واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
آنها نمیتوانند نفس بکشند آن سکانس نفسگیر «دوازده سال بردگی» که ارباب سفیدپوست با ضربات شلاقی بیرحمانه و وحشیانه پوست بدن پتسی، برده سیاهپوستش را میشکافد، گرچه با تکنیکهای پیشرفته سینمایی و بازیهای خیرهکننده بازیگران، همدلی برانگیز و چه بسا دردناک به نظر میرسد، اما با خودمان میگوییم همه اینها درنهایت یک فیلم است.
اما این طرز تلقی، ساده ترین و پیش پاافتاده ترین برداشت از هر فیلم ارزشمندی است که حرفی اساسی برای گفتن دارد و نباید چنین آثاری را با محصولات صرفا سرگرم کننده هالیوودی برابر دانست. بله، «دوازده سال بردگی» در تعریفی ساده و بدیهی یک فیلم است، اما چه می شود که شما نمی توانید سبعیت ارباب اِپس، انفعال و ناتوانی سالومون و مظلومیت پتسی را فراموش کنید؟ فیلم گرچه ماجرای دوران سیاه و ننگین برده داری آمریکا و ستم سفیدپوستان بر سیاهپوستان را در قرن نوزدهم روایت می کند، اما برای یک تماشاگر امروزی هم که از آن دوران منسوخ و سپری شده سال ها فاصله دارد، قابل درک و پذیرفتنی است. ولی نکته این همراهی و همدلی بجز مفاهیم انسانی فیلم که منحصر به زمان و مکان خاصی نمی شود و هر ظلم و ستم و متقابلا مقاومتی را دربرمی گیرد، در این است که آن دوران برده داری فقط تغییرشکل داده و هنوز هم در اخبار می شنویم و می بینیم که چطور به راحتی آب خوردن به مظلوم و بی دفاعی ظلم می کنند، بی آن که آب در دل مدعیان حقوق بشر تکان بخورد. هالیوود گرچه چند بار در مقاطع مختلف زمانی سعی کرد بازتاب دهنده وضع نابسامان سیاهپوستان و تبعیض نژادی آزاردهنده موجود باشد و این کار را هم با ساخت فیلم های ماندگاری چون «کشتن مرغ مقلد»، «در گرمای شب»، «مسیر سبز» و «دوازده سال بردگی» نشان داد، اما حتی این هم باعث بیداری سیاستمداران آمریکایی نشد. حادثه های اخیر ظلم و جور سفیدپوستان بر سیاهپوستان که اعتراضات گسترده مردم را در شهرهای مختلف آمریکا در پی داشته، نشان می دهد سفیدها لایه ای پست مدرن از سیاه کشی را بر دوران سنتی برده داری خود کشیده اند، آن هم در شرایطی که به نظر می رسد سیاهپوستان باید به سبب حضور رئیس جمهور همرنگ دست کم از حداقل حق حیات و آزادی و آرامش برخوردار باشند. ضمن اذعان به تمکین از قانون و برخورد درست و متناسب با خلافکاران و قانون شکنان درهرجای دنیا که باید در برابر هر نژاد و رنگی یکسان باشد، اما آنچه عجیب و ناجوانمردانه به نظر می رسد، قانون شکنی از سوی نمایندگان و مجریان قانون آمریکا یعنی پلیس هاست. بازیگران و سیاهپوستان سرشناس هالیوود در طول فعالیت حرفه ای شان همواره تلاش کرده اند سهم خود را نسبت به همتایانشان ادا کنند و نقشی بسزا در بهبود شرایط داشته باشند. انتشار خبر تولید قریب الوقوع فیلمی با موضوع ضدنژادپرستی با بازی دنزل واشینگتن گرچه می تواند التیام کوچکی بر زخم های سیاهان تیره روز باشد، اما شرایط بسیار بدتر از آن است که با این حرکت ها سامان یابد. به نظر می آید جمله «من نمی توانم نفس بکشم» به عنوان کلمات پایانی زندگی اریک گارنر، جوان سیاهپوستی که بتازگی موقع دستگیری توسط پلیسی سفیدپوست خفه شد، برای همیشه در گوش تاریخ آمریکا شنیده خواهد شد. علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر
 
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]