محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842150397
-یکی جواب کری را بدهد!
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح چهارشنبه یکی جواب کری را بدهد! روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «از خودمان به خودمان!»،6« پرسش درباره ٧ ماه تمدید مذاکرات»،«تمدید مذاکرات، شمشیر دولبه»،«زنگ خطری دیگر برای جهان اسلام»،«یکی جواب کری را بدهد!»،«دولت باید پاسخ زیاده‌خواهی‌ها را بدهد»،«بسیجی را باور باید کرد»،«وضعیت تحریم‌ها پس از تمدید مذاکرات»،«ناکارآمدی تخصص و آموزش درجامعه»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
جام جم:اصل هم پایانی «اصل هم پایانی» عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم سید عزت الله ضرغامی است که در آن می خوانید؛1ـ در اصول مدیریت، اصل معروفی است که می گوید برای رسیدن به هدف مشخص صرفا یک مسیر یا یک نقطه شروع خاص وجود ندارد؛ بلکه با توجه به شرایط می توان از مبادی مختلف و از مسیرهای متفاوت استفاده کرد و به هدف رسید.
2ـ از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، هم در سیره امام خمینی (قدس سره الشریف) و هم در رویکرد رهبر معظم انقلاب (مدظله العالی) مکررا شاهد بوده ایم که رهبران عالیقدر ما با شناخت دقیق اهداف و آرمان های مقدس انقلاب، توانسته اند از مسیرهای مختلف و انتخاب هوشمندانه مبادی شروع، جامعه اسلامی و بلکه جامعه جهانی مستضعفین را به سمت اهداف مدنظر هدایت کنند. آشنایی آحاد مردم با این ویژگی مهم رهبری که در قانون اساسی از آن با تعبیر مدیر و مدبر بودن یاد شده، لازمه حفظ اتحاد امت و امام و حرکت مستقیم و پرقدرت برای آرمان هاست. 3ـ مدیریت کلان رهبر معظم انقلاب در هدایت پرونده هسته ای بویژه در دوره دولت تدبیر و امید، حاکی از هدفمندی و تیزبینی بی بدیل ایشان در حفظ رویکرد سیستمی و حرکت مقتدرانه در همه جبهه های مواجهه با استکبار جهانی است. توفیقات و پیروزی های پی در پی در حوادث و رویدادهای جهانی و منطقه ای بویژه در مسائل فلسطین، عراق، سوریه، لبنان، یمن، بحرین و افغانستان و پرچمداری وحدت جهان اسلام و هدایت مردم و نخبگان این کشورها در مقابله صحیح و موثر با استکبار و پرهیز از منازعات خانوادگی، عرصه را بیشتر از همیشه برای سردمداران استکبار جهانی تنگ کرده و روز به روز آنان را به انزوای بیشتر می کشاند. این مدیریت مقتدرانه در شرایطی است که حکام مرتجع منطقه انتظار دارند تا به بهانه موضوع هسته ای و توهم ساخت سلاح هسته ای، جنگ ناخواسته ای را به ملت ایران تحمیل کرده و به خیال خود نوار پیروزی های ایران را قطع کنند. مدیریت و راهبری صحیح مذاکرات هسته ای، خواب آشفته آنان را تعبیر نکرده است. 4ـ رهبر معظم انقلاب توانسته اند با تدبیرهای خاص خود فضای مناسبی برای شرکت آحاد مردم با هر توان و ظرفیت وجودی را برای همراهی انقلاب تا رسیدن به اهداف نهایی فراهم کنند. این توانمندی از اهمیت خاصی برخوردار است. شاید یکی از مصادیق آیه شریفه «فاستقم کما امرت و من تاب معک» همین باشد که استقامت جامعه اسلامی در مقابل دشمن برای آحاد آنان فراهم باشد و کسی از راه باز نماند. 5 ـ امروز نیز تندروهای آمریکایی به حاشیه رفته اند، فرصت برای شنیدن منطق و کلام حق جمهوری اسلامی بیش از پیش برای جهانیان فراهم آمده است. نامه های مکرر اوباما با هر انگیزه ای که باشد، حاکی از اقتدار رهبری عزیزمان در سطح جهانی است، قدرت و توان نظامی بویژه توان بازدارندگی موشکی فرزندان ملت، قدرت های جهانی را به جای زورگویی به پای میز مذاکره نشانده و با همه این اوصاف فضای آرامش و ثبات برای تحقق برنامه های درازمدت اقتصاد مقاومتی فراهم شده است. اعمال سیاست «نرمش قهرمانانه» به دنیا نشان داد که جمهوری اسلامی از ظرفیت بالایی برای اداره مقتدرانه انقلاب و تاثیرگذاری مستمر بر معادلات جهانی برخوردار است. ضعف و ناتوانی لشکر شکست خورده به اصطلاح نیروهای ائتلاف در عراق و پیروزی های درخشان مدیریت و دکترین نظامی ایرانی در مقابله با شیاطین داعشی فقط نمونه ای از این مقایسه هاست. 6 ـ ضمن قدردانی فراوان از تلاش های ارزشمند تیم مذاکره کننده کشورمان، خوب است یادآوری شود که تا قبل از روی کارآمدن دولت تدبیر و امید، صحبت از این بود که فقط 10 درصد مشکلات اقتصادی ما مربوط به تحریم هاست و 90 درصد آن به ضعف مدیریت برمی گردد! حتی اگر در شرایط کنونی سهم هر کدام از این دو حوزه را مساوی فرض کنیم، بهترین زمان برای اعمال مدیریت علمی و انقلابی دولتمردان است تا بتوانند در این آزمون تاریخی موفق شده و کشور را از مشکلات و محدودیت های موقتی ایجاد شده به سلامت عبور دهند. 7ـ برای رسیدن به آرمان های برتر انقلاب ملت بزرگ ایران، هیچ بن بستی وجود ندارد. با تکیه بر قدرت و توان ملی و بهره گیری از انفاس قدسی رهبر فداکار و مهربان، مسیرها و مبادی فراوانی برای استمرار پیروزی های ملت ایران و بروز و ظهور اقتدار و سربلندی آنان در چشم مشتاقان انقلاب اسلامی در سراسر جهان وجود دارد. اصل هم پایانی در مدیریت در مقام اثبات همین واقعیت مهم در زندگی انسان هاست. کیهان:از خودمان به خودمان! «از خودمان به خودمان!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛روز یکشنبه دوم آذرماه در یادداشتی با عنوان «برای هیچ بیهوده مپیچ»! به اسناد و شواهدی از چالش هسته ای نزدیک به 13 ساله کشورمان اشاره کرده و نتیجه گرفته بودیم «دستیابی به توافقی که پایان بخش این چالش باشد، نه فقط دوراز انتظار، بلکه به یقین ناممکن است» این پیش بینی کیهان که دلایل و اسناد غیرقابل خدشه ای پیوست آن بود، با اعتراض جریاناتی روبرو شد که رسیدن به «توافق نهایی» در وین را بسیار نزدیک ارزیابی می کردند و نگاه کیهان را «بدبینانه»! و «به دور از واقعیت»! می دانستند. گفتنی است همان روز، خبرنگار شبکه تلویزیونی ZDF آلمان که برای مصاحبه به کیهان آمده بود و از متن یادداشت مورد اشاره خبر داشت، پرسید؛ «چرا با این قاطعیت پیش بینی می کنید که مذاکرات ایران و 5+1 هرگز به نتیجه نمی رسد»؟ و پاسخ ما، این بود که «مذاکرات یاد شده فقط تابلو و پوشش هسته ای دارد و حریف از این مذاکرات اهدافی غیرهسته ای را دنبال می کند» و این که «نمایندگان آمریکا و اروپا در جریان مذاکرات اگرچه ظاهرا چشم به میز مذاکره دوخته اند ولی نگاه آنان با نگرانی در لبنان، فلسطین، سوریه، عراق، افغانستان، مصر، اردن، عربستان، آمریکای لاتین و... پرسه می زند و از کابوس وحشتناکی که اقتدار رو به رشد جمهوری اسلامی ایران در جهان اسلام برای آنها آفریده است، دلهره دارند. بنابراین، موضوع اصلی مذاکره از نظر آنان، اقتدار پرشتاب ایران اسلامی است و نه تولید احتمالی یک بمب هسته ای. و اما، نتیجه مذاکرات وین در پایان ضرب الاجل 3 آذر - 24 نوامبر - همان بود که از قبل به آسانی قابل پیش بینی بود... و دراین باره گفتنی هایی هست که به مواردی از آن بسنده می کنیم. 1- در تلاش بی وقفه و کار متراکم و پرحجم تیم هسته ای کشورمان برای تأمین منافع نظام و احقاق حقوق نادیده گرفته شده ملت جای کمترین تردیدی نیست ولی درباره نگاه آنان به نتیجه مذاکرات وین 8 تفاوت نظر جدی وجود دارد. آقای دکتر روحانی در مصاحبه تلویزیونی دوشنبه شب خود - 3آذرماه- نتیجه مذاکرات را «یک پیروزی بزرگ»! نامید و آقای دکتر ظریف در کنفرانس خبری بعد از پایان مذاکرات در وین اعلام کرد «احساس می کنم مردم ایران همه چیز به دست آورده اند»! و... در این خصوص باید گفت؛ ما نیز بر این باوریم که نتیجه مذاکرات وین 8 «یک پیروزی بزرگ» بوده است ولی نه از آن زاویه نگاه و با آن تعریف از «پیروزی» که رئیس جمهور و وزیرامور خارجه کشورمان در نظر داشته و مطرح کرده اند. آقایان؛ پیروزی تیم مذاکره کننده را در «دستاوردها»ی مذاکره می دانند و ما معتقدیم، مذاکرات غیر از اثبات غیرقابل اعتماد بودن آمریکا دستاوردی نداشته است و از آنجا که بی نتیجه بودن مذاکرات به علت مقاومت و خودداری تیم مذاکره کننده در مقابل باج خواهی حریف بوده است، تیم کشورمان را «پیروز» و مقاومت آنان را درخور تقدیر می دانیم و بدیهی است که تفاوت این دو نگاه اگر از زمین تا آسمان نباشد! فاصله ای نزدیک به همین حد و اندازه دارد و باید گفت، «مقاومت» تیم کشورمان در مقابل باج خواهی حریف که یک واقعیت است، بسیار ارزشمندتر از برشمردن دستاوردهایی است که واقعیت ندارد! همین دیروز، رهبرمعظم انقلاب در دیدار عالمان دینی جهان اسلام با اقتدار فرمودند «در قضیه هسته ای، آمریکا و سایر کشورهای استعمارگر اروپایی دور هم جمع شدند و از همه نیروهای خود استفاده کردند که جمهوری اسلامی را به زانو درآورند، اما نتوانسته و نخواهند توانست». اکنون جای آن است که به آنچه روز سوم آذرماه در پایان مذاکرات وین 8 اتفاق افتاده است نگاهی - هرچند گذرا - داشته باشیم. بخوانید! 2- در پایان مذاکرات وین8 که قرار بود «توافق نهایی» را در پی داشته باشد، طرفین مذاکره پذیرفتند «توافق ژنو» که یکسال قبل حاصل شده بود برای 7ماه دیگر - 10 تیرماه 94 - اول جولای 2015- تمدید شود. درباره ماهیت و محتوای توافقنامه ژنو و کلاه گشادی که از آن طریق بر سر فعالیت هسته ای کشورمان گذارده بودند، پیش از این، تفسیرها و گزارش های مستندی داشته ایم و در این مختصر، فقط به برخی از مهمترین «امتیازات نقدی» که داده ایم و «وعده های نسیه ای» که در قبال آن گرفته ایم اشاره می کنیم. مطابق توافقنامه ژنو، غنی سازی 20 درصد خود را متوقف کردیم (امتیاز نقد)، اورانیوم 20 درصد غنی شده خود را اکسیده کردیم(نقد) فرآیند تحقیق و توسعه هسته ای کشورمان را که به تحقیق روی سانتریفیوژهای پیشرفته P8 با ظرفیت جداکنندگی 24سو- SWU - رسیده بود، به تحقیق روی سانتریفیوژهای P1 و نهایتا P2 تنزل دادیم (نقد)، ادامه ساخت رآکتور آب سنگین اراک - R40 - را متوقف کردیم (نقد) و فعالیت های در حال انجام دیگری که متوقف و یا به سطح پایینی کاهش دادیم.
اما در مقابل چه گرفتیم؟ با جرأت می توان گفت؛ فقط یک مشت «وعده های نسیه» که تاکنون به هیچیک از آنها عمل نشده است. ممکن است دوستان محترم ما به آزادسازی بخشی از دارایی های بلوکه شده کشورمان اشاره کنند. 4/2 میلیارد دلار در شش ماهه اول، 2/8 میلیارد دلار در تمدید چهار ماهه دوم و برای تمدید 7 ماهه آینده نیز قرار است به ازای هر ماه 700 میلیون دلار از دارایی های مسدود شده خودمان را آزاد کنند. همانگونه که ملاحظه می شود، حریف هیچ امتیاز نقدی به ما نداده است، بلکه بخش بسیار اندکی از دارایی های خودمان را که از قبل مسدود کرده - بخوانید دزدیده بود - به جمهوری اسلامی ایران باز گردانده است، آنهم به گونه ای که دسترسی کشورمان به این دارایی ها با چند اما و اگر و شرط و شروط همراه بوده و هست که در کیهان چهارشنبه 28 آبان ماه، طی گزارشی با عنوان «هزار و یک شرط حریف برای پول های آزاد شده در توافق ژنو» به آن پرداخته ایم. بنابراین به وضوح می توان دید که در توافقنامه ژنو - یعنی همان که 7 ماه دیگر تمدید شده است - نه فقط هیچ امتیازی به دست نیاورده ایم، بلکه امتیازهای نقد فراوانی به حریف داده ایم. تا آنجا که دو روز پیش اوباما با صراحت اعلام کرد، «توافق ژنو» به طور قطع پیشروی برنامه هسته ای ایران را متوقف کرده بنابراین یک توافق موفق بوده است» و جان کری وزیر امور خارجه آمریکا با اشاره به همان توافق ژنو به کنگره اطمینان می دهد که «سانتریفیوژها نمی تواند به روند پیشین بازگردد» و تاکید می کند «احمق خواهیم بود اگر بخواهیم شرایط امروز را ترک کنیم و به عقب برگردیم» و دهها اظهارنظر مشابه دیگر از سوی مقامات رسمی آمریکا که شرح آن به درازا می کشد. 3- حالا به نتیجه مذاکرات وین8 برمی گردیم لطفا دقت کنید! در مذاکرات پایانی وین، توافق ژنو برای 7ماه دیگر تمدید شده است. یعنی امتیازات نقدی که داده بودیم برای 7ماه دیگر به قوت خود باقی است بی آن که بعد از 7ماه قابل بازگشت - و یا به آسانی و بدون هزینه کلان قابل بازگشت- باشد. آیا این نتیجه را می توان «پیروزی» نامید؟!
نکته درخور توجه آن که با نگاهی دقیق تر نمی توان گفت مذاکرات وین 8 بی نتیجه بوده و «توافقی» در پی نداشته است! چرا که تمدید 7ماهه توافق ژنو، «یک توافق» است و اگر توافق ژنو را «توافق بد» - بخوانید فوق العاده بد- بدانیم که هست، باید گفت؛ در وین 8 «یک توافق بسیار بد»! و نه فقط «بد» را پذیرفته ایم. اما در مقابل چه امتیازی گرفته ایم؟! ماهی 700 میلیون دلار از دارایی بیش از 100 و دهها میلیارد دلار خودمان را که مسدود کرده اند! آقای روحانی می فرمایند؛ سانتریفیوژها می چرخند! ولی توضیح نمی دهند که چه تعداد از آنها می چرخند و چه تعداد از چرخش افتاده اند! می گویند تحقیق و توسعه R&D ادامه دارد و نمی فرمایند در چه سطحی؟! و چه بخشی از آن متوقف شده است؟! اظهار می دارند رآکتور آب سنگین اراک باقی می ماند ولی توضیح نمی دهند که مطابق توافق ژنو، افزودن تجهیزات جدید (ساخت و تکمیل) آن متوقف شده و مطابق همان توافق قرار است قلب رآکتور اراک تعویض گردد و یا خروجی پلوتونیوم آن فیلتره شود! و... اما ماجرا به همین نقطه ختم نمی شود. بخوانید! 4- آزادسازی مبالغی که حریف به عنوان یک امتیاز! روی آن مانور می دهد، فقط بخش بسیار اندکی از دارایی های مسدود شده خودمان است نه آن که از کیسه حریف آمده باشد! گفتنی است در مرحله اول توافق ژنو 4/2 میلیارد دلار از بیش از 100 میلیارد دلار دارایی مسدود شده خودمان در آن زمان به اصطلاح آزاد شده بود و در مرحله دوم که 2/8 میلیارد دلار آزاد می شد، میزان دارایی های مسدود شده کشورمان به 130 میلیارد دلار رسیده بود یعنی در دور اول 4/2 میلیارد آزاد کردند و در عوض 30میلیارد دلار دیگر را بلوکه کردند! و قس علیهذا... 5- در حالی که متأسفانه دولت محترم در کنار مذاکرات هسته ای برنامه موازی -PLAN B- دیگری ندارد، حریف با وجود امتیازات نقد فراوانی که گرفته است، چند برنامه موازی دیگر را برای پیشبرد اهداف باج خواهانه خود با جدیت دنبال می کند که یکی از با اهمیت ترین آنها پروژه کاهش قیمت نفت با همکاری مستقیم - بخوانید نوکری مستقیم- دربار آل سعود است. آمریکا طی دو ماه اخیر با عملیاتی کردن این پروژه قیمت نفت را از 120 دلار در هر بشکه به 80 دلار رسانده و پیش بینی می شود که این روند تا کاهش 70 دلار ادامه یابد. حالا به این محاسبه سرانگشتی و بسیار روشن و بدیهی توجه کنید. میزان فروش نفت کشورمان روزانه یک میلیون بشکه است یعنی در صورت عدم کاهش قیمت نفت درآمد نفتی جمهوری اسلامی ایران طی 7 ماه آینده مبلغ 25 میلیارد و 200 میلیون دلار بود. اما با کاهش 40 دلاری در هر بشکه، مبلغ 8 میلیارد و 400 میلیون دلار از درآمد نفتی ما طی 7 ماه آینده کاسته می شود یعنی، طی 7ماه آینده الف: مبلغ 4/2 میلیارد دلار از دارایی های خودمان را آزاد می کنند ب: در مقابل اما دهها میلیارد دلار از دارایی های جدید نفتی کشورمان را بلوکه می کنند و ج: 8/4 میلیارد دلار نیز از درآمد نفتی ایران می کاهند! به بیان دیگر همین امروز دو برابر آنچه که قرار است بگیریم را از دست داده ایم! اکنون باید پرسید؛ در کنار مذاکرات هسته ای، چه برنامه موازی دیگری تدارک و طراحی کرده ایم؟! و آیا به همین علت نیست که تنها راه پیش روی را ابراز امیدواری به مذاکرات هسته ای می دانیم؟! امیدی که روند یکسال و نیم گذشته نشان از «واهی» بودن آن دارد و انتظار می رود دولت محترم در کنار مذاکرات هسته ای، برنامه های موازی دیگری نیز طراحی کرده و به میدان آورد. خراسان:6 پرسش درباره ٧ ماه تمدید مذاکرات 6« پرسش درباره ٧ ماه تمدید مذاکرات»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان سیدمحمداسلامی است که در آن می خوانید؛آیا آقای ظریف در تمدید برنامه اقدام مشترک ژنو اشتباه کرده است؟ ممکن است هریک از ما قضاوت متفاوتی درباره آن داشته باشیم. اما فارغ از اینکه چه پاسخی به این سوال داده ایم، مهم تر این است که چگونه به این سوال پاسخ داده باشیم. به نظر می رسد برای پاسخ به این پرسش باید ابتدا به چند پرسش اولیه بپردازیم. ١. پرونده هسته ای در یک سال گذشته چه مسیری را طی کرده است؟ سال گذشته در چنین روزهایی ایران و ٦ کشور دیگر توافق کردند تا تلاشی مشترک را برای رسیدن به یک چارچوب مشخص و عینی آغاز کنند که به رفع تنش ساختگی بین ایران و دیگران منجر شود. توافق نامه ژنو را باید نوعی قرارداد آتش بس موقت بین ایران و مخالفانش دانست. بنابراین مهم است بدانیم که در پایان برنامه اقدام مشترک ژنو اساسا قرار نبوده است که پرونده سیاسی شده ایران به طور کامل حل و فصل شود. بلکه قرار بوده است برای حداکثر یک سال آتش بس اعلام کنند و به دیپلماسی و مذاکره فرصت دهند که احتمال دستیابی به صلح سیاسی در این زمینه را بیازماید. ٢ روز پیش مذاکره کنندگان ایرانی و طرف های مقابل شان در برابر این ٢ راهی بودند که اعلام کنند راهی سیاسی برای حل این بحران وجود دارد یا اینکه نمی توانند یا نمی خواهند که این گره را به جای دهان، با دست باز کنند. پاسخ آن ها این بود که آتش بس فعلا برقرار بماند. آیا مذاکره کنندگان ایرانی از ابتدا برای اعلام تمدید آتش بس به وین رفته بودند؟ براساس اطلاعات دریافتی به نظر می رسد که به هیچ وجه این چنین نیست. تیم مذاکره کننده ایرانی به همان اندازه برای اعلام شکست آماده بود که برای اعلام توافق آماده بود. چه توافقی؟ توافق بر سر یک راه حل منطقی به گونه ای که رسیدن به نتیجه نهایی را تضمین کند. بنابراین مهم است یادآوری کنیم که از ابتدا نیز قرار نبود در وین یک آتش بس کامل اعلام شود. ٢. قرار است در زمان بندی جدید درباره چه موضوعاتی گفت و گو شود؟ واقعیت این است که سال های اخیر به دلیل توهم ایران هراسی در عرصه بین المللی و برخی اقدامات در سیاست خارجی پیشین، اساسا یک مفاهمه مشترک عینی بر سر پرونده هسته ای وجود نداشت. اما در یک سال گذشته ایران و ٦ کشور مورد مذاکره درک کرده اند که چه بخشی از گفته های پیشین شان صرفا اعلام مواضع دیپلماتیک و کدام بخش اعلام سیاست های قطعی است. اکنون دیگر از مرحله ناز و کرشمه های دیپلماتیک گذشته ایم. واقعیت این است که در آذر ماه جاری ٢ طرف مذاکره، ایران و ٦ کشور، می توانستند مذاکرات را پایان یافته اعلام کنند. در این شرایط قطعا ایران تصمیم های از پیش اتخاذ شده را اجرایی می کرد. اما برداشت همه جانبه این بود که صورت مسئله بعد از یک سال دقیق، جزئی و صریح روشن شده است و اکنون سطح مذاکرات از اعلام مواضع صرف به تلاش های چند جانبه برای دستیابی به فرمول های مشخص رسیده است. ٣. آیا کسی از محتوای مذاکرات و جزئیات آن خبر دارد؟ با همه این ها آیا کسی می داند که جزئیات مذاکرات چه بوده و یا قرار است از این به بعد چه باشد؟ خیر. به جز سران کشورها و مذاکره کنندگان ارشد (آن هم نه مذاکره کنندگان همه ٧ کشور) هیچ کسی چه در ایران و چه در کشورهای مقابل چیزی بیش از عناوین کلی موضوع مذاکرات شامل ١) موضوع غنی سازی اورانیوم و سطح آن، ٢) موضوع بازرسی های آژانس بین المللی انرژی اتمی و قواعد آن و ٣) موضوع لغو تحریم های غربی و جدول زمان بندی آن نمی داند. این را برای آن هایی گفتیم که منتظر گزارش های نیویورک تایمز و المانیتور و مانند این ها هستند. این را برای آن ها می گوییم که در ماه های گذشته پی در پی مدعی می شدند که دولت دکتر روحانی و تیم مذاکره کننده توافق پشت پرده ای را انجام داده اند و منتظر مهیاشدن شرایط برای اعلام آن هستند. البته باید بی پرده بگوییم که ضمن اعتماد به تمامی اعضای تیم مذاکره کننده، هیچ کسی نمی تواند خود را از اشتباه مصون بداند. مذاکره کنندگان ما هم معصوم نیستند. اما انتقاد مغرضانه را نباید با انتقاد منصفانه و فنی و حساب شده اشتباه کنیم. 4. آیا ما در مذاکرات به کشورهای 1+5 به ویژه آمریکا اعتماد داریم؟ با این حال اگرچه کسی از جزئیات مذاکرات مطلع نیست، اما می توان اصول کلی حاکم بر فضای مذاکره را مرور کرد. هیچ کس اکنون در هیچ کشوری و درباره هیچ موضوعی مذاکره را بر مبنای اعتماد انجام نمی دهد. بدیهی است که مبنای جمهوری اسلامی ایران در مذاکرات با ٦ کشور اعتماد نیست و نبوده است. همه ما می دانیم که دیپلمات های غربی، روس و چینی برای منافع ملی خودشان در مذاکرات حاضر شده اند. با این حال تلاش دیپلمات های جمهوری اسلامی ایران این است که براساس محاسبات سیاسی و فنی دقیق، منطق و راه حلی را برگزینند که بتواند به یک بازی برد-برد تبدیل شود. آیا رسیدن به این راه حل شدنی است؟ کسی نمی داند. باید منتظر آینده ماند. آیا ٦ کشور حداقل های اعتماد را دارند؟ یکی از هدف های اصلی این مذاکرات دقیقا پاسخ به این پرسش است. 5. آیااحتمال عدم توافق در مذاکرات در پایان ٧ ماه آینده وجود ندارد؟ ابتدا باید توجه کنیم که مفهومی تحت عنوان "شکست" در مذاکرات حداقل برای جمهوری اسلامی ایران وجود ندارد. ما در مذاکرات یابه نتیجه مطلوب مان می رسیم، یا این که اثبات می کنیم مانع دستیابی به توافق طرف مقابل بوده است. با این وجود، احتمال عدم توافق در تمام حدود یک هفته مذاکره اخیر، بلکه تمام سال گذشته وجود داشته و از این پس هم وجود خواهد داشت. بنابراین باید رک و صریح خودمان را برای عدم توافق آماده کنیم. 6. آیا مذاکره به تنهایی می تواند متضمن منافع ملی باشد؟ با در نظر گرفتن این نکات باید همه بدانیم که مذاکرات اگرچه ممکن است مفید باشد، اما به تنهایی نمی تواند مشکلات کشور را حل کند. بسیاری از مشکلات کنونی نه به خاطر پرونده سیاسی هسته ای، بلکه به خاطر ضعف های ساختاری در مدیریت کشور و جامعه خودمان است. این روزها اجلاس اپک نیز در وین برگزار می شود. در این نشست احتمال ارزان تر شدن قیمت نفت جدی است. مخرب تر از تحریم ها و دشوار تر از مذاکرات هسته ای، اقتصاد وابسته به نفت کشور است. همزمان نبود شفافیت در اقتصاد کشور، رونق را از بین برده است. باید به همان اندازه که نگران پرونده هسته ای هستیم، برای اقتصاد آلوده به رانت مان نگران باشیم. قطعا اگر همزمان به مولفه های اساسی قدرت کشورمان مانند افزایش سرمایه اجتماعی و وفاق ملی بپردازیم، مذاکره کنندگان نیز با توان بیشتری می توانند برای تحقق حقوق کشور چانه زنی کنند. دولت نباید و نمی تواند اقتصاد کشور را به مذاکرات هسته ای گره بزند. جمهوری اسلامی:زنگ خطری دیگر برای جهان اسلام «زنگ خطری دیگر برای جهان اسلام» عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛جنبش های اسلامی فلسطین با صدور بیانیه ای از توطئه بزرگی خبر دادند که رژیم صهیونیستی با سوءاستفاده از بی توجهی جهانیان و در قالب طرح شناسایی رژیم صهیونیستی به عنوان "دولت یهود" درحال اجرای آن است و می تواند با تحکیم سلطه این رژیم بر سرزمین اسلامی فلسطین به یک جنگ دینی در منطقه دامن بزند. در این بیانیه به جامعه بین الملل بویژه کشورهای اسلامی درباره توطئه دولت نتانیاهو و در تصویب قانون شناسایی این رژیم به عنوان دولت یهود هشدار داده شده و تاکید گردیده همه گروه های زنده و فعال فلسطین، همصدا با ملت مظلوم و رنجدیده فلسطین با این طرح نژادپرستانه و توسعه طلبانه رژیم اشغالگر قدس مقابله کرده و به آن تن نخواهند داد. کابینه رژیم صهیونیستی روز یکشنبه پیش نویس طرح خطرناکی موسوم به تشکیل دولت یهود را تصویب کرد و شکل گیری کشور فلسطین را به شناسایی رژیم صهیونیستی به عنوان "دولت یهود" توسط فلسطینی ها منوط کرد و بار دیگر مدعی شد فلسطینیان با اقدامات یکجانبه خود، فرصت های تحقق صلح را از بین می برند. نتانیاهو تصریح کرد: "فلسطینی ها زمانی می توانند انتظار به رسمیت شناختن کشور مستقل خود را داشته باشند که اسرائیل را به عنوان دولت یهود به رسمیت شناخته و اقداماتی نیز به منظور تضمین امنیت این رژیم انجام دهند!" اقدام رژیم صهیونیستی و شخص نتانیاهو به عنوان نخست وزیر این رژیم غاصب برای به رسمیت شناخته شدن دولت یهود توسط فلسطینی ها هر چند تلاش خلق الساعه ای نبوده و از مرحله آخر مذاکرات به شکست کشیده شده سازش با محمود عباس کلید خورده و سپس در سخنرانی امسال نخست وزیر رژیم صهیونیستی در اجلاس سالانه آیپک در آمریکا بیان شد که گفت "زمان آن فرا رسیده که فلسطینی ها بدون هیچ بهانه و تاخیری، دولت یهودی را به رسمیت بشناسد زیرا صلح زمانی محقق خواهد شد که محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان، اسرائیل را به عنوان دولت یهود به رسمیت بشناسد"، ولی این، توطئه جدیدی است که تبعات سنگین سیاسی، حقوقی، اقتصادی و اجتماعی بر پیکر آرمان فلسطین دارد و خفت بزرگی را نصیب جهان اسلام خواهد کرد. بنابر این، ضروری به نظر می رسد کالبدشکافی دقیق و تجزیه و تحلیل ریشه ای نسبت به ابعاد این توطئه شوم که زنگ خطر آن امروز به صدا در آمده، صورت بگیرد. اینکه چرا کابینه نتانیاهو در موقعیت زمانی کنونی طرح شناسایی دولت یهود را مطرح کرده، باید گفت به مسائل متعددی از جمله ضعف و زبونی حکومت خودگردان فلسطین و رژیم های سازشکار عرب برای رسیدن به آنچه از آن به نام "صلح" نام برده می شود و شوق آنان برای تشکیل ظاهری و اسمی دولتی به نام دولت فلسطین باز می گردد که رژیم صهیونیستی موقعیت را برای امتیازگیری بزرگ و مشروط به تشکیل کشور فلسطین در کرانه باختری - و البته با صرفنظر کردن از سایر بخش های سرزمین فلسطین - در ازای شناسایی رژیم صهیونیستی به عنوان "دولت یهود" کرده است. از سوی دیگر موقعیتی که گروه های تروریستی و تکفیری در کشورهای اسلامی ایجاد کرده و همه ذهن ها را به خود مشغول ساخته اند، بهترین موقعیت برای این باج خواهی بزرگ و مرهم گذاشتن بر زخم های کهنه و از هم گسستگی های شدیدی است که امروز رژیم صهیونیستی به آن دچار شده است. قطعاً رژیم صهیونیستی از ارائه چنین طرحی، اهداف سلطه طلبانه متعددی را در راستای تحرکات تجاوزکارانه اش دنبال می کند که برخی از آنها عبارتند از: 1- "اسرائیل"، موجودیتی غاصبانه و محصول جنایت، قساوت و حمایت های پشت پرده استعمارگرانه از صهیونیسم بوده که به عنوان نماد یک جنبش سیاسی و نژادپرستانه ظاهر شده ولی اکنون با روشن شدن ماهیت کثیف این جنبش رنگ باخته در میان ملتهای جهان و حتی یهودیان، رژیم اسرائیل و سردمداران صهیونیسم بین الملل با مخالفت های بین المللی گسترده ای روبرو شده و در داخل نیز با تضادهای زیادی دست به گریبان است، از این رو برای ادامه سلطه خود، قصد دارد ماهیت پلید صهیونیستی اش را در قالب دولتی مذهبی پنهان ساخته و خود را نماینده و سمبل یهودیان جهان قلمداد کند. طبعاً در صورت پذیرش این طرح توسط گروه های فلسطینی، هرگونه ادامه مبارزه با رژیم اسرائیل از قالب مبارزه با صهیونیست های نژادپرست، به مبارزه با دین یهود و دولت منتخب آن معرفی شده و به عنوان جنگی دینی میان مسلمانان علیه یهودیان تبلیغ خواهد شد. 2 - پذیرش حاکمیت دولت یهود به معنای تن دادن به توطئه پاکسازی نژادی و اخراج کامل فلسطینی های ساکن مناطق اشغالی 1327 است که حدود یک و نیم میلیون نفر از ساکنان اراضی این بخش اشغالی را تشکیل می دهند؛ فلسطینی هایی که پس از اشغالگری رژیم صهیونیستی حاضر به ترک خانه و کاشانه شان و تنها گذاشتن بیت المقدس در چنگال صهیونیست ها نبودند، به عنوان شهروندان درجه چندم و بدون برخورداری از حقوق اولیه و بدترین شرایط، با پایمردی در سرزمین شان مانده اند. در واقع، هدف اصلی نتانیاهو از مطرح کردن طرح به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی به عنوان دولت یهودی، آغاز شرایط برای اخراج تمامی فلسطینی های ساکن اراضی اشغالی سال 1327 و متوقف کردن انتفاضه سوم فلسطین است که اکنون جرقه های آن در قدس اشغالی زده شده است. 3- یکی از دلایل اصلی ارائه این طرح، تداوم حیات این رژیم به بن بست رسیده به عنوان یک دولت یهودی است. در واقع سران رژیم صهیونیستی تلاش دارند خود را به عنوان "دولت ملت یهود" در جهان در تاریخ ثبت کنند و در نتیجه، هویت یهودی مورد نظر آنها به عنوان دلیل وجودی تشکیل اسرائیل، مورد تاکید قرار می گیرد و حقی برای پیروان سایر ادیان در فلسطین باقی نماند. 4 - تلاش نتانیاهو برای ثبت هویت یهودی رژیم صهیونیستی در کارنامه شخصی او و جلوگیری از شکست حزبش در داخل اسرائیل یکی از دیگر اهداف وی در اعلام این طرح محسوب می شود، چرا که شناسایی اسرائیل به عنوان دولت یهود، یکی از تحولات بزرگ در تاریخ غاصبانه این رژیم به شمار می آید که ابعاد بزرگتر و خطرناکتری از شناسایی موجودیت اسرائیل خواهد داشت به گونه ای که روزنامه صهیونیستی "هاآرتص" آنرا "اتفاقی جادویی" خوانده است. 5 - "بحران هویت"، یکی از مسائل پیش روی صهیونیست هاست که از جنبه های مختلف قابل بررسی است. چگونگی فرآیند هویت سازی و چالش های این حوزه، انسجام داخلی آن، نحوه جذب یهودیان فرودست در اسرائیل و... همه از موضوعاتی هستند که می توانند بسیاری از رویدادها و مشکلات فعلی این رژیم را در منطقه و فضای بین المللی در قالب ایدئولوژیک مطرح نماید. در مجموع، تبعات این طرح به ظاهر ساده از آنچنان ابعاد گسترده حقوقی، تاریخی، مذهبی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی برای تداوم سلطه رژیم صهیونیستی برخوردار است که هرگونه تعلل و سستی در قبال آن، خسارت های غیرقابل جبرانی را برای مردم فلسطین و جهان اسلام به بار خواهد آورد. قطعاً زنگ خطری که توسط گروه های مبارز فلسطینی در قبال این توطئه به صدا درآمده، هشدار بازگشت به مسئولیتی است که دولتهای اسلامی و ملت های مسلمان در قبال حمایت از آرمان فلسطین برعهده دارند. رسالت:دولت باید پاسخ زیاده خواهی ها را بدهد «دولت باید پاسخ زیاده خواهی ها را بدهد»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛سوم آذر 93، روز پایان توافق هسته ای دوم آذر 92 بود. در این روز فارغ از پاسخ رئیس جمهور به زیاده خواهی های آمریکا و پاسخ وزیر خارجه رئیس تیم دیپلماسی جمهوری اسلامی در رابطه با سرنوشت مذاکرات با 1+5 شاهد یک پاسخ عملی و هوشمندانه به تهدیدها و تحریم های دشمن بودیم. در این روز 20 هزار پروژه اقتصاد مقاومتی در سراسر کشور توسط بسیجیان افتتاح شد. بسیجیان گوش شان بدهکار این گفتگوهای «تو در تو» که حاصلی هم جز رسوایی غرب و بویژه آمریکا ندارد، نیست. ملت کار خود را می کند. راه درست دور زدن تحریم ها، اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی و توانمندسازی از درون است. انقلاب اسلامی طی 36 سال گذشته در اوج جنگ تحمیلی و تحریم های جنایتکارانه آمریکا هیچ گاه دچار مشکل نشده و نخواهد شد. بازار ایران اسلامی حتی در بحرانی ترین اوضاع اقتصادی نشاط و داد و ستد خود را حفظ کرده است. باد تحریم همواره پرچم خودکفایی و استقلال اقتصادی کشور را نواخته و آن را در اهتزاز نگه داشته است. روز سوم آذر اگر غرب همه پیشنهادات ما را می پذیرفت اتفاق جدیدی رخ نمی داد. اگر آنها در توافق حتی همه نظرات ما را لحاظ می کردند، باز هم معجزه ای رخ نمی داد چون اساسا قول و فعل آنها برای ما اعتماد نمی آورد. آمریکایی ها در قرارداد الجزایر خیلی چیزها را پذیرفته بودند اما به هیچ کدام عمل نکردند. امروز که به هیچ وعده ای که در توافق ژنو داده اند هم عمل نکرده اند فرقی نکرده است. اعتماد دولت و ملت ایران به آمریکا یک توهم است. بر هیچ کس پوشیده نیست که «کلید» خوش بینی به آمریکا هیچ «قفلی» را باز نمی کند. آنها تاکنون هیچ گامی برای اعتمادسازی برنداشته و برنخواهند داشت. سوم آذر توافق ژنو برای هفت ماه تمدید شد. 1+5 به این تمدید نیازمند بود چرا که نمی خواستند متهم شوند یک سال با ایران گفتگو کرده اند و چون مهارت لازم را نداشتند توافقی به دست نیاوردند و دوباره مناسبات با تهران برمی گردد به نقطه اول! آنها قادر به اعتراف به شکست نبودند. این در حالی بود که اگر مذاکرات به شکست می انجامید مسئولیت آن به عهده اشرار جهانی بود چون ملت ما از پیش می دانست کار به جایی نمی رسد، گفتگوها بی نتیجه است و آنها قابل اعتماد نیستند. جان کری در توضیحات خود در مورد این رویداد از «توافق سیاسی» سخن به میان آورد. معلوم بود دست آنها در این باره که این توافق «فنی» و یا «حقوقی» است خالی بود. چون توجیه فنی و توجیه حقوقی نداشتند، چون آنها به هیچ یک از تعهدات حقوقی خود عمل نکردند. کری فقط از نگرانی های خود درباره امنیت رژیم صهیونیستی سخن گفت و ابلهانه این نگرانی را به اسم «نگرانی جامعه جهانی» جا زد. ایران مسیرهای زیادی رادر جلوی آنها برای خاتمه بهانه جویی ها باز گذاشته است اما ظاهرا این بهانه جویی ها انتها ندارد. تردید نیست که زیاده خواهی های آمریکا داشت مذاکرات را به
بن بست می کشاند. این مهارت دیپلمات های ما بود که آن را از بن بست بیرون آورد. نوع رفتار 1+5 و بویژه آمریکا اقتضا دارد یک دوره هفت ماهه برای به نمایش گذاشتن چهره زورگویانه و عدم اعتماد به آنها را تجربه کنیم. رئیس جمهور قبل از اعلام نتایج مذاکرات وین خبر از زیاده خواهی های طرف مقابل داده بود. پس از اعلام نتایج مذاکرات فرمودند: -ملت ایران پیروز نهایی مذاکرات خواهد بود. -از حقوق هسته ای ایران کوتاه نیامده و نخواهیم آمد. - چرخ سانتریفیوژها هرگز متوقف نمی شود چرخ زندگی مردم نیز بهتر خواهد چرخید. از ایستادگی رئیس جمهور بر حقوق هسته ای تشکر می کنیم اما از باب روشنگری لازم بود ایشان توضیح می دادند زیاده خواهی طرف مقابل چیست و چرا تحریم ها را برنداشته اند و به تعهدات توافق ژنو عمل نکردند؟ چرخ زندگی مردم علی رغم تحریم ها می چرخد و اخلالی در آن دیده نمی شود. چه در دولت قبل و چه در دولت فعلی، مردم نگران چرخ زندگی خود نیستند. خود بلدند آن را چگونه بچرخانند، اما نگران حقوق هسته ای، استقلال کشور و اقتدار علمی مملکت هستند. جان کری با پررویی تمام پس از پایان مذاکرات گفت: «تحریم ها ماند و ایران نیز به تعهداتش عمل کرد.» لازم بود رئیس جمهور پاسخ این گستاخی را به نمایندگی از ملت می دادند. خشم و کینه مردم از آمریکا و دو توله اروپایی اش به خاطر مظالمی که در حق انقلاب روا داشتند تمام نشدنی است. این خشم باید جایی در مواضع دولت نماد و نمود داشته باشد. بدون شک ملت در فرصت مقتضی نفرت خود را در مورد تداوم شرارت استکبار و استبداد جهانی نشان خواهد داد. ما اطمینان داریم دولت فراتر از چارچوب های حقوق هسته ای ملت عمل نخواهد کرد. ما به صداقت و مهارت تیم هسته ای جمهوری اسلامی در گفتگوها به عنوان سفیران و فرزندان انقلاب اعتماد داریم. مقاومت و صبوری آنها را در برابر اشرار جهانی ارج می نهیم اما آنها هم باید بدانند آنجا که سخن از عرق و عزت ملی است، باید به نمایندگی از ملت جواب بدمستی های طرف را نه در زیر سقف گفتگو بلکه بیرون از آن هم در تریبون های عمومی بدهند. دولت و ملت هفت ماه فرصت دارند که کمربندها را محکم ببندند. هفت ماه دیگر هیچ اتفاق جدیدی رخ نخواهد داد. آنها طلبکار تر از گذشته و پرروتر از هر زمان ظاهر خواهند شد. آنها می خواهند همه چیز ما را در صنعت هسته ای نابود کنند. آنها حتی طمع دارند در دیگر رشته هایی که امروز به مدد دانشمندان بزرگ کشور جزء 10 کشور جهان هستیم، پیشرفت ملت را سد کنند. در ازای آن هیچ چیز هم ندهند. حتی کرکره مذاکرات هسته ای را هم پایین بکشند و بلافاصله کرکره فریب و دروغ نقض حقوق بشر و حمایت از تروریسم را بالا ببرند. ملت دست آنها را خوانده است. دولت باید هفت ماه آینده خود را آماده کند به نمایندگی از ملت موضع قاطع و عزتمند جمهوری اسلامی را اعلام کند و سکوت خود را در برابر تبهکاری های دشمن بشکند و صریحا اعلام کند کلید اعتماد به غرب شکسته است. قدس:تمدید مذاکرات، شمشیر دولبه «تمدید مذاکرات، شمشیر دولبه»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم آرش خلیل خانه است که در آن می خوانید؛تمدید هفت ماهه توافق ژنو و ادامه تماسها و رایزنی ها در شرایطی که رسیدن به توافق جامع در مهلت چند روزه منتهی به سوم آذر ماه غیر ممکن می نمود، نشان از تلاش همه طرفها برای بی نتیجه نماندن مذاکرات 10 ماهه هسته ای است. آنچه که در چند ماه اخیر از آن به عنوان اختلاف نظرهای جدی و مسایل حل نشده یاد می شد، و نیز نبود نشانه ای از انعطاف در دیدگاه ها و راه حلهای پیشنهادی طرفهای مذاکره کننده، بویژه طرف آمریکایی، گویای آن بود که سوم آذرماه روز جشن توافق برای هیچ یک از کشورهای مذاکره کننده نخواهد بود. شاید آمریکایی ها بر این باور بودند که با آغاز شمارش معکوس اتمام مهلت توافق ژنو و افزایش فشار روانی و تبلیغاتی بر طرف ایرانی، خواهند توانست تهران را به پذیرش شرایط سخت تر و یک طرفه مجاب کنند. از همین رو جان کری در آخرین رایزنی ها پیش از دور پایانی مذاکرات در مسقط عمان، در عقبگردی واضح، به بسیاری از توافقهای قبلی پشت کرد و به طرحهای اولیه و حداقلی آمریکا برای موارد اختلافی بازگشت. با این حال هیأت مذاکره کننده ایرانی با اعتماد به نفس تا آخرین لحظه بر مواضع اصولی خود پایداری کرد و نشان داد زیر بار یک توافق بد نخواهد رفت. تمدید مذاکرات از منظر طرف آمریکایی هم به بیانی دیگر همین معنا را داشت. توافق ژنو در عمل، ساختار کلی تحریمهای آمریکا را که بیش از چهار سال صرف طراحی و اجرای آن در سراسر دنیا شده بود، شکست تا آنجا که اگر برقراری دوباره آن هم ممکن باشد، به سالها زمان نیاز دارد؛ حال آنکه تعهد ایران به مذاکره و حل این مناقشه به جهان ثابت کرد که جمهوری اسلامی ایران متعهد به دیپلماسی است و آنکه کارشکنی می کند، آمریکا و تروئیکای اروپایی متحد او در گروه 1+5 است. این موضوعی بود که جان کری نیز به وضوح در مصاحبه مطبوعاتی خود بعد از مذاکرات وین به آن اذعان کرد و گفت: بسیاری از کشورها(و شاید خود آنها) گمان نمی کردند که ایران به توافق ژنو پایبند بماند، اما تهران به همه تعهدات خود به صورت جامع عمل کرد. از این رو کشورهای جهان دیگر به راحتی تن به خواسته های آمریکا و پذیرش ادعاهای آنها درباره تهدید آمیز بودن برنامه هسته ای ایران نمی دهند، بنابراین شکست مذاکرات ژنو در این شرایط به معنای شکست آمریکا و متحدانش بود، تا آنجا که اوباما و تیمش هم ترجیح دادند مذاکرات و توافق ژنو برای هفت ماه آینده تمدید شود. آمریکا نشان داد که به دنبال اعتماد سازی نیست، همچنان که جان کری هنگام ورود به وین تأکید کرد که مسأله اصلی در مذاکرات و توافق نهایی، اعتماد نیست، بلکه روند پیشرفت برنامه هسته ای ایران است. واقعیت آن که برای آمریکا بهتر است که شرایط توافق ژنو ادامه یابد. بدین معنا که محدودیتهای توافق شده برای ایران چند ماه دیگر پابرجا بماند و آزاد سازی دارایی های ایران در مقیاس قطره چکانی صورت گیرد. بر اساس توافق اولیه ژنو، ایران غنی سازی 20 درصدی خود را تعلیق و ذخایر اورانیوم غنی شده 20 درصدی اش را نیمی به اکسید اورانیوم و نیمی دیگر را رقیق کرد. از سوی دیگر، ایران پذیرفت تا اورانیوم غنی شده پنج درصدی خود را که از تاریخ اجرای توافق تولید می شود، به اکسید تبدیل کند و متعهد شد تجهیزات عمده راکتور اراک را در زمان اجرای توافق نصب نکند و علاوه بر این، سانتریفیوژهای جدیدی در تأسیساتش نصب نکند. تداوم این محدودیتها از یک سو بهتر از شکست مذاکرات و باز شدن مسیر برای تهران به منظور سرعت بخشیدن به برنامه هسته ای اوست که قدرت چانه زنی اش را در مذاکرات آینده بالا می برد و از سوی دیگر برای آمریکایی ها بهتر از توافقی است که خواسته های فراقانونی آمریکا در آن لحاظ نشده و باز به ایران منطقاً اجازه توسعه برنامه هسته ای متعارف او را می دهد، چیزی که آمریکایی ها از آن با نام توافق بد یاد می کنند. با توجه به تغییر شرایط سیاسی در داخل آمریکا و شکست دموکراتها در انتخابات کنگره، به نظر می رسد، اوباما با اوضاع سخت تری برای پذیرش یک توافق هسته ای با ایران روبرو خواهد بود. از آنجا که کمتر از دو ماه دیگر جمهوری خواهان کنگره آمریکا، یعنی مجلس نمایندگان و سنا را در دست خواهند گرفت، تیم اوباما امید دارند که اولاً ایران را از تغییر اوضاع داخلی در آمریکا و بسته تر شدن فضا بترسانند تا شاید امتیازی بگیرند و ثانیاً اگر مذاکرات به شکست منتهی شد، آن را به گردن ایران و کارشکنی های جمهوری خواهان بیندازند و از این موضوع در رقابتهای انتخاباتی ریاست جمهوری آینده برای جبران شکست خود استفاده کنند. سیاست روز:بسیجی را باور باید کرد «بسیجی را باور باید کرد»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم اسدالله افشار است که در آن می خوانید؛تشکیل بسیج مستضعفین، ارتش بیست میلیونی به فرمان امام خمینی (ره) هوشیاری و درایت بی نظیر حضرت امام خمینی (ره) از جمله اساسی ترین عوامل در جهت خنثی سازی توطئه ها به حساب می آید که به برکت این دوراندیشی و هدایت انقلاب در مسیر اصلی خود، زمینه انقلاب دوم فراهم آمد و با سقوط لانه جاسوسی امریکا در تهران و برملاشدن ماهیت سلطه جو و تجاوزکارانه امریکا، شیطان بزرگ با ضربه ای سخت و جبران ناپذیر روبرو شد. اسناد بدست آمده از لانه جاسوسی و اظهارات صریح حکام امریکایی مردم و رهبران کشور و بویژه حضرت امام را با این حقیقت آشکار مواجه ساخت که احتمال مداخله نظامی امریکا و هجوم وی به جمهوری اسلامی، امری بعید و غیرممکن نبوده و با توجه به سوابق این کشور در جهان لزوم آمادگی مردم جهت مقابله و رویارویی را در کوتاه ترین زمان ممکن آشکار می ساخت. بر این اساس امام امت در پنجم آذرماه سال ۵۸، یعنی در مدتی کمتر از یک ماه بعد از انقلاب دوم، فرمان تاریخی تشکیل بسیج را صادر فرمودند؛ یک مملکت بعد از چند سالی که بیست میلیون جوان دارد باید بیست میلیون تفنگدار داشته باشد و بیست میلیون ارتش داشته باشد و یک چنین مملکتی آسیب پذیر نیست و مردم دلسوخته و مسلمان پاکباخته که دل در گرو عشق به انقلاب و هدف های والای آن داشتند، با آمادگی و قصد و اراده خلل ناپذیر جهت پاسداری از دستاوردهای انقلاب گروه های مقاومت مردمی را در پایگاه های بسیج و در آن زمان در مساجد سراسر کشور تشکیل دادند. آرمان والا و ایده بلند و هدف عالی انقلاب اسلامی ما را چنین می سازد که از چار چوب مرزهای ایران بگذرد و دروازه های ملل محروم و توده های مظلوم و مستضعف جهان را بگشاید و پیام آرامش بخش و رسالت انسانی و رهایی بخش خویش را بگوش جان آنها برساند و زمینه های حکومت عدل الهی و جهانی امام عصر (عجل الله فرجه) را آماده سازد. و از این روی، بسیج تمامی نیروهای فعال و آمادگی جهت تحقق این آرمان ارزنده انسانی، امری ضروری و طبیعی به نظر می رسید. بسیج را باید مفهومی فراگیر دانست که عمومیت آن طیف وسیعی از اندیشههای متعالی را در خود جای داده است. عنوان و لقب این واژه مقدس میتواند همای سعادت را بر دوش هر فردی از هر قشری از جامعه فرو بنشاند. بسیجی با تعهد و تقوا، عزم و اراده، صفا و صداقت، شجاعت و همّت، عدالت خواهی، تیزهوشی و زمانشناسی در فرازهای حساس انقلاب و نظام اسلامی حضوری مداوم و سرنوشت سازداشته و دارد. در واقع بسیج یک هویت فرهنگی، روشن، پاک و آینده نگر است و کردارش برای رضایت کردگار است و با چنین هدفی هر جا که به وجود بسیجی نیاز باشد، حضور خالصانه و معنادارش بدون درنگ و عاری از هرگونه فرصت سوزی و عافیتطلبی، مشاهده میگردد. حال امکان دارد این حضور در دفاع مقدس باشد یا عرصههای علمی و یا احیاناً خنثی کردن نقشههای رنگارنگ و تشویش آفرین و کینه توزانه دشمنان، هرجا که بسیجی اخلاص، توانمندی و ابتکار خود را به نمایش بگذارد دغدغهها و نگرانیها و آشفتگیها چون برفی که در برابر آفتاب تابستان قرار گیرد، از بین میروند و به جایش امنیت، آرامش، امید، رشد و توسعه هویدا میگردد. متأسفانه تفکر بسیجی پس از دوران دفاع مقدّس، در مقاطعی خاص و در پیچ و خمهای سیاسی و جناح بازی در محاق مظلومیت قرار گرفته و افرادی برای مطرح نمودن حزب و دسته خود و یا تحکیم پایههای قدرتطلبی خویش سعی کردهاند این شجره طیّبه را مورد یورش توفانهای پرگرد و غبار خود قرار دهند و از سوی دیگر تبرها و تیشه هایی بدست گرفتند تا ریشههای این نهال ناب را آماج نیتهای آلوده خود سازند امّا عِرض خود بردهاند و زحمتی برای آن فداکاران فراهم کردهاند و این غوغاهای شیطانی، طشت نفاق و دورویی آنان را از بام غرور بر دشتی خشک و بیحاصل افکنده است و اصولاً ب�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها