محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802904600
جایگاه گروههای تکفیری در «راهبرد شکاف پیرامونی» رژیم صهیونیستی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
جایگاه گروههای تکفیری در «راهبرد شکاف پیرامونی» رژیم صهیونیستی
دلیل انتخاب این راهبرد از جانب صهیونیست‌ها، جهت‌گیری انقلاب‌های منطقه و اتحاد در ضدیت و دشمنی با اسرائیل بود و این رژیم باید برای جلوگیری از این اتفاق سیاست شکاف در پیرامون خود را اعمال کند.
به گزارش گروه سیاست خارجی و بین‌الملل خبرگزاری فارس پس از شروع بیداری اسلامی، رژیم صهیونیستی نسبت به اتحاد گروههای جهادی علیه خود احساس خطر کرد. آنها راهبرد جدیدی را اجرا کردند و آن، خوانش جدیدی از استراتژی پیرامونی تحت عنوان «شکاف در پیرامون» بود. گروههای تکفیری در سیاست شکاف پیرامونی رژیم صهیونیستی جایگاه خاصی دارند که به برخی از این موارد اشاره میشود: الف) ریشه‌های تاریخی و ایدئولوژیک گروههای تکفیری ریشه‌های پدیداری جریان‌های تکفیری به لحاظ ایدئولوژیک، متاثر از آرای کلامی اندیشمندان بزرگ اهل سنت است که نظریه‌پردازان اصلی جریان سلفی‌گری بوده‌اند. بزرگترین این افراد اشخاصی مانند«ابومحمد حسن بن علی بربهاری»، «احمد بن حنبل»، «ابن تیمیه» و «محمد ابن عبدالوهاب» بودند. جنبش سلفی به بازگشت به سلف صالح دعوت می‌کند. این سلف صالح در قالب «صحابه»، «تابعین» و «تابعینتابعین» تئوریزه میشود. در دوره جدید، نظریه‌پردازانی چون «سید جمال الدین اسدآبادی»، «محمد عبده»، «رشید رضا»، «گروه اخوان المسلمین‌مصر» و «سید قطب»، اندیشه‌های کلامی را به حوزه‌های سیاسی تسری دادند که اغلب این افراد، مصری بودند. البته سلفی‌گری، دو شاخه مصری و هندی یا دیوبندی دارد. ب) گونه شناسی گروههای سلفی گونه‌شناسی سلفی به چهار قسم «سلفی‌گری تکفیری»، «سلفی‌گری جهادی»، «سلفی‌گری تبلیغی» و «سلفی‌گری سیاسی» تقسیم میشود. مبنای سلفی‌گری تکفیری، تکفیر دیگر گروه‌ها و اعلام حقانیت خود است. در حال حاضر، گروه داعش، پرچمدار این نوع نگرش است. اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 میلادی، گروهی در مصر به نام گروه «الحجرة و التکفیر» تشکیل شد. این گروه، آغازگر نوع جدید تکفیرگرایی در مصر بود اما در آن زمان نتوانست اقبال عمومی را به سوی خود جذب کند. در مقابل آن، گروه «الجهاد» که سلفیه جهادی بود، رویکرد موفقیت آمیزتری داشت. این گروه، مسئولیت ترور «انورسادات» رییس جمهور وقت مصر به دست خالد اسلامبولی را برعهده گرفت. گونه دیگر، سلفی‌گری تبلیغی است که «جماعت تبلیغ» در هند و پاکستان، سالیانه دو نشست بین‌المللی برگزار می‌کنند. پایه اصلی آن بر تبلیغ است. گروه چهارم، سلفی‌گری سیاسی یا اسلام سیاسی است که شاخصترین آنها «اخوان المسلمین» مصر نام دارد. ج) ریشه‌های تاریخی ریشه‌های تاریخی رشد مجدد سلفی‌گری در منطقه غرب آسیا از اواخر دهه 70 تا 80 میلادی است. احیای مجدد این نوع تفکر و خیزش‌های اسلامی در چارچوب سلفی‌گری، متاثر از چند تحول در جهان اسلام و منطقه خاورمیانه است. اول، پیروزی انقلاب اسلامی است که امید مجددی به گروههای اسلامی با گرایش‌های مختلف بخشید و می‌توان جنبش‌های اسلامی موفقی را در آن ساماندهی کرد. دوم، بحث اشغال افغانستان به دست شوروی بود که باعث شعله‌ور شدن سلفی جهادی شد. سومین مورد، ترور انور سادات بود. چهارم، شکل گیری جنبش مقاومت اسلامی «حماس» در فلسطین در سال 1366 (1987) میلادی بود که وجهه مجددی به سلفی جهادی بخشید. د) تکاپوهای کانون‌های قدرت جهانی اروپا در طول دهه 70، شاهد شکل‌گیری گروههای به اصطلاح انقلابی با رویکرد تجویز خشونت انقلابی در عموم کشورهای اروپای غربی بود. گروه «بادرماینهوف» در آلمان غربی، گروه «ارتش سرخ» در ایتالیا، گروه «اقدام انقلابی» در فرانسه، ارتش «جمهوریخواه» ایرلند شمالی که گرایش‌های چپ «تروتسکی» داشت، نمونه‌هایی از این دست بودند. این گروه‌ها با تکیه بر محور اقدام انقلابی یا خشونت انقلابی که متمرکز بر عملیات تروریستی بود، رویکرد جدیدی را در اروپا پدید آوردند. آنها با گروههای فلسطینی ارتباط برقرار کرده و در اردوگاه‌های فلسطینی‌ها در سوریه و لبنان آموزش دیدند. زمانی که آنها به اروپا برگشتند در چارچوب اهداف گروههای فلسطینی به خصوص «الفتح» وارد عمل شدند. این ماجرا بعد از ماجرای المپیک مونیخ 1972 که به کشته شدن 11 ورزشکار صهیونیست و شهادت 8 فلسطینی انجامید، تشدید شد. این اتفاقات باعث اتحاد این نوع گروههای اروپایی با گروه‌هایی مثل «جبهه خلق برای آزادی فلسطین» به رهبری «جرج حبش» شد. در آن مقطع، مغز متفکر عملیاتی جبهه خلق، فردی به نام «ودیع حداد» بود و یکسری عملیات‌های هواپیماربایی و گروگان‌گیری در اروپا را ساماندهی کرد. اوج این تحولات، ربایش چهار هواپیما و آوردن آنها به «صحرای زرقاء» اردن بود که زمینه ساز حادثه سپتامبر سیاه و حادثه مونیخ شد. در پیوند با این قضیه، بلوک سرمایه‌داری غرب به فکر مبارزه با این شیوه یا «تروریسم» افتاد و چند اقدام را در این رابطه انجام داد. 1- ایجاد تشکیلاتی تحت عنوان «حلقه» در اروپا: سردمدار این تشکیلات، چهره‌های برجسته سرویس اطلاعاتی فرانسه به خصوص «کنت الکساندر دومارانژ» بود که در آن زمان ریاست سرویس اطلاعات خارجی فرانسه (SDE) را برعهده داشت. با پیشنهاد وی، یک کلوپ قدرت به نام باشگاه «سافاری» شکل گرفت که در ایران، مصر، عربستان و مراکش برای کنترل و جلوگیری از ورود کمونیسم و گروههای انقلابی در شمال آفریقا و غرب آسیا ساماندهی شد. مقر عملیاتی این گروه به پیشنهاد انور سادات در مصر قرار گرفت و عربستان، پشتیبانی مالی آن شد، تامین تسلیحاتی باشگاه سافاری بر عهده رژیم پهلوی قرار گرفت. در کنار این تشکیلات با همکاریMI6 و CIA ، موسسه‌ای تحت عنوان «مطالعات منازعات»(ISC) با دو شاخه آمریکایی و انگلیسی شکل گرفت. شاخه آمریکایی را «برایان کروزیر»، فعال جنگ سرد هدایت کرد. شاخه انگلیسی متمرکز بر مبارزه با گروه‌هایی بود که برای انگلیس مزاحمت ایجاد می‌کردند. 2- اتخاذ دو استراتژی برای مبارزه با شوروی: راهبرد اول، مختص الکساندر دومارانژ تحت عنوان «مسکیتو» بود. وی در کتاب جنگ جهانی چهارم خود، این استراتژی را با رونالد ریگان، رییس جمهور وقت آمریکا در میان گذاشت. این راهبرد در قالب تشکل گروههای جهادی اسلامی علیه شوروی در افغانستان شکل گرفت. استراتژی دوم متعلق به ژنرال «فرانک کیتسون» بود. وی فرماندهی تیپ چتر بازان ارتش سلطنتی انگلستان را برعهده داشت. کیتسون پس از اوج گیری عملیات‌های ارتش جمهوری خواه ایرلند در ایرلند شمالی در سال 1973 یک استراتژی برای مبارزه با این گروه ارائه کرد که بسیار موفقیت‌آمیز بود. دومارانژ و کیتسون، هر دو عضو و مشاور موسسه مطالعات منازعات بودند و نهایتاً استراتژی مسکیتو بر استراتژی کیتسون ترجیح داده شد. اما چرا گروههای جهادی که اوایل سال 1980 میلادی در افغانستان برای مبارزه با شوروی بر مبنای سلفی جهادی تشکیل شدند به سمت سلفی‌گری تکفیری گرایش پیدا می‌کنند و از دل آن گروهی به عنوان داعش بیرون می‌آید؟ پاسخ این سوال در مطالعه اولین کنفرانس شیعه شناسی دانشگاه تل آویو نهفته است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت، مطالب این کنفرانس را در سال 1366 در هزار نسخه، ترجمه و توزیع کرد. روایت‌های بسیار کلیشه‌ای از این کتاب بیرون آمده است که متداول‌ترین آنها این است که اسرائیلی‌ها در این کنفرانس اعلام کردند «شیعه دارای دو بال عاشورا و مهدویت است که باعث اوج‌گیری پرنده تشیع میشود.» با مطالعه این کتاب با چنین جمله‌ای بر نخواهیم خورد. مارتین کرامر دبیر کنفرانس شیعه شناسی، کتاب «تشیع، مقاومت و انقلاب» را جمع‌آوری کرد. کرامر، شاخصترین اسلام‌شناس و شیعه‌شناس در رژیم صهیونیستی است. وی عضو هیأت علمی موسسه موشه دایان و دانشگاه تل آویو بوده و چهره‌ای دانشگاهی محسوب میشود. مهم‌ترین مقاله این کتاب با عنوان «ایدئولوژی خشونت انقلابی خمینی» نام دارد که نوشته خود کرامر است. کرامر این بحث را مطرح می‌کند که تمام انقلاب‌های دنیا که تاثیرگذار بوده‌اند، عمدتاً انقلاب‌های چپ هستند و یک روایتی از خشونت انقلابی دارند و هر انقلابی در ذات خود باید اقداماتی انقلابی نظیر ترور، خرابکاری و خشونت را داشته باشد. وی می‌گوید که آیت الله خمینی در انقلاب 1979، روایت جدیدی از خشونت انقلابی را مطرح کرد که مختص خود و مکتب تشیع بود. خشونت‌های انقلابی گذشته، سکولار بودند اما آیت الله خمینی، متکی بر تفکر شیعه و به خصوص قرائت خاصی که از حادثه عاشورا دارد، یک خشونت جدیدی را علیه استکبار و امپریالیسم و صهیونیست تشکیل داد. این نوع خشونت انقلابی، بر عاشورا و قیام امام حسین(ع) متکی است و اولین بار، فدا کردن خود یا آنچه را که در سنت فقهی شیعه از آن به عنوان «عملیات استشهادی» یاد میشود، طرح ریزی می‌کند. دلیل برگزاری این کنفرانس، احساس خطر رژیم صهیونیستی از عملیات‌های استشهادی «حزب الله لبنان» در دهه 80 میلادی و عملیات شهید «احمد قصیر» در صور لبنان بود. به گفته کرامر، ماحصل این کتاب و کنفرانس این نکته است که ما در مقابل ایدئولوژی خشونت انقلابی آیت الله خمینی، نیازمند باز تولید یک ایدئولوژی خشونت انقلابی از جنس اسلامی اما بدیل او هستیم. این مسأله به دلیل درگیری حکومت‌ها و قدرت‌های جهانی با مسأله اتحاد جماهیرشوروی به تعویق افتاد. با فرار شوروی و فروکش کردن جنگ در افغانستان، افاغنه العرب (عرب-افغان‌ها) که از تمام کشورهای عربی به افغانستان می‌رفتند، به وطن خود بازگشتند. این افراد در جنگ با تفکر سلفی و خشونت انقلابی تربیت شده بودند و بلاتکلیف در کشورهای عربی ماندگار شدند. بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، دو اتفاق رخ داد، اولین اتفاق، جابه‌جایی تهدید سبز با تهدید سرخ و مقاله معروف هانگتینتون بود که می‌نویسد: «مرزهای اسلام، خونین است.» وی این نشانی را می‌دهد که مرزهای اسلام دوباره خونین شود. از این جا به بعد با شکل‌گیری گروه القاعده در دهه90 مواجه هستیم. با شکل‌گیری این گروه، پروژه جدیدی شکل گرفت که هدف اصلی‌اش مبارزه با استکبار آمریکا است.(بدل سازی با انقلاب ایران) جریان القاعده، سه بهره‌وری مهم برای نظام سلطه و سرویس‌های اطلاعاتی داشت. نخست اینکه تمام نیروهای مستعد انقلابی که در دل جهان اسلام وجود دارند در دل القاعده حضور پیدا می‌کردند. مسأله بعدی، بدیل‌سازی تفکر انقلابی با پوشش شخصی ناموجه به نام «اسامه بن لادن» است که به جای تفکر انقلابی امام خمینی(ره) دایه‌دار این نوع نگرش شده است. مایکل‌لدین، دونالد رامسفلد و چهره‌های معروف در سال 1999 میلادی، یک پروژه استراتژیک به نام «قرن21» را تدوین کردند. این پروژه با روی کار آمدن دولت «جرج دبلیو بوش» در دستور کار شورای امنیت ملی آمریکا قرار گرفت و به استراتژی امنیتی بوش تبدیل شد. از این تاریخ به بعد، القاعده به پرچمدار تروریسم تبدیل میشود که پس از این امر، اشغال افغانستان و عراق را شاهد هستیم. ه) پروژه پریزم مرکز گلوریا سنتر از اتاق فکرهای زیر نظر مرکز هرتزلیا که رئیس آن از افراطی‌ترین صهیونیست‌ها به نام «بری روبین» است در سال 2002 پروژه‌ای به نام «پریزم» را تدوین کرد. این پروژه قرار بود اطلاعات جامعی از جنبش‌های رادیکال اسلامی را در جمع‌آوری کند. جالب است که سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا و اروپا قادر به دستیابی به این اطلاعات نیستند. و) سیر همکاری عربستان سعودی و رژیم صهیونیستی: از القاعده تا داعش تا بدینجا بسترهای لازم اجتماعی، سیاسی و تبلیغاتی برای برادر کشی و تکفیر در جهان اسلام آماده نیست. این بسترها باید بعد از 11 سپتامبر آماده شوند. در اینجا نقش عربستان سعودی برای آماده شدن بستر تکفیرگرایی بسیار کلیدی است. عربستان از دهه 60 میلادی وارد روابط پنهان با اسرائیل شد و مسئولیت این دیپلماسی پنهان بر عهده موساد بود. از دهه 80 میلادی، این روابط وارد فاز امنیتی میشود. تا قبل از این تاریخ، این روابط بر پایه تهیه ملزومات نظامی بود و عمده این روابط به واسطه «عدنان قاشقچی» انجام می‌گرفت. در سال 1979 و بعد از انقلاب اسلامی ایران، حادثه اشغال مکه به وقوع می‌پیوندد. دو شخصیت به نام‌های «جهیمان العتیبی» و «محمد القحطانی» به بهانه ظهور مهدی(عج) و داشتن ادعای مهدویت با 400 تن از افراد مسلح، خانه خدا را اشغال کردند و حکومت آل‌سعود برای سرکوب و پایان این جریان از نیروهای کماندویی فرانسه استفاده کرد و توانست غائله را ختم کند. در این برهه، آل‌سعود احساس خطر می‌کند که اگر این گروههای سلفی جهادی کنترل نشوند علیه دولت خود می‌شورند، بنابراین به فکر ساخت دست‌آویز جدیدی برای این گروه‌ها میشود. رژیم آل سعود دهه80 میلادی، ژنرالی آلمانی به نام «اورلیخ وگنر» را برای آموزش نیروهای امنیتی خود، وارد حکومت سعودی می‌کند. وی اولین فرمانده و بنیانگذار واحد«GSG9» آلمان غربی بود. این واحد بعد از حادثه المپیک مونیخ تشکیل شد. دلیل این امر، احساس دین آلمان غربی به اسرائیل بود و اسرائیلی‌ها با استفاده از این فرصت، یک سرویس امنیتی در آلمان تاسیس کردند. آنها وگنر را که یک سرهنگ ارتش آلمان بود، به سرزمین‌های اشغالی منتقل کردند. «یوناتن نتانیاهو» برادر بنیامین نتانیاهو، در آن زمان، فرمانده یکی از واحدهای سری امنیتی رژیم صهیونیستی موسوم به واحد «سایرت متکال» بود. وگنر تحت نظر نتانیاهو که معاون عملیاتی سایرت متکال بود، قرار گرفت و سپس به آلمان بازگشت. او در آلمان، گارد نهم مرزی آلمان(واحد عملیات ویژه ضد تروریسم) را تاسیس کرد و توانست هواپیمایی را که گروه بادرماینهوف ربوده بود، آزاد کند. وگنر دوست صمیمی چارلی بکویث، فرمانده نیروی دلتا بود. وی به همراه 13 تن از نیروهای خود در عملیات طبس شرکت داشت و قرار بود طبق برنامه‌ریزی عملیاتی، سه گروگان آمریکایی را که در وزارت خارجه ایران بودند شبانه آزاد کنند که عملیات‌شان شکست خورد. قبل از این جریان، وگنر در پوشش خبرنگار« ZDF » آلمان وارد ایران شده بود و اطلاعات جمع‌آوری می‌کرد. وگنر در سال 1366، فرماندهی کشتار حجاج ایرانی در مراسم برائت از مشرکین را بر عهده داشت و به خاطر این عملیات، مدال هم به او اعطا و به رابط میان اسرائیل و حکومت سعودی تبدیل شد. از اوایل سال 2000، روابط امنیتی اسرائیل و سعودی‌ها وارد فاز جدیدی شد و شاه کلید این روابط، بندر بن سلطان بود. وی همزمان از سال 2005 به ریاست سرویس استخبارات عربستان و مسئول شورای امنیت ملی سعودی انتخاب شده است. یوسی کوهن در سال 2005 مسئول عملیات موساد شد. وی روابط نزدیکی با بن‌سلطان برقرار می‌کند و پروژه‌های امنیتی مشترکی میان این دو نفر کلید می‌خورد. کوهن جزو نخبه‌ترین نیروهای عملیات پنهان اسرائیل تلقی میشود. وی در سال 2011 جانشین سرویس اطلاعات خارجی اسرائیل (موساد) شد و در سال 2013 به ریاست شورای امنیت ملی اسرائیل نیز رسید. حال باید دید پیوندهای این افراد چگونه در قالب داعش به بار می‌نشیند. داعش از دل القاعده بیرون آمد. القاعده دو جریان شبه جزیره- مصر و جریان شامی داشت. رئیس جریان مصری «ایمن‌الظواهری» بود که بعد از بن لادن، امیر القاعده شد. جریان نیروهای شامی عمدتاً اردنی و فلسطینی بودند. عبدالله عزام، بنیانگذار نیروهای جهادی بود که تبدیل به القاعده شدند. وی به طرز مشکوکی کشته شد. این جریان به همراه خود، تفکرات تکفیری را از شامات وارد تشکیلات القاعده کرد و سپس ابوموسی‌الظواهری بعد از اشغال عراق وارد این کشور شد و شاخه عراقی القاعده را به راه انداخت. بعد از آن بر سر اختلاف نظر با همفکران خود مبنی بر مبارزه با آمریکا و عدم کشتار شیعیان به قتل رسید. بعد از ابوموسی‌الظواهری، عمر البغدادی فرماندهی این گروه را به دست گرفت و اختلافات شدیدی به وقوع پیوست. در نهایت، دولت اسلامی عراق شکل گرفت. بعد از کشته شدن ناگهانی عمر البغدادی، شخصیت جدیدی به نام ابوبکر البغدادی، فرماندهی دولت اسلامی عراق را برعهده گرفت. سپس با توسعه دولت اسلامی عراق، دولت اسلامی عراق و شام را تاسیس کرد و پس از آن اعلام کرد که خلیفه تمام مسلمین است. ز) وجه جدیدی از تاثیر نیروهای امنیتی کمتر شناخته شده رژیم صهیونیستی در داعش در رژیم صهیونیستی، واحدهایی مخفی وجود دارند که فقط در حد نام شناخته شده هستند و به شدت پنهان نگاه داشته می‌شوند. نام یکی از این واحدها «میست عاواریم» است که به معنای «عرب‌نما»ها شهرت دارد. این واحد در سال 1943، قبل از تاسیس رژیم اسرائیل در تشکیلات «شای» شکل گرفت. شای، سرویس اطلاعاتی آژانس یهود بود و زیر نظر بخش سیاسی که ریاست آن بر عهده بن گورین بود، تاسیس شد. فردی به نام «تدیکالک» در آن زمان، مسئول شای بود. یک بخش ویژه‌ای در آن تاسیس شد به نام واحد سری «شاخار» که نام دیگر آن «میست عاواریم» است. این واحد، دو وظیفه اطلاعات و عملیات داشت. نیروهای این واحد با پوشش‌های لازم عربی در محیط های عربی حاضر می‌شدند و بنا به وظیفه خود به انجام کارهای اطلاعاتی و عملیاتی می‌پرداختند و تمام آموزش‌های لازم از جمله زبان، فرهنگ و دین عربها را می‌آموختند. این واحد کماکان به فعالیت خود ادامه می‌دهد. در فرماندهی مرکز ارتش اسرائیل، یک بخش مخصوص کرانه باختری است به نام «دوودان» و بخش فعال در نوار غزه «شیمشون» نام دارد. نیروهای واحد شیمشون با پوشش عربی، یحیی عیاش یکی از بنیانگذاران شاخه نظامی حماس را به شهادت رساندند. ماموریت‌های نیروهای میست عاواریم به سه بخش تقسیم می‌شوند: 1) هیش بازیم (ماموریت‌های چند ساعت تا چند روز) 2) تایاریم (ماموریت‌های چند روز تا چند ماه) 3) میتسباسیم (ماموریت‌های چند ماه تا چند سال) ح) ابوبکر البغدادی یا شمعون ایلوت سایت خبری «وترانس تو دی» آمریکا، خبری را مبنی بر یهودی بودن ابوبکر البغدادی منتشر کرد. این خبرگزاری ادعا کرد نام اصلی البغدادی «شمعون ایلوت» بوده و تحت نظر موساد وارد القاعده شده است. با مطالعه سیر رشد البغدادی یا شمعون ایلوت هویدا میشود آمریکایی‌ها وی را در زمان اشغال عراق دستگیر کردند. او پس از آزادی به شخصیتی انقلابی بدل شد. به نقل از اسناد «ادوارد اسنودن»، البغدادی با هماهنگی سرویس‌های اطلاعاتی و امنیتی آمریکا و انگلیس با پوشش عربی وارد عراق شده است. وی در تشکیلات موساد، آموزش‌های لازم پوشش و جنگ روانی را پشت سر گذاشته است. در میان اعضای داعش معلوم نیست به چه میزان نیروی عرب‌نما دارند. ط) سیاست شکاف در پیرامون رژیم صهیونیستی پس از شروع بیداری اسلامی، رژیم صهیونیستی نسبت به اتحاد گروههای جهادی علیه خود احساس خطر کرد. آنها راهبرد جدیدی را اجرا کردند و آن، خوانش جدیدی از استراتژی پیرامونی تحت عنوان «شکاف در پیرامون» بود. دلیل انتخاب این راهبرد از جانب صهیونیست‌ها، جهت‌گیری انقلاب‌های منطقه و اتحاد در ضدیت و دشمنی با اسرائیل بود و این رژیم باید برای جلوگیری از این اتفاق سیاست شکاف در پیرامون خود را اعمال کند. در اینجا گروههای تکفیری به بهترین وجه ممکن، این نقش را برای رژیم صهیونیستی بازی کردند و سیاست شکاف در پیرامون رژیم صهیونیستی را تا به حال به پیش بردند. واضح آن است که در کشورهای همسو با سیاست‌های رژیم صهیونیستی مانند اردن و ترکیه اتفاقی نمی‌افتد و تمام اتفاقات حول کشورهای لبنان، سوریه و عراق در حال افتادن است. هدف، کشتار مسلمین و به قول خودشان حذف روافض است. گروههای سلفی تاکنون حتی یک تیر به سمت اسرائیل شلیک نکرده‌اند. گروه داعش و باقی گروههای تکفیری در چارچوب استراتژی امنیت ملی رژیم صهیونیستی این سیاست را به نحو احسن اجرا می‌کنند. پژوهشگر: علی عبدی موسسه ندا انتهای پیام/
93/11/01 - 11:22
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها