونه تخلفات، بتواند در مقابل پدیده تنبیه در مدارس بایستد، اما واقعیت این است تا وقتی که نظام آموزشی، نتواند پا به پای تغییرات نسلی حرکت کند و خود را با شرایط جدید وفق بدهد، احتمال وقوع دوباره چنین درگیری هایی دور از ذهن نیست. کشته شدن یک معلم از سوی دانش آموزش در بروجرد که اخبارش چند هفته قبل، در سطح وسیعی منعکس شد و همچنین انتشار اخبار متعدد تنبیه بدنی دانش آموزان از سوی معلمان، بصراحت موید این موضوع است که رابطه و تعامل بین معلم و دانش آموز، نیاز به تعریف جدیدی دارد و دیگر نمی توان با همان کلیشه های چند دهه قبل، کلاس درس را مدیریت کرد. سرمایه گذاری برای بهبود رابطه معلم و دانش آموز نیاز به توضیح بیشتر ندارد که تنبیه بدنی از سوی همه معلمان سر نمی زند و فقط طیف محدودی از آنها، حاضر می شوند دست روی شاگردشان بلند کنند، اما به هر حال باید برای جلوگیری از تکرار این اتفاق ها، نظام آموزشی خود را به روز کند و از تغییرات بنیادین واهمه نداشته باشد. از طرف دیگر، اگر پای حرف معلم ها بنشینید، خیلی از آنها معتقدند دانش آموزان نسل فعلی، با دانش آموزان قدیمی خیلی فرق دارند و به دلیل فرزندسالاری و روش های غلط تربیتی در خانواده ها، همین هنجار به دانش آموزان هم انتقال پیدا کرده است و معلم نمی تواند مثل گذشته، کنترل زیادی روی رفتار دانش آموزان داشته باشد. کارن خانلری، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس در گفت وگو با جام جم پیشنهاد می دهد: همان طور که در برخی کشورها، روان شناسان و مربیان در کلاس های درس حضور دارند و تا پایان هر مقطع تحصیلی با دانش آموز می مانند، ما هم می توانیم از همین الگو استفاده کنیم. وی عنوان می کند: در این کشورها، مربی و روان شناس، پس از سال ها وقت گذراندن با دانش آموز، بخوبی از روحیات دانش آموز با خبر است و به همین دلیل، می تواند با مشاوره دادن، راهنمایی و کمک کردن به دانش آموز و معلم، از بروز خشونت بین معلم و دانش آموز جلوگیری کند، ولی در کشور ما چندان این موضوع جدی گرفته نمی شود. به اعتقاد این نماینده مجلس، گرچه باید با معلمان خاطی برخورد شود، اما تا وقتی سیستم آموزشی بازنگری نشود و مربیان و روان شناسان در مدارس حضور فعال و مستمر نداشته باشند، احتمال تکرار چنین حوادثی وجود خواهد داشت. آمار تنبیه روانی در دسترس نیست تنبیه دانش آموز، فقط در محدوده تنبیه بدنی جای نمی گیرد، بلکه هنوز هم معلمانی پیدا می شوند که دانش آموز را در سر کلاس درس، مورد تحقیر و استهزا قرار می دهند یا با خشونت کلامی یا صحبت های آمیخته با توهین با دانش آموز رفتار می کنند. حسن موسوی چلک، رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران معتقد است نوع روانی تنبیهات دانش آموزان را نمی شود ارزیابی کرد، زیرا مبنایی برای سنجش آن وجود ندارد. او به ایسنا توضیح می دهد تنبیه کودکان در مدارس مدتی است بیشتر شنیده می شود، زیرا در مدارس مددکار اجتماعی نداریم و مشاور به اندازه کافی وجود ندارد، اما با این حال این انتظار وجود دارد تا یک معلم با این حجم از دانش آموزان، اطلاعات لازم را دریافت و خدمات اجتماعی ارائه کند. رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران تاکید دارد که آموزش و پرورش، جایگاه خود را در نظام سلامت اجتماعی باور نکرده است. همچنین سیاستگذاران هیچ گاه آموزش و پرورش را به عنوان یک نهاد موثر اجتماعی نشناخته و باور نکرده اند و مصداق آن را می توان در ساختار فعلی آموزش و پرورش جست که مددکار اجتماعی برای آن پیش بینی نشده و مشاور به اندازه کافی در سیستم وجود ندارد. البته به اعتقاد موسوی چلک، شرایط جامعه بیرون از مدرسه نیز در رفتار افراد در مدرسه تاثیر دارد و باید پذیرفت خشونت وجود دارد و نمی توان نسبت به آن بی تفاوت بود. گرچه بروز خشونت در جامعه را نمی توان انکار کرد، اما نباید از یاد برد که خشونت در مدارس، می تواند به مراتب تاثیرات مخرب تری به همراه داشته باشد. سن پایین دانش آموز، آسیب پذیری بیشتر او و از همه مهم تر، انتقال فرهنگ خشونت از طریق تنبیه بدنی و روانی او، ممکن است این شرایط را پیش بیاورد که دانش آموز، از جاده سلامت جسم و ذهن خارج شود. در واقع گسترش تنبیه در مدارس می تواند کاری کند که دانش آموز فارغ التحصیل با انبوهی از عقده های روانی و دردهای جسمی، روانه جامعه، دانشگاه و بازار کار شود. گروه جامعه / روزنامه جام جم
 
شنبه 29 آذر 1393 ساعت 08:43
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]