محبوبترینها
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826166894
رئیس مرکز پژوهش های علوم انسانی اسلامی صدرا در گفت‌وگو با فارس: فتنه ٨٨، ستیز با جمهوریت و مردم سالاری بود/به نظر من ٩ دی یوم الله الاکبر است
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: رئیس مرکز پژوهش های علوم انسانی اسلامی صدرا در گفت‌وگو با فارس:
فتنه ٨٨، ستیز با جمهوریت و مردم سالاری بود/به نظر من ٩ دی یوم الله الاکبر است
حجت الاسلام والمسلمین رضا غلامی با بیان اینکه به نظر من، ٩ دی را باید برای دوران انقلاب، یوم‌الله الاکبر دانست گفت: فتنه ٨٨، ستیز با جمهوریت و مردم سالاری بود.
حوزه احزاب خبرگزاری فارس ،فتنه ٨٨ و حماسه ماندگار ٩ دی در گفت‌وگو با حجت‌الاسلام والمسلمین رضا غلامی، رئیس مرکز پژوهش های علوم انسانی اسلامی صدرا. برای آغاز، مایلیم تحلیل جنابعالی را درباره فتنه ٨٨ بدانیم؟
در قضیه فتنه، ما با چند مسأله بسیار مهم و غیر قابل اغماض روبروییم. مسأله اول، چنگ و دندان نشان دادن فتنه گران به جمهوریت و مردم سالاری است. تا پیش از فتنه، خصوصا در دوران حاکمیت اصلاحات، این ها خودشان را نماد، حافظ و یا به عبارت واضح تر، سینه چاک جمهوریت و مردم سالاری در ایران معرفی می کردند اما در فتنه ٨٨ همه دیدیم که رفتار آنها با انتخاب اکثریت مردم، تا چه حد مستبدانه و دیکتاتور منشانه بود. در واقع، معلوم شد مدعیات اصلاح طلب های تندرو درباره مردم سالاری، چیزی جز ریاکاری نیست و دست یابی به قدرت، می تواند همه چیز من جمله جمهوریت و مردم سالاری را قربانی کند. البته این نوع برخورد با جمهوریت در تاریخ معاصر ایران مسبوق به سابقه است؛ شما اگر به وقایع تلخ پس از مشروطه عمیقا نگاه کنید، ملاحظه می کنید که همین روشن فکر نماهای به ظاهر مشروطه خواه بودند که از بطن مشروطه، دیکتاتوری رضاخانی و پسرش را خارج کردند و بستر یک ظلم بزرگ و تاریخی به مردم ایران را مهیا کردند. مسأله دوم، قانون ستیزی است. همه می دانند که اصحاب فتنه، به خوبی با قانون آشنایی داشتند و با علم کامل به قانون و الزامات آن وارد صحنه انتخابات شدند؛ با این حال می بینیم این ها به قانون دهن کجی کردند. در واقع، رفتار آنها با قانون و نهادهای قانونی به این معناست که قانون فقط زمانی خوب و مورد احترام است که به نفع ما باشد! و الا ما اجازه داریم با قانون جنگ کنیم. دقت کنید، این ها همان کسانی هستند که در دوران اصلاحات شعار قانونگرایی سر می دادند و مخالفان خود را به قانون ستیزی متهم می ساختند. واقعا این سئوال مطرح است که اگر قانون را قبول نداشتید چرا بر اساس آن وارد صحنه انتخابات شدید؟، و حال که بر حسب قانون وارد انتخابات شده اید، چرا به الزامات آن، از جمله نحوه رسیدگی به اعتراضات تمکین نمی کنید؟ فتنه گران تا الان هیچ پاسخی به این سئوال ارائه نداده اند و ارائه هم نخواهند داد. مسأله سوم، آشوب گرایی و مباح ساختن خشونت است. این ها در قضیه فتنه ٨٨، برای به کرسی نشاندن خواسته های باطل خود، زمینه آشوب گرایی و خشونت ورزی را فراهم کردند؛ سخنان یا بیانیه های آتشین آنها که اغلب اصل نظام را نشانه گرفته بود، کافی بود تا بهانه انواع تجمعات غیرقانونی و اشکال مختلفی از آشوب ها و تخریب گری ها را بوجود آورد؛ جالب است که فتنه گران هیچ تلاشی هم برای گرفتن این بهانه ها از دست آشوب گران و فریب خوردگان نکردند و تا آخرین لحظه، از آشوب ها در جهت اهداف خود بهره بردند. یعنی یا در برابر آشوب گری ها سکوت کردند یا به توجیه و تایید آن پرداختند. خوب، باید سؤال کرد، این مردم چه گناهی مرتکب شده بودند که صدها میلیارد تومان از اموالشان در آشوب ها تضییع شد؟ این مردم چه گناهی مرتکب شده بودند که چرخ های کسب کار و به طور کل، چرخ های اقتصادی کشورشان بیش از یکسال نچرخید و هزاران میلیارد تومان به آنها ضرر وارد شد؟ این مردم چه گناهی مرتکب شده بودند که جمعی از فرزندانشان که برای حفظ امنیت عمومی شهروندان و پایان دادن به خشونت ها به خیابان ها آمده بودند کشته یا معلول شدند؟ جالب است که همین فتنه گران، در دوران اصلاحات خود را به عنوان جریان ضدخشونت معرفی می کردند و مخالفان خود را با برچسب خشونت گرایی ترور شخصیت می کردند. مسأله چهارم، همراهی فتنه گران با دشمنان قسم خورده نظام و ملت بود. همه دیدند که عملا رسانه های ضد ایرانی، نه تنها به تریبون فتنه گران تبدیل شده بود، بلکه این رسانه ها با حضورشماری از اصلاح طلب های تندرو و فراری، به اتاق جنگ فتنه گران علیه ملت ایران تبدیل شد. خوب چه اتفاقی می افتد که فتنه گران و دشمنان ملت ایران به همگرایی شعاری و عملی می رسند؟ در قضیه فتنه، سران همه کشورهایی که رابطه خصمانه با ملت ایران داشتند حتی نخست وزیر رژیم منحوس و خونخوار صهیونیستی از میرحسین موسوی، خاتمی و کروبی علنا حمایت کردند و آرزوی ٣٠ ساله خودشان در سرنگونی جمهوری اسلامی و به زانو در آوردن ملت غیور ایران را در حمایت از فتنه و فتنه گران جستجو کردند. مسأله پنجم که هنوز آثار آن محسوس است، ضربه حیثیتی ای بود که فتنه گران به کشور زدند. آنها با له کردن حماسه عظیم و بی سابقه حضور ٨٥ درصدی مردم در انتخابات، و تصویر خاصی که از ایران به دنیا منتقل کردند، زمینه انواع فشارهای تازه علیه ملت ایران را در موضوعات گوناگون از جمله موضوع انرژی هسته ای فراهم ساختند؛ در حقیقت، آنها این جرأت را به دشمنان ملت ایران دادند تا با تشدید تحریم های نامشروع و ظالمانه، ملت ایران را از پیشرفت هسته ای و بهره گیری صلح آمیز از فناوری هسته ای منصرف کنند؛ هرچند این اتفاق هرگز نیفتاد وانشاالله هیچوقت نخواهد افتاد، لکن فشار زیادی را به مردم وارد کرد و همه این فشارها محصول فتنه ٨٨ بود و هست. پس ملاحظه کنید، اینکه رهبر معظم انقلاب اسلامی می فرمایند فتنه گران ظلم بزرگ و غیرقابل بخششی را علیه نظام و ملت مرتکب شدند به خاطر همین نوع مسائل است که بنده به اجمال به آنها اشاره کردم.
فتنه گران معتقدند، عامل اصلی شکل گیری ماجراهای بعد از انتخابات ریاست جمهوری ٨٨ را باید در رفتار آقای احمدی نژاد جستجو کرد. شما چه نظری در این زمینه دارید؟
این‌ها هیچ سند محکمه پسندی برای تقلب دولت آقای احمدی نژاد در انتخابات ارائه نکردند. یعنی نداشتند تا ارائه کنند. از طرف دیگر، خودشان بر اساس نظرسنجی‌هایی که در اختیار داشتند، خوب می دانستند که پیروز انتخابات، احمدی نژاد است و نه موسوی. نکته مهم تر اینکه، سیستم انتخابات در ایران و تنوع نظارت در آن به نحوی است که اساسا امکان تقلب، آن هم در چنین سطحی وجود ندارد و این را هر کسی که با این سیستم مختصر آشنایی داشته باشد تایید می‌کند. بازشماری بخشی از آراء در حضور ناظران هم که انجام شد و معلوم گردید شمارش آراء صحیح بوده و ادعای تقلب، پوچ و بخشی از یک سناریوی عملیات روانی است؛ پس تقلب یک ادعای صد در صد باطل بود. خوب، این آقایان می گویند منظور از تقلب، تخلفاتی است که در هفته های منتهی به روز رأی گیری صورت گرفت! سؤال اینجاست که اگر آقای احمدی نژاد مرتکب تخلفی شده بود چرا تا شب رأی گیری از آن صحبتی به میان نیاوردند؟ مسلما اگر آنها مدرک معتبری دال بر تخلف بزرگ احمدی نژاد پیش از رأی گیری داشتند آن را تا قبل از روز رأی گیری در بوق و کرنا می کردند یا از ادامه رقابت انصراف می دادند؛ این در حالی است که فتنه گران در دروغ پردازی و اتهام زنی به دولت نهم در تبلیغات خود، از هیچ چیز فروگذار نکرده بودند چه رسد به اینکه مدرک معتبری هم دال بر تخلف آقای احمدی نژاد داشته باشند؛ تمام حرف این ها این است که چرا احمدی نژاد در مناظره تلویزیونی، از مفاسد برخی آقازاده‌ها پرده برداشت. این‌ها، پرده برداری احمدی نژاد را عامل اصلی شکست خود می دانند و تمام حرفشان مبنی بر تقلب، همین افشاگری بسیار گران، علیه آقازاده‌های معروف است. البته کار آقای احمدی نژاد در خصوص افشاگری، آنهم قبل از رسیدگی قضایی، قابل دفاع نیست ولی مردم ما، مردم آگاهی بوده و هستند و با ملاحظه پاسخ های وسیعی که به افشاگری احمدی نژاد داده شد، قادر به تشخیص حق از ناحق بودند. اگر قبول کنیم که افشاگری آقای احمدی نژاد تقلب محسوب می شود، پس می توانیم زنجیره ای از دروغ پردازی ها و هتک حرمت ها علیه شخص احمدی نژاد توسط ستاد های انتخاباتی موسوی و کروبی را نیز تقلب بدانیم. بنابراین، می خواهم عرض کنم که این ادعاها توجیهی برای جنایاتی که فتنه گران علیه ملت و نظام کردند به حساب نمی آید.
آیا می توان به ماجرای بعد از انتخابات ٨٨، عنوان انقلاب رنگی یا مخملی را اطلاق کرد؟
اطلاق انقلاب رنگی یا مخملی به این حوادث کار ساده ای نیست. مردم ما باهوش تر از این هستند که در چنین دام هایی گرفتار شوند. انقلاب های رنگی، عموما در کشورهایی قابل طراحی و تحقق است که نظام سیاسی سستی حاکم است یا مردم در آن کشورها از شعور سیاسی بسیار پایینی برخوردارند. من معتقدم، اتفاقی که در کشور ما افتاد، جنبه تازه و پیچیده‌ای از جنگ نرم بود. در واقع، دشمن سعی کرد بر اساس یک برنامه ریزی دقیق، نه تنها از حوادث برای عملیات روانی بهره گیری کند، بلکه موفق شد با سوار بر امواج بوجود آمده، مدیریت بخشی از مسائل را هم در دست بگیرد. بعضی از اصلاح طلب های تندرو هم بر اساس اتصالاتی که از قبل با دشمن داشتند، در این زمینه با آنها همکاری کردند. در حقیقت، فتنه، خواسته یا ناخواسته، محصول پیوند مثلث موسوی، کروبی و خاتمی با دشمن، در جهت تصاحب حاکمیت سیاسی از طریق عملیات روانی علیه مردم بود که نتیجه آن چیزی جز کودتا علیه دموکراسی و برقراری استبداد نمی توانست باشد.
چه نشانه هایی را می توانید از پیوند فتنه گران با دشمن مورد اشاره قرار دهید؟
این ها در ابتدا وانمود می کردند که فقط به نتیجه انتخابات معترضند اما همه دیدیم که به هیچ وجه دایره اعتراض خود را به انتخابات محدود نکردند. هر روز در یک مسأله با دشمن هم صدایی داشتند. یک روز در موضوع فلسطین، یک روز در موضوع اسلامیت نظام و ولایت فقیه، یک روز با جسارت به امام خمینی (ره)، یک روز با نفی ١٣آبان و مسأله ابراز نفرت به امریکا و استکبار جهانی و در نهایت، یک روز با توهین به عاشورا و امام حسین (ع).
به نظر جناب عالی، چه عاملی موجب می شود افراد و گروه های سیاسی یکدفعه به سمت استبداد چرخش کنند؟
به نظر من، چرخش فتنه گران به سمت استبداد یکدفعه نبود بلکه آنها سال ها بود که با تفکرات شبه استبدادی خو گرفته بودند. اساسا، مفهوم قدرت در ادبیات مدرن، یک روی دیگر استبداد است هرچند ظاهر آن آزاد و دموکراتیک باشد. در اندیشه مدرن، قدرت برای خدمت به مردم و باز کردن مسیر سعادت و خوشبختی برای عموم نیست، قدرت برای سلطه و کسب منافع حداکثری است؛ بنابراین، من فکر می کنم در زیر چتر دموکراسی نیز می توان مستبد ترین حکومت ها را تجربه کرد. به هر حال، فتنه گران حاضر شدند برای دست یابی به قدرت، مسیری را طی کنند که قربانی اصلی آن مردم بودند لذا روشن است که آنها هیچگونه صلاحیتی برای ورود به میدان سیاسی و امانت داری برای مردم ندارند چراکه برای آنها خیانت به مردم دشوار نیست.
از نظر شما چه عاملی در شکل گیری حماسه ٩ دی مؤثر بود؟
با وجود عملیات روانی سنگینی که از سوی فتنه گران با کمک رسانه های بیگانه کلید خورد، مردم روز به روز نسبت به ماهیت جریانات بعد از انتخابات، هوشیارتر می شدند. نباید فراموش کرد که مردم ایران به برکت انقلاب اسلامی از شعور سیاسی بالایی برخوردارند و امکان فریب دادن آنان، آن هم در یک دوره زمانی طولانی وجود ندارد. وقوف تدریجی مردم نسبت به حقیقت جنجال آفرینی موسوی، کروبی و خاتمی یک طرف و رادیکاله شدن حرکت فتنه گران از طرف دیگر، صبر مردم را لبریز کرد. در واقع، جسارت فتنه گران به روز عاشورا و امام حسین (ع) اتفاق تلخ و مصیب باری بود که مردم ایران که ماهها دندان بر روی جگر گذاشته بودند را خروشاند و همچون یک سیلاب عظیم وارد خیابان ها کرد. به نظر من، ٩ دی را باید برای دوران انقلاب، یوم الله الاکبر دانست چراکه در این روز بر خلاف پیش بینی فتنه گران، صحنه سیاسی کشور با حضور مردم کاملا به نفع انقلاب و نظام تغییر یافت و خنده های مستانه دشمنان درباره اوضاع سیاسی ایران را به گریه تبدیل کرد. واقعیت این است که دشمنان و مزدوران آنها در داخل، بعد از گذشت چند دهه از عمر انقلاب، هنوز مردم ایران و حساسیت های آنها را نشناخته اند. آنها نمی دانند که اسلام آن هم با صبغه حسینی (ع)، در عمق جان ایرانیان نفوذ کرده و مردم حاضرند با نثار جان خود از آن حراست کنند. علی ای حال، مردم در تظاهرات سراسری ٩ دی، به قائله ٧ ماهه فتنه گران پایان دادند و کاری کردند که کمر فتنه بشکند. به نظر می رسد هنوز ابعاد فراوانی از حماسه ٩ دی روشن نشده است؛ یکی از ابعادی که بررسی آن به شناخت ٩ دی کمک به سزایی می کند، مطالعه جامعه شناختی شعارهای ٩ دی است که تکلیف خیلی چیزها در آن روشن شده است.
ما در ماجرای فتنه، با پدیده ای به نام ساکتین فتنه روبرو بودیم؛ چه توصیفی درباره ساکتین فتنه دارید؟
ما در قضیه فتنه، با سه دسته از ساکتین مواجهیم: دسته اول، ساکتینی که دلشان با فتنه بود اما به دلیل حفظ منافع یا ترس، ترجیح دادند سکوت کنند. دسته دوم، کسانی که دلشان با فتنه نبود اما به دلیل منافع خود یا رودربایستی های گروهی-جناحی، ترجیح دادند سکوت کنند و دسته سوم، کسانی که مردد بودند یعنی نتوانستند حق و باطل را تشخیص دهند. البته مرددین هم به دو دسته قابل تقسیم هستند: کسانی که نشانه های حق و باطل را به ویژه محل استقرار نایب امام زمان (ع) را می دیدند و باز از تردید خارج نشدند و کسانی که به دلیل استضعاف فکری، قادر به تشخیص نشانه های حق و باطل نبودند. بنده در اینجا با ساکتینی که دلشان با فتنه بود یا مرددینی که مستضعف فکری بودند کاری ندارم؛ اما درباره آن دو دسته دیگر که از هر لباسی در میان آنها پیدا می شود عمیقا متأسفم چراکه آنها در یک امتحان بزرگ مردود شدند و نشان دادند به هیچ وجه قابل اتکاء نیستند. آنچه مسلم است بر اساس معارف ناب اسلامی، ما در شرایط فتنه اجازه سکوت نداریم؛ سکوت یعنی همراهی با فتنه گر و جریان باطل. از طرف دیگر، معنا ندارد وقتی نایب امام (ع) در سمت مشخصی قراردارد و مردم را به آن سمت دعوت می کند، همچنان در تشخیص سمت و سوی باطل در تردید بسر ببریم!
نقش رهبری در شکست فتنه ٨٨ را چگونه توصیف می کنید؟
در قضیه فتنه، بیش از هر وقت نعمت عظیم ولایت فقیه را درک کردیم. به بیان دیگر، بیش از هر زمان روشن شد که تا شجره طیبه ولایت فقیه هست، انقلاب اسلامی، و استقلال و حریت ملت ایران، هیچ گزندی از دشمن نخواهد دید. علت تمرکز دشمن بر روی ولایت فقیه هم همین است. آنها نقش عظیم و بی نظیر ولی فقیه را خوب می دانند لذا از هر تلاشی برای لطمه زدن به این جایگاه الهی کوتاهی نمی کنند. در فتنه ٨٨، مقام معظم رهبری بهترین نوع تدبیر را برای مدیریت کشور و عبور از شرایط پیچیده و پرمخاطره آن زمان انتخاب کردند که هم در آن قاطعیت بود و هم مدارا و صبر. قاطعیت با دشمنان قسم خورده و یا قاطعیت بر سر قانون و مسلمات نظام، و مدارا با دوستان فریب خورده، و تلاش همه جانبه و صبر و سعه صدر برای جذب آنها. از طرف دیگر، ایشان به نحوی عمل کردند که خود مردم بتوانند واقعیت فتنه را درک کنند و راه صحیح را انتخاب کنند. روشنگری های حضرت آقا در ماجرای فتنه، بیش از اینکه مسیر را به صراحت نشان دهد، قدرت انتخاب مسیر را به مردم داد لذا چیزی نگذشت که اکثر مردم وارد مسیر درست شدند و بعد هم به نحو خودجوش، پدیده ٩ دی را آفریدند. به نظر من، پدیده ٩ دی، گذشته از بروز و ظهور غیرت اسلامی و انقلابی مردم، محصول ماهها روشنگری هوشمندانه رهبر معظم انقلاب بود.
در سال‌های اخیر، عده ای به اسم لزوم محاکمه، برای رفع حصر موسوی و کروبی یا بازگشت خاتمی به صحنه سیاست تلاش زیادی کردند، شما در این زمینه چه نظری دارید؟
همه مردم دوست دارند فتنه گران محاکمه شده و به سزای اعمال ننگین و جنایتکارانه شان برسند. حتی مردم دوست دارند چهره سایر سران و حامیان فتنه که تا الان پشت پرده مخفی شده اند نیز برملا و روزی عادلانه و بدون مسامحه محاکمه شوند. با این حال، این سعه صدر و لطف نظام است که فعلا حصر یا اخراج از صحنه سیاسی را برای آنها مقدر کرده است. اگر روزی قرار بر پیگیری محاکمه این افراد باشد، مطمئنا مردم خصوصا کسانی که عزیزانشان را در فتنه از دست دادند، برای این کار سزاوارترند. قوه قضائیه نیز وظیفه دارد به عنوان مدعی العموم، پرونده این‌ها را برای محاکمه در زمان مناسب، آماده کند. برخی به غلط تصور کرده اند حصر، خانه آخر است؛ لذا تصور می کنند که پایان حصر یعنی خلاصی از مجازات؛ در حالیکه منطقا، حصر تازه خانه اول است و هنوز زمان مجازات فتنه گران فرا نرسیده است. درباره آقای خاتمی هم موضوع واضح است. جرم ایشان کمتر از موسوی و کروبی نیست. خاتمی در قضیه فتنه، به ظاهر محتاط اما در باطن صریح و قاطع علیه منافع ملی قدم برداشت و به مردم پشت کرد. بنابراین، تا از گذشته خود جدا اظهار پشیمانی نکند و به دنبال اصلاح رفتارش نباشد، نباید دوباره به صحنه رسمی سیاست برگردد. در واقع، ایشان باید متوجه باشد که هر قدر نیز که پر رویی کند، نیروهای انقلابی، اجازه بازگشت او به صحنه سیاسی را نخواهند داد.
با ملاحظه تجربه مردم ما از فتنه، شرایط کلان سیاسی کشور را چگونه توصیف می کنید؟
من در اینجا بنای بر تحلیل شرایط سیاسی ندارم اما یک عرض کلی دارم و آن این است که فتنه ٨٨ با همه تلخی ای که داشت، از یک سو، زمینه شناخت خائنین و منافقین را فراهم کرد؛ خائنین و منافقینی که اگر پرده از چهره آنها کنار نمی رفت، در آینده می توانستند حیات انقلاب و نظام و استقلال و آزادی این ملت را تهدید کنند؛ و از دیگر سو، فرصت بزرگی را برای تشکیل و بسط جبهه مردمی انقلاب مهیا کرد؛ حتی ماجرای حلقه انحرافی در دولت احمدی نژاد هم به تقویت جبهه مردمی انقلاب و رشد آن کمک کرد چنانکه می توان با قاطعیت گفت: امروز کشور از جهات آرایش فرهنگی و سیاسی با گذشته تفاوت های زیادی دارد و نیروی‌های انقلاب بیش از پیش قادر به حراست از اصل انقلاب و نظام هستند؛ چه در برابر فتنه ها و انحرافات و چه در برابر وجوه تازه‌ای از جنگ نرم.
نوع مواجهه فتنه گران با دولت آقای روحانی را چگونه تحلیل می کنید؟
مواضع شخص آقای روحانی از همان ابتدا علیه فتنه روشن بوده و هست. ایشان در این مدت نشان دادند قصد ندارند پای فتنه گران را در دولت باز کنند. در ماجرای وزارت علوم هم ایشان اشتباه کرد اما در نهایت موفق شد با انتخاب آقای فرهادی، اشتباه خود را تا حدی جبران کند. فتنه، خط قرمز نظام است و دولت آقای روحانی نیز این را به خوبی متوجه شده است. از طرف دیگر، اصحاب فتنه نیز از همان اول می دانستند که از دولت یازدهم آبی برای آنها گرم نمی شود لذا آن را به چشم گذرگاه می بینند. برای فتنه گران، مهم دست یابی مجدد به قدرت است و برای این امر، قربانی کردن روحانی، کم ترین هزینه محسوب می شود. با این وصف، آقای روحانی یا باید درون این ها هضم شود، و یا منتظر حملات زهرآگینشان در آینده باشد. در این میان، گزینه برتر برای آقای روحانی، پررنگ کردن مرز دولت با فتنه گران، و تقویت استقلال خود از جهات سیاسی و حرکت بر محور خواست اکثریت و نه اقلیت مردم است. انتهای پیام/
93/10/07 - 14:59
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
سیاسی
پربازدیدترینها