تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850272459
کسي چه مي داند؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۲۹ آذر ۱۳۹۳ (۱۰:۲۷ق.ظ)
مردم سالاري: کسي چه مي داند؟
به گزارش خبرگزاري موج،
«کسي چه مي داند؟»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاري است که در آن مي خوانيد؛
نامه مهرداد بذرپاش از دولتمردان محمود احمدي نژاد و چهره هاي نزديک به جريان نوظهور جوانان اصولگرا موسوم به جبهه پايداري به محمدرضا عارف از چهره هاي مقبول و باسابقه اصلاح طلبان هرچند در فضاي خبري و محافل سياسي، چندان مورد توجه قرار نگرفت؛ اما مي توان آن را متني مهم تلقي کرد. چرا اينچنين است؟
لحن نامه، هرگز شکل يک نامه نگاري مرسوم سياسي را ندارد و بيشتر شبيه يک پُست وبلاگي يا فيس بوکي است که مي خواهد مخاطب خود را چندي غافل گير کند و از او «لايک» بگيرد. استراتژي اي که اجراي آن از سوي فردي همچون آقاي بذرپاش که از ارادتمندان به سلوک سياسي محمود احمدي نژاد است؛ به هيچ وجه عجيب نيست. بذرپاش در اين نامه، درست به شيوه مرسوم احمدي نژاد در مواجهه با رقيبانش، پرسش هايي را پي در پي و با ضرب آهنگي تند و مطالبه گرايانه از محمدرضا عارف پرسيده است و به نظر مي رسد، بيش از آنکه در جستجوي پاسخي براي آنها باشد؛ در حالي که براي خودش، پاسخ را پيشاپيش کشف کرده، در پي آن است که پرسش هايش را به کرسي بنشاند.
در اين مقال، در پي نقد اين شيوه و کشف تبار آن در سلوک سياست پيشگان تاريخ، نيستيم که صد البته يقين دارم بيان آن آقاي بذرپاش را خوش نخواهد آمد. اين را نيز نمي خواهم به محک نقد بگذارم که اساسا اين نحوه ادبيات را چه نسبتي است با گفت وگو و ديالوگ سياسي؟ چرا که در آنصورت، بايد از خود پرسيد، مرام سياسي آقاي بذرپاش، اساسا چه رويکردي به «گفت وگو» دارد و آيا منطق کنش ايشان و همفکرانشان در روزگار سياست ورزي شان، با گفت و شنود سياسي دوسويه، ميانه اي داشته است يا خير؟ صرفا خواستم تأکيد کنم که آنچه را «اهميت» و ويژگيِ خاصِ نامه آقاي بذرپاش به عنوان يک سياست مرد اصولگرا به آقاي عارف، سياستمدار باسابقه اصلاح طلب دانستم، به لحن و شيوه نامه مختصر ايشان بازنمي گردد، چه آنکه لحن و نحوه خطابه نامه، هرگز واجد ويژگي تازه اي نيست.
از نقطه نظر نگارنده اما، نامه آقاي بذرپاش، صرفا يک نامه «مختصر» نيست، بلکه اتفاقا مي تواند «مفيد» هم باشد. البته فايده آن را نه تنها براي مخاطب خاصش - جناب عارف- مي دانم؛ بلکه براي خود آقاي بذرپاش و همفکرانشان نيز مي توان فوايدي را در نظر داشت. پيش از اين در يادداشتي با عنوان «بهره سياست از زندگي مردم»، که در همين روزنامه (روزنامه مردم سالاري) انتشار يافت؛ به استقبال رويکرد انتقادي رسانه هاي اصولگرا از دولت روحاني در موضوع «گراني نان» رفتم و نوشتم که چگونه در اين رويکرد - که اتفاقا روزنامه بذرپاش از جلوداران آن بود- نشانه هايي را از تغيير پارادايم مواجهه سياسي اصولگرايان با رقبايشان ديده مي شود. عبور از هماوردي و مبارزه سياسي، در ميدان ايدئولوژي ها، باورها و نيت ها - که سالهاست به رويه مرسوم اين جريان تبديل شده است- به عرصه «زندگي مردم».
در همان يادداشت گفتم که چگونه اين تغيير رويکرد، گام بلندي است در عبور از عصري که مناقشه سياسي، همواره صرفا بر سر اصولي بود که هيچ گاه از سوي طرفين مناقشه تعريف نمي شد. عصري که سياست ورزي انضمامي بر سر مسائل ملموس و صد البته مهم و حياتي براي مردم - که حتي در دهه شصت مي شد ردپايي از آن ديد- را يکسره ناديده مي گرفت و با تعريف زمين رقابت سياسي، در نقطه مرزِ ساختارسياسي - جايي که همواره مناقشه بر سر بيرون و درون و خودي و غيرخودي است- موج هايي که مي شد در سطح اجتماعي، مهار شود را به سطح کلان سياسي و امنيتي، منتقل کرد و عملا بحران هايي را بر ساختارسياسي جمهوري اسلامي، «تحميل» کرد. کافي است که به فهرست مسائل اختلافي ميان نيروهاي سياسي در دهه هفتاد و خصوصا هشتاد، نگاهي بيندازيم. مناقشه بر سر مشروعيت و مقبوليت، نزاع بر سر حدود اختيارات و دعوا بر سر چرخه قدرت حاکميت.
موضوعاتي که هرچند براي رشد محافل فکري و فرهنگي - خصوصا ارتقاي آنچه دانش بومي علوم انساني مي دانيم- ثمراتي داشت؛ اما هرچه منتظر مانديم، کسي به نقش اين مناقشات در فراز و نشيب هاي زندگي روزمره، و موضوع فوق العاده حائز اهميت «حکمراني مطلوب»، پاسخ نداد. نخستين نمونه هاي اين تغيير رويکرد را بايد در تلاش رهبر معظم انقلاب در نامگذاري هاي سالانه ايشان دانست. تلاشي که از سالهاي مياني دهه هشتاد آغاز شد. تمرکز بر موضوعاتي نظير «الگوي مصرف»، «کار»، «اسراف و صرفه جويي»، «توليد ملي»، «سبک زندگي» و... که نمونه هايي از مهم ترين مسائل في مابين دولت و مردم در ساختار سياسي و مدني ماست. موضوعاتي که کانون پيوند سياست و حاکميت، به زندگي روزمره است. اما با نهايت تأسف و تعجب بايد پرسيد که چرا توجه چنداني به اين موضوعات، آنهم در دوراني که حاکميت، نه در اختيار همفکران آقاي عارف، که در دست دوستان آقاي بذرپاش بود؛ صورت نگرفت؟
و امروز، چگونه مي توان خوشنود نبود از اينکه، خطاب اصولگراياني نظير آقاي بذرپاش با دولت غيرهمسو، و چهره هاي اصلاح طلب، هرچه که هست؛ حول موضوعاتي وابسته به زندگي مردم و دغدغه معيشت آنها مي گردد. و به جاي آنکه آقاي عارف، از سوي آقاي بذرپاش، با سوالاتي از قبيل نسبت همکاران و هفکرانش با فلان موسسه جاسوسي و نشست و برخاست اصلاح طلبان با چهره هاي مدني و دانشگاهي و پرسش هاي ديگري از اين دست مواجه شود؛ از او نظرش را درباره معيشت مردم، وام ازدواج، مسکن جوانان، شرايط اشتغال، وضع توليد، قيمت آب و برق و گاز و نان و... مي خواهند. تکرار مي کنم که بهتر است اين تحول را به فال نيک بگيريم و با نيت خواني هاي آنچناني، شيريني آن را به کام سياست ايران، تلخ نکنيم. کسي چه مي داند؟ شايد همان اندازه که مردم ما مطابق يک باور قديمي، که همواره تشديد هم شده است، سياست را در همه ابعاد زندگي شان دخيل مي دانند؛ ديرزماني نپايد که فضاي نقد سياسي و ديالوگ ميان سياست مداران نيز به جاي خطابه هاي بي مايه و تهمت زدن هاي بي پيگرد و ادعاهاي آنچناني راجع به مديريت زمين و زمان، بر مسائل زندگي مردم، و دغدغه «حکمراني خوب»، استوار گردد.
نويسنده: امير راغب
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها