تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849586000
-برخی نقدها اسیدپاشی است
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
با بهاره رهنما و شقایق دهقان جاری‌هایی که در نمایش «اسپانیایی» خواهر شده‌اند برخی نقدها اسیدپاشی است با اینکه خیلی خسته هستند و روزهای پرکار و البته پرحاشیه‌ای را پشت سر می‌گذارند اما فوق‌العاده پرانرژی هستند. مدام با هم شوخی می‌کنند و با صمیمیت می‌خندند.
آن قدر که اصلا زمان را حس نمی کنم. بهاره رهنما و شقایق دهقان این روزها در نمایش «اسپانیایی» به کارگردانی شیوا اردویی در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه رفته اند و نقش دو خواهر را بازی می کنند. البته آنها با هم نسبت فامیلی هم دارند و جاری هستند. رهنما همسر پیمان قاسمخانی و دهقان همسر مهراب قاسمخانی است که هر دو از فیلمنامه نویسان موفق کشورمان هستند. با این دو جاری که این روزها روی صحنه نمایش خواهر هم شده اند گفت وگویی انجام دادیم. رهنما در این گفت وگو توضیحاتی هم درباره حواشی روزهای اخیر و شکایتش از یک منتقد را ارائه کرد. خواهرها کمتر به هم حسادت می کنند اما جاری ها خیلی زیاد. شما در نمایش اسپانیایی دو خواهر هستید که یکی نسبت به دیگری حسادت دارد. راستش را بگویید در عالم جاری بودن تا به حال نسبت به هم حسادت داشته اید؟ دهقان: بله من به بهار خیلی حسادت می کنم. می تواند این همه درست برای خودش برنامه ریزی کند و این همه خوب کار کند. رهنما: شوخی می کند... شوخی می کند... دهقان: نه جدی می گویم. خیلی انرژی دارد. پس از آن حسادت های خوب دارید. دهقان: نمی دانم اسمش چیست. رهنما: دروغ می گوید، فکر می کنم ما خیلی همدیگر را می پسندیم. چیزهایی در وجود شقایق هست که برای من هم غبطه آور است؛ آرامش، صبوری، متانت و بلندنظری که من هیچ کدام اینها را ندارم. سال های اخیر خیلی کم صبر شده ام، واکنش های آنی نشان می دهم که با خودم می گویم اگر کمی صبر می کردم این کار را انجام نمی دادم. من با شقایق از خواهر هم نزدیک ترم و این به دلیل پسند روحی ای است که نسبت به هم داریم. دهقان: گاهی به بهار می گویم اگر با هم فامیل هم نبودیم و تو را در دبیرستان می دیدم حتما با تو دوست می شدم. از اولین برخوردتان همین حس را داشتید؟ رهنما: من اولین بار شقایق را در یک جمعی دیدم و چند سال بعد با مهراب ازدواج کرد. من در آن مهمانی با خودم گفتم چقدر شقایق از تصویرش در سریال ها مهربان تر و زیباتر است. آن زمان کارهای کمدی تیپ مد بود و شقایق هم در همین کارها بازی می کرد. وقتی دیدمش با خودم گفتم چقدر آدم حسابی است. خیلی مودب و شیک. بعدا که فامیلمان شد فهمیدم آدم حسابی نیست. (هر دو می خندند) دهقان: دیگر شدم فامیل شوهر و قوم ظالمین (دوباره می خندند) برویم سراغ نمایش. چه شد که تصمیم گرفتید در نمایش اسپانیایی بازی کنید و چه اتفاقی افتاد که به هم پیوستید؟ دهقان: (با خنده) راستش بهاره مرا به خودش پیوست کرد. از آنجا که طی این سال ها کارهایی که در تئاتر انجام داده همه موفق و حساب شده بوده مطمئن بودم انتخاب اشتباهی نداشته و قطعا این کارش هم مثل دیگر کارهایش خوب است. من هم از قبل با این نقش آشنا بودم و وقتی بهار بازی در این نمایش را پیشنهاد کرد خیلی خوشحال شدم، چون همیشه دوست داشتم این نقش را بازی کنم. بعد هم وقتی با شیوا اردویی تمرین را شروع کردیم آنقدر خیالم راحت شد که خودم را سپردم به گروه. رهنما: واقعیت این است که من همیشه دوست داشتم شقایق وارد تئاتر شود. یک بخشی به خاطر توانایی بازی اش است، چون در سینما و تلویزیون فقط بخشی از قابلیت های بازیگران دیده می شود و واقعا تا زمانی که یک بازیگر تئاتر را امتحان نکند نمی تواند محکی بر توانایی بازیگری اش داشته باشد. همیشه فکر می کردم شقایق بازیگر خیلی خوب و توانمندی است پس باید تئاتر را هم تجربه کند. من این عقیده را درباره بهنوش بختیاری هم داشتم. آدم می تواند حس کند این افراد در دنیای تئاتر راحت هستند و می توانند خیلی خوب جلوه کنند. چون تئاتر یک خودمانی بودن و اخلاصی را می خواهد که هر کسی نمی تواند آن را داشته باشد و با خودش روی صحنه بیاورد. کسانی که فضای ستاره بودن برایشان جذاب است نمی توانند در تئاتر حس خوبی داشته باشند. دوستان خوبی در سینما دارم که می گویند ما یک بار تئاتر کار کردیم و دیگر کلاهمان هم بیفتد طرف تئاتر نمی رویم برداریم. یعنی در تئاتر به آنها خوش نگذشته است. برسیم به این که چرا شقایق برای نقش اورلیا انتخاب شد. شیوا اردویی برای این نقش خیلی حساسیت داشت. با هم درباره بازیگران زیادی صحبت کردیم و خانم اردویی اولین بار گفت اگر شقایق هم می آمد خیلی خوب می شد. گفتم خیلی دوست دارم شقایق تئاتر کار کند اما فکر می کنم سر یک سریال است. چون پیشنهاد کار زیاد دارد و احتمال می دادم نتواند بیاید. مثلا سر تئاتر «زنان شکسپیر» هم یکی از گزینه های اصلی من بود اما از نظر زمانی نمی توانست برنامه هایش را با ما هماهنگ کند. اما این بار همه چیز دست به دست هم داد که شقایق بیاید اما واقعیت این است که خود کارگردان هم برای بازی این نقش روی اسامی خیلی محدودی نظر داشت. مطمئن بودید که خانم دهقان می تواند از پس این نقش برآید؟ رهنما:راستش اولش مطمئن نبودم چون خیلی نقش سختی است. قبل از آمدن شقایق برای این نقش، بازیگر پیدا نمی کردیم. خانم اردویی به من گفت یک بار این نقش را بخوانم و اگر دوست داشتم آن را بازی کنم. من این نقش را خواندم. وقتی شب رفتم خانه به حدی ضربان مغز و قلبم بالا بود که احساس می کردم توی شقیقه ام نبض می زند. چون بار احساسی این نقش خیلی سنگین است. ما در نمایشنامه های یاسمینا رضا همیشه شاهد فروپاشی عصبی یک زن هستیم. در زندگی سه گانه، خدای کشتار، اسپانیایی و برخی آثار دیگرش این اتفاق رخ می دهد. مدام فکر می کردم شقایق چگونه می خواهد این نقش را دربیاورد، اما حالا واقعا شگفت زده هستم و بدون این که هیچ ربطی به فامیل بودنمان داشته باشد، می گویم خیلی نقش را خوب درآورده. چیزی که از شقایق یاد گرفتم این است که کنترل احساس و تکنیکش در بازی بیشتر دست خودش است. در نمایش صحنه ای است که بازیگر خنده و گریه را در فاصله ای کم دارد، شقایق گریه می کند اما بعد حالش خوب است. من در نمایشنامه «چشم هایی که مال توست» هر شب تا سه ساعت بعد از بازی ام حتی اگر مهمان هم بودم هر کسی با من حرف می زد در حال و هوای نمایش بودم و بغض داشتم. دهقان: من بی احساسم. (با خنده) رهنما: نه کنترل احساسش در بازیگری دستش است. من هم فکر نمی کردم خوب بازی کنید. چون خیلی سال است تئاتر نداشتید و از طرف دیگر اغلب بازیگرانی که از سینما و تلویزیون به تئاتر می آیند خوب بازی نمی کنند. راستش من منتظر بودم شما هم خوب بازی نکنید، اما بازی تان خوب بود . آدم حسادت و سرخوردگی ناشی از حسادتی را که نقش شما داشت، حس می کرد. رهنما: عبارت خیلی خوبی را به کار بردید. چون حسادت نقش اورلیا ناشی از بدجنسی نیست. از سرخوردگی است و آدم کاملا با آن احساس همذات پنداری کرده و برایش دلسوزی می کند. بخصوص در جامعه ای که ما زندگی می کنیم در کار و حرفه خودمان در برابر آرمان ها و آرزوهایمان خیلی جاها این سرخوردگی را حس می کنیم. دهقان: خدا را شکر که توانستم از پس نقش برآیم. راستش بین دو کار تئاتری که انجام دادم فاصله زیادی افتاد ولی چون تجربه اش را داشتم می دانستم کار راحتی نیست. قبلا آمدن بازیگران سینما و تلویزیون به تئاتر خیلی کار دشواری بود و چند سالی است که این کار راحت انجام می شود. به نظر من اتفاق خوبی است که بازیگران غیر تئاتری هم خودشان را محک بزنند و مخاطب هم ببیند که این بازیگر توانایی انجام این کار را دارد یا نه. در چند سال اخیر پیشنهادهایی داشتم اما می دانستم کار تئاتر سخت است. برای همین منتظر بودم فرصتی پیش بیاید که کار دیگری نداشته باشم و فقط متمرکز شوم روی تئاتر. همان طور که بهاره گفت من قبل از این کار سر سریال بودم و این کار به من پیشنهاد شد. من تمام وقتم را گذاشتم که بتوانم از پس این کار برآیم. چه سریالی؟ یک سریال که به دلیل مشکلات مالی نصفه ماند. «یادداشت های یک زن خانه دار» که کارگردانش آقای مسعود کرامتی بود اما به دلایل مالی فعلا متوقف شده است. خانم رهنما گفتند از پس بازی در نقش اورلیا برنمی آمدند. شما از پس بازی در نقش ایشان یعنی نوریا برمی آمدید؟ دهقان: بهار واقعا تواضع دارد که این حرف را می زند. او بازیگر خوبی است و می تواند. رهنما: بعد احساسی اش واقعا سنگین است. به این خاطر دوست نداشتم بازی کنم. دهقان: نمی دانم. من به نقش نوریا فکر نکردم و فقط به اورلیا فکر کردم. رهنما: من بعد از بازی در چند نقش مازوخیستی که نمایش «عامدانه عاشقانه قاتلانه» هم یکی از آنها بود که به خاطرش کاندیدا هم شدم یا «چشم هایی که مال توست» بیشتر دوست داشتم نقشی را بازی کنم که بار احساسی اش کمتر باشد. نوریا بیشتر استایل یا بیانش مهم است تا بار احساسی اش، ولی از یک جهاتی روحیه و موقعیتش خیلی شبیه من است ولی اخلاقش اصلا. اوایل که این نقش را بازی می کردم کمی می ترسیدم و با خودم می گفتم من تا به حال دنیا را این قدر متکبر و متفرعن نگاه نکرده ام. خیلی سعی می کردم بتوانم از پس این بعد شخصیت نوریا هم برآیم. البته شیوا اردویی خیلی به من کمک کرد، او دو سال برای این نمایش زحمت کشید و با وجود این که می گویند کارگردان نباید دراماتورژی اثرش را هم خودش انجام دهد، او دراماتورژی خیلی خوبی هم داشته است. خانم دهقان شما بعد از سال ها تئاتر کار کردید. اگر باز هم پیشنهاد شود می پذیرید؟ تجربه خیلی خوبی بود اما واقعا این که در سینما، تئاتر یا تلویزیون کار کنم برایم فرقی ندارد و فقط دوست دارم بتوانم با نقشی که بازی می کنم درگیر شوم. پس مثل خیلی ها جوگیر نشده اید. نه. خانم رهنما تصور می کنم شما تئاتر را بیشتر دوست دارید. بله. من در تئاتر خیلی راحت ترم. نظم زندگی ام بیشتر است و طول روز را می توانم کارهایی که بیشتر دوست دارم، انجام دهم. اصلا فکر می کنم اولش اشتباهی رفتم سراغ سینما و تلویزیون. بزرگانی مثل هوشنگ گلمکانی و لیلی گلستان و دیگر کسانی که درباره حضور من در تئاتر مطلب نوشته اند، معتقدند حضور من در تئاتر درست تر است تا در عرصه های دیگر. من سه سال پیش یک جایی پرکاری ام را در سینما و تلویزیون قطع کردم و ادبیات و تئاتر را انتخاب کردم. این موارد حالا زندگی من است. ولی گاهی اگر فیلم یا سریال خوبی پیش بیاید، انتخاب می کنم. مثلا پیشنهاد متفاوتی از آقای سام قریبیان داشتم که در «360 درجه» بازی کردم. خیلی تجربه متفاوتی بود و دیدم نقشی است که کسی فکر نمی کند من آن را بازی کنم، پس آن را پذیرفتم. من امسال با دو کارگردان کار اولی در سینما و تئاتر کار کردم که هر دو بسیار کوشا، فعال و مودب و متین بودند. این نکته خیلی مهمی است، فکر می کنم نسل کارگردان هایی که با داد و دیکتاتوری و سلطه روی بازیگرها پیش می رفتند همه جای دنیا گذشته است. من هم در این سن ترجیح می دهم با کارگردان های جوانی کار کنم که انگیزه و فضای امنیت روانی کارشان بیشتر است تا این که صرفا به خاطر یک اسم بزرگ بخواهم کاری را انجام دهم که روی اعصاب باشد. خانم دهقان من چند برخورد در نشست های مختلف از شما داشته و شاهد برخورد منطقی تان با منتقدان بوده ام، اما دوست دارم از خودتان بپرسم تا چه حد نقدپذیر هستید و اگر کسی بازی شما را دوست نداشته باشد ناراحت می شوید؟ خب هیچ کس خوشحال نمی شود که دیگران بازی اش را دوست نداشته باشند، اما من سعی می کنم اکثریت را در نظر بگیرم و می سنجم ببینم تعداد کسانی که کارم را دوست داشتند بیشتر است یا کسانی که دوست نداشتند. نقدهایی درباره کار و حضورم در تئاتر هم شنیده ام. برخی می گویند هیچ فرقی نکرده ام و مثل کارهای تلویزیونی ام همین جوری جیغ جیغ می کنم، پس معلوم می شود این فرد در تلویزیون هم بازی ام را دوست نداشته و در نظرش جیغ جیغ بوده. رهنما: اتفاقا من در اسپانیایی بُعد جدیدی از وجود شقایق را کشف کردم و دیدم او بازیگر اهل تحلیلی است و شخصیت را در ذهن خودش می سازد و بررسی می کند. این خصیصه بازیگران تئاتر است. دهقان: حالا فهمیدید چرا دوست داشتم با بهاره دوست شوم. (با خنده) خانم رهنما برخورد شما با منتقدانتان چگونه بوده است؟ راستش این سوال را بیشتر به خاطر حواشی ای که این روزها برای شما پیش آمده، می پرسم. تمایلی دارید در این باره صحبت کنیم؟ بله. اتفاقا خیلی هم خوشحال می شوم؛ چون رسانه ها واقعا می توانند کمک کنند. من فکر می کنم قضیه به موجی تبدیل شده که با توهین به هانیه توسلی شروع شد. البته قبل تر به همایون شجریان هم توهین شده بود. در واقع به آدم هایی حمله شده که رسما از من آرام تر و روشنفکرتر بوده اند و به نظر من از نجابتشان سوءاستفاده شده است. ما همه بندگان خدا هستیم و نزد او یکسانیم، اما ما معروف هستیم نه به معنی این که از دیگر بندگان خدا برتر باشیم، به معنای این که مردم به ما توجه دارند. وقتی به بازیگری توهین می شود مردم هم ناراحت می شوند چون سال هاست با آن هنرمند زندگی کرده اند. وقتی این اتفاق می افتد و آدم ها با صبوری از کنارش می گذرند، مدام تکرار می شود. در مورد ماجرای من چیزی که غم انگیز بود این است که این آدم اهل کتاب است و مترجم. برای من خیلی عجیب بود نوع ادبیاتی که با یک خانم این طور صحبت شود. چگونه درباره فیزیک و ظاهر یک خانم با لحن تحقیرآمیز در فضای مجازی صحبت و فراتر از آن اعتقادات او هم وارد ماجرا شده. من ابتدا اهمیت ندادم اما کلام ایشان از فحش و توهین فراتر رفته بود و اطرافیان من از خواهرم که در خارج از کشور زندگی می کند تا مدیر فن پیج من در فضای مجازی همگی متحیر بودند و واکنش نشان می دادند. متعجب بودند و فکر می کردند این آدم با من مشکل شخصی دارد. من هم توضیح می دادم که اصلا او را نمی شناسم. چند مطلب را با پروفایل های جعلی مختلف و کامنت های نامناسب دیگری هم گذاشتند. ماجرا ادامه پیدا کرد به مهراب، برادر همسرم و پیمان قاسمخانی، همسرم رسید. به همین جا هم ختم نشد و بعد از این به مجموعه زندگی شخصی ما پرداختند و توهین کردند. موارد عجیب و غریبی را به ما نسبت دادند! اگر این آدم ها خوشحال می شوند من با صراحت می گویم تا بخوانند و بدانند که بله ! ما در این یک هفته خیلی اذیت شدیم. ما انسانیم و در یک آزمون خیلی عجیب قرار گرفتیم؛ این که باید از کنار این انسان ها بگذریم که تغذیه نشوند بابت دیده شوند و دیگر این که یک نفر باید جلوی اینها بایستد تا ثابت شود در این مملکت قوانینی وجود دارد و بی قانونی نیست که هر آدمی بتواند نسبت ناروایی به دیگران بدهد. یکی برای اثبات قانونمندی و دیگری این که جوان هایی که وارد عرصه نقد می شوند بدانند هتاکی نقد نیست. تصمیم به شکایت گرفتیم. یعنی شما در موارد دیگر با منتقدانتان مشکلی پیدا نمی کنید و نظراتشان را می پذیرید؟ من همیشه منتقد داشته ام اما هیچ گاه با آنها بی ادبانه برخورد نکرده ام. اگر کارم را دوست نداشته اند با هم وارد صحبت شده ایم. حتی مردم خیلی مودبانه یا با نگرانی درباره مسأله اضافه وزنم با من صحبت کرده اند و من اصلا واکنش بدی نشان نداده ام. همیشه با مردم راحت بوده و هیچ مشکلی را از مردم پنهان نکرده ام. من با ادبیات هتاکی و مجرمانه این آدم مشکل دارم . با همسرم و وکیل خانوادگی مان به این نتیجه رسیدیم که به هر حال سن و سال ما و این که من کنار بازیگری و نویسندگی، تدریس می کنم ایجاب می کند از این فرد شکایت کنیم. با این که شاید این آدم خوشحال تر شود چنانکه نوشته و مرتب دارد می گوید چرا من را نمی گیرید و چرا هیچ قانونی وجود ندارد که من را بگیرد. ما می توانیم ببینیم فریادرسی هست تا جلوی تسری این نوع جرائم در فضای مجازی گرفته شود. چون وقتی فرد با قانون مواجه شود دیگر دست به این کار نمی زند. آقای صدیقی، منتقد تئاتر اصلا بازی من و دو کار آخرم را دوست نداشت و به نظرش حضور من در نمایش زنان شکسپیر و آرسنیک غلط بود. آمد کار را دید و در پایان نمایش حتی برایمان دست نزد و آشنایی ما از همین جا شروع شد. گفتم چرا دست نزدید؟ کار را دوست نداشتید؟ گفت به نظر من نباید در این کارها بازی می کردید. ادبیات محترمانه ایشان باعث شد ما با هم نمایشنامه خوانی و کار کنیم و حالا هم کارهای مشترک دیگری داریم. برخورد این منتقد هتاک به گونه ای بود که حتی سایت های منتقد من از من دفاع کردند. چرا؟ چون من با منتقدانم هیچ وقت بی ادبانه رفتار نکرده ام. ضمن این که درباره این آقا مساله، جناحی و فردی نیست بلکه مساله این است که چطور یک نفر به خودش اجازه می دهد درباره یک زن ایرانی در یک فضای مجازی چنین حرف هایی بزند. واکنش مردم به این ماجراها چه بوده است؟ رهنما: رامین ناصر نصیر می گفت ماجرا شده مثل دعوایی که در خیابان می شود و همه می ایستند و تماشا می کنند. اظهار نظرهای عجیب و غریب می شود. نمی گویم همه مردم اما. . . دهقان: اعصاب مان ضعیف شده است و به تماشای چالش ها می ایستیم. رهنما: خیلی ها اصل مساله را نخوانده اند، می گویند کجا خانم رهنما را در خیابان زده اند! اما من می گویم این کار اسیدپاشی اینترنتی است. تاثیرش در زندگی کمتر است اما حرکت مثل اسیدپاشی است. اتفاقی که افتاده این است که حتی منتقدان من هم از این ادبیات راضی نیستند. فقط حسن ماجرا این است که این گونه حرکت ها مثل همین دعواهای خیابانی زود فراموش می شود و افراد هتاک نمی توانند جایی در ذهن مردم باز کنند و مساله زود فراموش می شود. شما در برابر سخنان این فرد منتقد واکنش نشان دادید. فکر نمی کنید بهتر بود از این بعد وارد می شدید که مقتل خوانی هم یک هنر است و هر هنرمند معتقدی حق دارد این کار را انجام دهد؟ ببینید مقتل خوانی برایم مهم است. یک جاهایی خط قرمز هر آدمی است. یک فرد می تواند جایی من را ببیند و مسخره ام کند و بپرسد که چرا مقتل خوانده ام. من هم جوابش را بدهم، اما کسی حق ندارد در یک فضای عمومی با مخاطب فراوان به من به خاطر اعتقاد شخصی ام هتاکی کند. نکته دوم این که من در اینستاگرام خودم نوشتم که جریحه دار شدم از تمسخر مقدساتی که از بچگی با آن بزرگ شدم. مقدسات هر آدمی مثل ناموس و خانواده اش است، من هیچ ناسزایی به این آقا نگفتم. خودم حقوق خوانده ام و می دانم باید چگونه با رفتار ایشان برخورد کنم اما حرف هایی که زدم به خاطر حساسیت هایی بود که روی اعتقاداتم داشتم، ایشان روی خط قرمزهایم دست گذاشت. شاید به ظاهرم نیاید اما اعتقاداتم برایم خیلی مهم است و خلاصه دعوا سر مجلسی است که صاحبش نه منم نه آن آقا و امیدوارم صاحب آن مجلس خودش بین ما قضاوت کند. شاید خیلی ها حوصله خواندن مصاحبه یا نوشته های او را نداشته باشند اما می خواهم این نکته را بگویم که برخی حالشان بد است که چرا من اینقدر کار می کنم، چرا می نویسم، زندانی آزاد می کنم، گالری می روم و... اینها ایرادهای مطرح شده در نقد این آقاست. ایرادها سخیف است. جامعه ای که به سمت کندی و تنبلی رفته آدم های فعال را برنمی تابد اما من تا وقتی زنده ام همین قدر پرانرژی خواهم بود. زینب مرتضایی فرد / گروه فرهنگ و هنر
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
گوناگون
پربازدیدترینها