تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805420569
یادداشت شخص گرایی آفت جامعه امروز
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت
شخص گرایی آفت جامعه امروز
...ﻣﺎ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮﻭﻳﻲ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ. ﮔﺎﻫﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﺍﺯ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﻛﻢ ﻧﻤﻲﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﭼﺎﻛﺮ ﻭ ﻧﻮﻛﺮ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ! ﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﻠﻮﻍ، ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺯﺩﻳﻢ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮔﻼﻭﻳﺰ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻣﺪﻳﻢ.
خبرگزاری فارس – مهدی صادقی: ﻣﻌﺎﺩﻟﻪﺍﻱ ﺳﻪ ﻣﺠﻬﻮﻟﻲ: ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺠﺮﻡ، ﺟﺮﻡ، ﺟﺎﻣﻌﻪ؟ ﻃﻲ ﻗﺮﻥﻫﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺍﺯ ﻇﻦ ﺧﻮﺩ، ﻧﻘﺶ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺭﺍ ﭘﺮﺭﻧﮓﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭﻟﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﻧﻘﺶ «ﺟﺎﻣﻌﻪ» ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮﻱ ﺟﺮﻡ ﻣﻐﻔﻮﻝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻫﻴﭻ ﻣﺠﺮﻣﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺠﺮﻣﻲ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ، ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺍﺷﺪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﺳﻮﺕ ﻭ ﻛﻒ ﻣﻲﺯﻧﺪ. ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻳﻚ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻡ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ. ﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﺠﺮﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﭘﻠﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲﺁﻭﺭﺩ! ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻣﺠﺮﻡ ﻳﻚ ﻭﻳﺮﻭﺱ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺫﺍﺕ ﺧﺮﺍﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭ ﻣﺎﻫﻮﺍﺭﻩﺍﻱ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺟﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻃﻮﺭﻱ ﺑﺎ ﻣﺠﺮﻡ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﺮﺩ ﻣﺠﺮﻡ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﻋﻀﻮﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﮔﻮﻳﻲ ﺍﺭﺗﻜﺎﺏ ﺟﺮﻡ، ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﺩ ﻣﺠﺮﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﺎﻙ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﺍﻟﻘﺎﺀ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﺠﺮﻣﻲ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺯﺍﺋﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺳﻨﮕﻴﻦ، ﻧﻪ ﺿﺮﻳﺐ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺎﻻﻱ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻣﺠﺮﻣﻴﻦ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﻴﺲ، ﻧﻪ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺠﺮﻣﻲ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﺁﻥ ﭘﻴﺸﮕﻴﺮﻱ ﻛﻨﺪ. ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻻﻛﺎﺳﺎﻧﻲ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﺁﻣﻴﺰ ﺍﺳﺖ که می‌گوید «ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣﺠﺮﻣﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ» ﻭﻟﻲ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺠﺮﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻱ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻬﻢ ﺭﺩﻳﻒ ﺍﻭﻝ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺑﻲﺷﻚ ﻣﺘﻬﻢ ﺭﺩﻳﻒ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. ﻣﺘﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺮﻣﺶ ﺭﺳﻴﺪﮔﻲ ﻧﺸﺪﻩ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺪﻋﻲ ﺍﻟﻌﻤﻮﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ! ﻣﺘﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﺁﻻﺕ ﻗﺘﺎﻟﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﺒﻌﻴﺾ، ﺩﺭﻭﻍ، ﻓﻘﺮ، ﺭﺍﻧﺖ، ﺭﺷﻮﻩ، ﻧﺰﻭﻝ، ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺎﻧﻜﻲ، ﭘﺎﺭﺗﻲ، ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺗﻲ، ﺑﺪﺍﺧﻼﻗﻲ ﻭ... دارد. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺘﻬﻤﻲ است ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻜﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻜﺎﺏ ﺟﺮﻡ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ، ﭘﺎﻱ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺍﺭ ﺍﻭ ﺳﻮﺕ ﻭ ﻛﻒ ﻣﻲﺯﻧﺪ! ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﻛﻴﺴﺖ!؟ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻲﺷﻚ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ! ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ! ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ! ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺻﺮﻑ ﻛﺮﺩ! ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﻚ ﺗﻚ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻓﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﺦ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﻘﺼﺮﻳﻢ. ﺩﺭ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ، ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻗﺼﻮﺭ ﻣﺎ ﻓﺮﻕ ﻛﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭼﻴﺴﺖ!؟ ﭼﺮﺍ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺜﺎﻝ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺳﺎﺩﮔﻲ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ، ﻳﻚ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﻛﺖ ﻛﻮﭼﻚ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﺘﺼﺪﻱ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ، ﺍﺧﻼﻗﻲ، ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﻱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﻱ، ﻫﻴﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮﻭﻳﻲ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ. ﮔﺎﻫﻲ ﺷﻮﺧﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﺍﺯ ﺗﻌﺎﺭﻓﺎﺕ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﻛﻢ ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﭼﺎﻛﺮ ﻭ ﻧﻮﻛﺮ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ! ﻣﺎ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻭ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ، ﺩﺭ ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺷﻠﻮﻍ، ﺗﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺯﺩﻳﻢ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮔﻼﻭﻳﺰ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻣﺪﻳﻢ. ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ موجب می‌شود ﻛﻪ ﺩﻭ ﺗﻜﻪ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ؟! ﭘﺎﺳﺦ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﺳﺖ: ﻧﻴﺎﺯ. ﻧﻴﺎﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺮﻳﺪﻥ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ. ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ موجب ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻃﺮﺩ ﻧﻜﻨﻴﻢ. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ، ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻱ ﺷﺨﺺﮔﺮﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻓﺮﺩﻱ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻋﺪﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﮔﻮﻳﻲ ﺭﺧﻮﺗﻲ ﻭﺍﮔﻴﺮﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺭﺧﻨﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ «ﻣﺎ» ﺭﺍ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ «ﻣﻦ» ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﺗﻜﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻭﻟﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﻳﻜﭙﺎﺭﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻜﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﻄﻊ ﺷﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ، ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﻲ ﺁﺩﻡ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻳﻚ ﭘﻴﻜﺮﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﻳﻚ ﭘﻴﻜﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﻋﻀﻮﻱ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﻤﻲﺁﻳﻴﻢ ﭼﻮﻥ آﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻴﻢ. ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺎﺭﻩ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ، ﻏﺪﻩﺍﻱ ﺳﺮﻃﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ! ﻭﻟﻲ ﻏﺪﻩ ﺳﺮﻃﺎﻧﻲ، ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻣﺎﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ، ﻧﻘﺶ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ. ﺧﺎﻧﻪ، ﻛﻮﭼﻪ، ﻣﺤﻠﻪ، ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ، ﺷﻬﺮ ﻭ... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻮﭘﺮ ﻣﺎﺭﻛﺖ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻣﺎ (ﺧﻮﺍﻩ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭ) ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ، ﺻﺪﺍﻗﺖ، ﺧﻮﺵ ﺧﻠﻘﻲ، ﺍﻣﻨﻴﺖ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺭﺷﺪ. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺮﺍﻳﻲ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎﻭﺭ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﺯ داریم. انتهای پیام/2258/و30
93/09/15 - 11:42
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها