تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835890185
/اختصاصی فارس/ تاریخچه مستند روابط کوبا و آمریکا از «چه‌گوارا تا رائول؛ از آیزنهاور تا اوباما»
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: /اختصاصی فارس/
تاریخچه مستند روابط کوبا و آمریکا از «چه‌گوارا تا رائول؛ از آیزنهاور تا اوباما»
روابط کوبا و آمریکا از دوره چه‌گوارا و فیدل کاسترو در سال 1959 تا سال 2014 فراز و نشیب‌های زیادی را طی کرد، نگرش آمریکا الحاق این جزیره حوزه کارائیب به ایالت متحده بوده و کوبا را «میوه رسیده‌ای» می‌دانست که باید بدست آمریکا چیده می‌شد.
به گزارش خبرنگار دفتر منطقه‌ای خبرگزاری فارس در آمریکای لاتین، اختلاف موجود میان ایالات متحده آمریکا و کوبا ریشه در روند پیدایش ملت کوبا دارد و یکی از اساسی‌ترین مشخصه‌های پیشرفت تاریخی آنها بوده است. «بنیامین فرانکلین» یکی از پدران بنیانگذار ایالات متحده آمریکا، در دوره‌ای که انگلستان 13 مستعمره داشت به آن توصیه می‌کرد که جزیره کوبا را نیز بگیرد. در سال 1783 میلادی، 7 سال از «بیانیه استقلال» آمریکا می‌گذشت در حالی که این کشور همچنان فاقد یک ایالت سیاسی فدرال برای خود بود؛ در آن زمان «جان آدامز» دومین رئیس‌جمهور ایالات متحده بر اساس ملاحظات صرفا اقتصادی، از الحاق کوبا و پورتوریکو به آمریکا حمایت می‌کرد. «توماس جفرسون» یکی دیگر از بنیانگذاران آمریکا، از این ایده که کنفدراسیون انگلیسی - آمریکایی همچون آشیانه‌ای باشد که تمام قاره آمریکا را از شمال تا جنوب در بر بگیرد حمایت و پشتیبانی می‌کرد. کوبا برای آمریکا به مثابه میوه رسیده بود نگرش آمریکا نسبت به کوبا از جنبه الحاق این جزیره حوزه کارائیب به ایالت متحده بوده و در واقع تصوری که از آن داشت، به عنوان یک «میوه رسیده» بود که فقط باید به دستان همسایه قوی و قدرتمند خود یعنی آمریکا چیده می‌شد؛ علاوه بر این، از طریق قطعنامه مشترک کنگره آمریکا، حق خلیج مکزیک برای استقلال و حاکمیت به رسمیت شناخته شد و بدین ترتیب آمریکا در سال 1898 میلادی توانست در جنگ اسپانیا و کوبا مداخله نظامی کند، درست زمانی که ارتش «مامبی» (متشکل از سربازان کوبایی) در آستانه پیروزی قرار داشت.
جنگ استعماری آمریکا و اسپانیا در سال 1898 در قرن نوزدهم میلادی، گزینه خرید مستعمرات از اسپانیا و ادامه سلطه ضعیف اسپانیایی و پس از آن اشتیاق برای مداخله در امور آنها، نشان‌دهنده این مسئله بود که آمریکا قصد دارد کوبا را تابع منافع خود کند. در سال 1805 میلادی مسئله‌ای فاش شد؛ «توماس جفرسون» به وزیر امور خارجه انگلستان در واشنگتن تصریح کرد که در صورت جنگ با اسپانیا، آمریکا کوبا را به تصرف خود در می‌آورد و بدین ترتیب رسما اعلام کرد که آمریکا در این جزیره منافعی دارد. در سال 1823 میلادی، «جان کوئینسی آدامز» ششمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، فرضیه‌ای را تنظیم کرد که در تاریخ کوبا به سیاست «میوه رسیده» معروف است؛ طبق این فرضیه، کوبا به علت قرابت جغرافیایی خود با آمریکا باید تحت کنترل آن در می‌آمد. یازدهمین رئیس جمهور آمریکا قصد داشت کوبا را 100 میلیون دلار خریداری کند پیش از آن نیز «جیمز مونروئه» پنجمین رئیس‌جمهور آمریکا در این خصوص تصریح کرده بود: الحاق کوبا مسئله‌ای است که ایالات متحده به آن نیازمند می‌باشد تا بدین ترتیب آمریکا بتواند به بالاترین درجه از منافع خود دست یابد، من همیشه به کوبا به دید جالب‌ترین ضمیمه برای سیستم حکومتی خودمان نگریسته‌ام. قدرت نوظهور آمریکا برای ایجاد فضایی برابر در مقابل قدرت‌های اروپایی، می‌جنگید و آرمان‌های خود را در چارچوب دکترین مونروئه توجیه می‌کرد و به وسیله آن پایه تمام سیاست‌های توسعه‌طلبانه و مداخله جویانه خود در منطقه را پایه‌گذاری کرد که البته کوبا در آنها یک رکن اصلی به شمار می‌آمد. در سال 1848 میلادی، «جیمز پولک» یازدهمین رئیس‌جمهور آمریکا سعی کرد کوبا را به قیمت 100 میلیون دلار از اسپانیا خریداری کند؛ در سال‌های 1853 و 1861 نیز «فرانکلین پیرس» و «جیمز بیوکنن» به ترتیب چهاردهمین و پانزدهمین رؤسای جمهور آمریکا نیز تلاش‌های مشابهی در همین راستا انجام دادند.
شروع اولین جنگ استقلال کوبا موسوم به «جنگ 10 ساله» در سال 1869 در سال 1869 و همزمان با اتمام جنگ داخلی آمریکا و شروع اولین جنگ استقلال کوبا موسوم به «جنگ 10 ساله»، «یولیسیز سایمن گرانت» هجدهمین رئیس‌جمهور آمریکا بار دیگر تلاش کرد این جزیره حوزه کارائیب را بخرد. سال 1899 فرمان خلع سلاح عمومی توسط ارتش آزادی بخش کوبا صادر شد در سال 1897 نیز «ویلیام مک‌کینلی» بیست و پنجمین رئیس‌جمهور آمریکا همین کار را تکرار کرد؛ در 6 ژانویه سال 1899 میلادی یک گروه نظامی، فرمان خلع سلاح عمومی مردم این جزیره را صادر کرد؛ گروه مذکور به ارتش آزادی‌بخش ارتقا یافت و به این ترتیب حزب انقلابی کوبا و نهاد مطبوعاتی آن موسوم به «پاتریا» غیر فعال شدند و مجمع نمایندگان این کشور نیز منحل شد. در 28 فوریه سال 1901 میلادی، سند الحاقی یا متمم «پلت» در مجلس سنای آمریکا به تصویب رسید؛ و در ماه مارس همان سال نیز کنوانسیون قانون اساسی این کشور به رسمیت شناخته شد و با ارسال بیانیه‌ای به «دومینگو مندز کاپوته» رئیس هیئت دولت کوبا اعلام کردند که متمم پلت، قانون ایالات متحده آمریکا و رئیس‌جمهور آن می‌باشد؛ سند الحاقی مذکور با کسب 16 رای موافق در مقابل 11 رای مخالف تصویب شده بود.
تصویب متمم «پلت» در مجلس سنای آمریکا در 22 مه سال 1903 میلادی دولت «استرادا پالما» اولین رئیس‌جمهور کوبا و ایالات متحده آمریکا قرارداد دائمی را امضا کردند و حدود روابط میان آنها مشخص شد؛ در سال 1912 نیز در نتیجه قیام حزب «مستقل از رنگ» کوبا، آمریکا مداخله جدیدی در این کشور انجام داد. ژنرال «اناچ کراودر» در اواخر سال 1920 به عنوان نماینده شخصی رئیس‌جمهور آمریکا برای انجام ماموریتی مداخله‌جویانه و به بهانه مبارزه با فساد و کنترل شرایط سخت اقتصادی و سیاسی کوبا به این کشور جزیره‌ای رفت؛ «کراودر» باید به عنوان اعاده کننده اخلاقیات و حافظ منافع کوبا ظاهر می‌شد، و بنا به همین دلایل پیشنهاد برگزاری انتخابات جدید را مطرح کرد که باید طبق اصول وضع شده توسط وی صورت می‌گرفت. تجربه این نماینده آمریکایی به قدری زیاد بود که سوابق خدمت وی شامل مشارکت در اولین مداخله نظامی آمریکا طی جنگ جهانی اول و داشتن مسئولیت‌هایی در وزارت دادگستری و وزارت امور خارجه این کشور طی دومین مداخله نظامی و جنگ جهانی دوم می‌شد؛ در هیچ یک از جنبه‌های زندگی ملی وی، نمی‌توان لحظه‌ای را یافت که به سود منافع کشور خود اقدام نکرده باشد. «کراودر» طی سفری که در اکتبر سال 1922 میلادی برای دادن گزارش ماموریت خود و دریافت دستور‌العمل‌های جدید به واشنگتن داشت، به عنوان سفیر آمریکا در کوبا منصوب شد. فراگیری جنبش گروهبان‌ها و سربازها در سال 1933 در سال 1933، «بنیامین سامنر ولس» سفیر آمریکا در کوبا، به عنوان میانجی‌گر میان دولت «خراردو ماچادو» رئیس‌جمهور وقت کوبا و مخالفان آن عمل کرد؛ اما زمانی که آمریکا در نتیجه قیام مردمی ملت کوبا، مقدمات فرار این دیکتاتور را فراهم می‌کرد، در راستای جایگزینی یک مرد قوی در مسند قدرت فعالیت داشت. به همین علت جنبش «گروهبان‌ها و سربازها» را ترویج دادند که در نتیجه فعالیت‌های آن در 4 سپتامبر همان سال یک کودتای نظامی انجام شد که منجر به برکناری «کارلوس مانوئل دِسسپدِس» رئیس‌جمهور وقت کوبا از قدرت شد. گروهبان «فولخسیو باتیستا» دیکتاتور کوبا، رهبری جنبش مذکور را به دست گرفت و در نتیجه کودتا، دولت «گرائو سان مارتین» را بر سر کار آورد. همزمان با آغاز کار دولت «رامون گرائو سان مارتین» که «آنتونیو گیتراس» به عنوان وزیر دولت، جنگ و فرمانده نیروی دریایی در آن فعالیت می‌کرد، قوانین و تدابیری را وضع کردند که خوشایند و مورد رضایت آمریکا نبود؛ به همین علت این دولت را به رسمیت نشناختند و شروع کردند به انجام اقداماتی در راستای ایجاد تغییر در دولت کوبا و در نتیجه، فعالیت دولت «سان مارتین» تنها 100 روز به طول انجامید. در ژانویه سال 1934 «باتیستا» که اکنون سرهنگ و رئیس ارتش شده بود به همراه «جفرسون کافری» سفیر آمریکا در کوبا، کودتایی را علیه دولت «گرائو» طرح‌ریزی و اجرا کردند و «کارلوس مندیتا» را به قدرت نشاندند؛ در همین سال متمم پلت نیز لغو شد. انقلاب کوبا در سال 1959 به رهبری فیدل کاسترو به ثمر نشست در سال 1952 میلادی حزب مردمی کوبا با ایده‌های مترقی خود، در نتیجه برگزاری یک رفراندوم باید قدرت را به دست می‌گرفت؛ در 10 مارس همین سال کودتایی نظامی رخ داد که توسط «فولخنسیو باتیستا» رهبری شده و آمریکا نیز از آن حمایت کرده بود.
کودتای نظامی «فولخنسیو باتیستا» دیکتاتور کوبا در 10 مارس 1952 در نتیجه این کودتا، دوران دیکتاتوری وحشیانه‌ای آغاز شد که ملت کوبا هیچ وقت به خود ندیده بود، و سال‌ها بعد، پس از مبارزه طولانی «فیدل کاسترو» در دشت و کوهستان، نهایتا در سال 1959 انقلابی در این کشور صورت گرفت و پیروز شد. سرانجام ارتش «مامبی» وارد «سانتیاگو» دومین شهر بزرگ کوبا شدند.
فیدل کاسترو در کنار هم رزمش چه گوارا
در ماه ژوئن همان سال و به عنوان پاسخی به تدابیر مردمی انقلاب جوان کوبا، دولت آمریکا قطعنامه‌ای صادر کرد که به موجب آن کمک خارجی به هر کشوری که دارایی آمریکایی‌ها را مصادره کند متوقف می‌شد. در 17 مارس سال 1960 میلادی «دوایت دیوید آیزنهاور» رئیس‌جمهور وقت آمریکا، برنامه اقدام مخفیانه علیه دولت «کاسترو» را تصویب کرد و هدفش از این کار نابود کردن انقلاب کوبا بود.
آیزنهاور رئیس جمهور اسبق آمریکا در ماه آگوست نیز اتخاذ تدابیر ضد کوبایی ادامه یافت و طی هفتمین نشست مشاوره‌ای وزرای امور خارجه جمهوری‌های آمریکایی در شهر «سان خوسه» جمهوری دومینیکن، اقداماتی در راستای به انزوا کشاندن کوبا صورت گرفت. خرابکاری‌های آمریکا برای نابودی انقلاب کوبا در 3 ژانویه سال 1961، آمریکا روابط خود را به صورت یکجانبه با کوبا قطع کرد. در همین سال و با بر سر کار آمدن دولت دموکرات «جان اف کندی»، اقدامات ضد کوبایی با انجام طرحی جدید افزایش پیدا کرد؛ این طرح عملیات «مانگوستا» نام داشت و از طریق آن سعی کردند اطلاعات لازم را جمع‌آوری و از طریق اعدام خرابکاران، ترور رهبران و مداخلات نظامی مستقیم، دولت کوبا را منهدم کنند. در ماه آوریل همین سال، آمریکایی‌ها حمله مزدورانه‌ای به «پلایا لارگا» و «پلایا گیرون» انجام دادند که البته اولین تجربه تلخ شکست آمریکا در نیمکره غربی به شمار می‌رفت. آمار حملات آمریکا به کوبا در سال 1962 افزایش پیدا کرد؛ کوبا را طی نشست سازمان کشورهای آمریکایی که در 31 ژانویه در «پونتا دل استه» واقع در اروگوئه برگزار شد از این سازمان اخراج کردند. در 3 فوریه همین سال به حکم قانون شماره 3447، کوبا را به طور کامل تحریم کردند و در 3 اکتبر با قانون عمومی 33 – 87 بیانیه جنگ علیه کوبا را صادر کردند و به این ترتیب در 24 اکتبر، بحران اکتبر یا بحران موشک‌ها را به وجود آوردند که به وسیله آن در واقع تمام دنیا در معرض یک جنگ هسته‌ای قرار داشت. اعطای پناهندگی به کوبایی‌ها در آمریکا به عنوان بخشی از کمپین بی‌ثبات‌سازی دولت انقلابی کوبا، در نوامبر سال 1965 میلادی، قانون تنظیم و تعدیل کوبا تصویب شد که به موجب آن به کوبایی‌هایی که به خاک آمریکا می‌رفتند فورا پناهندگی می‌دادند. این قانون طی سال‌ها به عنوان عامل محرکی برای مهاجرت غیرقانونی عمل می‌کرد و باعث مرگ صدها نفر در تنگه «فلوریدا» می‌شد و از سوی کوبایی‌ها «قانون قتل» نام گرفته بود. از سال 1981، با سر کار آمدن رئیس‌جمهور «رونالد ریگان»، جنگ روانی علیه کوبا شدت گرفت و شعارهای تهاجمی علیه مقامات دولت این کشور رو به فزونی بود. خطر حمله نظامی افزایش پیدا کرد و در سال 1985 فرستنده «رادیو مارتی» را علیه این کشور به راه انداختند. از 1989 تا 1992 دولت آمریکا پیشنهادهای فراوانی برای شدت دادن به تحریم‌ها ارائه داد، تا جایی که در سال 1993 قانون «توریچلی» به امضا رسید. در این دوره فرستنده‌های رادیویی که علیه دولت کوبا فعالیت می‌کردند به شدت افزایش یافتند و گروه‌های حامیان حقوق بشر و همچنین گروه‌های ضد انقلابی زیادی برای مبارزه با دولت کوبا از نظر مالی توسط آمریکا حمایت می‌شدند. از سال 1993 تا 1996 اذیت و آزارها به شدت افزایش پیدا کرد تا جایی که در سال 96 قانون هلمز – بورتون به امضا رسید و تحریم‌ها تشدید یافت. و سرانجام اعتراف آمریکا به شکست و آغاز روابط دیپلماتیک با کوبا در نتیجه تمام این سیاست‌های اعمالی از سوی ایالات متحده آمریکا، کوبا به علت خسارات اقتصادی وارده از دولت آمریکا از این کشور شکایت کرد؛ در شکایت مذکور، دولت کوبا خواستار پرداخت مجموعا 121 هزار میلیون دلار به عنوان غرامت شد و همچنین در جریان یکی از شکایات ملت کوبا در دادگاه «هاوانا» پایتخت این جزیره کارائیبی، آمریکا محکوم به رساندن آسیب‌های اقتصادی انسانی به این کشور شد. طبق سرشماری سال 2002، حدود 1٫2 میلیون از افراد کوبایی تبار (حدود 10 درصد جمعیت کنونی کوبا) در آمریکا اقامت دارند. بسیاری از این کوباییان برای رفتن به آمریکا راه دریا را پیش گرفتند و با استفاده از قایق‌های کوچک و زورق‌های کوچک مسیر بین این دو کشور را طی کردند. در 31 ژوئیه 2006، فیدل کاسترو وظایف اصلی‌اش را به برادرش، اولین نخست وزیر کوبا یعنی رائول کاسترو واگذار کرد. دلیل این واگذاری عمل جراحی فیدل کاسترو بود. در 24 فوریه 2008 رائول کاسترو به عنوان رئیس جمهور جدید کوبا انتخاب شد. او در سخنرانی ابتدایی خود، قول داد که برخی محدودیت‌هایی اعمال شده بر زندگی کوبایی‌ها را از میان بر دارد. در مارس 2009، رائول کاسترو برخی از مقامات دوران کاسترو را از میان برداشت و تغییرات در سیاست این کشور آغاز شد. ضمن اینکه باراک اوباما نیز در نطق‌های انتخاباتی خود وعده تغییرات در رابطه با کوبا را اعلام کرده بود و وقتی به قدرت رسید وعده داد تا سیاست های ایالات متحده را در قبال کوبا از نو ارزیابی کند.
رائول کاسترو رئیس جمهور کوبا و باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا اوباما در 17 دسامبر 2014 در سخنرانی خود به صراحت از تغییرات گسترده خبر داد و اعلام کرد که در چشمگیرترین تغییرات سیاست خود در بیش از 50 سال اخیر، به یک سیاست کهنه که چندین دهه در پیشبرد منافع ما ناکام مانده، پایان می دهیم و به جای آن روند عادی سازی روابط میان دو کشور را آغاز می کنیم. با این تغییرات ما می خواهیم فرصت های بیشتری را برای مردم آمریکا و کوبا به وجود آوریم و فصل تازه‌ای را میان کشورهای قارۀ آمریکا بگشاییم.
پس از تغییرات ایجاد شده در سیاست خارجی آمریکا بیش از نیم قرن تحریم و محاصره کامل اقتصادی کوبا، سرانجام ایالات متحده به این نتیجه رسید که اقداماتش نتیجه نداده و روز چهارشنبه هفته گذشته تصمیم گرفت روابط دیپلماتیک خود را با کوبا از سر بگیرد. این تصمیم واکنش‌های فراوانی را در سطح بین‌المللی به همراه داشت و بیانگر پیروزی مقاومت ملت کوبا بر سیاست‌های متخاصمانه آمریکا است. انتهای پیام
93/10/03 - 12:55
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها